Mensen mensen, het is lente! Het is lente mensen. Lente.Ik heb totaal geen idéé wat ik zal schrijven, maar ik laat mijn vrolijke vingers het werk even doen.
Wie weet wat er uit komt vloeien!
*wacht zelf vol spanning*
Hm. Bar weinig.
Ik zou het kunnen hebben over die lintachtige sliertjes die in je kleren zitten.
Waarmee je ze handig aan een kledinghanger kunt hangen.
Kijk. Ik laat die er altijd in zitten. Geen zin om ze eruit te knippen.
Met als gevolg dat er altijd twee van die sliertjes over mijn schouder gedrapeerd zijn.
Quite charming. (Quite is een moeilijk woord. Ik weet nooit of het 'quiet' of 'quit' of 'quite' moet zijn. Ik ga nu even googlen. Ja. Quite dus.)
Soms zit er maar 1 in. Een lange. Van de ene naar de andere kant van de nekopening.
Waardoor je, als je niet goed oplet, dat sliertje aan de voorkant van je nek hebt zitten, wat, kan ik jullie vertellen, een beetje klunzig uitziet om nog maar te zwijgen van het wurgrisico dat je loopt.
Olivia daarentegen, vindt dat mooi. En ze moest en zou per se dat roze glanzende lintje in haar nek laten hangen.
....
Jezus, wat een slecht verhaal dit.
Goed. Ik knip ze er voortaan maar uit.
Voor ik weer in de verleiding kom om dit waardeloze onderwerp aan te snijden.
Hoe zouden die sliertjes eigenlijk he...*laat maar*
Dus.
Over ouder worden dan?
Ik kom binnenkort onvermijdelijk aan de verkeerde kant van dertig terecht en ik ben me al een tijdje aan het bedenken of dat nou vreselijk erg is of niet.
Vroeger had ik een heel ander beeld van 'vrouwen van mijn leeftijd'.
Dan was het leven éigenlijk over. Dacht ik.
Niets is minder waar en dat is dan wel weer een opbeurende ontdekking.
Hoewel ik daar 's ochtends, verkreukeld en berimpeld terwijl de zwaartekracht zonder genade alle losse delen aan mijn lichaam omlaagtrekt, toch anders over denk.
Toch raar. Ouder worden.
Vroeger, als je afsprak met vrinden, liep je naar elkaar toe, zei je hoi en dan ging je ergens rondhangen; door de stad lopen of met je vriendinnetje eindeloos langs het huis van het object van je affectie fietsen. Heel schattig. In a stalky kind of way.
En dan, zonder dat je het in de gaten hebt, kom je opeens op een punt dat je elkaar begroet met drie zoenen! Zóenen!
Ik weet nog precies de eerste keer dat dat gebeurde.
Ik was niet de initiatiefnemer in deze, maar liet het kusgebeuren toe en vroeg me ondertussen af wat er met 'hoi' was gebeurd.
Nah ja. Het zal er wel allemaal bijhoren. Zoals concealer, café's waar de muziek niet te hard staat zodat je nog met elkaar kunt práten, decolletécrème en een pergola.
Ik ben het met jullie eens.
Ik had beter niks kunnen schrijven.
Sorry.
Nou, hop. Naar buiten dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten