Wist je dat de drievingerige luiaard soms zijn leven lang in dezelfde boom hangt?



Het wachten is op zee-EHEC....

Ooit waren er de Flippo's en de Wuppies. En de Wippo's en de Fluppies.
Er waren ook nog de sprookjesfiguren, de voetbalplaatjes en de Smurfen.
Je had ook nog de Troetels en onlangs nog - diepe dramatische zucht- de Disco's.
Het was allemaal even vreselijk.
En elk kind op school neemt natuurlijk al die shit mee, met als gevolg dat ik door mijn dochter van supermarkt naar supermarkt geschopt word zodat zij de volgende dag ook met een Troetel of een Disco naar school kan gaan.
Even over die Disco's. Die zijn heel vreselijk.
Kijkt u maar even mee:

Precies. Ik rust mijn zaak.
En Olivia kwam, goddank, nogal laat achter het bestaan van deze Disco's maar mijn moeder was zo vriendelijk om voor het arme, arme kind, stad en land af te reizen om nog zo'n DJ te scoren.
Twee. Natuurlijk. Ook één voor Tijl.
En tot nu toe hebben we 'al' 2 Disco's.
Eén van internationaal succesnummer Walter Cruise ('We zijn er weer bij en dat is priiihiiima, Viva Hollandia!') en één met een smartlap van Jeroen van der Boom die Tijl meeschalt als ware hij Dreetje Hazes zelf.
Je kunt die dingen ook hacken, haha, door op wat knopjes te drukken en dan hoor je nog een paar andere knéiters van hits.
Zodra ik in de buurt kom, drukt Olivia naarstig wat knopjes tegelijk in en dan schreeuwt Martin Solveig 'HELLO!' tegen me.
'Want dat vind jij een leuk liedje hè, mama?'
Ja. In december 2010 ja. Nu niet meer.
En ook niet als ik steeds maar 30 seconden hetzelfde stukje hoor.
Maar ja hoor, schatje, zeg ik dan, heel leuk en ik maak me uit de voeten.

Goed. Nough said.
Nú! Zijn er de Superdieren.
Kijk. En dát vind ik nou weer wel leuk.
Bij elke € 10,00 euro krijg je een pakje van vier Superdierenkaartjes.
En dat is vreselijk leerzaam! Ja! Leerzaam! En het maakt ook geen herrie! Nee!
Je kunt de kaartjes in een houten kistje stoppen, maar als je zo afschuwelijk veel boodschappen bij de Albert Heijn doet als ik, dan kun je beter een Superdierenverzamel -en doeboek kopen.
Je hoeft ze nergens aan vast te plakken (Wuppies) en je kunt je er niet aan bezeren als je er per ongeluk met blote voeten over loopt (Smurfen) en je kind kan er ook niet in stikken (Wuppie's, Smurfen en Flippo's).
Nu is het zover dat ik het inmiddels leuker vind dan Olivia.
En bij de kassa gretig om me heen kijk of de klant voor mij wel zijn Superdierenaandeel meeneemt, want anders zijn ze voor mij, VOOR MIJ!
En soms voer ik ook discussies met de kassière over het aantal kaartjes dat ze me meegeeft.
Maar deze zin kras ik snel door.
Ik mag ze van Olivia inmiddels ook zelf openmaken, jippie! Én in het boek doen!
'Doe de dubbele maar in het kistje mama, en de rest in het boek. Dan zie ik morgen wel welke er nieuw zijn.'

Zo zat ik gisteren op mijn knieën voor de tafel, met het Superdierenboek voor me en kapotgescheurde verpakkingen om me heen.
Tegelijkertijd had ik vriendin B aan de telefoon en klaagde tegen haar over de nog ontbrekende kaartjes en hoe vaak ik de zeekomkommer wel niet had.
Ondertussen trakteerde ik haar op wat buitengewoon interessante feitjes.
'Meid, wist jij dat de neushaai een druppel bloed op 500 meter afstand ruikt?!'
'En wat dacht je van de noordkromp? Die kan wel, even kijken, vierhonderdtwíntig jaar worden!'
Ohjajoh? Víerhonderdtwintig?!
'Jaha! En de Dikdik heeft een airconeus. Sjongejonge. Het ís me wat hè. In dat dierenrijk.'

Dus.

Maar leuk hoor. Superdieren.
*kijkt zenuwachtig om zich heen*

Neen. Ik ga hier geen ruilclubje in het leven roepen.
Want ik heb die dieren allemaal niet op volgorde in dat boek gestopt.
Dus geen idee wat ik...eh...Olivia nog mist.
Overzichtelijkheid is niet zo mijn dingetje.