31 januari 2013

Everyone called her Pretty Belinda


Ik doe net of ik geen griep heb. Tot nu toe gaat me dat prima af.
De ietwat overtrokken reactie toen vanochtend bleek dat er geen Ibuprofen meer in huis was, buiten beschouwing gelaten.
Ik kan namelijk alleen drugs [drah-ks] met een glad suikerlaagje innemen.
Dat vind ik zelf tenminste. Zo'n stroeve paracetamol, daar stik ik in, daar ga ik dood van! Ik kan dat niet, ik wil dat niet! Lucht! Gorgel! Choke!
Dat zit natuurlijk tussen de oren, weet ik ook wel, want een patatteke slik ik met gemak in z'n geheel door. Overdwars zelfs nog.
Maar goed, vanochtend móest ik die paracetamol nemen om mezelf de dag door te slepen.
En weet je. Ik deed het gewoon. Nadat ik mezelf streng had toegesproken en wat over 2 bevallingen en ruggeprikken en vreselijke weeën had gemompeld.

Goed verhaal dit.

Nog zoiets ergs; het is bijna Carnaval hier. Ik kan dat niet, ik wil dat niet! Lucht! Gorgel! Choke!
Ik hoorde een collega zeggen dat hij de Carnavalsweek met 'de ballen in het zand' ging liggen en naar Egypte vertrok.
Sindsdien kan ik aan niks anders meer denken.
Die ballen in het zand. Ik zie het ook voor me, hè. Beetje zweterige slappe ballen met zandkorreltjes er aan vastgeplakt. Gewoon zwembroekloos hangend op het zand.
Want het is februari en je ligt in de zon; dat moet gevierd worden! Zonder textiel!
Voor mij is dat helaas niet weggelegd. Ik heb geen ballen en ook geen knaken om met het gezin een week naar het noorden van Afrika te trekken.
So be it.
De kinderen zijn wel wat carnavalesker ingesteld dan ik en voerden al ingewikkelde gesprekken over 'wat ze zouden worden.'
Olivia was er snel uit. Ze werd indiaan. Nou, énig. Voor de verandering eens niks roze en synthetisch.
Tijl was, as always, een ingewikkelder verhaal.
Hij wilde geen stoere indiaan of cowboy worden. Geen draak of zeerover. Nee, wilde hij allemaal niet. Banaan, dat wilde hij. Of tomaat.
(....)
Ik liet het woord 'gele maillot' vallen en toen vond hij Spiderman eigenlijk ook best een leuk idee.

En we krijgen een koning hè. Dat is jullie vast niet ontgaan. Dat zou wat zijn; dat je dat nieuws nu voor het eerst in mijn logje leest. HAHAHA.
Nou goed, ik vind het allemaal prachtig. Ik vind de koningin lief en ben blij voor haar dat ze het koninklijke stokje aan haar zoon door mag geven.
Dus nu vieren we de eerste Koningsdag op mijn dochters 9e verjaardag.
Damn that Wilhelm IV, steals her thunder...

En ze rookt hè, de koningin. Wist je dat?  Ja echt. Ik voel me zó met haar verbonden door dat feit!
Ik stelde me zo voor dat ze na De Mededeling nog even in de camera bleef kijken of dat rode lampje inderdaad uitging en dat ze dan onder de tafel naar haar tas grabbelde om haar pakje sigaretten te pakken. Met een hoofdbeweging naar de man of vrouw achter de camera. 'Pje vuur?'
Wat zou ze roken eigenlijk? Gauloise rood of blauw? Gewoon Marlboro, of Caballero?
Geen shag toch? Alsjeblieft geen shag!
Belinda! Ja, dat moet wel. Stijlvol en conservatief.

Oh. Google zegt dat ze allang niet meer rookt.
Hm.
Nou. Ik doe gewoon alsof.
Kijk die spierballen mensen!
En dat wásbordje!

Ik ga Ibuprofen kopen. Dag.

23 januari 2013

Tafeltje dek je!



Mijn dochter loopt tegen de tafels aan.
Nee, ze heeft geen evenwichsstoornis of een plotselinge visuele handicap; tafeltjes bedoel ik. De tafels.
1 x 1 = 1, 2 x 1 = 2, dat werk.
Wikipedia vertelt mij net dat ‘tafel’ een synoniem is voor tabel. Rekentabellen. Hee! Tafel, table, nah! Weer wat geleerd.
De vijfjarige Tijl pocht achteloos dat hij de meeste tafels al kent. ‘Dit is de eettafel en dat daar de kleine tafel.’ Waarop Olivia snuivend om zoveel onwetendheid hem toesiste dat ie er echt nog níks van snapt, hè!?
Nee, ze heeft het er niet makkelijk mee, ons alfameisje.
Schrijven, taal en lezen, ze draaide er haar hand niet voor om.
‘Nou, ‘ zei de juf bij de laatste ouderavond. ‘Ik wil Olivia misschien wel laten doortoetsen. Ze heeft zo’n hoog niveau qua lezen en schrijven. Ik wil wel aan haar behoeftes blijven voldoen.’
Ja, joh, prima vond ik. En ik sleepte nog maar een plunjezak biebboeken ons huis binnen. ‘Want ik lees echt supersnel, mam, én al B-boeken, hoor.’
En inderdaad, het huiswerk kwam binnen en ging voor ons ongezien, maar gemaakt weer naar school. Alles was een makkie, joh. Een mákkie!

Lees verder --> klik