'Huh?! Ga ik wéér naar school?!' zei Tijl elke dag van deze week.
Gevolgd door een clownesk gezicht en twee handen -palms up- naar de hemel gericht.
Wat een lucky bastard ben ik, denkt ie.
Elke ochtend stapt hij trots de deur uit met zijn rugzakje op z'n rug (dat heb je nu eenmaal met rugzakjes, die zitten doorgaans op je rug), maar niet voordat hij een kritische blik heeft geworpen op de inhoud van zijn broodtrommeltje.
'Het was echt héérlijk!', claimde hij tegen mijn moeder toen ze hem de eerste dag van school haalde.
'Wat zat er in Godsnaam in?, vroeg ze mij later.
'Gefrituurde langoustines op een courgettetaartje met wat couscous on the side,' zei ik.
Tijl vindt álles op school alles fantastisch, dus ook die doodgewone appel en de rijstwafel (caramel).
Ook vandaag weer kreeg mijn snackkeuze (altijd gezond hoor!!) een 'oeeeeeh-yammieyammie'-goedkeuring.
Als ik hem ophaal van school, ga ik ruim op tijd zodat ik stiekem even naar hem kan kijken als hij nog in de klas of op het schoolplein is.
Zo zag ik hem gisteren in een slingerende kleuterpolonaise achter de juf aan de school in hossen en keek toe hoe hij netjes aan zijn tafeltje ging zitten en zijn vinger, om een mij onbekende reden, opstak.
Dit alles met een grote lach op zijn gezicht.
Ik moest mijn oogbollen van het gore grasveldje oprapen.
Mijn ongeleide projectiel dat al 4 jaar schreeuwend en met alles vernietigende maaiende armen door het leven gaat, zat daar.
Op een stoeltje.
Aan een tafeltje.
In het keurige keurslijf.
Praise the Lord. Hallelujah. Bel Derek Ogilvie maar af.
Als de bel is gegaan, komt hij uitgelaten naar buiten rennen en weet van gekkigheid niet wat hij allemaal aan me wil vertellen.
Over de kralenplank waar hij een huisje op maakte, dat het vandaag 24 is (van een willekeurige maand) of over de gymles waar ze Roodkapje deden en er een wolf was en Steef de straaljager was.
(Waarna Olivia hem minzaam glimlachend verbetert: 'De jáger, Tijl. Niet de straaljager.')
Vanochtend hoorde hij dat hij morgen met de klas gaat kleuterzwemmen en vol verheugend ongeloof schudde hij zijn hoofd.
School, jongen, wát een feestje is dat!
Eenmaal thuis merk ik toch dat het allemaal nog wel vermoeiend voor 'm is, want gisteren huilde hij een kwartier hartverscheurend omdat ie niet éérst een lolly mocht en dan pas de boterham.
Vervolgens staart hij een tijd glazig voor zich uit op de bank en daarna is ie weer het mannetje.
Mijn schoolgaande mannetje.
Dat misschien over een tijd wel zegt: 'Móet ik alweer naar school?!'
Maar voorlopig gaat het goed, zijn er geen tranen maar alleen enthousiasme.
Wie had dat gedacht.
Ja.
Mooi.
En zo is het maar net.
25 augustus 2011
22 augustus 2011
'I can see you in the morning when you go to school.' (Part two)*
Natuurlijk. De eerste schooldag. En nú slaapt ie wél lang. |
Het enthousiasme was aanvankelijk overweldigend. |
*tranentrekkend muziekje naar eigen keuze hier invullen svp* |
Maar aan mama's hand werd het al snel beter. |
Mijn eerstgeborene in groep 3. Wát?! Ja dat ja. |
Bring it on!! |
9 augustus 2011
CHESQWE
Ik ben erachtergekomen dat ik in 3 weken vakantie 2,5 dag zon heb gehad.
Dat is voor een minder stabiel persoon genoeg reden om jankend in apatische toestand heen en weer te gaan wiegen.
Iets wat ik de afgelopen dagen dan ook met veel overgave gedaan heb.
Toen moest ik naar een festival hier in ons stadje en dat was wel de moeite waard om tijdelijk met mijn oeverloze geween te stoppen.
Maar buiten dat bruisende weekend is het natuurlijk vreselijk en afschuwelijk komkommertijd.
En daar ga ik echt hele suffe dingen van doen.
Wat dan, Susy? We hangen nochtans aan je lippen!
Nou. Wordfeud bijvoorbeeld.
Echt waar. Eigenlijk durf ik het nauwelijks hier neer te zetten, ware het niet dat het een trending topic is op Twitter, wat dus betekent dat ik niet de enige ben die met Jan en Alleman aan het simultaanscrabbelen is.
Want dat is het hè. Scrabbelen. Online.
Jaja. En natuurlijk worden er hí-larisch grappige vieze woorden gelegd en zo liggen er in verschillende delen van Nederland een paar sneue onlinegamers in een deuk.
Lachen man.
Overigens lag ik zelf gisteren ook in een deuk in de sportschool, als vrouwen van zesendertig dat eigenlijk nog wel mogen, in een deuk liggen.
(Naar de sportschool gaan mag zeker. Moet misschien zelfs.)
Ik zit daar dus op zo'n roeiapparaat met muziek in mijn oren en boven me hangt een televisie waar meestal Discovery of Animal Planet op te zien is.
Oh.
Ik heb al eens over Animal Planet geschreven, zie ik.
Anyway.
Gisteren was Mike Rowe bezig met zijn programma Dirty Jobs en u moet weten, ik vind Mike leuk.
Gebruind, gespierd, grappig en een immer olijke blik in zijn ogen.
Mike vindt zichzelf ook leuk. Is niet erg.
In Dirty Jobs doet Mike, nouja, een dirty job.
Meneer Wikipedia? ' Mike Rowe loopt in elke aflevering mee met professionals die een vies of opvallend beroep uitoefenen.'
Dank u.
Dat dus.
Het geluid van de sportschooltelevisie staat uit, dus ik kan niet luisteren naar Mike, alleen lezen en kijken.
Nu liep hij mee met mensen die zeeprikken vingen en die onderzochten. Ofzo.
Mocht de zeeprik in het Superdierenboek hebben gestaan, dan weet iedereen vást hoe zo'n ding eruit ziet.
Maar ik neem het zekere voor het onzekere; een zeeprik ziet er zo uit:
Juist.
Op z'n voordeligst als een douchekopen anders op een afgehakte penis.
Heel erg goor.
Goed.
De meneer die Mike introduceerde in de zeeprikkenwereld, pakte zo'n beest vast en liet hem aan Mike zien.
'Is dit zijn reet of z'n mond?' vroeg Mike met een opgetrokken wenkbrauw richting de camera.
Hier moest ik al grinniken. Ja, mijn humorstandaard ligt laag these days. Ik kan er ook niks aan doen.
'Je hebt estetisch geen beste dag als dit het eerste is dat je vraagt,' zei de meneer glimlachend terug.
Daarna trok Mike een paar handschoenen aan en nam de zeeprik van de meneer over.
Ze voerden een gesprekje over de ranzige eigenschappen van de vis terwijl het beest heen en weer kronkelde in Mike's handen.
Hij keek een moment ondeugend in de camera, nam de zeeprik als een microfoon in zijn hand en duwde deze onder de neus van de meneer.
Ja, ik vond dit allemaal enorm geestig, vooral omdat beide mannen onverstoorbaar doorpraatten alsof er geen happende alienachtige zuigmond tussen hen in spartelde en ze dit het hele gesprek volhielden met de zeeprik als microfoon, beiden met ernstige gezichten.
HAHAHA!
Ik zat dus hikkend van de lach op het roeiapparaat, lachend om iets wat niemand kon horen en met inachtneming van de gemiddelde leeftijd van de sportschoolbezoeker, ook niet kon zien.
Kwam nog bij dat ik mezelf óók niet kon horen, vanwege de Black Eyed Peas die in mijn oren schreeuwden over wat voor feeling ze hadden, dus ik probeerde het proesten binnensmonds te houden.
Jullie vinden dit allemaal niet zo grappig als ik hè?
Hm.
*denkt na*
Joh! Ik ontdekte vandaag een geinige ápp joh!
Ja!
Kun je dit mee:
Dat is voor een minder stabiel persoon genoeg reden om jankend in apatische toestand heen en weer te gaan wiegen.
Iets wat ik de afgelopen dagen dan ook met veel overgave gedaan heb.
Toen moest ik naar een festival hier in ons stadje en dat was wel de moeite waard om tijdelijk met mijn oeverloze geween te stoppen.
Maar buiten dat bruisende weekend is het natuurlijk vreselijk en afschuwelijk komkommertijd.
En daar ga ik echt hele suffe dingen van doen.
Wat dan, Susy? We hangen nochtans aan je lippen!
Nou. Wordfeud bijvoorbeeld.
Echt waar. Eigenlijk durf ik het nauwelijks hier neer te zetten, ware het niet dat het een trending topic is op Twitter, wat dus betekent dat ik niet de enige ben die met Jan en Alleman aan het simultaanscrabbelen is.
Want dat is het hè. Scrabbelen. Online.
Jaja. En natuurlijk worden er hí-larisch grappige vieze woorden gelegd en zo liggen er in verschillende delen van Nederland een paar sneue onlinegamers in een deuk.
Lachen man.
Die Geartsje toch! |
Overigens lag ik zelf gisteren ook in een deuk in de sportschool, als vrouwen van zesendertig dat eigenlijk nog wel mogen, in een deuk liggen.
(Naar de sportschool gaan mag zeker. Moet misschien zelfs.)
Ik zit daar dus op zo'n roeiapparaat met muziek in mijn oren en boven me hangt een televisie waar meestal Discovery of Animal Planet op te zien is.
Oh.
Ik heb al eens over Animal Planet geschreven, zie ik.
Anyway.
Gisteren was Mike Rowe bezig met zijn programma Dirty Jobs en u moet weten, ik vind Mike leuk.
Gebruind, gespierd, grappig en een immer olijke blik in zijn ogen.
Mike vindt zichzelf ook leuk. Is niet erg.
In Dirty Jobs doet Mike, nouja, een dirty job.
Meneer Wikipedia? ' Mike Rowe loopt in elke aflevering mee met professionals die een vies of opvallend beroep uitoefenen.'
Dank u.
Dat dus.
Het geluid van de sportschooltelevisie staat uit, dus ik kan niet luisteren naar Mike, alleen lezen en kijken.
Nu liep hij mee met mensen die zeeprikken vingen en die onderzochten. Ofzo.
Mocht de zeeprik in het Superdierenboek hebben gestaan, dan weet iedereen vást hoe zo'n ding eruit ziet.
Maar ik neem het zekere voor het onzekere; een zeeprik ziet er zo uit:
Juist.
Op z'n voordeligst als een douchekop
Heel erg goor.
Goed.
De meneer die Mike introduceerde in de zeeprikkenwereld, pakte zo'n beest vast en liet hem aan Mike zien.
'Is dit zijn reet of z'n mond?' vroeg Mike met een opgetrokken wenkbrauw richting de camera.
Hier moest ik al grinniken. Ja, mijn humorstandaard ligt laag these days. Ik kan er ook niks aan doen.
'Je hebt estetisch geen beste dag als dit het eerste is dat je vraagt,' zei de meneer glimlachend terug.
Daarna trok Mike een paar handschoenen aan en nam de zeeprik van de meneer over.
Ze voerden een gesprekje over de ranzige eigenschappen van de vis terwijl het beest heen en weer kronkelde in Mike's handen.
Hij keek een moment ondeugend in de camera, nam de zeeprik als een microfoon in zijn hand en duwde deze onder de neus van de meneer.
Ja, ik vond dit allemaal enorm geestig, vooral omdat beide mannen onverstoorbaar doorpraatten alsof er geen happende alienachtige zuigmond tussen hen in spartelde en ze dit het hele gesprek volhielden met de zeeprik als microfoon, beiden met ernstige gezichten.
HAHAHA!
Ik zat dus hikkend van de lach op het roeiapparaat, lachend om iets wat niemand kon horen en met inachtneming van de gemiddelde leeftijd van de sportschoolbezoeker, ook niet kon zien.
Kwam nog bij dat ik mezelf óók niet kon horen, vanwege de Black Eyed Peas die in mijn oren schreeuwden over wat voor feeling ze hadden, dus ik probeerde het proesten binnensmonds te houden.
Jullie vinden dit allemaal niet zo grappig als ik hè?
Hm.
*denkt na*
Joh! Ik ontdekte vandaag een geinige ápp joh!
Ja!
Kun je dit mee:
Hansusy Kazan, mensen. Echt waar. |
En dit kun je er ook mee. |
De Aapaaldans. Paalaapdans. Daapaalans. |
.... |
4 augustus 2011
Vrouw heeft extra tepel op voet
Nu kan ik mij wel schuldig gaan voelen over de verwaarlozing van deze site, maar als je het mij vraagt, zit iedereen gewoon ongegeneerd met de al dan niet bevallige kont ergens in Zuid-Europa te genieten van wat zich eindelijk een zomer mag noemen.
Maar kijk aan, daar typte ik toch wel een behoorlijk lange zin, wat een prachtige inleiding voor een leuk stukje zou kunnen worden.
Nu is het zo dat ik al mijn leukigheid reeds in een column over de Efteling heb gepropt en aangezien jullie mij nog altijd niet willen betalen voor mijn tekstuele bloed, zweet en tranen, gaat dat hysterisch geestige stukje dus voorlopig aan uw neuskes voorbij.
Hier komt dan een leuk bruggetje.
Trouwens (onontbeerlijk woord bij bruggetjes), vanaf 10 augustus ligt de nieuwe Kek Mama in de winkel waarin deze kek ma...- ah nee, dat krijg ik toch echt niet uit mijn strot- waarin ik vanaf deze maand een column schrijf.
Gaat dat zien, jij lezer met kinderen in de leeftijd van 4 t/m 12 jaar!
Wat is dat trouwens met het woord column? Mensen blijven dat maar fout schrijven.
Collum. Collun. Kollomn.
Nu had ik daarboven ook wat moeite met het woord 'ongegeneerd'.
Twee keer kort achter elkaar die g met een totaal andere klank; ik kwam er niet uit zonder het woord in stukjes te hakken en als een dove één voor één de klanken uit te stoten.
Goed.
Dan schenk ik jullie nu een collage van foto's die ik zoal op de sociale netwerken gooi, nemen we die samen even kort door en dan mag iedereen weer wat voor zichzelf gaan doen.
Was deze informatie waardevol voor u?
- Ja/Nee/Wat?
Oh. U kwam hier voor die extra tepel? Hier dan --> klik
Maar kijk aan, daar typte ik toch wel een behoorlijk lange zin, wat een prachtige inleiding voor een leuk stukje zou kunnen worden.
Nu is het zo dat ik al mijn leukigheid reeds in een column over de Efteling heb gepropt en aangezien jullie mij nog altijd niet willen betalen voor mijn tekstuele bloed, zweet en tranen, gaat dat hysterisch geestige stukje dus voorlopig aan uw neuskes voorbij.
Hier komt dan een leuk bruggetje.
Trouwens (onontbeerlijk woord bij bruggetjes), vanaf 10 augustus ligt de nieuwe Kek Mama in de winkel waarin deze kek ma...- ah nee, dat krijg ik toch echt niet uit mijn strot- waarin ik vanaf deze maand een column schrijf.
Gaat dat zien, jij lezer met kinderen in de leeftijd van 4 t/m 12 jaar!
Wat is dat trouwens met het woord column? Mensen blijven dat maar fout schrijven.
Collum. Collun. Kollomn.
Nu had ik daarboven ook wat moeite met het woord 'ongegeneerd'.
Twee keer kort achter elkaar die g met een totaal andere klank; ik kwam er niet uit zonder het woord in stukjes te hakken en als een dove één voor één de klanken uit te stoten.
Goed.
Dan schenk ik jullie nu een collage van foto's die ik zoal op de sociale netwerken gooi, nemen we die samen even kort door en dan mag iedereen weer wat voor zichzelf gaan doen.
- De lege parkeerplaats op mijn werk hedenochtend om 07.30 uur
- de sportschool
- Backyardgirls
- Roodkapje
- Hänsel und Gretel
- Big Fat Gice
- een thee-lichtje
- een zeer goede film
- leuke zeer afgeprijsde en vandaag verwachte schoenen
- Tijl van Grunsven
- Backyard-without-girls
- Olivia's Eerste Jurkje
- en die onderste vier zijn nog van de vakantie.
Was deze informatie waardevol voor u?
- Ja/Nee/Wat?
Oh. U kwam hier voor die extra tepel? Hier dan --> klik
Abonneren op:
Posts (Atom)