Ik denk nog vaak aan kleine Sjaak.

Toen Novy op Twitter bekende dat ze vroeger verliefd was op Lenny Kuhr (...ziek....) moest ik denken aan Connyvandenbos en haar Sjakie van de Hoek.

Dat is tenslotte een kleine stap. Allemaal een beetje hetzelfde chansongenre.

(Laten we dat woord even met z'n allen hardop zeggen: chansongenre. Chan-son-gen-re. Chansjonsjanre.

Dus.)

Soms krijg ik opeens wat flarden van herinneringen, die ik enthousiast omarm, want mijns inziens heb ik te weinig herinneringen aan mijn jeugd.

Zoals de geur in de flat van tante Ali.

Ik weet niet meer wie tante Ali was. Ze was heel oud, iets van negenennegentig en woonde voor mijn gevoel ook op de negenennegenste verdieping van een flatgebouw.

Tante Ali was elke keer als ik kwam een stukje kleiner.

Uiteindelijk overleed ze, toen ik al aan het puberen was, en zij waarschijnlijk de size of vrouwtje Teaspoon.

Mijn herinneringen. Flarden van huizen, omgevingen, mensen, geuren, meer is het niet.
Post-traumatisch of gewoon een waardeloos geheugen, doet er niet toe, te weinig in elk geval.
Toch eens onder hypnose gaan ofzo.
Maar goed. Conny dus.
Ik was een jaar of negen, mijn ouders waren al een tijdje gescheiden, het was zondagmorgen en ik was met mijn vader in het enorm blits ingerichte flatje van zijn vriendin; thans zijn vrouw.
Enorm blits moet je opvatten als voor die tijd enorm blits.
Een strakke vijfhoekige tafel met hoekige en oncomfortabele stoelen, een vitrinekast met veel zwart -en driehoek-accenten, een lederen bankstel met rode en zwarte kussen; allemaal heel Mondriaan.
Ik weet nog dat ik die ochtend veel te vroeg uit mijn logeerbed was geslopen om in de koelkast een AfterEightje te snoepen.
Die had ik de avond van tevoren voor het eerst geproefd.
De chocolaatjes waren zo flinterdun dat ik net zo goed het lege vierkante zakje in het doosje kon laten zitten.
Niemand zou het merken.
En nog één. En nog één.
Natuurlijk merkten ze het wel.
Soit.
In schril contrast met het hoekige meubilair klonk er die zondagmorgen gezellige ronde Nederlandstalige muziek uit de platenspeler.
De platenspeler. Met een grammofoonplaat.
Ik vond het prachtig.
Ik hoorde Lenny Kuhr met Visite, Boudewijn de Groot met Het Land van Maas en Waal, Conny met Sjakie van de Hoek, Het Werd Zomer van Rob de Nijs, Herman van Keeken's Pappie Loop toch niet zo Snel (waar ik altijd wat geëmotioneerd van raakte), Ramses met zijn Sammy die maar steeds omhoog moest kijken en het prachtige tuinpad van Wim Sonneveld's vader.
Later mocht ik die verzamel-elpee hebben omdat ik hem zo mooi vond.
Joost mag weten waar hij is gebleven.
Die ochtend ergens in 1984 heeft de songtekst van Sjakie zich in mijn hersenen gebrand waardoor ik nu al dagen het liedje voor me uitzing.
Dat is dan weer enigszins beschamend, maar kan mij het schelen.

Ik denk nog vaak aan kleine Sjaak
Groot in 't kattenkwaad
Vlug als kwik, de held, de schrik
Van de buurt en onze straat
Spijbelaar, altijd klaar
Voor 't gappen van een koek
Een ruit kapot dat was een schot
Van Sjakie van de hoek

Nouja. En toen werd ie soldaat en ging ie dood.