Frozen Smile

Een half uur voordat de fotograaf en visagiste kwamen, schoot ik opeens in de stressmode. 

Altijd lachen met ons.

Ik zag de Lego die verspreid door de kamer lag, waarvan Tijl een doodlopend treinspoor had gebouwd met een belachelijke lange trein erbij, waardoor een afschuwelijk treinongeluk had plaatsgevonden.

Alle dode Legopoppetjes moesten nog geïdentificeerd en geborgen worden.

Ik zag een droge korst brood van het ontbijt onder de tafel liggen, ik zag twee kinderen met smutzige kleren en ketchup in hun mondhoeken.

En ik zag mezelf in een trui met van die mysterieuze gaatjes ter hoogte van mijn riem en een spijkerbroek met een onbestemde vlek.

Ja. Het leek mij dat dit helemaal goed ging komen.

Dat kwam het uiteraard.
Uiteindelijk liepen we alledrie in iets wits en zag het er allemaal schoon en fris uit.

Als je heel snel keek dan.

'Je hebt een vieze tiet', zei de fotograaf wijzend op twee chocoladebruine smetjes op mijn borstzakje. 'Maar dat shop ik wel weg.'

Ook de Ben Saunders-arm van Olivia, opgelopen op een feestje waar de kauwgumtattoos niet aan te slepen waren, zou hij wel wegwerken.

We werden op een witte dekbedovertrek op het gras gegooid, de visagiste plukte nog wat aan mijn haar en de zoon van de fotograaf jongleerde met zo'n zonneschermding en de kiekjes werden geschoten.

Daarna werden er wat foto's in de straat gemaakt, waar de buurvrouw zich uit de voeten maakte met een 'Oooooh, ik wil niet op de foto, hoor!' en ik haar toesiste dat dat ook zeker niet ging gebeuren.

Wij zijn een vriendelijk buurtje hier.

Buiten snelde de visagiste nog even naar me toe omdat 'mijn wenkbrauw aan het zakken was'.

Werkelijk níks is veilig voor de zwaartekracht, ik zeg het jullie!



Hij wil niet meer

 Na een tijd had Tijl het wel een beetje gehad en was na wat gemok alleen nog te paaien met beloftes van snoep en ijs en eigenlijk álles wat ie hebben wilde, als ie nog maar éven wilde lachen.
Dat werkte. Maar daarna was de koek op.
De fotograaf gooide Tijl nog een paar keer in de lucht ('Jij bent een bóefje, Tijn!' Tijl. 'Ohja.'), ik bewonderde ondertussen de oorbelpinnen van zijn zoon en deelde uiteindelijk aan iedereen Festini Aardbeienijsjes uit.
Neen. Sterallures zul je bij mij niet aantreffen.
Het is ook niks voor mij, zo'n tapmaddelleven.

Net zweette ik gewoon m'n foundation eraf in de sportschool en mijn onderkaak staat nog steeds in de Frozen Smile-stand.

Nu wil ik even een wat Nibbits.

Wel alleen de rooie want de rest vind ik vies.

En oh, Tijl is bijna jarig!

Maar dat is weer een ander verhaal.

Einde.