Foque Monsieur!

Voor vertrek bekeek ik weeronline.nl al weken op het dwangmatige af en daar zag ik al berichten die mij somber stemde.
Desondanks bleef ik naïef en hardnekkig geloven dat een mens onmogelijk 900 kilometer zuidwaarts kon rijden en daar dan slecht weer zou kunnen aantreffen.
Dat kon niet. Neenee.
Bovendien was dit de Enige Echte vakantie van het jaar en die schamele week moest en zou enkel en alleen gevuld worden met hitte, zon, zee en luie stranddagen.
Ja.
Maar nee dus.
Het motregende bij aankomst en het regende de volgende dag. Op dag drie kocht ik in de plaatselijke Super U nieuwe kaplaarzen voor Olivia.
Ik zal u dit zeggen; als je tijdens je 'zomer'vakantie gedwongen bent káplaarzen te kopen, dan is er iets grondig mis.
Onze stacaravan ging naar mate de tijd verstreek steeds schuiner staan doordat hij wegzakte in de moddergrond, echt waar.
Jaja, of niet echt waar, misschien overdrijf ik, maar het was héél nat allemaal.
Olivia vroeg na 2 dagen 'wie er eigenlijk voor het weer zorgde.'
Na mijn eindeloze getier over het weer had ze net als ik zin om naar iets of iemand een beschuldigende vinger te kunnen wijzen.
Ja, wie zorgde er voor het weer. Pierre Paulushomme?
Ik had geen idee, maar ik zou zó graag iemand de schuld willen geven, zo gefrustreerd raakte ik ervan.

Het dieptepunt was toch wel een bezoek aan het aquarium van La Rochelle.
Dit was op de regenachtigste dag van de week en half vakantievierend Frankrijk en een kwart van onze camping had hetzelfde idee gehad, en zo stond ik te druipen in een zigzaggende Eftelingwaardige rij richting de kassa, na een 2 uur durende regenachtige filevolle autorit om daar te komen.
Sad. But true.
Nu bleek het aquarium echter heel aardig en er waren kwallen en die vond ik het mooist.
En La Rochelle is een prachtig stadje.
En ze hadden ook een sushishop.
Maar die was dicht.

En er was ook nog circus Ritz. Wie kent het niet.
Dat was voor één avond neergestreken op het campingterrein en de kinderen hoeven maar een tent te zien die groter is dan hun Jip en Janneke-Hema-tent en ze willen erin, dus gingen we erin.
Dat was nog grappig ook.
Want 'Het Circus' bestond gewoon uit 1 grote familie, waarvan twee broers (De Jeroen van der Bomen. Want daar leken ze op) alle grote acts deden, maar steeds gauw een ander kleur jasje aantrokken en vast dachten dat wij dat niet zagen.
En de mevrouw die met wel 20 hoepels kon hoepelen en zelfs met één brandende stond na haar gracieuze buiging een seconde later weer met een 'ik stond hier al die tijd al hoor'-gezicht suikerspinnen en taaie popcorn te verkopen.
Vader Ritz bromde met een hijgerige shagstem de show aan elkaar, drie zoontjes deden een acrobatenact, waarvan de jongste de kléinste smoking droeg die ik ooit heb gezien en de oudste even later een rode neus opzette en daarmee de clownsact verzorgde.
Dan hadden ze nog een dochter. Maar die was een beetje mislukt.
Op de Bassie-en-Adriaan-meter zou ze wat doorslaan naar de Bassiekant, terwijl de overige Ritzjes voornamelijk Adrianen waren.
Ze was wat te eh...mollig voor haar zilveren pakje, haar knieën stonden te dicht tegen elkaar aan en haar oren te ver van haar hoofd af.
Desalniettemin deed ze haar stinkende best net zo lenig en soepel te koprollen als haar broertjes en was ze dol op elegante handbewegingen.
Aandoenlijk of hilarisch. Ik kan nog steeds niet kiezen.

Ja ach. En ook Frankrijk heeft indoorspeeltuinen hè. Ja. Zo bleek.
De een na laatste dag bleef het wel 5 uur achter elkaar droog.
De laatste dag was er zon, van begin tot eind. Vervloekt schijnheilig hemellichaam. Tsk.
Eindelijk een vleugje Franse zomer. Ik trok voor de gelegenheid mijn Uggs maar eens uit.
De kinderen lachten en speelden en renden net niet voor een stapvoetsrijdende auto.
Zichtbaar opgelucht dat éin-de-lijk de zon scheen.
Alles zag er opeens heel anders uit.
Toen moesten we weer naar huis.
Door een beeldschone Vendée waar de zon nog lang over het heuvelachtige landschap bleef schijnen.
Daarna stortten we ons in een levensecht Froggerspel; met duizenden anderen door het donker over de Périphérique, waar we als beloning nog een topje Eiffeltoren by night bij kregen en zo over de Franse wegen en over de (wáárdeloze) Belgische wegen terug naar huis.

Nu zit ik nog altijd een beetje te zwelgen in zelfmedelijden over dat baggerweer.
Maar eigenlijk vind ik het vooral zo jammer voor die kinderen.
De zwembroekjes en badlakens  kunnen zo weer ongebruikt terug in de kast.
Dat is toch snéu?!
Ik gunde hen zo graag 7 dagen zon en zwembad en buiten.
Tuurlijk hebben we nu ook genoten, en was het leuk en genoeg gezien, gedaan, maar toch...

Frankrijk wordt de komende jaren vermeden. Echt.
Trouwens. Die gore croissants ook. Brie. Pain. Vin.....
Foque Monsieur!

Ah! Goddank! Foto's!

Woeste zee.

Lady en de Vagebond

Samen stenen zoeken. (op 10 cm afstand van een paar dooie vissen aan de rand van een meertje)

De stacaravan. Of, volgens het meisje van de receptie: le Mobiel Oom.

Made by Tijl.

Yes! (steen in water)

Vissies

Patrick. (van Spongebob)

Coole Kwallen

Into the light

Je zou het een mijmerende blik kunnen noemen, maar in werkelijkheid had ze gewoon de pest erin
dat ze net had verloren met jokeren. (van mij. Ha! HA!) (oh)

Made by Tijl.
Tijl heeft zo'n 600 foto's gemaakt waar nogal wat fascinerends tussen zit.
Die zet ik binnenkort nog eens achter elkaar.
'De Vakantie Volgens Tijl'.
En dan 250 keer het kenteken van de auto en 124 foto's van deurklinken...

Waai. Tell me waai.

Gekke mooie wolken boven een veld vol zonnebloemen.

Krijg nou wat. Zon.

Café in La Rochelle

Au revoir!

Le petit garçon en la jolie fille

Pest-weer

Als je op zoek bent naar een zonnige vakantie kan ik niemand echt aanraden om 900 kilometer Frankrijk in te rijden, mits je het leuk vindt om gewoon lekker een stukje te toeren; door België te sukkelen, over de krankzinnige Parijse Peripherique te slalommen en dan in dezelfde natte kouwe ellende als in Nederland terecht te komen.
Als je op zoek bent naar zon en warmte; niet doen.
Boek om die reis. Ga naar Egypte. Turkije. Of het diepe zuiden van Spanje in.
Bali voor mijn part.
Boek om. Boek om.

Echter, straks bij thuiskomst kunnen wij pesten en jokeren als de beste.
Watch out, Fatima Martin Moreiro de Melo!

À bientot!

Over uitgelubberde oorlellen.

Goed. Even kort over het Sjabbenfeestje.
Want ik wéét dat jullie dwangmatig deze site zitten te refreshen tot ik er éindelijk over schrijf.
Niet? O.

Even kort over het Sjabbenfeestje dan.
Dat was zo fout als ik het me had voorgesteld.

Omdat ik op het laatste moment mijn haar niet à la Tante Cor kreeg en er enkel een plakkerige chocoladebruine suikerspintoestand op mijn hoofd ontstond, besloot ik maar voor trashy blond te gaan en een pruik uit de carnavalsdoos te plukken.
Ook kon ik niet kiezen tussen de korte laarsjes en de zwarte pumps, dus liep ik trekkebenend door het huis tot ik die keus wel kon maken.
Ondertussen gutste het zweet me uit de poriën want a) het tijgerjurkje bleek niet luchtdoorlatend en b) een pruik op je hoofd verhoogd ook nog eens je lichaamstemperatuur.
Toen Tijl begon te janken dat ik mijn 'haar af moest doen', verliet ik met mijn Moshinotasje onder de ene klotsende oksel en mijn laarsjes onder de andere het huis.
De auto bleek ook nog eens réte ver weg te staan, dus moest ik verkleed als Drag Queen meets Kelly Bundy een aardig stuk door onze nette buurt lopen.
Hinken eigenlijk, want na nog geen 5 meter lopen, brak mijn hak af.
Werd de keuze toch voor me gemaakt: de laarsjes dus.
Ik wipte nog even bij Iben langs, die, heel sjiek..., samen met haar ongeboren kind over de grond rolde van het lachen bij de aanblik van mijn outfit.
Ik lakte mijn nagels, bedankte haar voor het lenen van haar identiteit en reed naar het feest.
Onderweg had ik aardig wat bekijks, want een afzakkende hoogblonde pruik boven een dikopgemaakt gezicht met een zweetsnor in een keurige gezinsauto...ja, da's wat apart, blijkbaar.

Enfin. Er was veel Jan Smit, Marianne Rosenberg, André Hazes en meer goeie foute muziek.
Er waren sokken in slippers en overmatige tijgerprints, dito decolletés en de gastheer droeg een t-shirt met daarop de tekst: 'Ik ben geen gynaecoloog maar ik wil best wel even kijken hoor!'
Dussss.
's Avonds in de spiegel bleef er niet meer over dan een verlopen heroïnehoertje met uitgroei bij de slapen, blauwe oogschaduw op haar voorhoofd en uitgelubberde oorlellen.
Het was een goed feestje.

Hier was de schoeiselkeus nog niet gemaakt.

  


Met gastvrouwe Wendy.
En je ziet bij mij bijna niet dat het een pruik is, hè! (zeg nee)

 

Waar ik trouwens het idee vandaan haal, dat sjabbendames
constant heel raar met hun lippen doen; Gód knows...



Over de entourage was tot in de kleinste details nagedacht.
Zie ook de sfeervol gedrapeerde gordijnen.



Kaplaarzen en slippersokken.



Ach kom. Dan zingen we even samen!

There's Tante Cor in me screaming to get out.

Dezelfde vriendin die me er in juli 2008 zó uit liet zien,

naar aanleiding van een Kom Verkleed in 80's-stijlfeestje, laat me morgen weer opdraven voor een ander feestje.
Thema: Sjabben.
Dat woord moet ik waarschijnlijk even uitleggen.
Ik moet zeggen; voor ik in Roermond kwam wonen, was ik me geenszins bewust van het bestaan van sjabben.
Maar sjabben zijn overal. En altijd. Niet alleen in het zuiden.
Ik weet niet zo goed hoe ik het moet vertalen.
Schorem, tuig, het komt in de buurt maar het is het nét niet. Je hebt namelijk ook het sjiekere tuig.
Zij houden van veel opschmuck en etaleren dit door middel van witte leggings met kant, veel goud, veel blond, veel tijgerprint, parelmoer maar ook het flamingoroze huispak dat dan opeens geen huispak maar een uitpak is.
Zoiets. U krijgt een beeld. Ja?
Nu kijk, ieder z'n ding natuurlijk, maar veiligetrendvolger als ik ben, ik heb dat soort dingen niet in huis.
Voor mij, de notoire skinnyjeans-met-wit-shirt-draagster, is mijn bloemige jumpsuit al bíjna a bridge too far.
Goddank deinst mijn beloved friend Iben niet terug voor een tijgerprintje meer of minder, dus daar mocht ik net even in de kast duiken. Excusez-moi, de kléédkamer. Jaja!
Ik kreeg drie tijgertjes naar mijn hoofd geslingerd die al aardig in de richting kwamen van de dresscode.
'Oh,' verzuchtte ik 'Had ik er nu maar zo'n leatherlook legging bij.'
Zonder iets te zeggen, graaide Iben in een lade en propte de gewilde legging in mijn handen.

Rest mij niks anders dan morgen nog even bij Bijou Brigitte naar binnen te lopen voor een paar enórme gouden oorbellen.
De platinablonde kleurspoeling sla ik even over en zal morgen als Tante Cor Moreiro mijn opwachting maken.
God sta me bij.

reteslechte bootleg, hilarische scène.

Een wervelwind op een stoeltje.

In stilstand is dit soort nauwelijks vast te leggen.
Vandaar de rare Dali-vingers.

Morgen wordt het ongeleide projectiel genaamd Tijl voor 2 uur in een klaslokaal gezet.
Oefenen, noemen ze dat, of ook wel 'bankje passen'.
Vraag me trouwens af of er ooit wel eens een bankje niet paste.

'Nou, ik heb het geprobeerd, maar nee, het paste niet. Nee. Ja jammer...'
'Maar als we er nou even een Arbo-arts bij halen. Even kijken of we wat aanpass...'
'Nee joh. Laat maar. Ik blijf wel thuis op de bank.'

Enfin.
De Benjamin gaat oefenen op school.
De wervelwind wordt op een stoeltje gezet en ik ben zéér, zéér benieuwd hoe hij dat vindt.
Echter, twee uurtjes oefenen, da's nog maar een stukje cake hè.
Na de vakantie gaat het echte werk beginnen. Woei!
En in het kader daarvan, hieronder mijn column uit Kinderen.
Een zoete.
Omdat het de laatste was.


'Mijn eerste column voor Kinderen ging over hoe ik een peutermeisje en een babyjongen naar het kinderdagverblijf bracht.
Mijn laatste column voor Kinderen, dat is deze dus, is niet ver verwijderd van het moment dat ik die babyjongen, die inmiddels uitgegroeid is tot een kleuter, samen met zijn zusje naar school zal brengen.
Vier jaar zijn voorbijgevlogen als een donsveertje in de wind.
Soms dwarrelend en luchtig, soms met een duikvlucht omlaag en daarna weer net zo hard weer omhoog.
Ach ach, wat een prachtige beeldspraak weer!
Maar feit is, ik ben over korte tijd een moeder met twee kinderen op school!
Ik moet zeggen; ik ben er wel blij om, hoor. Want ik was wel een beetje een onzekere jonge moeder.
Of misschien beter gezegd: een controlfreak die plots moeder was geworden.
Dat gaat niet zo lekker samen, schijnbaar.
Maar ik heb geleerd en gebikkeld, soms de teugels laten vieren en daar waar nodig met strakke hand geregeerd. En volgens mij doe ik het best aardig.
Olivia is een mini-vrouwtje geworden, met gevoel voor normen en waarden, beleefd en zorgzaam en lijkt daarmee zó ontzettend niet op d’r moeder!
Tijl is veranderd van een schreeuwende baby in een luidruchtige kleuter, met een gestoord gevoel voor humor die graag in het middelpunt van de belangstelling staat en lijkt daarmee, eh, best een beetje op z’n moeder….
Het tijdperk van flesjes, luiers, slaapjes en kinderdagverblijfjuffies is hiermee afgesloten.
Een periode waar het grootste deel van de Kinderenlezeressen nog middenin zit.
Sommigen nog vol onzekerheid, anderen weer alsof ze nooit iets anders gedaan hebben.
Laatst vroeg een vriendin me wat ik nou het leukste vond aan het hebben van kinderen.
Daar moest ik even over nadenken. Ik ben van mezelf geen oermoeder, geen moeder in elke porie van mijn lichaam.
Ik zie ook de beperkingen die het hebben van kinderen me oplevert en je zult me nooit horen zeggen: ‘Je krijgt er zoveel voor terug!’ Want je moet er potdorie ook een hoop voor láten!
Maar na lang nadenken, wist ik het.
Glimlachen. Elke dag.
Om de verbazingwekkende ontwikkeling van mijn kinderen waar ik getuige van mag zijn.
Elke dag een kijkje in hun wonderlijke kinderwereld met een rijke fantasie en een vertederende naïeve visie op de wereld om hun heen.
Dát is de verrijking van je leven; de trots, verbazing en liefde zoals alleen een ouder dat kan voelen. Een gevoel dat bijna niet uit te leggen is.
Ik ben zes jaar moeder. Nachtelijk gepruttel heeft plaats gemaakt voor ‘oh shit, dit spelletje is écht vét moeilijk!’, potjes babyvoeding en Nutrilonpakken zijn nu volle pannen met aardappelen en braadworsten.
Tijd om de flesjes in de wilgen te hangen en de Maxi Cosi op Marktplaats te zetten.
Tijd om over andere dingen te gaan schrijven. Schoolpleinperikelen, ouderavonden en huiswerk.
Ik kijk nog even achterom.
Naar mijn 2 baby’s, twee helse bevallingen en een van Zwitsalgeur doordrenkt huis.
En voor me staan twee lachende en ongeduldige kinderen met hun schooltasjes op hun rug.
Daar gaan we!'

Day 1: Your Favourite Song

Een tijdje geleden kwam ik ergens op een blogje, weet even niet meer van wie, de 30 Day Song Challenge tegen.
Dertig dagen, dertig liedjes.
Liedjes die je blij maken, verdrietig maken, guilty pleasure liedjes, liedjes uit je jeugd enzovoort enzovoort.
Goh. Dacht ik.
Leuk. Dacht ik.
Altijd handig voor als je even zonder schrijfinspiratie zit.

Daar heb ik echter nooit last van.


[grote witte leegte]




Dus.
Day 1: Your favourite song.

Poehpoeh. Dat begint al lekker. Mijn favoriete liedje.
Ik ben zo veranderlijk als het weer, dus het ene moment ben ik helemaal gék van Adèle, het volgende moment luister ik non stop alle albums van Frans Duits.
Ik noem maar een voorbeeld hè.
Ik luister altijd en overal naar de radio. Vroeger, toen ik nog jong, kinder -en walloos was, zette ik zelfs eerder de wekker om nog wat naar de radio te luisteren.
Er zijn dus door de jaren heen nogal wat liedjes die zich hebben vastgehaakt in het audiogedeelte van mijn hersenen.
Maar een Allerfavorietste liedje...? Nee. Er steekt er niet één met kop en schouders boven uit.
Toch, om er even een te kiezen, want anders gaat dit 30-liedjes-lijstje een lange lijdzame weg worden voor me, kies ik voor deze:

Ik ben helemaal geen hardcore U2-fan, hoewel ik voor het meeste dat ze maken wel waardering heb, maar de begintonen van 'Beautiful Day' hebben iets magisch.
Bij het horen ervan kijk ik meteen naar buiten om te peilen of het inderdaad een beautiful day is, want dan beleef ik het lied zoals het hoort.
Een blauwe lucht, de zon hoog aan de hemel en veel groen aan de bomen.
De ultieme Beautiful Day-experience is een combinatie van bovenstaande ingrediënten en een lange snelweg voor jou alleen.
Zo hoor je hem te luisteren.

'You're on the road
But you've got no destination'

En het zou ook eens verstandig zijn, als ik de lyrics er eens bij pak.
Want daar blijf ik even in gebreke: 'The heart is a groom.'
*googlet*
Oh. Bloom.
Wist ik veel.

Ohja. Feel free om jouw favorietje liedje hier te dumpen.