Mugshot

Er komen momenten in het leven, dat je jezelf belangrijke levensvragen stelt.
Dat overkwam mij zomaar, midden in nacht.
'Waarom bestaan muggen?' mompelde ik in mezelf en staarde peinzend in het donker.

Nouja, zo ging het natuurlijk helemaal niet.
Ik lag in bed, ik was naast mijn zoon gekropen die er een gewoonte van gemaakt heeft 's nachts van bed te wisselen, en ik las En dan nog iets van Paulien Cornelissen op de iPad.
Mijn echtgenoot zat beneden nog tv te kijken. Iets Discovery Channeligs. Over het existentiële vraagstuk van de mug wellicht.
Terwijl ik las, dacht ik zachtjes het IRRITANTE gezoem van een mug te horen.
Maar ik dacht, 'neen, ik dénk maar dat ik dat hoor.
Zo gefocust als ik daarop ben, ik zal het mij wel inbeelden.
Ik hoor stemmen. Zóemen! Ik ben schizoemfreen.'
Dat dacht ik allemaal.
Dus ik las verder en negeerde de imaginary zoemelarij.
Zolang je doet of het niet zo is, dan ís het ook niet zo.
Er was ook geen gezoem. Trouwens. Niks.
Ik hing het virtuele rode lintje op de bladzijde waar ik gebleven was en ging slapen.
Met een zweem van een glimlach want mijn succesvolle struisvogelpolitiek bleek ook bij muggen te werken!
En daar, in het donker, kwam het Geluid-Dat-Er-Niet-Was alras naderbij.
Wat ís dat trouwens? Licht aan, je hoort niks, je ziet niks. Licht uit; 'TADAAA! Halloo-hoo! Zoem-zoem, ik was er gewoon al die tijd hoor! Haha!'
Grappig.
Nu ben ik toevallig héél erg goed in het doden van muggen.
Pantosti's maken, achteruit inparkeren (alleen rechts), verjaardagen onthouden en het doden van muggen; mijn kwaliteiten.
En voor dat laatste gebruik ik een handdoek. Bij voorkeur één die nog vochtig is van het douchen. Dat zwierezwaait wat makkelijker.
Kijk, eerder hadden we zo'n ding. Zo'n elektrische vliegenmepper. Effectief apparaat, dat zeker, maar, wat doe je als de mug op de muur zit?
Zo'n ding klettert dan tegen de muur en de mug blijft zitten op die ene centimeter die er is tussen muur en apparaat, terwijl ie grijnzend in z'n pootjes wrijft.
Alleen als de mug door de lucht vliegt, werkt het goed. 'Dzzzzzz-vonk!' Dood.
Wel eens geprobeerd om zo'n hele dikke zwarte strontvlieg ermee te elektrocuteren?
Zo! Nou, dan kun je er daarna nieuwe batterijen in doen, hoor.
Knétteren joh, en je moet lang volhouden hoor, en stínken dat het doet, gátverdamme.
Heel The Green Mile allemaal.
Maar ik sluip dus met mijn handdoek door de slaapkamer, zoekend naar een zwart verticaal streepje ergens op de muur of het plafond.
En als ik 'm zie, begin ik tegen hem te praten. 'Oooh, dáár ben je. Jij vieze vuile rotmug. Wat dacht je? Beetje komen steken hier? Het bloed van míjn kind opzuigen?! Think again!'
Na deze dreigende woorden, haal ik uit. Flop met de handdoek, bijna een meter trefzeker.
Mocht ie er vandoor gaan, dan sla ik 'm zo uit de lucht. Gelijk een samoerai.
Daar ligt de mug, op de grond, zijn poten respectvol tegen elkaar.
Respect voor mij hè, dat moge duidelijk zijn.
Dan kom ik wijdbeens boven hem staan, mijn handen in de zij, vorsend. Of torsend, wat is het.
Nee, vorsend toren ik. Ik torende vorsend. Uhuhuh.
'Zo mannetje, zo loopt het dan af, hè.' zeg ik dan. Wat niet klopt, want steekmuggen zijn altijd vrouwtjes. Ofcourse.
Maar ja, dat kan ik niet zien hè. Ze is niet roze met een rokje of zo, dus jammer dan.
Dan spoel ik het insect onbewogen door de wc en ga tevreden slapen.

Ik bedenk me opeens! Volgens mij beantwoord ik hier het existentiële vraagstuk inzake de mug.
De mug is er voor ons.
Zodat ons jagersinstinct bij tijd en wijle nog even aangeboord wordt.
Omdat niet iedereen een Total Recall-acteur is. Of een seriemoordenaar.
De mug is er zodat wij ons af en toe ongestraft een ware moordmachine kunnen voelen.
Ik moet,denk ik, zo'n geel pak.

ps.
We waren ook nog op vakantie. Dat was heerlijk.
En geen muggen, I might add.

wel andere vliegende objecten...