Help, mijn kind groeit te snel!

'Die jongens uit mijn klas zeggen steeds 'coole fiets!' en dan lachen ze daarna héél hard', mopperde Olivia toen ze van school thuiskwam. 'Ik vind dat helemaal niet leuk. Mijn fiets ís toch ook heel cool?'
'Jazeker',  zei ik. 'Hij is ook hartstikke cool.'
'Maar weet je,' zei ik en schraapte mijn keel voor een pedagogische uitleg over hoe jongens wel eens de ziekelijke neiging hebben om meisjes te plagen en waaróm ze dat doen.
Hoewel me dat eigenlijk een raadsel is. Aan je haren trekken, propjes gooien, duwen, dat soort irritant gedoe.
Zég gewoon 'hey man, ik ben een beetje op jou. En daarom doe ik héle vervelende dingen, zodat je me wel móet opmerken en je je aan me gaat ergeren en dan zeg ik geintje en dan lach ik schalks en jij ook, hoop ik, en dan heb je vast de boodschap begrepen. Toch?'
'Ik denk dat ze je wel leuk vinden, hoor, want...'
'Ja, duh! Dat weet ik allang dat ze me leuk vinden.
Want PengFe* helpt me wel vaker in de klas en Dennis zegt dat ie met me gaat trouwen.'
Oh.
Duh. Ja duh, oud verschrompeld moedertje, ze weet het heus wel hoor.
Denk maar niet dat je haar nog wat over de wereld kunt vertellen, want ze is al bijna 7.
Zes jaar en 9 maanden om precies te zijn en ze weet al wat de luchtkamer van een ei is en het hagelsnoer en dooiervlies. ('Ah gatver, een stukje schaalvlies op m'n ei!' Oh, een velletje. -'Nee. Scháálvlies.)
Ze weet wat zoogdieren zijn, welke dieren eieren leggen, dat aanstaande zondag de 6 weken voorbij zijn en ze dan dus échte oorbellen mag en ze heeft al 45 euro in haar spaarpot.
Duh.
Ze zit al in badje 7, dus mag bijna afzwemmen en dan wil ze het liefste op paardrijles.
Om haar moeder te behagen, zal ze nog even een kijkje nemen bij het jazzballet, maar we weten allemaal al dat dat slechts een formaliteit zal zijn.
Want ze tekent alleen maar paarden en die oorbellen, dat moeten ook paardenkoppen zijn.
Niet die van de Godfather, voor alle duidelijkheid.
Maar die film kent ze toch niet.
Ze surft zelf naar 'pennypuntennel' en als ze boven op haar kamer danst op K3, dan moet de deur dicht.
Dat geldt ook als ze zich omkleedt, anders 'ziet Tijl haar billen'.
(Vervolgens stapt ze elke avond met hem in bad en dat gebeurt doorgaans naakt...maar goed, daar zeggen we niks over.)
Ze is gestopt met duimen, -maar dat is wel heel moeilijk- omdat ze geen beugel wil, want dat is lelijk.
En ondertussen vallen langzaam maar zeker de melktandjes uit haar mond.
Ze is al bijna 7, duh.
Maar tegen mama aan liggen, wil ze nog graag. En gedragen worden, de trap op, naar bed.
Bumba is voor baby's maar met Diego en Dora wordt nog altijd uit volle borst meegezongen.
Als ze 's ochtends haar Beestje -friend for life- achterlaat in haar bed, hoor ik haar tegen hem fluisteren dat ze hem lief vindt, dat ze vanavond weer terugkomt en Beestje praat, met een stemmetje dat lijkt op dat van haar maar dan hoger, zachtjes tegen haar terug.

Duh, ze is pas zes.

*zo heet ie nu eenmaal.

ja, er zit nog bloed ja. Eerst vastleggen, dan verzorgen.
Zo gaat dat. Tegenwoordig.

Daarvoor met speciale dank aan Iben die afgelopen dinsdag zorgde voor vers bloed en baby James op de wereld zette. Zo kan ik het nog eens dunnetjes overdoen.
Dat oetiepetoetiepetoetiebeebiedeboebie-gedoepiedoe.

Hoe ik bijna de directe collega van Gerard werd maar toch net niet.

Het begon met dat Mimi twitterde 'Hier, deze vacature is voor jou.'
Een vacature bij mijn favoriete radiozender, op de (web)redactie van het programma van één van mijn favoriete diskjockeys.
Hm. Mag je als 36-jarige nog een 'lievelings' hebben eigenlijk?
'Oh! Een Californian Handroll! Da's m'n lievelings!' (in het sushi-restaurant)
'Oh! Silan Lentegevoel! Da's m'n lievelings!' (in het wasmiddelenschap)
'Hee! Dat is Dylan van nine-o-two-one-o! Da's m'n lievelings!' (tijdens een B-film, duidelijk makend hoe oud je bent.)
Ja, dat kan nog best.
Goed. Ik bekeek de vacature, stelde vast dat ik níet de gevraagde opleiding had noch de gevraagde werkervaring, maar de werkzaamheden leken prima binnen mijn capaciteiten te passen.
Dat het hele gebeuren zich in Hilversum afspeelde, 155 komma 3 kilometer verderop, vergat ik voor het gemak even.
Want ook al was níet schrijven geen optie, ik had weinig verwachtingen. Geen eigenlijk.
Desondanks deed ik mijn stinkende best voor de brief, gooide er wat Ekdom-quotes doorheen en sloot af met Bye bye man, bye bye! Met vriendelijke en afwachtende groet.
En na het versturen, was ik het eigenlijk alweer vergeten.
Tot vorige week een jongeman mij belde 'van de Avro.'
De Avro? De Avro? De Avro? 'Ik mot geen aboonement!' wilde ik op mijn gebruikelijke vriendelijke manier roepen, maar ook ik word ouder én volwassener dus ik dacht eens na voordat ik deed, waardoor ik hem de kans gaf om MIJ UIT TE NODIGEN VOOR EEN ORIËNTEREND GESPREK!
Goed. Ik stond op mijn kop, dat snapt u.
Ik bestudeerde de website, die nog wel wat verbetering kon gebruiken, vloekte tegen mijn collega's dat ik snotverdomme onmógelijk naar Radio 2 kon luisteren (met als gevolg dat ik mopperend de oordopjes van mijn iPhone inplugde en op die manier naar 3FM luisterde), bestudeerde nógmaals de website en maakte ijverig aantekeningen. Ik ging naar een luidruchtige winkel, kocht een rock-and-roll-outfit en liet mezelf een geinige pony aanmeten bij de kapper.
Ja, het was een rush die een week duurde.
Want toen was het gesprek. En werd ik diezelfde dag ook weer afgewezen. -klik-
Ik treinde in alle vroegte naar Hilversum, shuttlebuste me naar het AKN-gebouw en was in het hol van de leeuw.
Meneer van de Avro aka Radiohotshot kwam me ophalen en op de redactie wachtte Blonde Radiojongen en Aardige Content Manager Meid op mij.
De redactie, ách, wat een genot om er te werken, leek mij. Niks geen akelige kantoorverlichting waarbij iedereen een wandelend lijk lijkt lijk lijkt lijkt, gezellig vol met affiches en prikborden, een door mij geliefde chaos en bovenal, géén Radio 2 uit de luidsprekers. Jóh. Ha.
Haha.
Nou goed. Het gesprek was leuk.
Ik was uitgenodigd omdat ik verreweg de leukste en meest creatieve brief had geschreven.
Kijk aan. Van je opsteker en van je in de pocket.
Het jammere was dat Blonde Radiojongen me één vraag stelde waarop ik had moeten antwoorden op zo'n manier dat je dacht: Kíjk. Die creatieve inslag. Dáár zitten we op te wachten.
Wat ík dan weer deed, is op blanco gaan. Op, zo later bleek, cruciale momenten doet men dat wel eens.
Men. Of ik. (Zeg: ik ook! ik ook! Dank u.)
Toen dacht ik al heel even 'dammit'.
En toen ze later die middag belden dat ze verder gingen met 1 van de andere 6 kandidaten, die blijkbaar op dat moment níet de uitstraling van een blanco pagina had, toen dacht ik nog eens dammit.
Ik ben dus gewoon leuker op papier dan in het echt.
Ben ik mooi klaar mee, zeg!
Ja, praktisch gezien zou het misschien allemaal heel onpraktisch zijn geweest.
Maar ik was bereid tot een opperste flexibiliteit.
En je wilt gewoon graag dat ze je willen.
Dat wil je bij banen, mannen, energieleveranciers en telecomaanbieders.
Dat zij jou willen en jij dan, misschien, nee kunt zeggen. Zo werkt dat nu eenmaal.
Nah gut.

Ik had wel de leukste brief.
En een pony. Vast ook de leukste.
En ik zag daar ook nog de Rijdende Rechter.
Maar zal ik jullie eens wat vertellen? Hij líep gewoon!
Nepperij hè.

Blauwe Maandag

Ik had Twitter nodig om er achter te komen dat het vandaag Blue Monday was. De meest depressieve dag van het jaar.
Dat geeft al aan dat ik níet zo opstond als op het plaatje hier links van ons.
Welneen! Het was kraak en het was helder. En het zonnetje scheen al! Of niet? Nee, dat kan niet zo vroeg. Nou, dan was ik het zelf!
Haha! Hm.
Maar ik was in elk geval opgewekt.
Ook al vond dat potje gebakken uitjes het noodzakelijk om ondersteboven uit de kast te springen - sommigen van ons zijn dus wel suïcidaal vandaag -, rende ik met twee handen vol gel achter het onwelwillende haar van mijn onwelwillende zoon aan, veegde ondertussen mijn eigen haar uit m'n gezicht, daarmee zo'n leuke There's Something About Mary-kuif creërend, en raakte mijn modische sjaaltje vast in de rits van mijn jas, wat enkel te verhelpen was met bruut geweld.
En dat allemaal tijdens de bekende ochtendspits.
Deerde me niet.
Er was zon en er staat een afwisselende nieuwe week te wachten met als hoogtepunten Nieuw Haar en Spannend Gesprek.
[moment voor ingehouden adem]
Persoonlijk heb ik altijd een hekel aan vaagheden en halve mededelingen dus ik zal jullie niet langer in spanning houden.
Ik neem een pony.
Want ik vind pony's leuk. De dieren ook, hoor, de kleine grazende brokkenpoepers, maar ik doel hier dus op mensenhaar.
Een tijdje terug heb ik al eens een pony gehad, maar ik weet niet meer of dat leuk was.
Ik herinner me één reactie en die ging ongeveer zo: 'Ahja. Anders hè.'

Eigenlijk zou het leuk zijn als ik nu een stukje zou typen dat zou beginnen met 'Blauwe Maandag...Ik heb nog wel eens een blauwe maandag...' en dan iets dat ik eenmalig gedaan heb, dacht te willen, dacht te kunnen, maar wat een groot fiasco bleek te zijn.
Maar nu ben ik opeens bang dat dat die pony blijkt te zijn.

Ach. We zien wel.
Dit is trouwens Tijl.
Die de geheugenkaart van het fototoestel bol liet staan door talloze foto's van zichzelf te maken.
Hier oefent hij de Blair Witch Project-blik.

Zeg, fijne week hè!
Tot snel.

Serenity Spa - Ocean of Tranquility

(misschien moet je eerst even onderaan op het Youtube-linkje klikken, voor de juiste stemming tijdens het lezen.)

'Oooh, wat een heerlijke kamer! Zoiets zou ik thuis moeten hebben!' riep ik.
Ik had van de Kerstman een sauna slash beautytegoedbon gekregen en die ging ik gisteravond verzilveren.
Verhammammen eigenlijk. Dat is het Turkse verbrassen, zeg maar.
En hoe heerlijk ontspannen dat ook is, ik word er toch altijd een beetje ongemakkelijk van.
Ik liep achter een veel te mooi meisje aan die mij een schemerige ruimte in dirigeerde.
Er was een antracietkleurig aanrecht en dezelfde kleur tegels, er stonden kaarsjes in de hoek en er klonk zachte muziek. (precies zoals op onderstaand plaatje dus.) Ongetwijfeld de Nature's Spa Soothing Massage CD.
En omdat ik weet dat ik niet met kleren aan gemasseerd ga worden, begin ik elk bezoek aan een massagegedoe met een non-stop getater.
In een armzalige poging de aandacht af te leiden van het feit dat ik naakt ben.
Om te doen of ik daar héél okay mee ben. Héél okay. Oh zo okay.
Ja, nee, zo'n kamer thuis hebben, dát zou handig zijn. Goeie openingszin. Teken van intelligentie.
Want niet alleen stond dat aanrecht daar, wat op zich nog wel praktisch is in een huis, maar in het midden van de ruimte stond een grote stenen tafel.
Maatje slachtbank. Daar waar ik geofferd zou worden. Aan de Turkse goden.
Bana yardim!
'Goh, maar lekker.' zei ik en keek om me heen waar De Uitkleedplek was.
Bijvoorbeeld achter een Oosters kamerscherm ofzo.
Ik zag 3 haakjes in de muur en een krukje en redeneerde dat dat de plek moest zijn.
'Ehm. Wat hou ik aan?' vroeg ik.
'Niks', zei het te mooie meisje. 'Een bikinibroekje als je dat prettig vindt, maar het hoeft niet.'
Nu wilde het toeval dat ik een bikinibroekje in mijn miniscule handtasje had zitten, já, 't is ongelooflijk!
Maar ik vatte de 'als je dat prettig vindt' eigenlijk op als de 'als je heel preuts bent', dus die propte ik maar tersluiks terug tussen mijn iPhone en mijn pakje West-van-6,50.
Want kom kom, preuts? Ik? Nee nee. Kuch.
Ik begon me luid pratend over Gód knows what uit te kleden. Ik was wat ziekig ja, en ik had me de héle dag verheugd op deze massage, en nou nou, ja, zéker, even ontspannen ja. Precies. Dus. En hoe moest ik gaan liggen? Nu ik hier zo blootjenaakt stond? En jij volledig aangekleed? Beschermd door hagelwit textiel?
Op mijn buik? Ja, goed.
Omdat ik niet de grootste ben (...) en de slachtbank wel een metertje hoog, klauterde ik op m'n charmantst op dat ding.
Naakt en charmant klauteren gaan niet samen, maar afijn, ik lag.
De stenen tafel, waarvan ik aanvankelijk dacht dat ie van leer was, was warm en eigenlijk best aangenaam om op te liggen.
Het meisje begon me met een douchekop te besproeien en begon me daarna te scrubben.
Dat voelde heel fijn.
Als je het gevoel dat je benen vastgeklemd zitten tussen twee spijkerbedden tenminste als fijn ervaart.
Maar ik zei geen au hè. Want behalve niet preuts ben ik ook niet kleinzerig.
Toen ze echter bij mijn voetzolen kwam, en ik me bij mijn rechtervoet nog had weten in te houden, proestte ik bij de linker toch even 'ghehe, dat kietelt'.
Maar wel op een heel ontspannen manier, hoor, maak je geen zorgen.
Na het scrubben werd ik weer afgespoeld en daarna ingezeept, met dikke zeepvlokken die aanvoelden als slagroom.
(Kun je thuis trouwens ook heel goed doen. Flink wat Dove op een washandje, even in het water en dan het washandje als een plastic zakje opblazen.)
Na het inzepen en masseren volgde weer afspoelen en daarna inoliën en weer afspoelen en daarna moet ik me omdraaien voor een gezichtsmasker.
Omdraaien. Ingeölied omdraaien. Ingeölied naakt omdraaien.
Deed ik ook niet moeilijk over en ik draaide me op mijn rug waarbij ik bijna als een heet klontje boter in een pan van die tafel glibberde.
Er werd een grote zwarte handdoek over mijn lijf gelegd en ik kreeg mijn gezichtsmasker.
Inmiddels had ik geen gevoel meer in mijn rechterarm en kon mijn hoofd alleen nog naar links kijken, maar dat kwam niet zo heel slecht uit, want ook aan de linkerkant van het plafond waren de prachtigste sterretjes te zien. Zelfs een rustgevend plafond, mensen, het gaat om de details!
Nah gut. Het heerlijkste is eigenlijk als ze dan met een warm nat doekje je gezicht weer schoonmaken maar  toen was het ook opeens afgelopen.
Mocht ik van de slachtbank stappen. Wat in mijn geval, vanwege dat tekort aan centimeters, dus gepaard ging met een hupsje. Eraf stáppen is geen optie.
Toen kleedde ik me weer aan, deed mijn best om niet over cows and calfs te gaan ouwehoeren, wat lukte en ging toen óók nog even onder de zonnebank.
Als ik toch bezig was, hè, precies!

Al met al. Lekker hoor.
Relaxing. Nee echt.

Wild en ruig gekust

Well, héllo!
Tenzij je mijn smoezelige collega bent, Percy van the Green Mile of tenzij er nog altijd alcohol uit je poriën wasemt, buig ik me nu even vriendelijk naar je toe om je drie nieuwjaarskussen te geven.
(Mijn beeld van De Gemiddelde Lezer varieert, afhankelijk van mijn bui, van een frisse jonge blonde moeder tot een chagrijnige kalende single (man of vrouw), geen idee dus wie ik kus, maar voel je zeker niet geroepen om aan te geven tot welke categorie je behoort. Ik hou wel van de anonimiteit.) Daarna maak ik me snel uit de voeten, iets van 'ja jij ook' mompelend, want ik heb het niet zo op dat nieuwjaarsgekus. Ik ben daar een beetje onhandig in.
Vandaar ook dat ik vanochtend dolgelukkig níet aan het werk ging, maar mijn oliebollenzweet vrijelijk liet lopen in de sportschool.
Over vrijelijk laten lopen gesproken, kijken jullie wel eens naar Gênante Lijven?
Nee?
Jammer. Zou je eens moeten doen. Daar ga je je heel normaal en gezond van voelen.
Hetzelfde effect bereik je trouwens als je naar Boer zoekt Vrouw kijkt.
Enfin.
Ik ben weer onder de steen uit gekropen. Ik was even beschäftigd met kerstvieringen, verjaardagen, crematies en geluier.
Het leven in een notedop, zeg maar.
Verder waren mijn hobby's slapen, bikken (als in eten), knabbelstengels bakken, werken, ja ook nog, en een zomervakantie boeken.
Na de regenachtige ervaring van vorig jaar die diepe, díepe littekens heeft achtergelaten, hebben we dit jaar gekozen voor de wilde, ruige kust van Spanje.
Dat klinkt heel avontuurlijk, maar als je me een beetje kent, vertaal je dat naar het Spaans en dan weet je dat het gewoon de Costa Brava is.
Overigens, best een beetje avontuurlijk, want we vliegen met Ryan Air.
De cheap ass motherfuckers, oh wacht, dit ga ik doorstrepen, want zo jinx ik die vlucht dadelijk nog!
Die goedkope luchtvaartmaatschappij, die me lokte met geslepen prijsjes en me vervolgens zegt: Hee, je hebt geboekt! Leuk! Niet duur hè? Trouwens, wil je misschien een koffer meenemen als je een week met 2 kleine kinderen naar een Spaanse camping gaat? Ja? Oh twee zelfs? Mag hoor, maar WEL BETALEN!
Maar goed.
Dat doe je dan maar hè.
Maakt verder niet uit. Ik heb er nu al zin in.
Nog maar eh...zes maanden.
Goed. Ik stuurde ook nog een sollicitatie naar Gerard Ekdom, lang verhaal, doet er niet toe, en morgen ga ik me lekker Turks laten rollen, ook wel hammam genoemd.

Dit was misschien niet zo'n geweldig comeback, na 2 weken geen logje hè?
Een beetje Charlie Sheenerig eigenlijk.
Maar hee, ik heb je wel gekust!
O.
Nou ja.
Gelukkig Nieuwjaar! *kijkt blij*

Daar. 

En een glimp van mijn sexy Bert-en-Ernie-pleister.