De Dag van de Double Digits

Zo mensen. Dat zit er ook weer op, die Vastelaavond. Ik ben ongeschonden uit de strijd gekomen en ook nog nauwelijks beneveld.

Dat is best knap gezien het feit dat m'n goeie leren jekkie bijna nog meer bier binnen heeft gekregen. But good. Klaar. En voort wij strijden!

En kijk eens aan! Wie staat daar voor de deur? Maart! MAART! Dat is de lentemaand hè mensen.

Ik heb een beetje het gevoel dat we aan de winter ontsnapt zijn.

Dat we met de schrik vrij zijn gekomen. 'Horror! Horror!' Riep iedereen en terwijl we sneeuwscheppen, thermo-ondergoed en winterbanden aanschaften, floot de winter een olijk deuntje.

Tóen dacht ie, à la dan, als jullie het zó graag willen...híer! Kou! Nou, vonden we leuk, hoor. 

Hadden we wat over te praten. 'Min 14 bij jullie? Tggg. Hier min 17!' Toen gingen we schaatsen.

En toen werd het weer warmer en zowaar, zowaar, gaan we vandaag de Dag van de Double Digits in.

Ik doe echter of me dat niet héél blij maakt, want ik vertrouw die winter nog niet.

Ik denk dat ie nog op de loer zit en, fantast die ik ben, ik denk dat ie onze vreugde over een aanstaande lente niet kan lijden en dan tóch nog toeslaat.

Het leven kan ingewikkeld zijn als je denkt dat ook dingen zonder hartslag of lichaam denkende wezens zijn. Tja.

Maakt u zich geen zorgen, ik praat niet tegen perforators ('Wat kun jij mooie gáátjes maken hè? Ohohoh, wát een mooie gáátjes! Zo rond! Mooi hoor!') of tegen bomen.

Doet met denken aan die prinses die dat wel deed en daardoor weer aan Friso, maar wat kunnen we daar nou over zeggen?!

-Stabiel maar niet buiten levensgevaar-

Zijn we dat niet allemaal? Elke dag?

Oeh! Díep hè. Denk daar maar eens over na. Uhuhuhuh.

Over oeh gesproken. Ik verslik me net in mijn ochtendkoffie omdat ik 'deadline column 5' zie staan in mijn agenda. Voor vandaag.

Mooi is dat, hoe ik dat wéken van tevoren in mijn digitale agenda zet, waardoor ik me heel volwassen en geordend voel, en er vervolgens toch nog heel middelbarescholierig veel te laat achterkom.

Maar zo hoort dat. Anders is een deadline niet spannend of het vermelden waard.

Overigens. Op de website van Thuis in Onderwijs kunnen jullie mij, naast mijn collega Novy, tegenwoordig ook lezen.

(En nu allemaal op z'n Winstons:) Hoe leuk is dát!?

Ga maar even kijken.

En wie weet kunt u net als Eduard uw reactie daar achterlaten.

Gezellig.

 

Valentijn

Probeer ik toch al die jaren m'n beroep geheim te houden voor mijn kinderen...
Tevergeefs blijkbaar.


:)

edit: Er staat natuurlijk 'je bent de allerliefste mama',

maar ik las: je bend dealer liefste mama.

Ja. Nou. Ik vond het grappig.

En M dat ben ik.

Olivia en Mama. 

Want ik heb natuurlijk geen voornaam. 

Carnaval voor beginners

Toen ik nog boven de rivieren woonde, lang lang geleden, had ik geen idee van het fenomeen carnaval.
Ohja, één keer per jaar mochten we verkleed naar school, dan deden we gékke dingen zoals een polonaise, ongetwijfeld op Er staat een paard in de gang, en dat was het dan wel.
Niks paplepel, niks gegoten.
Ik heb van die tijd dan ook maar enkele foto's en die komen nu.

 

Hier ziet u mij met een getuit mondje door een rolletje serpentine blazen. Op zich niet zo'n opmerkelijk beeld gedurende deze carnavaleske tijd.
Opvallender is mijn outfit.
Pas sinds ik bedacht dat ik dit logje ging schrijven en mij deze foto te binnenschoot, dacht ik, wáárom was ik NON?!
NON!? Ik weet niet of ik dit zelf wilde en mijn moeder weet het ook niet meer. 'Dat zal je vader wel bedacht hebben.' Haha.
Ik weet wel nog dat mijn vader dat loeizware houten kruis beneden in de kelder van onze flat in elkaar getimmerd heeft. En gelakt.
Ik vond het een heel mooi kruis.
Ook de betekenis dáárvan ontging mij totaal, want behalve dat we niet aan Carnaval deden, deden we ook niet aan kruizen, kerken of Jezussen.
Toch was ik non. Met make-up. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: 'Nonnen hebben geen make-up op, hoor.' Maar ik moest en zou het op.
Wat ik op de rechterfoto doe, weet ik ook niet.
Ik bekijk de levenslijn van mijn hand omdat ik afvraag of het ooit nog beter wordt dan dit, of ik heb net netjes in mijn hand geniest en bekijk de schade.
Beide heel aannemelijk.

Toen verhuisde ik naar het Zuiden des lands en had ik vrij snel in de gaten dat de mensen hier íetsje andere ideeën hebben over Carnaval dan wat ik tot die tijd gewend was.
Op de basisschool viel dat nog wel mee. Op vrijdag ging de school naar een grote zaal, de plaatselijke dansschool, en daar hadden we dan Carnavalsdisco.

1986

Er werd voornamelijk rond gerend op harde voor mij onbekende muziek en de jongens spoten hun vieze sliertenspulspuitbussen op de meisjes leeg. Daar had ik me als pre-puber ook wat anders van voorgesteld, eerlijk gezegd, zo'n disco, maar ja.
Eenmaal op de middelbare school begon het wat meer te leven, maar net zo lief ging ik gedurende die week mee met mijn vader op wintersport.
Die onderhuidse kriebel die de échte vierders ervaren, heb ik nooit gevoeld.
Rond mijn zestiende dacht ik, prima, 5 dagen achter elkaar de kroeg in? Vooruit, daar wil ik best een pakje voor aantrekken. Joe! Hoi! En klok! En dan roste ik zó verwoed met mijn sambabal dat ik als ik na die dagen in een kroeg stond, ik totaal geconditioneerd met mijn drankje begon te samba-en.
Godzijdank trouwens dat ik op Aswoensdag nog even aan mijn stiefvader vroeg of men dan ook verkleed ging, want anders had ik volledig uitgedost mijn haring naar binnen geschoven.
Je moet het maar weten hè. Ik wist dat niet. Ik heb totáál geen idee van de Carnavalsetiquette. Ik ga niet op de elfde van de elfde op mijn kop staan, laat staan ergens verkleed op een plein staan, het is november for crying out loud! Ik snap geen zak van de hele prinsenhiërarchie en wie bij wat en wanneer hoort.
Vóór dat het zover is, zijn er al diverse bijeenkomsten en feesten, zoals de Vrouwluujzitting (alleen maar vrouwen. Joost mag weten waarom dat leuk is...) en het Verkesbal.
Dat laatste staat nogal bekend als een losbandig feest, waar ik dus vanzelfsprekend nog nooit ben geweest (HAHA!) en waarbij iedereen verkleed gaat in een après-ski outfit.
*trekt een ik-weet-het-ook-niet blik*
Tegenwoordig ga ik alleen op Carnavalszaterdag de stad in, geschminkt en al, beweeg daar wat mee tussen de massa, klets met wat mensen en op een onbewaakt ogenblik blaas ik stilletjes de aftocht en vind ik het wel weer welletjes.
Meer dan genoeg feest.
De schok was dan ook groot toen mijn dochter vorig jaar van school thuiskwam en 'Roed gael en greun is de kleur van Vastelooooavend' door het huis schalde.
En Tijl deze week verzuchtte dat ie niet kon wáchten tot het Carnaval was.
Ja, daar knipperde ik wel even van met de oogjes.
Deze week help ik mijn dochter en 5 klasgenootjes met het oefenen van een dansje op een enórm Maastrichts carnavalslied.
Jazeker. Dat doe ik gewoon. Dan Karaty van de lage landen die ik ben.
Tja. Wat moet ik anders hè? Wát moet ik anders!?
Geen paplepel misschien, maar ze krijgen er toch een theelepeltje van binnen, mijn nazaten.

Goed.
Wat wilde ik nu zeggen?
We hebben geschaatst vandaag. Op de valreep. Leuk hoor.

ps voor de Carnavalskenners: excuses als ik ergens een niet kloppend feitje geschreven heb.
Ik en Google hebben mijn uiterste best gedaan. 
Feel free to correct me. 

Het begint met een ah

Tijl slaat ritmisch met z'n lepel op tafel. 'Welk liedje is dit?',  zegt hij en hij doet het nog een keer.
Olivia en ik luisteren, maar tevergeefs. In het geklop is mijns inziens weinig melodieus te vinden.
'Het begint met een 'ah', tipt Tijl.
We denken allebei na.
Nouja. ik doe alsof, ik trek een 'ik denk na'-gezicht en werp ondertussen een blik in het Kruidvatfoldertje.

- Een 'ik denk na'-gezicht is perfect voor situaties waar kinderen je iets vragen.
Want je kunt ondertussen écht nadenken over bijvoorbeeld de vergeten boodschappen of welk vlees je nog in de vriezer hebt liggen en als het kind je dan nog eens drammend be-mah-ham!'t dan zeg je 'Ik heb géén idee!'
Kind geeft dan triomfantelijk antwoord, jij kletst met één hand op je dij, zegt 'Nah! Dat had ik écht niet geweten!' en schudt ongelovig je hoofd. Iedereen blij.
Werkt overigens ook uitstekend op de werkvloer. -

Goed.
Het begon met een ah.
Ik had natuurlijk geen idee, maar wel het gevoel dat ik wat moest zeggen.
Maar nog vóór ik 'Alle eendjes zwemmen in het water' had geopperd, zei Olivia:
'Ah follow?'
En antwoordde Tijl:  'Neehee! Ah used to know!'

En zo blijkt maar weer beste mensen, *trekt ik denk na-gezicht om een witzige afsluiting te bedenken*, er is een 2 + 1 actie van de Nivea-producten bij het Kruidvat.

Het vriest dat het kraakt, mensen.
Alle eendjes zwemmen in het water.....whát was I thinking...