Van hondenpoep tot Bubblicious; met mij kun je alle kanten op

Eigenlijk zit ik boordevol doldwaze verhalen over mijn nieuwe werk.

Ja. Maar je zult het niet geloven; ik ben met vlagen ook wel eens discreet, dus kan ik helaas niet zomaar alles met jullie delen. Privacy, respect en meer van zulks.

Ik kan wél vertellen dat ik op een Radio 2 afdeling zit.

'De muziek zegt alles.'

Waar ik, als 3FM-meisje, natuurlijk op werkdag één al iets over mompelde en op dag 3 luidkeels meedeelde dat het zómaar zou kunnen dat de radio binnenkort, en hierna liet ik een dreigende stilte vallen, op een andere zender zou staan.

'Ja maar', sputterde een collega, 'dat is zo drúk!'

'Ja maar', zei ik, 'daar hóu ik van!'

'Ja', zei de collega weer, 'dat heb ik al in de gaten.'

Dag 3 en mijn karakter lag al open en bloot op tafel.

Wat kan ik zeggen. Ik kan mezelf niet verloochenen! Het kán niet! Het gáát niet!

Maar kom óp mensen! Frits Spits?! Friets Spiets?! Preciets!

En vandaag gooide ik drie keer drie pijltjes in het dartbord dat op een archiefkast op mijn afdeling hangt.

Gewoon. Omdat men dat daar wel eens doet. Darten.

En nee. Niks geen onehundredandeighty nee.

Vier. Geloof ik. Het hoofd van Adri niet meegeteld.

 

Nah gut.

Ik heb een nieuwe foto-app. Die spaar ik. Foto-apps.

Ik kan er maar niet genoeg van krijgen.

En dus nu hebben jullie pech.

Want ik heb wel élf foto's die ik door mijn nieuwe app getrokken heb.

Jaha! Jahahaha.

 

Daar gaan we!

 

 

Hier hebben we Tijl. En hier loopt hij van school naar huis.

Met mij uiteraard. En hier zegt ie vast iets vriendelijks in de trant van: 'Doorlopuuuuuh!'

 

 

En als dat niet werkt, doet ie de hokeypokey.

Maar daar kijkt niemand nog van op.

 

 

Ja, god. En dan kom je hondenkak tegen.

Gewoon, óp de stoep! Heel retro.

Bèèèh, zegt Tijl.

En ondertussen kijk ik om me heen welke hond ik een dynamietstaaf in zij...

buurtbewoner ik hier vriendelijk doch streng op kan aanspreken.

Ik bedoel, mensen toch. Die guitige rode zakjes zijn niet om je hondenriem mee te versieren, hè.

Tjongejonge.

 

 

Samen met handlanger Jules.

Tijl lanceert net een bel die dit keer eens niet uit zijn neus komt,

Jules slikt ondertussen wat naar binnen gegoten bellenblaas weg.

 

 

Dit pronkstuk kreeg Olivia van haar vriendinnetje Kiki.

En...het brengt geluk, beste lezers! Jazeker. Dat zegt Olivia.

Het geeft ook nogal licht. Blauw, rood, blauw, rood.

Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ze 's avonds als ze in bed ligt stiekem een ambulance haar slaapkamer heeft binnengereden.

 

 

Oma kocht deze schoenen voor haar kleindochter en zei:

'Walk this way.'

Je zou niet zeggen dat het van die bizarre Geox-schoenen zijn die volgens de reclame

als een stoomstrijkijzer aan de onderkant lucht uitademen.

Amazing huh?

Schoolgirl sweetie with a classy kinda sassy.

 

 

Laat je tanden zien, krijgt opeens een héél andere betekenis.

Jurkje: HEMA.

En ik kocht gewoon maatje 134. Nah.

*spert ogen open, kijkt op kalender en ziet dat het minder dan een maand is tot Olivia zes jaar wordt. Feestje. Taart. Cadeau! Wat? Gorgel.*

Ja, daarover even hè.

Oh wacht.

Anders heb ik bij de volgende foto geen tekst.

 

 

Ja, daarover even hè.

Ze is dus bijna jarig en wil een konijn. 'Echt zó graag, mama!'

Maar djiezus, een konijn! Met een hok. En strospul. En oren. Wat móeten we daarmee?!

On the other hand; ze wil ook echt zó graag een pakje Bubblicious.

Goed. Laat maar. Ik ben er al uit.

 

 

Ik zeg het je. Die nieuwe foto-app...werkelijk geweldig.

Een paar keer drukken op wat toetsjes, effectje eroverheen, weg wallen, gone with the crowpootjes en je kunt zo op de cover van Knuffelrock 87....

If I had to live my life without you near me
The days would all be empty
The nights would seem so long
With you I see forever oh so clearly

Pffff.

 

Zo liepen Tijl en Mammie Poppins vandaag naar huis vanuit het kinderdagverblijf.

Het is genieten, dit mooie weer.

Nu schijnt het vanaf morgen weer even baggerdiebagger te worden, máár!

Er staat werkelijk waar een 23° gepland voor zaterdag!

Ik zeg, tijd voor de Brazilian Wax!

 

 

Nouja. En toen gingen ze in bad.

Klaar.

Dat land waar oorlog is.

'Dónderdag. Mèn. Dan wordt het echt cool!

Dat heb ik jou nog niet verteld hè? Dat het donderdag echt cool wordt.

Nou. Dan gaan we met z'n allen naar het...Stationsplein en dan hebben we allemaal ballonnen en daar maken we dan een tekening aan vast.

En dan gaat die ballon de lucht in.

Naar andere landen en misschien wel naar eh...dat land waar oorlog is en dan gaan die ballonnen naar beneden en dan zien die mensen daar onze tekeningen.

En op die tekening staat dan wat wij wensen voor die mensen daar.

...

Ja. Ik heb al wat getekend. Ik wens voor die mensen daar, dat ze, dat ze, als de oorlog voorbij is, heel veel verliefd worden. Haha!

Ja.

Want ik heb allemaal jongens en meisjes met hartjes getekend.'

 

niet de tekening in kwestie, die is natuurlijk op school,

maar de hartjesfase duurt al een aardig tijdje.

Een stukje dat niks toevoegt aan deze dag, maar dat hoeft ook niet want de zon schijnt.

Mensen mensen, het is lente! Het is lente mensen. Lente.

Ik heb totaal geen idéé wat ik zal schrijven, maar ik laat mijn vrolijke vingers het werk even doen.

Wie weet wat er uit komt vloeien!

 

 

*wacht zelf vol spanning*

 

 

Hm. Bar weinig.

Ik zou het kunnen hebben over die lintachtige sliertjes die in je kleren zitten.

Waarmee je ze handig aan een kledinghanger kunt hangen.

Kijk. Ik laat die er altijd in zitten. Geen zin om ze eruit te knippen.

Met als gevolg dat er altijd twee van die sliertjes over mijn schouder gedrapeerd zijn.

Quite charming. (Quite is een moeilijk woord. Ik weet nooit of het 'quiet' of 'quit' of 'quite' moet zijn. Ik ga nu even googlen. Ja. Quite dus.)

Soms zit er maar 1 in. Een lange. Van de ene naar de andere kant van de nekopening.

Waardoor je, als je niet goed oplet, dat sliertje aan de voorkant van je nek hebt zitten, wat, kan ik jullie vertellen, een beetje klunzig uitziet om nog maar te zwijgen van het wurgrisico dat je loopt.

Olivia daarentegen, vindt dat mooi. En ze moest en zou per se dat roze glanzende lintje in haar nek laten hangen.

....

Jezus, wat een slecht verhaal dit.

Goed. Ik knip ze er voortaan maar uit.

Voor ik weer in de verleiding kom om dit waardeloze onderwerp aan te snijden.

Hoe zouden die sliertjes eigenlijk he...*laat maar*

 

Dus.

Over ouder worden dan?

Ik kom binnenkort onvermijdelijk aan de verkeerde kant van dertig terecht en ik ben me al een tijdje aan het bedenken of dat nou vreselijk erg is of niet.

Vroeger had ik een heel ander beeld van 'vrouwen van mijn leeftijd'.

Dan was het leven éigenlijk over. Dacht ik.

Niets is minder waar en dat is dan wel weer een opbeurende ontdekking.

Hoewel ik daar 's ochtends, verkreukeld en berimpeld terwijl de zwaartekracht zonder genade alle losse delen aan mijn lichaam omlaagtrekt, toch anders over denk.

Toch raar. Ouder worden.

Vroeger, als je afsprak met vrinden, liep je naar elkaar toe, zei je hoi en dan ging je ergens rondhangen; door de stad lopen of met je vriendinnetje eindeloos langs het huis van het object van je affectie fietsen. Heel schattig. In a stalky kind of way.

En dan, zonder dat je het in de gaten hebt, kom je opeens op een punt dat je elkaar begroet met drie zoenen! Zóenen!

Ik weet nog precies de eerste keer dat dat gebeurde.

Ik was niet de initiatiefnemer in deze, maar liet het kusgebeuren toe en vroeg me ondertussen af wat er met 'hoi' was gebeurd.

Nah ja. Het zal er wel allemaal bijhoren. Zoals concealer, café's waar de muziek niet te hard staat zodat je nog met elkaar kunt práten, decolletécrème en een pergola.

 

Ik ben het met jullie eens.

Ik had beter niks kunnen schrijven.

Sorry.

Nou, hop. Naar buiten dan maar.

 

Van hot naar her en het losse kruis

En opeens moet ik van álles doen hè. Van alles!

Ik ren de hele ochtend al van hot naar her.

Bij hot was ik vrij snel klaar, her duurde wat langer en moest ik ook nog van het kastje naar de muur.

Het kastje was chagrijnig maar de muur bleek flexibeler dan ie in de eerste instantie leek.

Goed.

En toen kocht ik dit weekend ook nog zo'n broek. Zo'n broek, weet je wel.

Dat noemt men een chino en dat is nu gruwelijk hip. Normaal laat ik me niet zo verleiden tot het dragen van gruwelijk hippe broeken. De komst van de skinny was voor mij, flarepantsgirl, al even slikken, maar à la, ik doe eens mee dit keer.

Ik moet nog even mijn draai erin vinden. Ik ben niet gewend om met een los kruis (zie afbeelding) rond te lopen.

Ik heb tenslotte niks om er in te hangen. Zeg maar.

Ik voel me er een beetje manly in.

Weerhield een of andere Maaskantjeidioot er vanochtend niet van om z'n raampje open te draaien en 'Eiiiiiii, lekker ding!' te brullen.

Zijn hier nog mannen eigenlijk? Want. Leg me dat eens uit.

Wat gebeurt er dan in uwer hoofden?

Ik kan me best aardig verplaatsen in het mannenbrein, ik hoorde laatst zelfs dat ik 'mannenhumor' heb, God knows wat dat is trouwens, maar dít snap ik dan niet.

Als ik in de auto zit en een smakelijk hapje voorbij zie komen, maak ik ACHTER HET GESLOTEN RAAM, en alleen als ik in een gekke bui ben, enkel wat verlekkerde smakgeluidjes (mjam-mjam-mjam).

Of ik trek even subtiel mijn wenkbrauwen op.
Meer niet.

En wat verwacht zo'n gillende kerel dan hè? Dat ik me omdraai, naar z'n auto ren en zeg: 'Praise the lord! Dat is het líefste dat ik ooit gehoord heb! Neem me mee! We verbranden onze schepen! En rijden de horzion tegemoet!'

Gaak eens doen volgende keer. Lachen.

 

Nah gut. Nu moet ik weer verder.

Met dingen.

 

En wat ik me ook al heel lang afvraag; heeft iederéén tegenwoordig zo'n wanstaltige Postcode Loterijfiets?

Maar daarover een andere keer niks.

Zeem & Zigeunerschnitzel

Ja nu voel ik dus de druk hè. Kéihard, kéihard!

Heb ik mezelf opgelegd. Verwachting geschept. Geschepen.

Poeh.

Nou.

Ik wilde gaan vertellen dat ik heb besloten maar weer eens aan het werk te gaan.

Ja! How bout that!?

Ik dacht, nou nou, mevrouwtje. Hoe lang zit je nou al troosteloos voor je uit te staren?

NOU? Toen ging ik tellen en toen bleek dat afgelopen maandag precies een half jaar te zijn.

Een half jaar! Als in zes maanden.

Zes maanden en niet eens de ramen gewassen.

Wat betekent dat ik niet meer naar buiten kan kijken.

Wat betekent dat ik een ander raam moet gaan zoeken.

En wat ook betekent, trouwens, dat ik de poetsvrouw een zeem in de Bosnische handjes moet duwen.

Oh. En een zeem kopen.

Werken dus. Ja. Nou. En daar begin ik donderdag al mee. Joh.

Dus ik heb een half jaar thuisgezeten en heb nu 'maar' een week vakantie.

Ik ga niks flashy's doen, niet op een bruisende redactie van een ultrahip blad, nee gewoon dat wat ik eerder ook al deed.

Iets met financieel en iets met administratie.

Maar hoe dan ook; ik ga werken. De goden zij dank. Ik ben weer van de straat.

En zoals ik mezelf op 7 september 2010 ging troosten met een paar laarsjes, zo deed ik dat vanavond ook weer. Maar dan noemde ik het belonen.

Een vrouw heeft zó weinig nodig om de aanschaf van nieuwe kledij en schoeisel aan zichzelf te verantwoorden.

Wat basicjes, een wit colbert, heel eighties, heel Don Johnson, en crèmekleurige enkellaarsjes.

Met dank aan Nicole die mij via Whatsapp, nadat ik alle beschikbare kleuren had doorgestuurd, adviseerde om voor die te gaan.

Geweldig hè. Den nieuwen technieken.

Ik ben wat warrig. Ik merk het zelf.

Maar weet je. In de stad hè, op donderdagavond, mijn hemel, wat een scum loopt daar rond!

Er zat een complete zigeunerfamilie in één pashokje gepropt, die op luide toon met elkaar communiceerden, nee schreeuwden en ik hoorde telkens een paar blote voeten langsstiefelen.

Toen ik uiteindelijk maar eens geërgerd mijn hoofd uit het hokje stak, want zo ben ik, ik laat graag mijn ergernis merken, bonkte net de zigeunerdochter, 2 turven hoog en 8 turven breed, mijn hokje voorbij.

Ze droeg iets dat op z'n zachts gezegd, ehm, haar niet optisch slanker maakte.

Ah gossie.

Ze rook naar schnitzel. Zigeunerschnitzel dan.

 

Wat wilde ik zeggen?

Ik ga weer werken, ik heb nieuwe kleren en ik moet een zeem kopen.

En daar moesten jullie nou zo lang op wachten.

Tiswat hè.

 

 

 

Edit: ja luister. Ik heb niet beslóten weer te gaan werken hè.

Ik ben eindelijk áángenomen ergens. Na een half jaar solliciteren.

Ik formuleerde het graag even anders. Dan lijk ik namelijk zo'n vrije geest.

Dus.

Het leven ligt op z'n reet.

Ik weet het, ik weet het. Ik had nog een verse logje beloofd deze week.

Is de week al voorbij? Nee hè? Nee.

No clue wat ik nog gedaan heb, maar blijkbaar had ik het er maar druk mee.

Ohja! Nog in Utrecht geweest, ja. Bij Quirkie. That was nice.

Van koffie naar sushi naar taco's met guacamole en ondertussen maar kleppen hè.

En ehm...verder.

Mijn inbox barst uit elkaar van interessante vacatures, schrijfopdrachtjes en meer van zulks dat om actie vraagt.

Maar het is Carnavalsvakantie.

Komt mij, Queen of Procrastination, dat even goed uit zeg!

Dus ga ik maar meteen net zo plat liggen als het Limburgse leven.

Want niemand doet hier nog wat nu het Carnaval is.

Bedrijven zijn dicht en met een beetje geluk staan ze je donderdag weer te woord.

Met alcoholkegel en haringodeur. (streepje tussen haring en odeur.)

Bizarroworld hè. Voor hullie daar boven de rivers.

Traditiegetrouw gooide ik mezelf deswege dus ook maar in het feestgedruis.

Ik had notabene iets gedaan wat men een creatieve uitspatting kan noemen. Iets met ijzerdraad en nepbloemen in nephaar dat met veel gevloek en getier gepaard ging.

Ik kán het gewoon niet zo goed. Handvaardigheid. Knutselen. Fröbelen.

Misschien omdat ik 'fröbelen' zo'n afstotelijk woord vind. Wie weet!

A-creatief noem ik het. Iemand opperde 'onhandig' maar dat vond ik weer zo cru om over mezelf te zeggen.

Ik had besloten het schminken voor 1 keer uit te besteden aan mensen Die Dat Heel Goed Kunnen.

Zo Goed Dat Ze Er Geld Voor Vragen.

Blootsgezichts ging ik Roermonds lekkerste broodjeszaak binnen, liep 2 trappen op, ging op een kruk zitten en liep een half uur later zo weer naar buiten.

Zo.

Zo.

- foto hier-

Ik was echt zwaar onder de indruk.

Ik bedoel. Ik kán wel een beetje schminken, maar dit was me nooit gelukt.

Als ik het zelf zou doen, zou ik er waarschijnlijk zo uitzien...

Gossiemikkie, wat was ik mooi geworden!

Ik vind dat het weer helemaal terug moet komen! Schmink! All through the year! Echt waar!

Oh. Dat is nooit in de mode geweest? Jammer.

Er waren zelfs mensen die een foto van mijn gezicht wilden maken.

Om het natuurlijk morgen schaamteloos te na te maken, de copycats, maar soit.

Dat mocht van mij, die foto. 'Joh', lalde ik, 'Dat maak ik dagelijks mee! Ook zonder schmink.'

Vonden ze niet héél erg hilarisch. Ook weer jammer.

Narcisme. Zó ondergewaardeerd.

En ik moest zo lachen vandaag. Want er was iemand verkleed als Simon.

Hij leek er best aardig op, maar de levensgrote bordkartonnen Nick die hij bij zich droeg, did the trick. Haha! Ha! Ha!

En iemand die was als zo'n rozenverkoper. Je kent ze wel.

Hij heette Amir en was net zo irritant als een echte.

'Mooi roosch voor mooi vrouw. Jij mooi roosch kopen.'

Haha!

Nouja. Ik vind dat dus leuk. *kijkt zenuwachtig*

*en een beetje tipsy*

 

Goed.

Ik moet nu even mezelf onder de 3D-printer leggen, dan mijn wimpers afpellen en bier uit mijn Allstars gieten.

Hieronder kleurrijke gezellige foto's.

 

 

 

 

 

Eén plein, circa 20.000 mensen. Best veul.