Carnaval voor beginners

Toen ik nog boven de rivieren woonde, lang lang geleden, had ik geen idee van het fenomeen carnaval.
Ohja, één keer per jaar mochten we verkleed naar school, dan deden we gékke dingen zoals een polonaise, ongetwijfeld op Er staat een paard in de gang, en dat was het dan wel.
Niks paplepel, niks gegoten.
Ik heb van die tijd dan ook maar enkele foto's en die komen nu.

 

Hier ziet u mij met een getuit mondje door een rolletje serpentine blazen. Op zich niet zo'n opmerkelijk beeld gedurende deze carnavaleske tijd.
Opvallender is mijn outfit.
Pas sinds ik bedacht dat ik dit logje ging schrijven en mij deze foto te binnenschoot, dacht ik, wáárom was ik NON?!
NON!? Ik weet niet of ik dit zelf wilde en mijn moeder weet het ook niet meer. 'Dat zal je vader wel bedacht hebben.' Haha.
Ik weet wel nog dat mijn vader dat loeizware houten kruis beneden in de kelder van onze flat in elkaar getimmerd heeft. En gelakt.
Ik vond het een heel mooi kruis.
Ook de betekenis dáárvan ontging mij totaal, want behalve dat we niet aan Carnaval deden, deden we ook niet aan kruizen, kerken of Jezussen.
Toch was ik non. Met make-up. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: 'Nonnen hebben geen make-up op, hoor.' Maar ik moest en zou het op.
Wat ik op de rechterfoto doe, weet ik ook niet.
Ik bekijk de levenslijn van mijn hand omdat ik afvraag of het ooit nog beter wordt dan dit, of ik heb net netjes in mijn hand geniest en bekijk de schade.
Beide heel aannemelijk.

Toen verhuisde ik naar het Zuiden des lands en had ik vrij snel in de gaten dat de mensen hier íetsje andere ideeën hebben over Carnaval dan wat ik tot die tijd gewend was.
Op de basisschool viel dat nog wel mee. Op vrijdag ging de school naar een grote zaal, de plaatselijke dansschool, en daar hadden we dan Carnavalsdisco.

1986

Er werd voornamelijk rond gerend op harde voor mij onbekende muziek en de jongens spoten hun vieze sliertenspulspuitbussen op de meisjes leeg. Daar had ik me als pre-puber ook wat anders van voorgesteld, eerlijk gezegd, zo'n disco, maar ja.
Eenmaal op de middelbare school begon het wat meer te leven, maar net zo lief ging ik gedurende die week mee met mijn vader op wintersport.
Die onderhuidse kriebel die de échte vierders ervaren, heb ik nooit gevoeld.
Rond mijn zestiende dacht ik, prima, 5 dagen achter elkaar de kroeg in? Vooruit, daar wil ik best een pakje voor aantrekken. Joe! Hoi! En klok! En dan roste ik zó verwoed met mijn sambabal dat ik als ik na die dagen in een kroeg stond, ik totaal geconditioneerd met mijn drankje begon te samba-en.
Godzijdank trouwens dat ik op Aswoensdag nog even aan mijn stiefvader vroeg of men dan ook verkleed ging, want anders had ik volledig uitgedost mijn haring naar binnen geschoven.
Je moet het maar weten hè. Ik wist dat niet. Ik heb totáál geen idee van de Carnavalsetiquette. Ik ga niet op de elfde van de elfde op mijn kop staan, laat staan ergens verkleed op een plein staan, het is november for crying out loud! Ik snap geen zak van de hele prinsenhiërarchie en wie bij wat en wanneer hoort.
Vóór dat het zover is, zijn er al diverse bijeenkomsten en feesten, zoals de Vrouwluujzitting (alleen maar vrouwen. Joost mag weten waarom dat leuk is...) en het Verkesbal.
Dat laatste staat nogal bekend als een losbandig feest, waar ik dus vanzelfsprekend nog nooit ben geweest (HAHA!) en waarbij iedereen verkleed gaat in een après-ski outfit.
*trekt een ik-weet-het-ook-niet blik*
Tegenwoordig ga ik alleen op Carnavalszaterdag de stad in, geschminkt en al, beweeg daar wat mee tussen de massa, klets met wat mensen en op een onbewaakt ogenblik blaas ik stilletjes de aftocht en vind ik het wel weer welletjes.
Meer dan genoeg feest.
De schok was dan ook groot toen mijn dochter vorig jaar van school thuiskwam en 'Roed gael en greun is de kleur van Vastelooooavend' door het huis schalde.
En Tijl deze week verzuchtte dat ie niet kon wáchten tot het Carnaval was.
Ja, daar knipperde ik wel even van met de oogjes.
Deze week help ik mijn dochter en 5 klasgenootjes met het oefenen van een dansje op een enórm Maastrichts carnavalslied.
Jazeker. Dat doe ik gewoon. Dan Karaty van de lage landen die ik ben.
Tja. Wat moet ik anders hè? Wát moet ik anders!?
Geen paplepel misschien, maar ze krijgen er toch een theelepeltje van binnen, mijn nazaten.

Goed.
Wat wilde ik nu zeggen?
We hebben geschaatst vandaag. Op de valreep. Leuk hoor.

ps voor de Carnavalskenners: excuses als ik ergens een niet kloppend feitje geschreven heb.
Ik en Google hebben mijn uiterste best gedaan. 
Feel free to correct me.