Of een andere grote Aziatische stad, zoiets in elk geval.
Ik zat in mijn auto en zag voor me de straat ontploffen, gebouwen stortten door een onbekende maar allesvernietigende kracht in elkaar en er kwam een golf van vuur mijn kant op.
Ik zat alleen in mijn auto en keek er naar met een opmerkelijke rust. Gefascineerd zelfs!
Toen dacht ik opeens. Misschien moet ik hier weg.
Terwijl ik naar de achterbank kroop, god weet waarom maar de deuren konden niet meer open, bedacht ik me, waarom doe ik deze moeite eigenlijk, want het gaat tóch niet lukken om op tijd weg te komen. Dan ben ik maar gewoon dood, joh, ook goed.
Maar toen dacht ik aan mijn kinderen en zei ja maar ho maar wacht eens even, ik wéét wel dat ik droom, maar het zal me toch niet gebeuren dat ik droomdood ga hè?!
Even later zat ik een kilometer verder op m'n gemakje aan de noedelsoep terwijl ik naar de vuurzee en ontploffingen in de verte keek.
Nu kunnen we dit verhaal even door de dromengenerator trekken, mijn binnenste naar buiten keren, mijn mysterieuze onderbewustzijn proberen te lezen,
God. Waar komt toch die behoefte vandaan om je dromen te vertellen, hè?
De ander kan toch niet meer zeggen dan: 'Goh. Wát een droom zeg. Maar hee, wat een rotweer, hè?'
Tja, what can I say, ik ben het loggen verleerd, vrees ik.
Twitter killed the logstar, het is de waarheid.
Ik weet gewoon niet meer wat voor geinigs ik jullie vertellen moet! Mijn tweets doorlezend zie ik dat ik me de afgelopen tijd verbaasde over het woord 'spahaat', moest lachen om Phineas en Ferb, zoveel Indisch eten at dat ik eruit zag alsof ik Lonny had doorgeslikt, dat mijn moeder om een 'baggy dog' vroeg, dat ik gefascineerd naar National Geographic keek (...), dat ik zelf pastasaus maakte, dat ik graag het Gangnam Style-dansje wil leren, en dat mijn dochter haar B-diploma haalde.
Je ziet wel weer, een aaneenschakeling van hoogtepunten!
En in het Twitterloze tijdperk goot ik dit allemaal bij elkaar, sjeu-de het wat op, strooide met een woordgrapje hier en daar en voilà, het logje was geboren.
Nah. De regenperiode is aangebroken. Wie weet wat het nog met me doet.
 |
| Even inzoomen op dat vrolijke hoofd, ja. |
Wat bezielt iemand om dit te maken hè? Hahaha! Mafketels.
It's a crrrrrrazy world, mensen!
*zinnetje uit lyrics van Gangnam Style.
Ja, hee. Ik moet een titel verzinnen hè. Ga er maar aan staan.
7 opmerkingen:
Videootje trok ik tot aan 0:22. Best goed.
Maar video killed the radiostar dear. Niets nieuws onder de zon.
Hop.
Hop hop!
Nah, toch allemaal nog helemaal niet stom om te lezen heur, met plezier. Die van de plexiglas foto's vind ik trouwens mij daar een goede tip zeg, ik ga ook een oma blij maken, hahaaaa.
Hoi!
Dank je, nu weet ik ook waarom ik de twitterdrug liever aan me voorbij laat gaan. Ook liever geen Gandalf voor het slapengaan. Ga ik eng van dromen. 'Susy goes gangnam' next time :)
Aangezien ik niet twitter, ben ik toch altijd weer blij met een teken van leven van Susy. Ik mis je dagelijkse logjes wel een beetje. Maar aangezien ik zelf ook niet log, heb ik natuurlijk totaal geen recht van spreken. Maar ik mis gewoon allemaal die herkenbare verhalen. Dat is gewoon zo leuk om te lezen. Laatst las ik je logje op die onderwijssite over die speelafspraakjes en andermans kinderen. Ik kon hem zelf geschreven hebben. Zo ontzettend waar en herkenbaar allemaal. Niemand durft dat echt te zeggen en jij schrijft dat gewoon op. En iedereen denkt dan, o, gelukkig, dat ligt niet aan mij.....
Maar als je denkt voor wie schrijf ik eigenlijk nog? Iedereen heeft toch al alles op twitter gelezen.... Nou, (o.a.) voor mij dus!
I agree met Kelly!
Ben dan wel zonder kinderen, wat je schrijft is altijd leuk om te lezen (en leerzaam, voor later...met kinderen)
En oja, je Twitter zit op slot, dus ik kan daar ook niet mee lezen boe! ;)
Kortom leuk dat je er weer bent!
-Maureen-
Een reactie posten