*duwt steen aan de kant*

Mijn mooie amazone

In de verte hoort u een zachtjes geroep. U weet het niet zeker, heeft u het goed gehoord?
Zou het...zo...kunnen zijn? Zou het echt? 
Het geroep wordt harder. Ja! U hoort het nu duidelijk! U spitst voor de zekerheid uw oren, knijpt de ogen even geconcentreerd samen...En..
Ja, u weet het zeker. 
Een warme gloed van blijdschap en opluchting gaat door uw lichaam. 
Het is de zoetgevooisde stem van Susy! En wat roept ze? Wat roept ze daar in al haar elegantie?

JOEHOEEEE!

Hemeltje lief zeg. Ja hallo, hallo, hoi, haaai, hee, hallo!
God god, wat loop ik áchter hè?
Waar zijn de tijden van een logje per dag? Zeven dagen per week een juwééltje in uw feedreader?
Nou. Die zijn er niet meer hoor.
Er was even iets tussengekomen en dat noemde zich Nieuwe Baan.
Het zit zo. De afgelopen ehm...zeven jaar ja, zat ik achter op een kantoortje. Egaal op welke. Maar op elk kantoortje stond een bureautje en op dat bureautje stond een computertje en daar werkte ik aan. Achter. Voor.
Nu niet meer. Nee.
Nu zit ik héél even op een kantoortje en vervolgens word ik door mijn eigen afspraken weggekatapulteerd. In mijn auto, de weg op en vervolgens zit ik in een Grieks restaurant. Of een Chinese massagesalon. Of een door bossen omringd restaurant aan het einde van de bewoonde wereld.
Of zoals vandaag bij een dame thuis waar ik, met de eerder genoemde elegantie, van mijn stoel donderde en zeer onvoordelig op mijn derriere terechtkwam.
Iets met een stoel met zeer flexibele wieltjes, laten we het daar even op houden.
En al dat katapulteren en on the road zijn en de hele dag lullen, nou, dat vrat die eerste twee weken wel wat energie van kantoorjufje Susy.
Maar nu gaat het weer, heb ik mezelf op de spreekwoordelijke rails gezet en komt er langzaam wat structuur in het geheel. Het was even zoeken, zeg maar.
Ik heb het nog niet helemaal gevonden, maar volgens mij kom ik in de buurt.

Anywho.
M'n dochter was ook nog jarig! Ja! Zeven jaar.
Nouja, paardenfeestje hè. En wat een pret was dat. En oh! De Nintendo! Ja die was er ook natuurlijk.
En het meisje dat een half uur te vroeg voor de deur stond en niet werd opgehaald. Die was er ook!
En friet. En paarden. Goes without saying.
U voelt het aankomen....de foto's!

Olivia and the Helmets

*Once upon a time in the West-tune hier*

Free as a b...horse!

Bedenk hier het lawaai bij en vermenigvuldig dat met 100. 

Nintendo zegt dat we 41% gelijkenis hebben en dat we zusjes zijn. 

Nintendo: € 111,00
Kinderliefde: onbetaalbaar.
(ofwel, voor € 111,00 euro word je de liefde verklaard inclusief schattige taalfouten.
Geen geld als je het mij vraagt.)

Van eigen geld nieuw spelletje uitzoeken. 

Overigens, even tussen ons gezegd. Ik vind het nogal wat, hoor. Zo'n zevenjarig dametje.
Kijk, zés! Zes dat is nog klein. Dat klinkt jong. 'Een zoon van vier en een dochter van zes? Oh, je hebt nog kleine kinderen dus.' Zes, dat is net geen vijf meer.
Maar zéven! Ze-ven. Poeh. Dat is over 2 jaar ne-gen. En over 3 jaar tien!
Jaja, en over 20 jaar zevenentwintig, weet ik, maar u snapt me, hè.

Koninginnedag, dat was het ook nog.

Nouja. Nu ik het zo bekijk, eigenlijk heeft u niet zoveel gemist. 

Behalve mij dan. 

*guitige smiley*