Hoe ik bijna de directe collega van Gerard werd maar toch net niet.

Het begon met dat Mimi twitterde 'Hier, deze vacature is voor jou.'
Een vacature bij mijn favoriete radiozender, op de (web)redactie van het programma van één van mijn favoriete diskjockeys.
Hm. Mag je als 36-jarige nog een 'lievelings' hebben eigenlijk?
'Oh! Een Californian Handroll! Da's m'n lievelings!' (in het sushi-restaurant)
'Oh! Silan Lentegevoel! Da's m'n lievelings!' (in het wasmiddelenschap)
'Hee! Dat is Dylan van nine-o-two-one-o! Da's m'n lievelings!' (tijdens een B-film, duidelijk makend hoe oud je bent.)
Ja, dat kan nog best.
Goed. Ik bekeek de vacature, stelde vast dat ik níet de gevraagde opleiding had noch de gevraagde werkervaring, maar de werkzaamheden leken prima binnen mijn capaciteiten te passen.
Dat het hele gebeuren zich in Hilversum afspeelde, 155 komma 3 kilometer verderop, vergat ik voor het gemak even.
Want ook al was níet schrijven geen optie, ik had weinig verwachtingen. Geen eigenlijk.
Desondanks deed ik mijn stinkende best voor de brief, gooide er wat Ekdom-quotes doorheen en sloot af met Bye bye man, bye bye! Met vriendelijke en afwachtende groet.
En na het versturen, was ik het eigenlijk alweer vergeten.
Tot vorige week een jongeman mij belde 'van de Avro.'
De Avro? De Avro? De Avro? 'Ik mot geen aboonement!' wilde ik op mijn gebruikelijke vriendelijke manier roepen, maar ook ik word ouder én volwassener dus ik dacht eens na voordat ik deed, waardoor ik hem de kans gaf om MIJ UIT TE NODIGEN VOOR EEN ORIËNTEREND GESPREK!
Goed. Ik stond op mijn kop, dat snapt u.
Ik bestudeerde de website, die nog wel wat verbetering kon gebruiken, vloekte tegen mijn collega's dat ik snotverdomme onmógelijk naar Radio 2 kon luisteren (met als gevolg dat ik mopperend de oordopjes van mijn iPhone inplugde en op die manier naar 3FM luisterde), bestudeerde nógmaals de website en maakte ijverig aantekeningen. Ik ging naar een luidruchtige winkel, kocht een rock-and-roll-outfit en liet mezelf een geinige pony aanmeten bij de kapper.
Ja, het was een rush die een week duurde.
Want toen was het gesprek. En werd ik diezelfde dag ook weer afgewezen. -klik-
Ik treinde in alle vroegte naar Hilversum, shuttlebuste me naar het AKN-gebouw en was in het hol van de leeuw.
Meneer van de Avro aka Radiohotshot kwam me ophalen en op de redactie wachtte Blonde Radiojongen en Aardige Content Manager Meid op mij.
De redactie, ách, wat een genot om er te werken, leek mij. Niks geen akelige kantoorverlichting waarbij iedereen een wandelend lijk lijkt lijk lijkt lijkt, gezellig vol met affiches en prikborden, een door mij geliefde chaos en bovenal, géén Radio 2 uit de luidsprekers. Jóh. Ha.
Haha.
Nou goed. Het gesprek was leuk.
Ik was uitgenodigd omdat ik verreweg de leukste en meest creatieve brief had geschreven.
Kijk aan. Van je opsteker en van je in de pocket.
Het jammere was dat Blonde Radiojongen me één vraag stelde waarop ik had moeten antwoorden op zo'n manier dat je dacht: Kíjk. Die creatieve inslag. Dáár zitten we op te wachten.
Wat ík dan weer deed, is op blanco gaan. Op, zo later bleek, cruciale momenten doet men dat wel eens.
Men. Of ik. (Zeg: ik ook! ik ook! Dank u.)
Toen dacht ik al heel even 'dammit'.
En toen ze later die middag belden dat ze verder gingen met 1 van de andere 6 kandidaten, die blijkbaar op dat moment níet de uitstraling van een blanco pagina had, toen dacht ik nog eens dammit.
Ik ben dus gewoon leuker op papier dan in het echt.
Ben ik mooi klaar mee, zeg!
Ja, praktisch gezien zou het misschien allemaal heel onpraktisch zijn geweest.
Maar ik was bereid tot een opperste flexibiliteit.
En je wilt gewoon graag dat ze je willen.
Dat wil je bij banen, mannen, energieleveranciers en telecomaanbieders.
Dat zij jou willen en jij dan, misschien, nee kunt zeggen. Zo werkt dat nu eenmaal.
Nah gut.

Ik had wel de leukste brief.
En een pony. Vast ook de leukste.
En ik zag daar ook nog de Rijdende Rechter.
Maar zal ik jullie eens wat vertellen? Hij líep gewoon!
Nepperij hè.