Vers bloed

Ik doe even lui. 

Column Kek Mama 

Vers bloed

Met twee kinderen van zes en vier, beide schoolgaand en steeds meer zelfreddend, ben je zo weer vergeten hoe opgeslokt je ook alweer werd gedurende hun babytijd.

Dat kleedt zich tegenwoordig allemaal maar zelf aan en heeft daar trouwens óók nog een eigen mening over, het grut propt zelf het eten naar binnen en veegt zelf de billen af.

In het weekend sluipen ze op eigen houtje naar beneden, knallen er een dvd in en gaan met z’n tweeën onder een dekentje naar de televisie kijken.

Overigens was het laatst ook nog zo, op een zaterdagmorgen, dat mijn dochter onderaan de trap op geërgerde toon tegen me riep ‘of ik er wel even rekening mee hield dat ze nog naar zwemles moest’.

Wat ik natuurlijk heus wist. Ook al sliep ik. En kwamen we dus wat te laat.

Je wordt soms een beetje laks hè.

Maar dit terzijde.

Deze week kreeg mijn vriendin een baby. Haar eerste. Een jongetje. Daar keken we natuurlijk al een tijdje, zeg 9 maanden, naar uit.

Toen zij de verlossende keizersnee achter de rug had en ik het dito telefoontje, zette ik meteen een sprint richting het ziekenhuis. Vers bloed, hoera!

En daar was ie; baby James. Voor mij, met z’n ruim 4 kilo toch zó klein, zo fijn en zo zacht en zo gaaf.

Dit overigens in tegenstelling tot zijn moeder, die als door een bus overreden in het kraambed lag. Maar daar mocht ik geen grapjes over maken, want lachen deed pijn.

Dat babyjongetje deed mij terugdenken naar de tijd dat míjn jongetje nog zo klein was. Had ik daar wel genoeg van genoten, vroeg ik mezelf plotseling geschrokken af.

Had ik me wel goed genoeg gerealiseerd dat dit Mijn Laatste Baby was? Zijn babygeur diep opgesnoven, zijn kleine lijfje lang en vaak genoeg tegen me aangedrukt?

Want al snel na die eerste dagen was ik druk bezig met het in het gareel houden van een peuter, die van de weeromslag tijdelijk in een opstandig meisje veranderde en een baby die opeens non-stop leek te huilen.

Ik vroeg me af of ik niet te snel van die roze wolk was afgestapt.

Met de kennis die ik nu heb, zou ik dingen misschien anders gedaan hebben.

Meer rust, meer geduld, me minder laten opslokken door alle externe factoren, meer simpelweg genieten.

Ik wil geen nieuwe baby hoor. Nee, dan moet ik weer dik worden, waggelen, uitscheuren en vervolgens weer afvallen, mij teveel gedoe en bovendien ben ik nu retegelukkig met mijn twee heerlijke Grote Kinderen, aan wie ik nog héél veel heb mee te geven.

Nee, daar heb je vriendinnen voor! Die zetten gewoon iets nieuws voor je op de wereld, zodat je aan de zijlijn kunt meegenieten.

En waar je natuurlijk ongevraagd de ervaringsdeskundige tegen kunt uithangen.

Over bijvoorbeeld, ik noem maar een zijstraat, de aanvangstijden van de zwemlessen.