Hoe Bosniërs je aan het sporten krijgen (Of: Hoe Maisje Dik geboren is)

Er zijn nog met regelmaat momenten dat deze of gene twittervrind Maisje Dik nog eens aanhaalt. Maisje Dik kennen ze nog wel he. Jaja. Haha. Lachen! Hm.
Maisje Dik stamt uit 2009. Of ja, ze ontwikkelde zich zo'n beetje tussen 2005 en 2007, maar ietwat stiekem, op de achtergrond, naamloos. Een heimelijk bestaan. 

In 2009 kwam ze plots naar buiten, riep 'HAHAAA' en keek mij uitdagend aan. In de spiegel. 

Ik had haar écht niet eerder gezien! Tot onderstaand moment dan, op 3 maart 2009, het moment waarop mijn poetsvrouw me vertelde, dat ík....Maisje Dik was. Dit schreef ik er toen over. Op mijn fossiele weblog van punt.nl. 

[terug in de tijd-muziekje]

'Jai maisje dik?', vroeg onze poetsvrouw Fadila vorige week.

We hadden elkaar al een tijd niet gezien, omdat ze er altijd is als ik aan het werk ben.

Ik keek haar een tijd niet begrijpend aan. Of beter: ik wílde haar niet begrijpen.

En dat is wel makkelijk bij een Bosnische; niet-begrijpen.

Hoe vaak we wel niet tegenover elkaar hebben gestaan met gefronste wenkbrauwen en een peinzende blik.

Wat bedoelt ze, denkt zij.

Wat zegt ze, denk ik.

'Dik? Maisje.', herhaalde Fadila nog een keer.

Ze wees naar mij en blies ter illustratie haar wangen op.

Oke. Dit was met geen mogelijkheid níet te begrijpen.

Ik kon haar nog wel eeuwen aan blijven staren, maar dat werd nu langzaam wat belachelijk.

Dus ik knipperde met mijn ogen en vroeg stamelend: 'Dik?'

No shit, Susy Sherlock. Dik.

Ik schudde met een halfslachtig lachje mijn hoofd en maakte me uit de voeten.

Uiteraard niet voordat ik haar de Antikal tussen haar Bosnische vingertjes had geklemd en 'poetsen!' in haar oor had gesist.

Fadila, onze volslanke poetsvrouw, vond mij een Maisje Dik.

Nee mensen, het personeel van tegenwoordig is niet meer zo onderdanig als het vroeger was.

Dus.

Het ís misschien zo dat er hier en daar wat incidentele rolletjes in de weg zitten, ja.

Misschien hoor.

En dat prachtige plan om te gaan rennen met vriendin B. Ja, dat is ook een beetje misgelopen.

Ik vroeg haar laatst nog. 'Waarom deden we dat ook alweer niet meer?'

De IJstijd, zei ze. De IJstijd kwam.

Ohja. De IJstijd. Het werd koud ja. En dan kun je niet rennen.

Maar ooit komt de Bikinitijd. En Topjestijd.

En Uit-met-die-dikke-zwarte-leggingtijd.

Dus moet ik gaan...*geeft over in mond* ...sporten.

Als in naar een sportschool. Een echte.

Over een tijdje. Had ik bedacht.

Maar nee echt. Ik ga dat doen.

Maisje Dik wil graag Maisje Strak worden.

Inmiddels, 8 jaar later, laat Maisje Dik zich niet meer zien. 

Fadila ook niet overigens. 

Maisje Dik ging fitnessen, deed 60 dagen malle dingen met Insanity, at low carb, dan weer skyhigh carb en daarna nog wat gekke Killerbody-sprongen. 
Want diep van binnen zit Maisje Dik nog altijd, op de loer, te wachten, op zwakke momenten. 

En op paaseitjes.

De stoute smulpaap. 
Ja mensen, lifestruggles, crazyhouse....

Nou, dat was het. Dag.
Ok, vooruit, hier m'n ergste foto. For my defense; ik was net 6 weken bevallen van de zoon, hoor. Dus. Give me a break hee.