Op een bedje van ineengevlochten vingers.

Ik heb een vreemde fascinatie voor Blackberry-gebruikers en dan met name de manier waarop zij hun device vasthouden en erop typen.
Ze houden hun Blackberry állemaal op dezelfde manier vast als ze aan het sms'en of whatsappen of whateveren zijn.
Moet je maar eens op letten.
Ik vind het machtig interessant.
Hij ligt in een handbedje van ineengevlochten vingers; de pinken, ring -en middelvingers.
De beide wijsvingers, en die vind ik het meest interessant, zijn lichtjes over de zijkanten van de telefoon gedrapeerd.

Nou! Precíes zo dus!

Het typen gebeurt dan met de overgebleven duimen.
En meestal, mééstal, zijn dit de handen van jonge meisjes tussen de, nàààh, wat zal het zijn, 15 en 27 jaar oud.
Nou eigenlijk vind ik dat Blackberries alleen in de handjes van meisjes van die leeftijd horen.
Ik vind het bijzonder vreemd als ik een jongen, of nog vreemder, een mán er mee zie.
Vind ik raar. Ik vind het echt een meisjesapparaatje.
Mannen met zo'n ding, ik weet het niet, maar ik neem ze niet zo serieus.
Maar goed.
Let er maar eens op.
De Blackberrygrip.

Meanwhile ben ik natuurlijk al meer dan een jaar completely and utterly in love with mijn iPhone.
En langzaamaan fancy ik ook alle andere Apple-producten.
Vandaag was ik nog in de Applestore en ik zou daar echt alle apparaten en toebehoren met liefde willen belikken.
Die grote iMacs, met hun prachtig grote schermen, de iPads, waarvan ik stiekem alle kabeltjes wil doorknippen en er hard mee naar buiten wil rennen (met de iPads, niet de kabeltjes, goes without saying) en vandaag zag ik een oetepetoetig schattig klein dingske dat de iPod Nano heet.
Scháttig! Geen idee wat je er mee kunt, maar het was klein en vierkant en en in verschillende kleurtjes verkrijgbaar, dus nouja, ik denk dat ik het ontzettend nodig heb.
Ondertussen typ ik mijn logjes en columns nog steeds op een uit rots gehakte Toshiba laptop die ongeveer 2 minuten en 39 seconden zonder stroom kan en waar 'lap' niet zo'n beste plek meer is om hem op te zetten, want na een uur kun je dan door naar Beverwijk.
Zo heet wordt ie aan de onderkant.
Maakt niet uit, maakt niet uit.
Jawel, het maakt wel uit!
Ik wil een iMac en een MacBook en een iPad en en en en.

Maar eigenlijk wilde ik alleen maar dat van die Blackberryfascinatie vertellen.
Hm.
Wat een typje hè. Ik.

Typ je?
- Nee. Jij?
Ja, ik typ.
- Oh.

Eh. Ja.

Je kunt tegenwoordig geinige dingetjes op Youtube.

*kijkt verontschuldigend*

Sunset, lounge en de reegos.

Sunset

Lounge (Brave Biddende Meiskes)

 En de nieuwe huisregels. (?)

'Wees altijd lief dan mag je misschien wat lekkers.
Fiets altijd met zijwieltjes tot je het kan en wees dapper.
Van Olivia voor mama en papa.
Dat waren de regels.'

(overigens is dit een via mail gemaakt logje. Dat kan tegenwoordig ook. Cool hè?)

(en warm hè?)

(fijn hè?)

Wist je dat de drievingerige luiaard soms zijn leven lang in dezelfde boom hangt?



Het wachten is op zee-EHEC....

Ooit waren er de Flippo's en de Wuppies. En de Wippo's en de Fluppies.
Er waren ook nog de sprookjesfiguren, de voetbalplaatjes en de Smurfen.
Je had ook nog de Troetels en onlangs nog - diepe dramatische zucht- de Disco's.
Het was allemaal even vreselijk.
En elk kind op school neemt natuurlijk al die shit mee, met als gevolg dat ik door mijn dochter van supermarkt naar supermarkt geschopt word zodat zij de volgende dag ook met een Troetel of een Disco naar school kan gaan.
Even over die Disco's. Die zijn heel vreselijk.
Kijkt u maar even mee:

Precies. Ik rust mijn zaak.
En Olivia kwam, goddank, nogal laat achter het bestaan van deze Disco's maar mijn moeder was zo vriendelijk om voor het arme, arme kind, stad en land af te reizen om nog zo'n DJ te scoren.
Twee. Natuurlijk. Ook één voor Tijl.
En tot nu toe hebben we 'al' 2 Disco's.
Eén van internationaal succesnummer Walter Cruise ('We zijn er weer bij en dat is priiihiiima, Viva Hollandia!') en één met een smartlap van Jeroen van der Boom die Tijl meeschalt als ware hij Dreetje Hazes zelf.
Je kunt die dingen ook hacken, haha, door op wat knopjes te drukken en dan hoor je nog een paar andere knéiters van hits.
Zodra ik in de buurt kom, drukt Olivia naarstig wat knopjes tegelijk in en dan schreeuwt Martin Solveig 'HELLO!' tegen me.
'Want dat vind jij een leuk liedje hè, mama?'
Ja. In december 2010 ja. Nu niet meer.
En ook niet als ik steeds maar 30 seconden hetzelfde stukje hoor.
Maar ja hoor, schatje, zeg ik dan, heel leuk en ik maak me uit de voeten.

Goed. Nough said.
Nú! Zijn er de Superdieren.
Kijk. En dát vind ik nou weer wel leuk.
Bij elke € 10,00 euro krijg je een pakje van vier Superdierenkaartjes.
En dat is vreselijk leerzaam! Ja! Leerzaam! En het maakt ook geen herrie! Nee!
Je kunt de kaartjes in een houten kistje stoppen, maar als je zo afschuwelijk veel boodschappen bij de Albert Heijn doet als ik, dan kun je beter een Superdierenverzamel -en doeboek kopen.
Je hoeft ze nergens aan vast te plakken (Wuppies) en je kunt je er niet aan bezeren als je er per ongeluk met blote voeten over loopt (Smurfen) en je kind kan er ook niet in stikken (Wuppie's, Smurfen en Flippo's).
Nu is het zover dat ik het inmiddels leuker vind dan Olivia.
En bij de kassa gretig om me heen kijk of de klant voor mij wel zijn Superdierenaandeel meeneemt, want anders zijn ze voor mij, VOOR MIJ!
En soms voer ik ook discussies met de kassière over het aantal kaartjes dat ze me meegeeft.
Maar deze zin kras ik snel door.
Ik mag ze van Olivia inmiddels ook zelf openmaken, jippie! Én in het boek doen!
'Doe de dubbele maar in het kistje mama, en de rest in het boek. Dan zie ik morgen wel welke er nieuw zijn.'

Zo zat ik gisteren op mijn knieën voor de tafel, met het Superdierenboek voor me en kapotgescheurde verpakkingen om me heen.
Tegelijkertijd had ik vriendin B aan de telefoon en klaagde tegen haar over de nog ontbrekende kaartjes en hoe vaak ik de zeekomkommer wel niet had.
Ondertussen trakteerde ik haar op wat buitengewoon interessante feitjes.
'Meid, wist jij dat de neushaai een druppel bloed op 500 meter afstand ruikt?!'
'En wat dacht je van de noordkromp? Die kan wel, even kijken, vierhonderdtwíntig jaar worden!'
Ohjajoh? Víerhonderdtwintig?!
'Jaha! En de Dikdik heeft een airconeus. Sjongejonge. Het ís me wat hè. In dat dierenrijk.'

Dus.

Maar leuk hoor. Superdieren.
*kijkt zenuwachtig om zich heen*

Neen. Ik ga hier geen ruilclubje in het leven roepen.
Want ik heb die dieren allemaal niet op volgorde in dat boek gestopt.
Dus geen idee wat ik...eh...Olivia nog mist.
Overzichtelijkheid is niet zo mijn dingetje.

Rebel Without a Speen

Johnny Redhead

Gisteren kreeg ik een héél leuk idee voor een logje!
Helaas ben ik dat nu weer kwijt.
Leuker dan de eerste zin gaat het dus niet worden. Dan weet je dat vast.

Ik ben ook eigenlijk een beetje chronisch moe lately en dat is om niks anders dan een dodelijk saaie moederreden; Tijl slaapt tegenwoordig zonder speentje.
Want dat hadden we afgesproken. Als hij vier zou worden. Geen speentje meer in bed.
Dat lose-the-tut gebeuren zou eigenlijk al afgelopen Sinterklaasavond plaatsvinden, maar toen moest Tijl zich zo nodig een gat in zijn hoofd vallen. Omdat ik zo nodig een wasmand met ijzeren rand op een idiote plek onder aan de trap moest zetten.
Daar moesten toen weer hechtingen in, Sinterklaas klopte hem 's avonds nog eens vriendelijk met een 'hallo jongedame' op de nog open wond en toen besloot ik maar dat het niet het moment was om zijn speen op de Pakjesboot naar Spanje te zetten.
Dus zondag was zijn verjaardag en tussen het feestgedruis door vond de Speenoverdracht plaats.
Het speentje gaf hij aan Iben, want die heeft een baby in de buik en gaat een collectors item Bugaboo kopen waardoor er natuurlijk geen geld meer overblijft om een speentje te kopen.
Vandaar dat ze maar al te gretig Tijls gore afgelebberde van de binnenkant beschimmelde speen wilde overnemen.
Op Marktplaats had ik er vast nog wel een flinke duit voor kunnen krijgen, maar ik zeg altijd maar zo; als je je vrienden ergens mee kunt helpen, dan moet je dat doen.   

Nu heeft hij ook 's nachts een mondje.

Nou goed, lang verhaal kort.
Hij gaf de speen zonder mekkeren aan Iben en ging weer verder met de polonaise waar hij als enige aan deelnam.
Nu is de speen weg en het gaat boven verwachting goed.
Tenminste, als je om 5.00 uur gewekt worden goed wilt noemen.
Dat was de eerste ochtend.
De tweede was het 6.00 uur.
Vanochtend werd ik pas van de wekker wakker en zat The Rebel without a Speen al ik weet niet hoe lang beneden Spongebob te kijken.
Dat noemen we, in de wereld van het ouderschap, vooruitgang en gaat al bíjna richting uitslapen.

Nu is het half 3 -ja nú niet meer, maar toen ik aan dit stukje tekst begon nog wel- en loopt de nozem met een rode kop van vermoeidheid door het huis. (Zie boven)
Lois en Olivia zijn hier en hij moet en zal natuurlijk meedoen met hun *kijkt de kamer in* ehm...bondagespelletjes.
[de 'ikweethetookniet'-blik]



Rest mij niks anders dan jullie te vertellen dat -what we've all been waiting for- Patty Brard een nieuwe cd heeft; Patty's Party!
Jaja. De beste nieuwtjes hoor je hier, hier hier hier! 

Vier, Four, Quatre, Cuatro, Fyra, Empat, 四个.



enkele minuutjes oud



1 dag

   

1 jaar

 

2 jaar en 2 maanden en net zijn inner David Hasselhoff ontdekt.

(turn your sound ON!)

     

3 jaar





VIER JAAR!!
nouja, morgen dus hè.

 

Frozen Smile

Een half uur voordat de fotograaf en visagiste kwamen, schoot ik opeens in de stressmode. 

Altijd lachen met ons.

Ik zag de Lego die verspreid door de kamer lag, waarvan Tijl een doodlopend treinspoor had gebouwd met een belachelijke lange trein erbij, waardoor een afschuwelijk treinongeluk had plaatsgevonden.

Alle dode Legopoppetjes moesten nog geïdentificeerd en geborgen worden.

Ik zag een droge korst brood van het ontbijt onder de tafel liggen, ik zag twee kinderen met smutzige kleren en ketchup in hun mondhoeken.

En ik zag mezelf in een trui met van die mysterieuze gaatjes ter hoogte van mijn riem en een spijkerbroek met een onbestemde vlek.

Ja. Het leek mij dat dit helemaal goed ging komen.

Dat kwam het uiteraard.
Uiteindelijk liepen we alledrie in iets wits en zag het er allemaal schoon en fris uit.

Als je heel snel keek dan.

'Je hebt een vieze tiet', zei de fotograaf wijzend op twee chocoladebruine smetjes op mijn borstzakje. 'Maar dat shop ik wel weg.'

Ook de Ben Saunders-arm van Olivia, opgelopen op een feestje waar de kauwgumtattoos niet aan te slepen waren, zou hij wel wegwerken.

We werden op een witte dekbedovertrek op het gras gegooid, de visagiste plukte nog wat aan mijn haar en de zoon van de fotograaf jongleerde met zo'n zonneschermding en de kiekjes werden geschoten.

Daarna werden er wat foto's in de straat gemaakt, waar de buurvrouw zich uit de voeten maakte met een 'Oooooh, ik wil niet op de foto, hoor!' en ik haar toesiste dat dat ook zeker niet ging gebeuren.

Wij zijn een vriendelijk buurtje hier.

Buiten snelde de visagiste nog even naar me toe omdat 'mijn wenkbrauw aan het zakken was'.

Werkelijk níks is veilig voor de zwaartekracht, ik zeg het jullie!



Hij wil niet meer

 Na een tijd had Tijl het wel een beetje gehad en was na wat gemok alleen nog te paaien met beloftes van snoep en ijs en eigenlijk álles wat ie hebben wilde, als ie nog maar éven wilde lachen.
Dat werkte. Maar daarna was de koek op.
De fotograaf gooide Tijl nog een paar keer in de lucht ('Jij bent een bóefje, Tijn!' Tijl. 'Ohja.'), ik bewonderde ondertussen de oorbelpinnen van zijn zoon en deelde uiteindelijk aan iedereen Festini Aardbeienijsjes uit.
Neen. Sterallures zul je bij mij niet aantreffen.
Het is ook niks voor mij, zo'n tapmaddelleven.

Net zweette ik gewoon m'n foundation eraf in de sportschool en mijn onderkaak staat nog steeds in de Frozen Smile-stand.

Nu wil ik even een wat Nibbits.

Wel alleen de rooie want de rest vind ik vies.

En oh, Tijl is bijna jarig!

Maar dat is weer een ander verhaal.

Einde.

Ze loopt vol



januari 2010

 Ik moet dus voor morgenmiddag 13.00 uur nog 2,5 kilo lichter zijn.
Ik moet een maagdelijke witte muur in dit huis zien te ontdekken, dus zonder gore vingerafdrukken, restjes plakband of viltstifkrassen.
Ik moet een outfit aan die niet doorsnee maar ook niet hysterisch is.
Dat laatste geldt ook voor mijn zoon. Die moet morgen ook even niet hysterisch zijn.
En dat is ie de laatste tijd wel een beetje omdat zijn vierde verjaardag nadert.
Wat zeg ik? Hij is altijd een beetje hysterisch. Eigenlijk.

Morgen komt de fotograaf van Kek Mama om foto's te maken voor bij mijn column.
Er komt ook nog een visagiste mee.
En eigenlijk moet ik er zó uitzien, dat de visagiste haar ogen ten hemel slaat en zegt: 'Wat dóe ik hier? Dit is Gods werk!'
Maar ze is vast niet Koen Wauters.

Dan moet het morgen ook weer niet te warm zijn, want dan krijg ik dikbeaderde handen en dan zeggen ze weer, net zoals de vorige keer, 'Stop maar even. Ze loopt vol.'


niet zo dus...



Dat is helemaal niet leuk om te horen, hoor. Ze loopt vol.

Maar goed, het zal wel loslopen, of vollopen, of op rolletjes. 

Filmrolletjes, geen vetrolletjes.

Dadelijk nog even voor de webcam mijn beste fotogezicht uitproberen.







Pinkpop 2011

En dat was dus Pinkpop 2011.

Het was zomaar opeens mouwloostruitjeweer geworden, wát een mazzel!

We dronken Jillz, we stonden in de rij om te plassen, we stonden in de rij om te wokken, maar verder was alles heel erg relaxed.

Zó Woodstock joh. Enorm Woodstock.

We zagen Hanson, de blonde surfjongetjes van weleer, die inmiddels groot waren geworden en bést Handsome waren en ons een enkele reis 1997 gaven met hun Mmmbop.

[Mmmbop tuujetap oh doewap tuujja tuujjejaa toewap]

Leuk!



De jongen op de voorgrond kijkt rond wie hij kan gaan beswaffelen.

Tussendoor hadden we nog Tim Knol.

Tim Knol is vet. Ook al heb ik geen enkel liedje van hem verstaan.

En Laura Jansen. Niet vet, wel goed, en zingt live echt prachtig.

En we zagen ook Jan Douwe Kroeske voorbij lopen. Echt waar.

Maar hij was helemaal geen 2 meter lang, bedenk ik me nu. Hmm.

En na de White Lies, die ook wel aardig waren, kwam de slotact Kings of Leon.

Zonder enige aankondiging begonnen ze met spelen, eindigden hun liedjes nogal abrupt maar dat maakte de twee bekendste hits er niet minder lekker op.

Dat was even heerlijk massaal zingen.

Ik ben vast nog van alles vergeten, maar de filmpjes en foto's moeten maar even de lading dekken.

Want om nou te vertellen hoe ik op de treintoilet met m'n neus boven een wasbakje vol kots hing, lijkt me nou weer niet nodig.

Bovendien ben ik even, zoals je ziet, bezig met wat gerommel op deze site en ga ik proberen de hele boel zo geruisloos mogelijk te verhuizen.

Maar dat doet nu even niet terzake.

Rotding

Laten we dit eens even uitproberen.
Ik ben echt dól op punt.nl, maar ik vind het toch zo jammer dat de fotokwaliteit enorm achterblijft én!
En! Deze site heeft nu ook een Mobiel Broertje.
Of zusje. Eender.
Dus nu men gestaag veriPhoned en ver..kuch..Blackberryt enzo, is het verdómde nieuwerwets om nu ook een mobiele versie van je site te hebben.

Dus. Nu ga ik op Bericht Publiceren drukken. Gekkenhuis.
Ohnee.
Ik ga nog een foto erbij doen.
Twee.

Pinkpop 1993

Zondag aanstaande ga ik naar Pinkpop.
Pinkpop 2011, de *Google* 42e editie van dit *Google* grote popfestival in Landgraaf.
In 1970 werd voor de eerste keer gepinkpopt met zo'n 10.000 bezoekers, in 2009 waren dit er 94.000.
Ergens daar tussenin ben ik al een keertje eerder geweest en na wat rekenen en navragen bleek dat in 1993 geweest te zijn.
18 jaar geleden!
Ik was op drie dagen na 18 jaar oud.
Net geslaagd voor de Havo en klaar om de wijde wereld in te trekken!
Dus begon ik in Landgraaf. Een goede start, leek mij.
Nu zou ik hier een heel vermakelijk stukje tekst gaan neerpennen over hoe ik Pinkpop 1993 beleefd heb, maar weet u...?
Ik heb geen idee!
Wat flarden ja, maar meer ook niet. Het is verdomme zo lang geleden als Jan Douwe Kroeske! En wat is er met hém gebeurd?
Nou goed.
Het startpunt was het huis van vriendin Diana die destijds op kamers zat in Heerlen.
Ik kan me een bizar lange voettocht herinneren en toen ik haar net sprak, gaf ze schoorvoetend toe dat dat door haar kwam.
Ze had mij, en de rest van de groep (wie?) wijs gemaakt dat Heerlen - Landgraaf best te lopen was.
Dat was het.
Maar dat is Ellersinghuizen - Roermond ook. Als je maar de tijd neemt.
Maar god, we waren 18. We hadden ons leven voor ons, dus waarschijnlijk ook veel tijd.
Dus bijna niemand mekkerde.
Ik was toen als ik het me goed herinner met vriendje S.
Althans, dat moet wel, want ik vond van die dag een foto waarop mijn arm en zijn hoofd uit één slaapzak steken.
And it was 1993, my thoughts were short, my hair was long, dus eenmaal op het Pinkpopterrein aangekomen, nam ik wat trekjes van het jointje dat me werd aangereikt (door wie?) alsof het de zuiverste coke ter wereld was die met een gouden creditcard in kaarsrechte lijntjes werd opgediend op een smetteloze glazen tafel.
....
Oh. A bit too much Pulp Fiction? Ja. Mee eens.
Nouja, het peukje ging in elk geval met veel dikdoenerij in de rondte.
Terwijl je er eigenlijk heel Bob Marley bij moet kijken. Jammer.
Ik werd er niet zo lekker van.
Drank, drugs, ik ben toch niet zo rock 'n roll als ik mischien hoop te zijn.
Ik zag wat vrienden nogal moe kijken, maar dat was blijkbaar high, want ze glimlachten er wel bij.
Ik persoonlijk had meer de neiging om op één van de blauwe opengescheurde vuilniszakken te gaan liggen en het overgeefsel uit mijn mond te laten lopen.
Ik realiseerde me echter dat dat niet bevorderlijk zou zijn voor de feeststemming, dus deed ik dat maar niet.
Ik riep, of fluisterde, of riep dat ik me 'niezogoedvoelde', naar...geen idee, naar mensen.
Maar mensen luisterden niet.
Ik lag daar en spartelde hulpeloos rond, want serieus, ik dacht in die tijd echt dat men zich kon OD-en on a jointje.
Vriend J. keek niet naar me. Hij sprak wel tegen me.
Met z'n ogen strak gericht op het volgende jointje dat hij aan het draaien was, torende hij boven mij uit en zei: 'Je medicijn komt er zo aan.'
Hij maakt me dood, dacht ik, trippend he. Trippen jongen, trippen. Nounou.
Ik joinde dit keer maar niet mee.
En zo erg was het helemaal niet met me hoor. Haha!
Want even later stond ik weer rechtop en zong ik mee met, ik dacht Pearl Jam's Alive, maar later bleek het The Black Crowes te zijn met hun Remedy.
Een remedie was inderdaad toepasselijker geweest, maar aangezien ik niet zo thuis was (en ben) in de grunge-scene hoorde ik het verschil niet.
Oh god. Is dat wel grunge? Ik voel plots de toorn van mensen met legerkistjes aan en zwartomrande ogen boven mijn hoofd hangen....
Ik lees op Wikipedia dat er tijdens het optreden van The Black Crowes 10 minuten de stroom uitviel, en dat hele drassige veld in het donker stond, maar ook dat herinner ik me niet meer.
Such a shame, want het publiek zong toen massaal 'Always look on the bright side of life' en volgens een cheezy quiz die ik een tijd terug deed, is dat mijn Life Theme Song.
Dat lieg ik.
Ik deed zo'n test wel ooit eens en daar kwam toen 'Walking on Sunshine' uit, maar dat is mijns inziens van hetzelfde laken een pak.

Ik dwaal gigantisch af.
Ik ga zondag naar Pinkop.
En Hanson komt ook *proest* Mmmbop.
En Lenny Kravitz was er trouwens ook.
In 1993.

{YOUTUBE}5Ikdh9k2FLE{YOUTUBE}

Over de dag dat ik ze..zes...zese...Over de dag dat ik jarig was.

Gisteren was ik dus hártstikke jarig.
Ik kreeg cadeautjes, bloemen, taart, visite, kaarten, een etentje én als neusje op de kers práchtig weer!
Ik kreeg 24 uur lang berichtjes, van die ontzettende oldskool sms'jes, Whatsappies, telefoontjes (dat is met echte stemmen, live!) Twelicitaties en 41 Facebookberichten.
Van dat laatste ging ik me bíjna heel populair voelen.
Maar de meeste Facebookers, ik niet overigens, krijgen gewoon dagelijks een pop-up or whatever, die zegt: hee joh, je állerbeste vrind Whatshisname is vandaag jarig!
Ja, dan is het wel heel gemakkelijk om attent te zijn hè.
Hmmm. Hoe zit het dan met die ander 103 vrinden?
Tsss. De ongeïnteresseerde bastards..
Ik kreeg ook een afschuwelijk luid gezongen lang zal ze leven van mijn nichtje die over het zebrapad liep waar mijn auto voor stopte.
En als ik zeg afschuwelijk luid, dan bedoel ik ook afschuwelijk luid.
De hele stad viel stil.
En dat is knap met een triljoen Duitsers die ons stadje weer binnenvielen.
Met 'weer binnenvielen' bedoel ik echt niks Tweedewereldoorlogs natuurlijk, maar ze doen het gewoon vreselijk vaak hier. Binnenvallen.
Nun. Macht nichts. Ik heb er verder geen Last von ofzo.
's Avonds ging ik nog uit eten in een restaurant waar álles op was.
Alles opgevreten door die Dui...
Waar álles op was!
De knul die ons bediende was.....Hoe zeg ik dit netjes?
Mesjogge.
Dit schandknaapje was het souvenirtje dat één van de restauranteigenaren mee had genomen uit Thailand. Wist Iben me te vertellen.
Of, zoals zij zo poëtisch zei: He fell down the gaytree and hit every branch on the way down.
Hij giechelde en kirde en lag constant in een spreekwoordelijke deuk om iets dat alleen door hem te zien was, want we deden écht ons best, maar een imaginary Thaise stand-up comedian, is gewoon lastig te ontdekken.
Eerst was het nog wel grappig.
Maar als er dan verkeerde bestellingen worden opgenomen en er geen bestek wordt gebracht, ja, dan zit je aan m'n eten hè.
Gelukkig had het schandknaapje zelf ook weer een assistent die de puinhopen achter hem weer in orde maakte. Handig restaurangorde.


Nouja. En toen waren er cocktails.
En ik heb wel een keer of 5 gezegd dat ik zo'n fijne dag had.
Want dat was het ook.
Wel jammer dat ik daarvoor zes -en fokkingdertig moet worden.
Nee! Achtentwintig. Ja, dat was het.

Nuurman & Nuurman

Vandaag was het Buitenspeeldag.
Formerly known as Straatspeeldag.
Maar Buitenspeeldag blijft bij ons toch Straatspeeldag want het is in onze straat.
Nickelodeon, de zender van de kinderjunk-tv, gaat dan zomaar 2 uurtjes op zwart.
Aardig initiatief. Dat wel.
Ook al in een dvd'tje er natuurlijk zo ingepropt.
Desalniettemin.

Toen gingen Tijl en ik ook nog naar het theater.
Naar de Buurman & Buurman-show.
Voordat de voorstelling begon, klonk er een Gooisch meisjesstemmetje doowrrr de sjaal, dat meedeelde dat de telefoons uit moesten en we geen foto's of video's mochten maken.
Oh.
Goed. Het licht ging uit, de show begon en ik graaide, rebels als ik ben, naar mijn iPhone om toch even een kiekje te maken.
Voor ik het wist, stond er een niet onaardig ogende Johnny Depp-achtige licht/geluidsknul voor me, waar ik instinctief bevallig naar glimlachte.
Tot ie zei: 'Mevrouw.' (hier ging het al fout. Glimlach. Bevriest.)
'Mevrouw, ik weet dat die mededeling niet in het Limburgs was, maar u mag toch geen foto's maken.'
- gepaste stilte -
Ex. Cuse. Me?
Jajajajaja, geen foto's ja, weet ik weet ik, stout hoor, stout, maar wát zei hij daar?
Toen liep ie weg. Terug naar z'n knopjes -en schuifjesgebeuren.
Ik moffelde sprakeloos mijn iPhone in mijn tas, kwam overeind en fluisterriep tegen z'n rug:
'Hee! Ik ben geen Limburger!'
Hij haalde z'n schouders op.
Tsss. Tsss. Tsstsstss!
Wie werd hier nou beledigd? Ik? De Limburgers? De mevrouwen op deze aardbol?
Ik kijk er nog steeds een beetje gekrenkt van.
Niet veel later zat een oma tegen het plafond omdat haar te hippe mobieltje afging, ringtone 'Oude Telefoon', volume 'alle streepjes', je kent het wel, en ze hem niet uitkreeg.
Maar niks dat Johnny Depp daar wat van zei hè.
Tsss. Tsss. Lousy Pirate of the Lightabbean.
Anyway. Buurman & Buurman.
Ik vond het niet leuk. En het duurde maar krap een uurtje!
Nuurman & Nuurman.
En dat voor 15 euro per persoon! Je zou toch denken dat die Buurmannen inmiddels een degelijk klusbedrijfje kunnen inhuren in plaats van er zelf zo'n kolerezooi van te maken elke keer.
Maarja, that's just me.
Tijl, ik weet niet wat hij er van vond.
Af en toe lachte hij beleefd, met een blik op mij en dacht ondertussen verlangend naar het springkussen dat nog bij ons in de straat stond.
Maar misschien vond ie het wel leuk.
Maar niet héél leuk.
K3 zou meer indruk gemaakt hebben.
*zucht en kijkt of die drie chicks nog ergens een showtje weggeven*
A je (fo)to.


En ze waren niet eens van klei.