Over pietjes en Sint.

Kijk, weet je hoe het zit?
Ik hou niet zo van beestjes.
Over het geheel genomen kun je wel stellen dat ik alles goor vind dat kleiner is dan een kitten.
Een persoonlijk beestjesdieptepunt was wel het bed vol zilvervisjes in Donesië.
En laatst verpulverde ik een oorwurm tussen mijn vingers omdat ik dacht dat het stukje aangebrand brood was.
Nou, daar braak ik wel een beetje van in mijn mond hoor.

Goed.
Er heerst dus luis op school. Luizen. Heersen. Dat komt vaker voor, maar in mijn beleving hebben mijn kinderen een soort van onschendbaarheid, dus dat er hier ook maar één luis over de drempel zou komen, leek mij schier onmogelijk.
Echter. Ik zag mijn dochter binnen korte tijd nét iets te vaak aan haar hoofd krabben.
Een half uur later reed ik naar de drogist waar ik 8 jaar geleden mijn eerste zwangerschapstest kocht; nu krijste ik beheerst tegen de dame achter de counter: 'ALLES TEGEN  LUIZEN! MOET IK! Alsjeblieft.'
Want beleefd blijf ik natuurlijk.
De drogisterijdame zag de zenuwtrek bij mijn oog en pleurde zo snel mogelijk alle middeltjes en toebehoren voor me in een tasje.
Ja. Ik vond het allemaal heel kordaat geregeld van me. Ik had het helemaal in de hand.
Dat ik zelf ook al een tijdje jeuk oppe kop had, negeerde ik gewoon.
Toen het kind eenmaal met het hoofd in de vette lotion zat, liet ik mijn echtgenoot tóch maar eens even, heel Apenheul, naar mijn schedel kijken.
'Ja,' zei hij droog. 'Daar loopt wat.'
Vier woorden zijn voor mij genoeg om mijn kleren van het lijf scheurend hysterisch gillend door het huis te rennen, op 'pittige korte kapsels' te Googlen en onophoudelijk te jeremiëren.
IK HEB PIE-HIE-TJES!
Mijn dochter vond dat ik me aanstelde.

Ik zei al, ik hou niet zo van beestjes.

Over die 8-jarige dochter gesproken.
Die putte me vandaag ook nog even up the spot.
Zomaar, zonder enige aanleiding, vroeg ze me vandaag: 'Zeg mama, eerlijk zeggen hè, maar de échte Sinterklaas, die is toch eigenlijk allang dood?'
Ik keek haar even uit het veld geslagen aan. 'Oh, is dit het moment dat we het over Sinterklaas gaan hebben?' vroeg ik angstig.
Ja, zei ze.
'Eh. Ja.', zei ik dus maar. 'Die's allang dood.'
'Ja, want níemand kan zo oud worden', mijmerde ze verder.
Ik zat lijdzaam naast haar op bed. Nu gingen we het krijgen.
Ik boog mijn hoofd alvast om de toorn van mijn kind te ontvangen.
Jarenlange voorliegerij, de nationale farce in stand houden, ik moest bóeten, BOETEN!
'En al die Sinterklazen op tv en op school, die zien er allemaal anders uit. Dus. En die cadeautjes hè.
Koop jij die dan? EERLIJK ZEGGEN HÈ! Eerlijk zeggen!'
Ja. Nou. En toen schoot ik in de lach, ze keek me ook zo vorsend aan, en zij lachte ook en nou ja, toen zei ik maar ja.
Ze lachte nog harder. En ik ook. Een beetje zenuwachtig wel, allebei, maar toch.
Toen was ze even stil, dacht na en zei: 'Ooh. Maar dan krijg ik dus geen echt dure cadeaus's. Want ik ken jou.'
HAHA!
Nee, inderdaad. Geen dure cadeau's.
'Ook geen Furby zeker?'
Nee, ook geen Furby nee. Waar je klak-klak hoort elke keer als ie met z'n ogen knippert en waar je dan 90 geld voor betaalt. Ammenooitnie.

Nee, ze was niet boos nee.
Teleurgesteld waarschijnlijk, omdat de bubble van het onbezonnen gretig verlanglijstjes-maken uit elkaar gebarsten is, maar wel Een Groot Volwassen Geheim rijker.
Goed, hadden we dat ook weer gehad.
In elk geval één -komt ie- kopzorg minder.

....

Ik heb dit dus in huis hè.
Ik voel een grap broeien, iets van met deze verpakking naar de Chinees gaan en dan heel hard NO LICE! roepen, maar ik weet nog niet precies hoe ik het zal aanpakken.

Dus.