Is het eigenlijk 'Teetris' of 'Tètris'? Doet er ook niet toe. Nu begint mijn tekst:

Elke week als ik de Grote Boodschappen doe -niet te verwarren met EEN Grote Boodschap, want die uitdrukking gebruik ik nooit, ik zeg gewoon 'poepen'- vraag ik me af of ik eens een stukje moet schrijven over het inruimen van het boodschappenkrat.
Dat leek me namelijk bijzonder boeiend.
Want ik ga boodschaptechnisch heel strategisch te werk.
Nadat ik die kar heb volgestouwd met zo'n 100 euro aan boodschappen, kom ik bij de kassa en begin ik al een beetje zenuwachtig te worden.
Het volzetten van de loopband luistert namelijk heel erg nauw.
Wil ik dat krat enigszins slim vullen en de alle ruimte optimaal benutten dan moet ik bij de loopband al zeer strategisch te werk gaan.
De pakken melk, Optimel en de flessen frisdrank als eerste.
Daarna het pak Special K en de Cracottes.
Dan al het vlees en zwaardere pot -en fruitwerk.
Heel efficiënt pak ik dit aan. Heel efficiënt.
Maar dán! Begint het kassameisje te bliepen en de band te lopen en wiebel ik nerveus heen en weer tussen de naar beneden schuivende boodschappen en de loopband.
De race tegen de klok is begonnen.
Links gooi ik nog wat zakken appels, chips en wc-papier op de band, pleur dat 'volgende klant bordje' erachter en rechts begin ik in te pakken.
Als een manische tetris ik alles naast en op elkaar en oh oh, wat past het allemaal mooi.
Kijk hoe het pakje Conimex perfect tussen de Evergreen en de Coolbest past!
De spaghetti staat fier naast de rijst en de zak Senseopads omarmt het potje appelmoes.
Gebroederlijk. Hand in hand, kameraden.
Ik zie de bewonderende blikken van de klanten achter mij en ook de cassière is flabbergasted.
Ze fluisteren tegen elkaar: 'Dit zie je niet vaak. Die perfectie! Die trefzekerheid!'
Ik weet zeker dat ze dat zeggen.
De twee kuipjes smeerkaas sluiten naadloos aan op het dekseltje van de filet americain, de Wieger Ketellapper lijkt gemaakt te zijn om op de eieren te lig....
Eieren? Die moeten niet onderop!
Ja. En dan is het bekeken. Mijn ogen schieten naar de loopband, die is bijna leeg, m'n Bonuskaart ligt nog op dat plastic schapje boven de kassa en ik heb óók nog niet mijn pinpas bij de hand.
De gebliepte boodschappen schuiven op en over elkaar heen. Chaos! Massahysterie!
Er rest nu niks anders dan ongecontroleerd gegraai naar zakjes sla en broodjes.
Die moet ik koste wat het kost in veiligheid brengen!
Er volgt gesmijt en gegooi en geprop. Het halfje maanzaad neemt vreemde vormen aan onder het gewicht van 7 Jonagolds. Barbabenno is er niks bij.
Nergens is nog mijn kordate effiency van zojuist te vinden.
Ik ritsrats mijn pinpas door het apparaat, antwoord gedecideerd 'Nee. Nee. Ja. Hetzelfde' op de vragen van de cassière (Wilt u Eftelingzegels? Spaart u koopzegels? Wilt u het bonnetje? Een prettige dag verder!) en duw de volle niet te hanteren kar als een beschonken bestuurder richting de uitgang.
Het begon zo mooi. Maar het eindigt immer in mismaakte broden en kapotte eieren.
Een boodschappendeceptie. Elke week weer.
Neen. Ik moet er maar geen stukje over schrijven.
Dat zou zo'n logje zonder fatsoenlijk eind worden. Zonder degelijke verhaallijn zelfs.

Goh. De aarde is niet vergaan hè, zaterdag.
Gelukkig maar.