In stresssituaties kan ik mijn kalmte bewaren:Er zijn van die momenten die je ver in je onderbewustzijn aan voelt komen.
( ) ja
( ) nee
( ) weet niet
Niet lang van tevoren, maar ongeveer een paar trage seconden voordat het gebeurt.
Zo'n héél klein alarmbelletje, dat zegt: lét o-hop! Nú kun je nog ingrijpen!
Nu hoor ik dat alarmbelletje wel vaker.
Omdat ik moeder ben van Tijl.
En Tijl vindt het leuk om af en toe een steentje tegen dat belletje te mikken.
Meestal kijk ik dan wel op, alert, en zie dat het -weer meestal- wel goed afloopt.
Gisteren was dat dan even niet zo.
Ik luisterde niet naar het belletje en het liep niet goed af.
Ja nou ja. We leven allemaal nog hoor! Hee!
Dus.
 |
| Één minuut voor... |
Gezellig.
Tijl hoefde z'n ijsje niet meer, gaf het aan mij en besloot om, wat jongens nou eenmaal doen, op en over de bankjes te gaan klimmen.
Ik zei een keer of 3 rather lafjes 'kijk je uit, Tijl.' waarop hij antwoordde met een 'Jaha.'
Daar was dat alarmbelletjemoment. Dat zei: Draai je om, roep hem tot de orde en laat hem iets anders gaan doen.
Ik genoot van het ijsje en van het mooie weer en dacht 'Hoorde ik daar iets? Nee.'
Maar toen hoorde ik dus wel wat, een klap, een val en een huilend kind.
Opspringen, kind oppakken, vragen waar de pijn is en zijn handjes, die naar zijn voorhoofd grepen aan de kant doen, kijken wat de schade is.
Ja mensen. En wat er toen met me gebeurde, God knows.
Maar ik haalde Tijls handen weg en staarde in een diep, bloedend, gapend gat boven en door de rechterwenkbrauw van mijn kind.
Ik zag een gat en het zag eruit alsof zijn schedel kapot was.
Mijn kinds hóófd was kapot, compleet stuk, een gat geslagen in het bot, en hij zou doodbloeden.
Dat was denk ik mijn gedachtegang.
Ik maak voor de verandering even geen grapje en overdrijf hier niks, maar dat is wat ik dacht
Zo zag het er ook uit.
Mijn gedachten gingen razendsnel, 2 kinderen, 2 fietsen, ziekenhuis, HOE? WAT? Z'n schedel is kapot!!
Serious braindamage! Blunt force trauma!
Nu komt dan het gedeelte waar ik me met terugwerkende kracht voor schaam. En van baal.
Ik dacht na, sloeg lam en....zette het op een krijsen.
Iets met help! en ziekenhuis! en help dan toch!
Dat is alles wat ik kon.
Geen rust, geen kalmte, geen ratio, geen voorbeeld voor mijn zoon en dochter, nee, pure hysterische jankende paniek.
Ge-weldig.
Er waren mensen die keken, die niets deden, maar gelukkig waren er mensen die aansnelden, 112 of whatever belden, zich ontfermden over mij, mijn huilende dochter en mijn gewonde zoon.
Een mevrouw maande me tot rust. Ik stond daar maar, mijn hoofd tegen dat van Tijl gedrukt, huilend, panisch, the Ugly Cry.
Ik moest rustig worden, zei ze. Ik was de moeder, zei ze. Ik moest diep ademhalen, zei ze.
Nou. Dat deed ik dan maar.
Ze bleef bij me, praatte op me in en drukte een zakdoek, die al snel doordrenkt was van bloed, tegen mijn zoons voorhoofd.
Ze wist hoe het voelde, ze had zelf een 16-jarige skateboarder, ze praatte oneindig en ik luisterde.
Ze praatte tegen Olivia, die nog steeds huilde van de schrik, waardoor ik opeens realiseerde dat mijn dochter er ook nog was.
Tussen de omstanders was een huisarts die kwam kijken en een lieve lieve man die sprékend op Herman Koch leek, -ja nee, maar echt, dat was eigenlijk heel grappig, dat wilde ik nog tegen hem zeggen, hee, u lijkt op Jos van Debiteuren Crediteuren! Is juffrouw Jannie er ook? Nee? Edgar? Storm? maar het was niet helemaal het moment- die het alarmnummer gebeld had en bleef wachten tot er iemand kwam.
Ik was bang. Ik was gewoon bang. Ik was te bang om nog een keer naar Tijls hoofd te kijken.
De opengesprongen huid met daaronder bloed en bot. Ik wilde er niet meer naar kijken.
'Het valt mee,' zei iemand maar ik geloofde er niks van.
Uiteindelijk viel het natuurlijk wel mee.
Mijn kereltje werd op de Eerste Hulp zonder verdoving gehecht.
Dat was beter, zei Doogy Howser. Minder prikken, betere genezing yadayadayada.
Harder huilen, dachten wij.
En na de hechting goten ze nog wat secondelijm in de wond. Sewondenlijm.
Ah, ziet u, daar heb ik alweer wat praatjes.
Tijl ook.
's Avonds roste hij alweer met zijn nieuwe ambulance-autootje door de kamer.
Met mij was geen land meer te bezeilen. Volledig afgebrand en een knallende hoofdpijn want zo'n adrenalinerush kost schijnbaar nogal wat energie.
Maar Jezus hee, wat een aanfluiting was ik.
Wáár was daadkrachtig, kordaat en *opent synoniemen.net* gedecideerd, kloekmoedig en dapper?!
Zo ken ik mij niet.
Nouja. Leermoment dan maar hè.
Rust bewaren! Godsamme. In -en uitademen kun je ook doen zonder gierende uithalen.
En alarmbelletjes, hoe zachtjes ook, zijn om naar de luisteren.
Want iets zegt mij dat dit niet de laatste keer was dat we bij de Eerste Hulp zaten.
Het was tenslotte ook niet de eerste keer.
Nouja. Toestand joh.
All's well that ends well.
Vanaf nu ben ik zo'n moeder die altijd zakdoekjes in haar tas heeft.
En een helm.
 |
| Trui met horizontale streep en decoratieve bloedvlekken. |
 |
| Weer lachen met de 'coole' spuiten die hij meekreeg van de dokteur. |
 |
| Ik had er ook wel één willen hebben. Eigenlijk. (maar die comic sans hè....jammer) |
 |
| Zo zie ik hem het liefste. Bij voorkeur zonder pleister, maar lachend is al goed genoeg. |
 |
| 'Jongens, jassen aan! Olivia, sjaal om. Tijl, helm op. Goed, we kunnen gaan.' |
31 opmerkingen:
ik heb je nog steeds hoog zitten hoor.
@Ri: haha, nou dank je meid!
Nu al een knapperd, maar later met liteken helemaal woest aantrekkelijk voor vrouwen! En ik heb zelf geen kinderen maar het lijkt me een normale reactie van mams. Stel je voor dat je zegt "goh, nou da's vervelend. Dochter, hou even mijn ijsje vast zodat ik een zakdoekje kan zoeken en 112 kan bellen"
@Carla: Ha, dat zei Iben ook al.
'Dat is nú al sexy, dat wordt dus zijn handelsmerk.'
Is natuurlijk ook zo.
Z'n eerste litteken zit onder z'n haren, het moet tenslotte wel zichtbaar zijn...
Maar goed. Volgende (?) keer doe ik hopelijk wat kalmer.
Kuch.
Ja hé, hallo zeg, je bent z'n moeder, de allerlaatste die een gapend gat in 't hoofd van dat kleine mannetje wil zien. Je kind, daar mag gewoon niets mee gebeuren en in geval van gapend gat zit er eigenlijk maar 1 ding op: gillen. Gelukkig was z'n schedel nog heel en zal z'n huid dat vast ook snel weer zijn. En dan hoop ik maar voor je dat hij nu hij eenmaal dit diploma binnen heeft niet ook nog voor zijn B-diploma door wil.
Tjonge. Gelukkig kan Tijl alweer lachen. Ik ben geen moeder (helaas) dus zeggen dat ik me je reactie kan voorstellen klopt eigenlijk niet, maar je hebt het zó beeldend beschreven dat ik het tóch zeg. Enne, jij komt er wel als 'goede' moeder met zoveel lef om naar jezelf te kijken. Van mij krijg je óók een dapperheidsdiploma ;-)
Als vader (overigens met woest aantrekkelijke littekens, onder andere bij mijn linker wenkbrauw) zou ik misschien ook wel gillen, hoor. Kan ik me zo voorstellen.
Op zulke momenten mag je gewoon op omstanders rekenen. ;-)
ZONDER VERDOVING hechten?? Getverdèmme zeg! Ik moet er niet aan denken, laat staan zo'n klein jochie. Dat certificaat heeft-ie verdiend hoor.
Ik zie het meer als een reactie van een supermamma! Tuurlijk gil je als er een gapend gat in het hoofd van je (JOUW!!!) kind zit! Denk dat iedere mamma hetzelfde zou doen. En die mevrouw die op je inpraate: verdiend een medaille of lintje, vind ik... net als de dokter en Herman Koch... Dat heet helpen! Stomme mensen die voorbij lopen en niets doen... kan ik zeeeeer slecht tegen!
Fijne glimlach van de stoere, dappere brokkenpiloot!
Mooi beschreven!!
hahaha, ik moet heel hard lachen omdat jij ook een diploma wilde! Nu mag dat he, het is goed afgelopen.
Ajajajaj, arme Tijlie. Ja ik had de foto al gezien of FB. Maar nu met de context erbij. Jeetje man, ik herken me zelf hier helemaal in. Had diezelfde blinde paniek toen zoonlief hier van boven naar beneden van de trap viel, ik hem opraapte en zag dat het bloed overal uit kwam. Man wat heb ik toen geschreeuwd. Manlief kwam van schrik poedelnaakt en kliedernat (want zat in bad) de trap afrennen. Na een nachtje ter observatie in het ziekenhuis viel het gelukkig ook allemaal reuze mee. Ik hoop alleen dat hij geen gehoorbeschadiging heeft opgelopen van zijn gillende moeder.
Pffff, gelukkig is het bij Tijl (en jou) ook goed afgelopen.
Zeg, had hij niet al eens een gat ergens in zijn voorhoofdje? Staat me ergens nog iets van bij?
Oja, en doe mij ook zo'n helm aub.
Poeh. Niet leuk, bloedende kinderen. Zeker niet als het je eigen kindjes zijn. En niet om je te ontmoedigen, maar. Ik voorzie nog wel een valpartijtje of wat bij Tijl. Kun je mooi oefenen.
Op de een of andere manier voorzie ik dat ik met Thom ook niet zo rustig zal zijn... of koelbloedig of beheerst of wat je dan ook allemaal zou moeten zijn. Joh, je bent moeder dat blijkt maar weer. Die helm? Waar bestel je die?
@Kelly: later meer, maar er staat ook een linkje in de tekst hè, naar de vorige keer...
Want inderdaad, je geheugen laat je niet in de steek, dit was niet de eerste keer nee.
@Sanneke: Hm. Z'n B-diploma. Ik ben zelf tevreden met A.
De snoekduik had ie namelijk al aardig onder de knie.
@Suus: ha, da's lief.
Nounou, wat een lefgozer ben ik hè.
@Tijmen: een gillende man met een woest aantrekkelijk litteken.
Well.
That's a pretty picture!
@Laurent: ja nou, heel verhaal. Maar het komt erop neer dat een verdoving óók een naald is, die pijn doet, en door die vloeistof gaat de wond open staan wat lastiger hechten is en ze vonden 1 hechting genoeg dus dat zou dan maar 1 nasty steekje zijn.
En zo geschiedde.
Net de pleister eraf gehaald en het ziet er al behoorlijk prima uit!
@Rinet: Nou, het toeval (!) wilde dat we vanmiddag in de stad diezelfde mevrouw tegenkwamen!
'Hallo Tijl!' hoorden we ineens.
Dus toen heb ik haar nog uitgebreid kunnen bedanken en Tijl zijn verbandje kunnen laten zien.
Mooi hè.
@Bianca: jaja, ik weet het. Ik verdien natuurlijk geen dapperheidsdiploma.
Je mag lachen.
...
Nu stop maar.
@Kelly: ohjee! Een nachtje ter observatie zelfs!
Man, dat wil je toch ook niet hè, wat een toestand.
Gillen kunnen we gelukkig heel goed. Helden dat we zijn...
@Evelyn: nou, ik voorzie dat ook hoor. Botbreuken en dergelijke waiting to happen.
Klungel.
@Marijke: Marktplaats.
En succes met Thom.
Jongens...dat is toch een heel ander slag mens, hè.
Oh damn meid. Eerst zit ik met tranen in mijn ogen. Kan me de emoties helemaal voorstellen. En de frustratie daarover nadien.
En dan zie ik die laatste foto met bijbehorende tekst ..... en pis zowat in mijn broek van het lachen.
Jeetje wat schrikken joh!! ik zou net als jou hysterisch zijn gaan krijsen hoor!. manmanman, je denkt natuurlijk altijd het ergste. Het is per slot van rekening wel jou ventje. En dat ventje bloed, en als iemand van wie je zoveel houdt, bloed heeft, dan is de ratio ook weg. Ik snap het helemaal!
Ik vond dat je het verhaal leuk hebt geschreven. Ik zat er helemaal in! :-) Fijn dat je er nog wat foto's van hebt :-) die laatste dat hij weer lacht. Onbetaalbaar.
En joh, je kan beter hard gillen om niks of niks ernstigs. Dan niet gillen en maar denken dat alles meevalt terwijl het ernstig is.
Blijf lekker jezelf. Volgens mij ben je lekker uitgesproken. Helemaal goed! we hebben al zat stille muizen op de wereld :-)
Sorry Suus, maar ik heb hardop zitten lachen hier. Alle begrip hoor! Ik denk dat ik lam zou slaan. Niks gil, ik ben geen giller. Of wel? Mens, wat een schrik, en je hebt het overleefd! En Tijl ook, die lach: geweldig. Wat een kerel. Pfff.
Ik zit me hier suf te kijken, maar ik kan het linkje in de tekst niet vinden. Kan zijn dat dat komt omdat het maandagmorgen is, maar kun je me even een hint geven waar ik ergens moet kijken?
@Kelly: onder 'eerste keer'. Daar op klikken!
Jaaa, ik heb het gevonden. Jezus zeg, dat was toch ook een behoorlijk jepper zeg. Zeg maar tegen Tijl dat hij nu genoeg littekens heeft. Stoerder hoeft echt niet.
@Miek: ja dank je wel hoor, lachebekje!
Ik wist ook niet dat ik een giller was.
Weer wat over mezelf geleerd...;)
Aarghh! Ik vind Hysterie echt de meest logische reactie hoor. Bloed uit je kind is gewoon echt nooit de bedoeling. De lieve mevrouw klinkt echt erg lief, ik zal het onthouden, om ook zo te doen als ik mede-moeder in hysterie tegen kom. Verder vind ik het allemaal een zalige herkenning, met mijn Zonen die beiden ook een Tijl zijn. (Zoon1 heeft inmiddels een litteken naast zijn oog en bij zijn wenkbrauw, de laatste keer raakte hij gewond bij opa en oma, die gelukkig dus de hysterie konden opvangen, zodat ik eenmaal pas bij de eerste hulp heel kloekmoedig kon optreden..beter geregeld, haha)
Ik ben meer een figuur die knarsetandend eruit perst: "Hoe krijg je dit nou weer voor elkaar."
En dan baal ik. Want zoiets gebeurt bij ons aaaaaaltijd na sluitingstijd.
@Nurse Martens: waar was je, Nurse? Toen ik je nodig had??
;)
Ja genoeg stille muizen ja.
Maar dat is soms wel beter voor de gemoedstoestand, stil zijn.
@Kristel: ja, een beetje non-hysterie om je heen is dan wel fijn.
Het is dat ze me niet in het gezicht sloeg om rustig te worden.
Iets wat ik haar niet eens kwalijk had genomen, haha!
Fijn, ja, kloekmoedig bij de Eerste Hulp!
@Soes: oh dat zei ik ook nog: 'Ik zéi toch dat je voorzichtig moest doen!'
Daar heeft echt niemand wat aan, he, haha, aan zo'n opmerking.
Na sluitingstijd?
Ja nou. Ik hoefde niet meer per se naar een winkel toen, hoor...;)
Maar vorige keer. na sluitingstijd, heeft de huisartsenpost ons geweldig (en sneller) geholpen.
Dus die doen het ook goed.
yep.
hier een professional.( qua bloed, gapende wonden etc).
Sta bij eigen gewonde kinderen hysterisch te gillen maar schaam me dus zeker 2 x dieper ( want beroeps je begrijpt...)
dit geldt gelukkig bij mij alleen bij eigen gebroed, verder pluk ik bij de hele buurt hechtingen, splinters, oorbellen door ontstoken oren etc,.
maar eigen,.
das een stukje van jezelf he?
werkt heeeeeel anders.
uh, hoe kwam je bij de EHBO? ( toch niet echt via 112, ambulance etc he?)
@Leonieke: Dat zal het zijn ja.
Want dat eigen spul kómt ook uit jezelf hè.
Dus voelt het of een stukje van jezelf kapot is.
Nou, er kwam een meneer met een mini-ambulance, die plakte er wat van die dunne pleistertjes op en toen 'mocht' ik zelf óp de fiets mét een gewond kind naar de eerste hulp rijden.
Jaja.
Maar goed.
Als het niet had gekund, dan had ie me vast niet laten gaan, maar ik was ook dáár nogal over van slag.
But. Eind goed, al goed.
@Marielle: broekplassen. Dat deed ik óók nog bijna!
Exact op dezelfde plek een gapende wond bij puk. Ik riep alleen maar: mama is heej schat, mama is dr, mama is dr... En dat gutste maar uit dat hoofdje.. Bah
@Maud: ai ai, ja, je dóet ook gewoon maar wat hè.
Maar arme Puk.
Watskebeurt?
Een reactie posten