De Heilige Graal

Column Kek Mama Februari 2012

Ik noem mezelf graag een meisje van deze tijd.
Dat altijd op de hoogte is van de nieuwste gadgets, voor wie de computer geen geheimen heeft en het gebruik van social media gelijk staat aan ademhalen.
Ik help mijn ouders met het gebruik van hun laptop en schud vol ongeloof mijn hoofd als mijn moeder haar eigen computer overal mee naartoe neemt, zodat ze op haar hotmail kan.
(Hahaha! Gekke mama!)
En ik heb mezelf altijd voorgenomen mijn kinderen nóóit slimmer te laten worden dan ik.
Neen, ik zou bij de tijd blijven; er zou geen elektronisch apparaat in huis zijn dat ik niet zou snappen.
En ik zou zéker nooit zeggen: ‘ja, dat volg ik allemaal niet meer hoor.’
Maar die kinderen hè. Die leren sneller dan het licht.
Zo kwam er laatst een vriendinnetje van Olivia op visite met in haar gouden prinsessentasje een Nintendo DS.
Een Nintendo DS. Voor Olivia is dat de Heilige Graal.
Het vriendinnetje werd aan de kant geduwd en dat…dat…apparaatding werd innig omhelsd door mijn dochter.
Ze ging er mee op de bank zitten en er kwam geen zinnig woord meer uit haar.
‘Oeeeh!’ en ‘Yessss!’ Dat was het wel zo’n beetje.
Het vriendinnetje amuseerde zich ondertussen met Tijl en ik wierp eens een steelse blik op het apparaat in de handen van mijn apathische dochter.
Ze zat als een zotte met een dun plastic potloodje op een hondje te tikken.
Ik ging heel achteloos naast haar zitten.
‘Kijk mama,’ zei ze. ‘Dit is een Dora spelletje, dan kun je van alles met dat hondje doen, verstoppertje enzo. Dan moet je de puppy kunstjes leren.
Als de puppy bijvoorbeeld onder een laken gaat, moet je met dat pennetje tik-tik-tik-tik op dat laken, zodat het laken niet omlaag gaat en dan gaat ie lopen. En als je dan klaar bent, en goed hebt gedaan krijg je puppymunten en daarvan kun je in de winkel puppykunstjes en speeltjes kopen.’
‘Joh.’ Zei ik.
En in mijn dodelijke angst achter te raken op mijn 6-jarige dochter, vroeg ik
‘Mag ik ook eens?’
Had ze liever niet. Aha.
‘Oh.’ Zei ik. En ik toverde opzichtig mijn iPhone uit mijn zak. De Heilige Graal nummer 2.
Ze keurde mijn telefoon dit keer geen blik waardig.
Zelfs niet toen ik op vol volume haar favoriete spel Angry Birds begon te spelen.
Ik was een beetje teleurgesteld.
’s Avonds was de Nintendo weer samen met het vriendinnetje vertrokken en Olivia mijmerde over het ding alsof haar eerste liefde met de noorderzon vertrokken was.
Poehpoeh. Wat zou zíj er graag één hebben zeg.
Want dat was écht vet leuk.
Maar dat gaat natuurlijk mooi niet gebeuren.
Veel te duur. En dan doet ze vast niks anders meer.
En…
Ik schijt in mijn broek voor de Nintendo DS.
Want ik volg dat allemaal niet meer, hoor.


Noot van de redactie d.d. 22 maart 2012:
Voor haar zevende verjaardag krijgt Olivia een Nintendo Ds.
Waar ze zelf overigens ook een aanzienlijk bedrag voor gespaard heeft.
Dus. Kuch.

Oh en trouwens. Op Thuis in Onderwijs staat ook nog een column. Best een leuke.
Voor als je je verveelt.

IRL

Het was stil op mijn Twitter-timeline gisteren.
Heerlijk.
Dat oeverloze gekakel word zelfs ik wel eens zat.
Zo had ik eindelijk eens tijd voor échte contacten met échte mensen.
Leuke ook nog.



De Rabbit-in-the-headlights-mevrouw daar rechts hoort er niet bij.



Hee! Hier is ze weg!

Het was een Prosecco-lunch.  En daar moet je voor betalen.

iVon legt de Happy Wavers vast.

Deze dus.

 

Gratis appels

Nog steeds ben ik 2 à 3 keer per week in de sportschool te vinden.
Bewegend ook nog.
Beetje armen zwaaien en zwieren, malende beentjes, roterende buikspieren, dat beeld.
Je zou denken dat ik inmiddels vél over been ben, maar niets is minder waar.
Want zo trouw als ik ben aan het sporten, zo trouw ben ik ook aan late night snacks.
De eeuwige strijd tegen de kilo's dus.
Als ik niet sport, word ik dik en dik vind ik niet zo leuk bij me staan.
Toen niet en nu niet. ...
Echter blijft een handje patatje joppie chips, een rijstwafel met dikke vette roomkaas of een Choco Moments Puur voor mij een onweerstaanbaar genot, dus ik ben gedoemd tot circa 3 uren vies goor zweten per week.
Over die Choco Moments hè...
Nee, toch maar niet. Echt, geloof me, voor je éigen bestwil, ik kan het er beter niet over hebben.
De zilveren knisperende verpakking, die dikke pure chocolade, dat krokante koekje daaronder....*staart uit het raam*
Echt heel goor. Echt.

Over die sportschool dan.
Het is de Cheap Ass-sportschool van ons stadje.
Een voormalige fabriekshal, waar ze een glad cementspulletje over de vloer hebben gegoten en een aantal apparaten bovenop hebben gezet.
Er staan twee zwarte skai leren bankstellen en dat noemt men de loungehoek.
Achter in de zaal is een deur. Op het bordje ernaast staat dat daar de zonnebank te vinden is waar ongetwijfeld nog de dode huidschilfers van Samantha liggen die er in 2008 voor het laatst gebruik van maakte.
Als er een crosstrainer kapot is, plakken ze er een briefje op: 'Defect. Onze excuses voor het ongemak.'
Na een paar weken is het ding gewoon verdwenen. Met een beetje geluk komt er binnen een half jaar een vervangend apparaat.
Maar dat maakt allemaal niet uit. Sporten kan tenslotte overal! Behalve dan laatst, toen ze in een muur een extra deurgat gingen maken om een voor mij onbekende reden en er iemand met een drilboor stond te eh...drillen en ik hijgend en puffend steengruis stond in te ademen.
Toen nokte ik 'm maar en bedacht me nog maar weer eens: '22 euro in de maand, Susy, dan kun je niet veel luxe verwachten.'

Nu was ik gisteren dus in De Luxe Sportschool. Die hebben we hier natuurlijk ook.
(De Luxe is vergroeid met zijn Siamese broertje De Dure, dat snapt u.)
Iben had zich daar aangemeld en om 75 euro korting te krijgen, had ze onder andere mijn naam doorgegeven voor de zieltjeswinnerij des sportschools.
(Deceptie trouwens. Dacht je een waardevolle vriendschap te hebben, ben je niet meer dan een fractie van 75 euro waard. Maar ik hoor dat ze een pannenlap van Von voor me gekocht heeft, dus dat is tóch weer een waardevermeerdering.)
Natuurlijk belden ze me. En lokten me met een gratis dagje 'alles wat ik wilde doen'.
Hollands als ik ben wilde ik dan ook álles doen, maar begreep als snel dat 'alles' een relatief begrip was.
Een spinningles en een uurtje fitness met een personal trainer en een body attackles en een saunaatje erachter aan. Ja, dat mocht wel, 'als ik dat allemaal dacht aan te kunnen.'
Tsk. Tsk. Tsk.
Ik ga natuurlijk prat op mijn conditie dus zei: 'Doe maar alleen die personal trainer.'
Gewoon omdat het zo lekker decadent klinkt.
'Ik moet gaan. M'n personal trainer wacht.'
'Oh nee, ik sla af hoor, mijn personal trainer zegt dat ik beter geen koolhydraten na acht uur 's avonds kan nuttigen.'
Zoiets.
Goed. Mijn personal trainer wachtte op mij. In de De Luxe Sportschool. Met een sauna, een zwembad, een kinderopvang, in fietsen geïntegreerde iPhone-opladers (!), spannende automatisch werkende kluisjes en gratis appels.
'Wat kan ik voor je doen?' vroeg Peetee.
'Twee kilo eraf. Vanavond graag.'
Daar moest ie wel om lachen en zette vervolgens een uitgebreid en ingewikkeld verhaal uiteen over voeding en energie en herstellende spieren en sojamelk en pindakaas dat ik koortsachtig herhaalde om het te kunnen onthouden.
'Nah,' zei hij terwijl hij me van top tot teen bekeek, 'Je hebt een heel goed figuur...' (score: +10) 'je hebt alleen wat buikvet.' (score: -7000)
'Pff,' zei ik quasi quasi-beledigd. 'Weet ik heus wel. Maar hee man! Ik heb wél twee kinderen gebaard hè!'
Ik keek heel triomfantelijk. Een prestatie én een excuus in één, ik zat gebeiteld.
'Mijn vriendin heeft 3 kinderen en is helemaal strak.' zei Peetee (score: - onmeetbaar getal) en hij keek er zo onschuldig bij dat ik niet wist of ik nu beledigd werd ja of nee.
'Ja hee, ja hee, maar zíj heeft een trainer in huis!'
Het madammeke was zélf trainer, zo bleek. Nouja, dan eh..dan is het sowieso een verloren partij voor mij.
Om God-weet-wat te compenseren ging ik overdreven fanatiek tekeer op de crosstrainer, met parelend zweet en al.

Ja ach. Zo'n Personal Trainer. Weet u wat het is? Ze zijn zo eerlijk hè.
Morgen toch maar weer naar mijn oude vertrouwde Cheap Ass-sportschool.
Die is zo lekker dichtbij. En ik kan de De Luxe natuurlijk helemaal niet betalen, hè.
Ben wel de gratis appel vergeten.
Jammer.

Moraal van het verhaal: 'Koolhydraten zorgen ervoor dat je lichaam een hormaan aanmaakt genaamd insuline. Insuline zorgt er op zijn beurt voor dat glucose (suiker)....'

Maart

Het was weekend.
Én een beetje lente.
Dus deden we niks en van alles. Maar vooral niks.
En van alles.
Ik zal jullie niet vermoeien met 'nou, en toen gingen we naar de zwemles en daarna lunchen bij oma en ook op de Wii en toen deed ik bowlen, tennissen en golfen en sloeg ik net niet met dat Wii-ding tegen Tijls hoofd en Olivia raakte heel gefrustreerd omdat de Jumbo Jump en de Roll Sling niet ging zoals ze wilde en oh wee als je zei dat ze dat ding niet goed vast hield, want nou dan waren de poppen aan het dansen.
Al met al alles heel harmonieus. Dus.
Dat wordt anders zo'n langdradig verhaal.

Maar het leuke is, ik heb nog wat foto's ook. 


Tijl had het zich 's ochtends makkelijk gemaakt.
Nestje voor de tv.

  



Echter, er was ook wat zorgwekkends dit weekend.

Toen ik gisteren deze foto van Olivia maakte en hem 's avonds nog eens bekeek, zag ik dit.

Ik vrees dat we meneer pastoor, de dominee, de paus,
een priester moeten bellen.



Want waanzin zit wel in de genen.

Schijnt.





Een nieuwe wereld

Mijn kinderen zijn licht verslaafd aan Stylisch Sprint.
(Kijk, met zo'n openingszin ga ik gewoon voorbij aan het feit dat ik al 10 dagen niets geschreven heb. Want daar kan ik toch geen andere reden dan good ol' lazyness voor bedenken.)
Dat komt natuurlijk een beetje door mijzelf want ik speel graag -incidenteel- een spelletje Wordfeud, Drawsome, Unblock Me, Angry Birds, Cover Orange,Cat Physics op mijn iPhone en het is dan nauwelijks te voorkomen dat er twee hoofdjes zich om mij heen verdrukken om mee te kunnen kijken.
Zo werd ik dan ook vanochtend gewekt met de woorden 'Mama! Heb je al een nieuwe wereld gekocht?'
Dat kan allemaal bij ons hè.
Een nieuwe wereld kopen.
Vind je deze niet leuk? Deze wereld van uit de pan rijzende benzineprijzen, verticale pinpassen, eeuwig slapende prinsen en waar een jongen met de naam Sterretje via de televisie een vriendin zoekt? Nee? Niet leuk?
Prima. Kopen we een andere. Kijk, hier zijn bomen lolly's, bergen zijn cupcakes en huizen zijn wafeltjes.
Da's leuker hè. Ja, veel leuker. Alleen het beste is goed genoeg, oogappeltjes van me.
Toevallig had ik dat gedaan ja, een andere wereld gekocht.
Want het knaagde een beetje aan me dat ik met dat spel steeds screaming like a girl in diepe gaten viel, terwijl mijn dochter keer op keer mijn record verbrak, met die kleine vlugge vingertjes van d'r.
Dat was overigens nadat ze, ondanks mijn poging tot valsspelerij, van me won met schaken. Tsk.
Dus zat ik de hele avond op de bank en rende de benen uit mijn lijf zodat ik 's ochtends trots aan mijn kinderen kon laten zien dat ik een nieuwe wereld had gekocht met mijn verzamelde coins.

....
U verliest de aandacht hè?
Snap ik.
DrawSomething dan? Ben ik ook best goed in.
Maar daar ga ik niet met al te veel bravoure over praten, kijk daarvoor maar bij de kleine kunstwerkjes van de Santenkraam.
Nu broed ik wel nog op een perfecte tekening van een 'wedgie'.
Als me díe gelukt is, stel ik hem hier tentoon. But don't hold your breath.
Goed. Nuf sed.
Anders krijg ik dadelijk nog het stempel 'gamer' en dat wil ik niet.
Oh trouwens. Mijn moeder heeft een Wii. Dat is óók vet cool hè.
Ze sms'te mij regelmatig haar bowlingscores door, maar inmiddels is haar slijmbeursontsteking weer gaan opspelen. Jaren geen last van gehad.
Vreemd.

Morgen staken de leraren van het basisonderwijs.
Nu heb ik wel even gemopperd over het feit dat ik voor deze dag dus mijn schaarse vrije uren moet verbrassen om mijn kinderen op te vangen. Maar hee, ik snap het wel, met die gekke plannen van die gekke minister, dus staak maar lekker. En bovendien is het mijn eigen vlees en bloed waar ik het voor doe, hè.
Dus.
Ik verbras mijn schaarse vrije uren wel hoor.
Ik sprokkel ze wel bij elkaar. Geen probleem. Totaal niet.
Nee echt niet. Serieus.
En onze school heeft ook nog voor een mooie daginvulling gezorgd, want morgen is de onderbouw welkom in het lokale Centrum voor de Kunsten om daar een theatervoorstelling te bekijken.
Gratis en voor niks.
Nou. Dat vind ik dan best toppie.

Dan sluit ik nu af met een liedje. Momenteel de favoriet van Tijl. Om de simpele reden 'dat hij ook jong is.'
Vandaar ook laatst zijn diepzinnige vraag waarna we elkaar minutenlang uitdrukkingsloos bleven aankijken.
'Nu ben ik jong hè? Maar hoe zie ik er écht uit?'
Hij hopend op een antwoord, ik koortsachtig een afleidingsmanoeuvre bedenkend. Iets met een lolly ofzo.

Edit: nou.
Dit is 'm geworden hoor.
De wedgie.
Geef toe. Hij's prachtig.