Van hot naar her en het losse kruis

En opeens moet ik van álles doen hè. Van alles!

Ik ren de hele ochtend al van hot naar her.

Bij hot was ik vrij snel klaar, her duurde wat langer en moest ik ook nog van het kastje naar de muur.

Het kastje was chagrijnig maar de muur bleek flexibeler dan ie in de eerste instantie leek.

Goed.

En toen kocht ik dit weekend ook nog zo'n broek. Zo'n broek, weet je wel.

Dat noemt men een chino en dat is nu gruwelijk hip. Normaal laat ik me niet zo verleiden tot het dragen van gruwelijk hippe broeken. De komst van de skinny was voor mij, flarepantsgirl, al even slikken, maar à la, ik doe eens mee dit keer.

Ik moet nog even mijn draai erin vinden. Ik ben niet gewend om met een los kruis (zie afbeelding) rond te lopen.

Ik heb tenslotte niks om er in te hangen. Zeg maar.

Ik voel me er een beetje manly in.

Weerhield een of andere Maaskantjeidioot er vanochtend niet van om z'n raampje open te draaien en 'Eiiiiiii, lekker ding!' te brullen.

Zijn hier nog mannen eigenlijk? Want. Leg me dat eens uit.

Wat gebeurt er dan in uwer hoofden?

Ik kan me best aardig verplaatsen in het mannenbrein, ik hoorde laatst zelfs dat ik 'mannenhumor' heb, God knows wat dat is trouwens, maar dít snap ik dan niet.

Als ik in de auto zit en een smakelijk hapje voorbij zie komen, maak ik ACHTER HET GESLOTEN RAAM, en alleen als ik in een gekke bui ben, enkel wat verlekkerde smakgeluidjes (mjam-mjam-mjam).

Of ik trek even subtiel mijn wenkbrauwen op.
Meer niet.

En wat verwacht zo'n gillende kerel dan hè? Dat ik me omdraai, naar z'n auto ren en zeg: 'Praise the lord! Dat is het líefste dat ik ooit gehoord heb! Neem me mee! We verbranden onze schepen! En rijden de horzion tegemoet!'

Gaak eens doen volgende keer. Lachen.

 

Nah gut. Nu moet ik weer verder.

Met dingen.

 

En wat ik me ook al heel lang afvraag; heeft iederéén tegenwoordig zo'n wanstaltige Postcode Loterijfiets?

Maar daarover een andere keer niks.