Een knap staaltje Gaston

Gisteren was Het Grote Eindfeest op onze school.
De kinderen kijken daar al weken reikhalzend naar uit, want voor hen staat Eindfeest gelijk aan tot veel te laat met hun schoolgenootjes bij de school rondrennen inclusief ranjaclown en paprikachips.
Het summum dus.
Het eindfeest staat in het kader van afscheid nemen van groep 8.
Groep 8 had dit jaar een film gemaakt genaamd 'De school draait doorrrrrrr'.
Hij was ongetwijfeld heel leuk, maar ik moet helaas bekennen dat ik er niks van gezien heb.
Ja. Het was namelijk ontzéttend warm in de grote hal van de school.
En ik ben heel klein hè, dus ik kon éigenlijk ook niet zoveel zien.
Dus moest ik wel buiten staan. Aan de Stehtisch. En bier drinken voor 1,25 per glas. Want met dit weer moet je jezelf blijven bevochtigen.
Maar toen ik later binnen de ijle klanken van het hele docententeam hoorde, ging ik toch even kijken.
Dat is het moment dat groep 8, op ons kleine schooltje hebben we het hier overigens over 9 leerlingen, toegezongen wordt door de leraren op de klanken van 'Het is een nacht.'
''t Is voor groep acht.' U hoort hem he.
En dan staan ze daar, kinderen nog, op het randje van de wijde wereld die middelbare school heet.
Met licht gegeneerde gezichten, een enkel net ontspruitend puistje, een stiekem veegje mascara, maar nog steeds kinderen.
Nou. En dan schiet ik vol hè. Echt. Ik kan wel jánken dan.
Nu is dat natuurlijk ongepast, want ik ben hun moeder niet, sterker nog, ik kén ze niet eens!
Maar geloof me, ik ervaar dan een onmiddellijke flashforward naar over 4 jaar (VIER!).
Dan staat mijn dochter daar om de periode van de basisschool af te sluiten.
Serieus, er zal niets meer van me overblijven dan een hoopje natgesnotterde Kleenex.
Not a pretty picture...

Nou goed. Ik vermande me snel, at wat Turkse hapjes die een paar moeders echt met bákken de schoolhal in hadden gesleept en nam nog maar een biertje.
Daarna bespraken we nog even de laatste scheidingen, de hoogte van de hakken van Postorderbruid-mom en de ontwikkeling van de kinderen. Zoals dat gaat aan een tafel vol bier en in een bekertje met ranja gedoofde sigaretten.
Toen volgde nog de tombola, die elk jaar garant staat voor hysterische kinderen met wapperende lootjes en de schooldirectrice die door de microfoon een knap staaltje Gaston weggeeft.
Ja en prijzen dus. Geeft ze ook weg.
Elke prijs is even gewild, van schoonmaakpakketten tot beautybonnen.
Die laatste worden overigens elk jaar op wonderbaarlijke wijze gewonnen door juffen, dat een hoop gegiebel tot gevolg heeft en Gaston die roept: 'U heeft het in elk geval níet nodig, juf G.!'
Tot mijn teleurstelling won ik niks.
Ook niet het puppytrainingsboek en óók niet de handzame rugzak.
Maar ook niet de barbecue, de MediaMarkt-bon óf! Of de roze Crocs.
Daarna plukte ik mijn gore dochter ergens uit een klimrek en ging ik naar huis.

Ja mensen, het eindfeest, het is een malle chaos maar ik vind het toch leuk.
De komende 3 jaar in elk geval.