Kikkererwten en cakepops. Of: De wereld vergaat niet.

'Ik hoop eigenlijk echt niet dat de wereld morgen vergaat', verzuchtte Olivia vanavond in de keuken.
Ik stond net badend in het glazuur en met een verbeten smoel cakepops te maken voor de schoolkerstlunch -dus godsakke nee, ik hoopte het ook niet anders deed ik al dit werk voor niets- en dus kon ik zo snel ook even niets opbeurenders bedenken dan:
'Ach joh, maar dan hebben we het toch leuk gehad samen!?'
Verontwaardigd antwoordde ze dat ze dan nog geen 8 jaar bestaan had en dat was dus vet kort.
'Joh,' zei ik. 'Neem nou maar van je moedertje aan dat de wereld morgen niet vergaat.' Hopende dat hiermee de kous af was.
Was niet zo.
Ze ging me allerlei ingewikkelde vragen stellen over de Maya's en wie dat dan wel niet waren en hoe we dat dan allemaal wisten als die Mayadudes zelf niet eens meer bestonden!?
Ja, nou, dat wist ik ook allemaal niet hoor. En met m'n vingers vol met candymelt, was het lastig om even snel te wikipediaën.
En toen klaagde Tijl net óók nog dat ie niet dood wilde, maar hij bedoelde als ie heel oud was.
Dat kon ik gewoon afdoen met 'dat duurt nog 100 jaar, schatje'.

Ach lui. De wereld vergaat toch niet. En nu twijfel ik of ik een vraag-of uitroepteken achter die zin moet zetten. Want ik wil het natuurlijk niet jinxen, hè. Is het dadelijk mijn schuld!
Hoewel ik mijn rol in het universum wellicht eens moet herzien.
Maar als het toch, stel dat....hoe en wat enzo hè?
Daar had ik het gisteren met Von nog over op Twitter.
Zij dacht dat we er gewoon, floep, opeens niet meer waren. Alsof iemand het licht uitdoet in het heelal ofzo.
Ik denk wat rampenfilmeriger. Met meteorietinslagen en ontploffingen en verschuivingen en dat we daarna met z'n allen levend verbranden vanwege de torenhoge temperatuur op aarde.
En dan moeten we nog maar eens zien of John Cusack of Jake Gyllenhaal de held komen uithangen hè?!
Vast in geen velden of weggeslagen wegen te bekennen!
Nee, dat rennen we allemaal gillend en krijsend naar de Doomsday Preppers waar we op National Geographic al maanden honend naar kijken. 'Haha, och och, 1700 potten kikkererwten! Nee, dáár win je de intergalactische oorlog mee! HAHA!'
Rennen en vechten om een erwtje mee te kunnen pikken. Dát zouden we doen.
Ik niet. Laat me dan maar vergaan.
Erwten eten met een gasmasker op, ik weet het niet, het is gewoon niet zo'n aantrekkelijk idee.
Ik ga met het hele gezin in bed liggen, zoals die zielige mevrouw in Titanic met haar 2 kinderen, terwijl de kamer verlicht zou worden door brandende puinhopen en hopen dat het snel voorbij was.
Zo. Nou. Gezéllig hier! HAHA!

Nee. We vergaan niet.
Er breekt vast een nieuwe tijd aan. Vol hoop en glorie! Een uit het dal klimmende economie! Met free sushi for everyone!
Of hooguit een klimatologische verschuiving waardoor we in Nederland plots in een subtropisch klimaat leven! JA!

Beter is aan te nemen dat ik morgen m'n cakepops serveer in de hal van de school -dat ik die dingen überhaupt enigszins succesvol wist te maken zou op zích al een aardverschuiving teweeg kunnen brengen- tussen 100 uitgelaten bijnakerstvakantiekinderen en 's avonds op de bank naar The Voice Kids kijk.
En dat we zaterdagmorgen gewoon weer allemaal opstaan. In dezelfde stad en in hetzelfde continent.

En dat er ergens mensen zijn die de komende maanden elke avond erwtensoep eten.

Ja toch?!

Zeg ja.

De Plintenkapper enzo.

Mensen toch! Wat héb ik u verwaarloosd!
Maar bloggen is heel 2013. Las ik. Nergens.
Dus.

Ik ben ook zo vreselijk bezig met dingen. Maar als je me nu vraagt 'met wát dan, beste Susy?', nou, dan weet ik het eigenlijk niet.
Het enige dat ik uit kan brengen, is plinten leggen.
Ik leg plinten. Ik ben een plintenlegger. Ik kan dat. Ik kan zelfs plinten -in verstek- leggen.
Met een plintenknipper. Da's een vreselijk sexy apparaatje waar je stukken hout in hele geile wiskundige hoekjes mee kunt knippen. Als een soort kapper voor plinten, zeg maar.
Ik ben er nu na 79 m2 plintenranden best goed in geworden. Mijn moeder is er heel blij mee.
Althans. Dat denk ik. Want volgens mij durft ze na mijn gezwoeg en getier niet meer te zeggen dat er hier en daar een iets minder verstekkig plintje ligt.
Soit.

Verder gingen we ook naar de film.
We wilden naar Looper. Dat is zo'n film met in de toekomst en met een nu en een terug in de tijd en dat dat dan allemaal vreselijk verwarrend door elkaar loopt.
Heel erg Inception-Memento-Eternal Sunshine of the Spotlessmindlike.
Eigenlijk snap ik nooit geen zak van dat soort films en blijf ik non-stop vragen stellen gedurende de film.
'Is dit nu?' 'Kennen ze elkaar hier al?' 'Maar hij was toch dood?' 'In wiens droom zítten ze eigenlijk?'
En 'Ja maar! Is die tol nou gevallen??'
Zo eentje is Looper dus ook. Iemand moet in het verleden de zichzelf uit de toekomst vermoorden.
Serieus. De zín neertypen is al bijna niet te doen, maar desalniettemin, het leek me een goeie film.
Want toen we in de bioscoop kwamen, bleek ik een soort van niet helemaal goed gekeken te hebben hoe laat hij draaide en voor mijn echtgenoot het wist, zaten we per ongeluk bij Alles is Familie.

ALLES IS FAMILIE!! Ik zucht nu even.
Wat een lekker filmpje, lui.
En, en nu fluister ik even tegen de meisjeslezers, kennen jullie Benja Bruijning al?
[wenkbrauwen op en neer]
Ja, nee, maar echt, fijne film. Waar natuurlijk heel acterend Nederland in speelt.
Zélfs Wilbert Gieske, die natuurlijk Robert Alberts heet.
En als ik later groot ben, dan word ik Carice van Houten. Inclusief haar pruillipje met die kin enzo en de roomblanke dijen.

Maar goed. Ik lag wakker vannacht door een jongetje met groeipijn en toen bedacht ik me dat ik een logje moest schrijven, hoewel dit natuurlijk nergens op lijkt, maar daar ben ik nu eenmaal goed in en trouwens,
zijn jullie er eigenlijk nog wel?

En de kerstboom staat ook al.

Ge-nieten

Of ik mee wilde helpen om met de kleuterklassen lampionnen te maken.
Ik sta bekend als de onwelwillende maar toch immer door de knieën gaande moeder, dus na wat plichtmatig gefrons, zei ik natuurlijk ja. Ik zeg nogal snel ja tegenwoordig, tegen alle schoolactiviteiten. Maar dat komt omdat ik er momenteel de tijd voor heb en omdat ik… tegen niemand zeggen hè… omdat ik het stiekem wel leuk en gezellig vind.
Lampionnen maken. Het leek me wel knus. Beetje keuvelen met de andere moeders, bakkie koffie erbij, af en toe een aandoenlijk kleutertje assisteren en misschien wel een beetje knippen en plakken.
Could I be more wrong?!

Lees verder >>

Over de intocht en Dieuwertjeblokland

Het is jullie vast niet ontgaan dat Sinterklaas (da real one) dit jaar aankomt in Roermond.
Ik vind het best spannend. De Sint! De Intocht! In onze stad!
Nu kan ik mijn enthousiasme daaromtrent natuurlijk niet echt delen met mijn kinderen.
Toen het nieuws bekend werd, riep ik 'Jongens! De Sint komt dit jaar in Roermond aan!', waarop ze me onaangedaan aankeken, want, beste mama, kwam de Sint niet al élk jaar in Roermond aan?!
Euh. Ja. Natuurlijk.
Maar dit jaar komt Roermond op televísie! Had ik me er toch aardig uitgeluld.
Aanstaande zaterdag is het dan zover. En het wordt ongetwijfeld een groot gekkenhuis.
Er zijn optredens van Ralf Mackenbach, de Justin Bieber van de Lage Landen zeg maar, Lisa, Amy en Shelley komen, Djumbo ook en Ernst en Bobbie. En de Rest vast ook.

En bij de aanloop naar de intocht hoort natuurlijk het Sinterklaasjournaal.
Gisteren was de eerste uitzending.
Dieuwertje zat weer tussen de cadeautjes alsof ze nooit weg was geweest.
Even tussendoor hè, als ik later groot ben, wil ik Dieuwertje Blok worden. Serieus, wélke anti-agingcrème gebruikt zij? De vrouw lijkt niet ouder te worden, de tijd lijkt stil te staan in Dieuwertjeblokland.
Amazing.
De uitzending begon en ja hoor, daar zagen we de eerste beelden van Roermond.
Bij de Munsterkerk ('Daar eten wij altijd ons ijsje!!!') stond actrice Peggy Vrijens in schoonmakerskleren met een bezem in de hand.
Peggy, afkomstig uit Maastricht, had zich een net-niet Roermonds/Limburgs dialect aangemeten.
Presentator Jeroen Kramer maakte een praatje met haar -hoho, ze was geen schoonmaakster maar een Roermondhygieniste- op de voet gevolgd door een druk groepje mannen die te pas en te onpas een 'Alááf!' toeterden.
Helemaal niet generaliserend natuurlijk. Roermond bestaat uit een zacht accent en Carnaval.
En achter elke zin zeggen wij 'hajjih'.  Dat wisten jullie allang.
Maar jongens, wat een toestand wederom hè? Organisatorisch gaat er tóch elk jaar weer wat mis, hè?
De cadeautjes kwijt, het pakpapier op, Spaanse vliegen in de pepernoten, Amerigo die de Afrikaanse paardenpest heeft....nóem. maar. op!
Je zou denken dat het ons dit jaar, na al dat gedoe met burgemeesters en wethouders en invallen en uitvallen, wel bespaard zou blijven, maar NEE HOOR!
Ook nu weer niet!
De boot is kapot, mensen. En of dat wel goed komt voor zaterdag is natuurlijk de grote vraag.
En er staat ook nog eens een heel groot cadeau op de kade en HOE MOET SINTERKLAAS DAAR NOU LANGS?
*schudt hoofd* Het is tegenslag dat de klok slaat.

Olivia keek met grote ogen naar de televisie, maar ik zag dat ze zich niet echt zorgen maakte.
Ook zij begint een patroontje te herkennen dat zich jaar na jaar herhaald.
De onoverkomelijk lijkende problemen lossen zich elk jaar weer op en alles komt toch weer goed.
Tijl keek maar met 1 oog en knipte onverstoorbaar verder in de Bart Smit-folder.
Er waren tenslotte belangrijkere dingen te doen.

Maar wat ik zeggen wilde.
Sinterklaas komt naar Roermond!
Woeh.

De perspektieve veur de toekoms die zeen nul komma nul*

Kijk. Zo ziet de inbox van een werkzoekende anno 2012 er uit.
Ik plakte trouwens wel even alle 'helazen' achter elkaar, want tussendoor krijg ik heus nog wel andere mailtjes binnen, hoor! Zo sneu is het óók allemaal niet.
Zoals bijvoorbeeld gisteren, een mailtje van de redactie van Sanoma, dat er na 5 jaar een eind komt aan mijn columns in Kek Mama.
Hmm. Dat is misschien een verkeerd voorbeeld.
Maar daar even over. Verdomd jammer natuurlijk, maar hee, vijf jaar maandelijks een column mogen schrijven in een landelijk magazine, en ook nog zónder een Bekende Nederlander te zijn, da's een prestatie op zich.
Hiermee overschreeuw ik natuurlijk mijn hartenpijn dat ik vervangen zal worden voor een frisser en jonger exemplaar, maar dat begrijpt u.
Dus nu ga ik maar even rondlobby-en en stuur ik alle bladen die ik ken (behalve De Zelfkazer en Handwerken zonder Grenzen, google maar, ze bestaan echt) mijn cv en 60 tijdschriften als portfolio. Moet lukken. Denk ik.

Anywaaaaay. Solliciteren dus. Dat doe je omdat je wilt werken, omdat je geld wilt verdienen en omdat het UWV dat van je vraagt. Vier sollicitaties per vier weken, beste werkloze! En anders krijg je geen cent, geen cént!
En dat lukt best als je niet al te halsstarrig bent inzake je gewenste toekomstige functie.
Ik zocht overal en nergens, schreef op veel te hoog gegrepen functies en solliciteerde zelfs bij een tandartsenpraktijk voor tandartsassistente! Haha! Ja. Waarom precies weet ik niet meer.
Misschien dat dan iemand een keer dat vreselijke liedje voor me zou zingen; van de lente en de assistente, want dat wil je tenslotte. (....)
En uiteraard omdat wit me geweldig staat. Zeker in de zomer. Dus. Steekhoudende motivatie, leek mij, maar helaas kozen ze voor een andere kandidaat. Gek.
Tussendoor nam ik nog een horeca-baantje aan. Omdat me dat leuk leek en het in een nieuwe toplocatie in Roermond was. En het wás ook leuk. Ik rende de benen uit mijn oude niets gewende lijf, maar toch was het leuk.
Helaas ben ik ermee moeten stoppen omdat de combinatie van het karige horecaloontje en de WW geen gouden combinatie voor mijn potmenee bleek. Ik ga jullie niet vermoeien met de kromme redenatie van het UWV, maar de conclusie was dat ik geen baan met een te laag salaris moest aannemen.
Dan staat je wil tot werken lijnrecht tegenover het kunnen betalen van je hypotheek.
Nou, lijkt me duidelijk wie dan wint, hè.
Dus nu serveer ik alleen mijn gezin. Kosteloos overigens.
En al die helazen in mijn inbox, ik ben er soms nog blij mee ook. Omdat er tenminste [Frusty] IEMAND te moeite neemt OM IETS TERUG TE STUREN!
Jahahaha, daar is capslock wel op z'n plaats, hoor! Want er zijn onvoorstelbaar veel bedrijven die nooit meer wat laten horen. Geen ontvangstbericht, geen we nemen uw brief in behandeling en uiteindelijk ook geen afwijzing. [/Frusty]
Waarom niet hè?! Sommigen zullen vast overspoeld worden met reacties, maar dan neem daar iemand voor aan (MIJ) om dat stukje externe kommunikaasie af te handelen.
Zucht.

Mijn dochter heeft een pony en mijn zoon een leuk shirtje.
Sinterklaas komt bijna aan in ons stadje en Roermond staat al een weekje of wat in de spotlights.
Ik vind Louis van Gaal sympathiek en JA/NEE ik ben al sinds de negentiger jaren donor.
Ik verlies steeds met Ruzzle van ene Slapboerke en gisteren luisterde ik zes keer achter elkaar naar Gangnam Style. Niet vrijwillig, I might add.

Ik wil graag een leuke baan met een echt salaris en een nieuwe columnplek.
En nu gaan we zingen.*

Ik denk bij spinazie, hoe kom ik er af. Als ik Franse kaas zie, zie ik dat als straf

Heel misschien heeft u dat hele Hallo Wereld-gebeuren meegekregen.
Hallo Wereld. Ja? Thema van de Kinderboekenweek. Kinderen voor Kinderen-liedje.
Olivia kwam thuis en vertelde enthousiast dat ze met de hele school een...een...nu wist ze het woord niet meer, gingen doen.
'Een..een..een??', vroeg ik. Ja nou, dat er dan een liedje was. En dat mensen dan gingen dansen.
Lang verhaal kort, ze bedoelde een een een flashmob.
Ik vind flashmobs ge-weldig.
Mijn favoriet is die van de Black Eyed Peas en Oprah. Als je die niet kent, dan moet je die zien.
Dat is de ultieme flashmob. Dat grietje daar vooraan. Dat heel raar, manisch in haar eentje staat te dansen en de rest van de enorme mensenmassa, nog raarder, stil staat!?
En dan opeens, meer en meer mensen, en dan allemaal en dan en dan, bij 2 minuut 49 de explosie....wauw! Ik moet er elke keer bijna van huilen. Van geluk.
Nu was de schoolflashmob een een een tikkeltje anders, maar desondanks leuk.
Sinds Hallo Wereld zijn mijn kinderen in de Kinderen voor Kinderen-wereld gedoken.
En ik werd natuurlijk meegesleept.
Onder andere naar 1980 (!), de eerste Kinderen voor Kinderen. Mensen toch. De dynamiek!
Kijk even mee.

Het statische dansen, de corduroy-overkill, ik vind het práchtig!
In 1981 kreeg ik de elpee van KvK 2. Ik was zes jaar en kende álle liedjes uit mijn hoofd.
Dat is een beetje het probleem hè, met die liedjes.
31 jaar geleden in mijn hoofd gepropt om nóóit meer te verdwijnen! Nooit!*
Want terwijl dat kroost hier lukraak Youtube-t op die liedjes, zing ik elk woord mee.
'Huh, hoe kén jij die, moeder?'
Kinders, je moest eens weten. Elk jaar na de uitzending van KvK, rende ik naar m'n kamer, trok een wijde trui met schreeuwende kleuren aan en oefende m'n beste Gooische accent zingend voor de spiegel.
Ik wilde zó graag meedoen. Bij het koowrtje howren.
En toen hadden we geen internet hè? Neenee. En het stond ook niet in het telefoonboek onder de K ofzo. Dus als ik mijn moeder vroeg: 'Hoe kom ik bij dat koowrtje?!', kon zij gewoon haar schouders ophalen.
Gemiste kans.
Dus deed ik de next best thing. In de garage dansen met mijn nichtjes op de liedjes van Kinderen voor Kinderen.
Onze favoriet was De Herbergier drinkt Gerstebier. Dat gaat over de verschillen in taal tussen boven en onder de rivieren. Ik, net verhuisd vanuit Schiedam, stak prachtig af tegen de zachte geetjes van mijn nichtjes.
Echt waar. We waren verschrikkelijk goed!
Maar er liep nooit een talentscout door ons woonerfje ofzo. Die zijn oren spitste en op zoek ging naar de juiste poepgroene garagedeur waarachter dit hemelse gezang zich schuilhield.
'Hoooouw maawr op, ik blijf ewrbij, dat zij met mij gaan zingen in en meidengroeeeep.'
Jammer. Net zo jammer als mijn gedroomde carrière als danseres. Waardoor ik me elke zondagavond bij So You Think You Can Dance opvreet omdat ik dat ook wil! Al dansend afgebeuld worden tot ik niets meer ben dan 8 tellen en een afgetraind danslijf.
Zo'n twintig jaar te laat met deze droom, ik weet het, maar het lijkt me heerlijk.
(Ik gaf mij na afgelopen zondag overigens op voor streetdanceclass. HAHA! *kijkt serieus* Niet lachen.)

Anyway. Het is Kinderen voor Kinderen dat de klok slaat hier.
Leuk.



En soms ook handig.

*maar écht nooit meer hè. 
Ik loop de hele dag die irritante liedjes te neuriën. 
Andijvie en witlof, spinazie en prei...Vul maar aan. 

Najeneun ttasaroun inganjeogin yeoja*

Vannacht droomde ik dat ik één of andere vreselijke ontploffingsramp meemaakte in Tokyo.
Of een andere grote Aziatische stad, zoiets in elk geval.
Ik zat in mijn auto en zag voor me de straat ontploffen, gebouwen stortten door een onbekende maar allesvernietigende kracht in elkaar en er kwam een golf van vuur mijn kant op.
Ik zat alleen in mijn auto en keek er naar met een opmerkelijke rust. Gefascineerd zelfs!
Toen dacht ik opeens. Misschien moet ik hier weg.
Terwijl ik naar de achterbank kroop, god weet waarom maar de deuren konden niet meer open, bedacht ik me, waarom doe ik deze moeite eigenlijk, want het gaat tóch niet lukken om op tijd weg te komen. Dan ben ik maar gewoon dood, joh, ook goed.
Maar toen dacht ik aan mijn kinderen en zei ja maar ho maar wacht eens even, ik wéét wel dat ik droom, maar het zal me toch niet gebeuren dat ik droomdood ga hè?!
Even later zat ik een kilometer verder op m'n gemakje aan de noedelsoep terwijl ik naar de vuurzee en ontploffingen in de verte keek.

Nu kunnen we dit verhaal even door de dromengenerator trekken, mijn binnenste naar buiten keren, mijn mysterieuze onderbewustzijn proberen te lezen, mijn innerlijke godin met haar ogen laten rollen, maar ik denk dat het advies wordt: 'Easy on the National Geographic, ma'am.'

God. Waar komt toch die behoefte vandaan om je dromen te vertellen, hè?
De ander kan toch niet meer zeggen dan: 'Goh. Wát een droom zeg. Maar hee, wat een rotweer, hè?'

Tja, what can I say,  ik ben het loggen verleerd, vrees ik.
Twitter killed the logstar, het is de waarheid.
Ik weet gewoon niet meer wat voor geinigs ik jullie vertellen moet! Mijn tweets doorlezend zie ik dat ik me de afgelopen tijd verbaasde over het woord 'spahaat', moest lachen om Phineas en Ferb, zoveel Indisch eten at dat ik eruit zag alsof ik Lonny had doorgeslikt, dat mijn moeder om een 'baggy dog' vroeg, dat ik gefascineerd naar National Geographic keek (...), dat ik zelf pastasaus maakte, dat ik graag het Gangnam Style-dansje wil leren, en dat mijn dochter haar B-diploma haalde.
Je ziet wel weer, een aaneenschakeling van hoogtepunten!
En in het Twitterloze tijdperk goot ik dit allemaal bij elkaar, sjeu-de het wat op, strooide met een woordgrapje hier en daar en voilà, het logje was geboren.

Nah. De regenperiode is aangebroken. Wie weet wat het nog met me doet.

Even inzoomen op dat vrolijke hoofd, ja. 

Oh en sorry. Dit vond ik nog.
Wat bezielt iemand om dit te maken hè? Hahaha! Mafketels.
It's a crrrrrrazy world, mensen!

*zinnetje uit lyrics van Gangnam Style. 
Ja, hee. Ik moet een titel verzinnen hè. Ga er maar aan staan. 

Ed. Ed Vurtowriol.

Nou, opeens bárst ik van de inspiratie. In vredesnaam, zeg.
Gisteren was een dag om snel weer te vergeten, zo chagrijnig was ik.
Het was PMS, minus de P, in zijn ergste vorm. Ik vond mezelf zelfs vervelend en mijn tampon kroop van angst verder naar binnen.
....
Ai.
Té?
Oh.
Maar vandaag ben ik weer helemaal het vrouwtje.
Ik hoorde mezelf zelfs tegen een Albert Heijn-medewerkster zeggen; 'Ik heb vandaag niet zo'n zín om te klagen!' en het wichtje begreep niet half hoe uniek die zin voor mij wel niet is.
Maar goed.
Ik wil het hebben over mijn Verbazingwekkende Carrièreswitch, over Zorgen voor en over je Moeder, en over Aardig Zijn, maar ik begin vandaag met een Advertorial.
Ed. Ed Vurtowriol.

Een advertorial is een advertentie, vermomd als redactioneel artikel. Daardoor ontstaat er een ogenschijnlijk objectieve publicatie

Geen zorgen. Het wordt tóch leuk.

Mijn moeder was laatst jarig. En door omstandigheden, waar ik dus een andere keer op terugkom, betrekt zij hopelijk binnen afzienbare tijd een nieuwe woning. Helemaal voor haar zelf.
Dat is engspannend en leukspannend. En omdat ik graag aanwezig ben in het leven van mijn moeder en mijn kinderen met de regelmaat van de klok aan haar opdring, dacht ik dat het leuk was om haar iets voor haar nieuwe huis te geven met onze bloedjes in de hoofdrol.
Foto's van de kleinkinderen zijn natuurlijk een weinig origineel geschenk tegenwoordig, zodoende dat ik daar dus eh...ook voor koos.
Toevállig! (niet toevallig, want als u goed opgelet heeft, is dit een advertorial) viel mijn oog op Webprint.
Fotoalbums, fotobehang, posters, bierviltjes, foto's op canvas, noem maar op, bij Webprint kan het en Webprint heeft het.
(Wat óók nog kan trouwens, en dat vind ik persoonlijk wel een handige; ze hebben een app. En dan kun je zó, woep! via je telefoon een fotoalbumpje maken. Ik vind het handig. Nog tijdens je vakantie je fotoboek maken bijvoorbeeld. Want daarna gebeurt het toch meestal niet meer...)
Nu had ik het wel een beetje gezien met foto's op canvas en een verschaalde bierkring op het hoofd van mijn dochter zag ik ook niet helemaal zitten.
Kom, dacht ik, doe eens iets anders, ik ga voor een foto op plexiglas.
Want. Weet ik niet want.
Dus ik ging op zoek naar een paar leuke foto's. Een mooie van Olivia was zo gevonden, maar een foto van Tijl vinden waar hij niet opstaat als een manische showmaster of een hijgende Lakeland Terrïer was nog zo makkelijk niet.
Uiteindelijk vond ik twee foto's goed genoeg om ze te verplexiglassen en ik dook in het bestelsysteem van Webprint.
Dat was geen rocketscience maar ik had er wel even wat moeite mee.
Het bleek jammer genoeg zo te zijn, dat ik geen twee bestellingen tegelijk kon doen.
Wel twee keer hetzélfde product, maar twee verschillende moest je apart bestellen.
Daar fronste ik van. Een smetje op mijn uitgelaten fotobesteldag.
(Werkloos hè. Dan kan een tegenslag als dit je totále dag verpesten. Echt!)
Die dag had ik toevallig wél zin om te klagen, dus ging ik de klantenservice van Webprint aan hun mouw trekken.
Nu blijken daar heel welwillende mensen te zitten, die druk bezig zijn om een dubbele bestelling mogelijk te maken en graag tevreden klanten willen.
Yadayadayada en het was geregeld. Ik was tevreden. En een klant. Dus een tevreden klant.
Ik dankte de klantenservice op mijn allervriendelijkst, en dat ís me toch vriendelijk, mensen en ging wachten bij de voordeur.
Een weekje later, dat was dan vandaag, had ik mijn plexiglasfoto's in huis.
En ik vind ze mooi!
En hier komen ze:

Nouja. Ik vind ze leuk.
En m'n moeder vast ook.
Webprint dus.

Plein Sud

In het kader van de bezuinigingen doe ik tegenwoordig de Grote Boodschappen (niet te verwarren met Een Grote Boodschap) bij de Lidl.
Niet alleen in het kader van de bezuinigingen eigenlijk, ik heb daarnaast nu ook tijd genoeg om van supermarkt naar supermarkt te rijden.
Heel prijsbewust ben ik niet, hoor. Ik heb geen idéé hoeveel een broccoli kost, maar bij de Lidl ga ik er gewoon van uit dat het per definitie goedkoper is dan waar dan ook.
Ik maak er echt een uitje van.
De merken zijn me zó onbekend dat het voelt of ik in het buitenland ben.
De kleuren en vormen van de producten zijn zo gemaakt dat ze doen voorkomen als de bekende A-merken, maar dat zíjn ze niet!
Kijk maar:

Links Vitasia, rechts Conimex. Jajaja. Slimmerds.
Overigens met uitzondering van de druiven, tomaten en aubergines. Die hebben namelijk doorgaans dezelfde vorm en kleur als bij de Albert Heijn.
Hier ligt geen Becel, Ajax of Dr. Oetker (Utker. Utker. Ik krijg het maar niet m'n strot uit. Oetker is het en zo blijft het), maar wel Linessa, W5 en Belbake.
De toetjes zijn niet van Mona maar van Milbona. Oh, en het merk Plein Sud. Dat vind ik de mooiste.
Ik vind het zo exotisch winkelen dat ik bijna Frans wil gaan praten tegen het personeel.
Bijna. Want laatst zei ik tegen zo'n blauwgeelrode jongen: 'Ik moet heel nodig plassen,' en aan zijn benauwde frons te zien, verstond hij me gewoon.
Trouwens, mensen, W5 hè. Jajajaja. Het vaatwasmiddel van W5 is als béste getest door de Consumentenbond, op basis van prijs/kwaliteit-verhouding. Ik bedoel maar.
W5, 40 stuks, all-in-one, € 2,99! How's that coming!?

Helemaal zonder Albert Heijn kan ik helaas nog niet.
Vorige week besloot ik de Honey Pops van Kelloggs, het vaste ontbijt van de kinderen, eens te vervangen door Honey & Choco Puffs van eh...even kijken, Crownfield. Met een kroontje op de o.
Nog voor ze hun poezelige neusjes boven het bakje hadden hangen, werden er al kokhalsgeluiden gemaakt.
Eén durfal waagde toch een hap, maar de toevoeging 'bah dit is écht supervies!', was mijns inziens al niet meer nodig. Bij 'gátver, dit stinkt!', lag de doos Crownfield met een kroontje op de o al in de prullenbak.

Tja.
Wat ik zeggen wil.
Mensen, ik schrijf een logje over boodschappen doen.
Geef me, in vredesnaam, een baan.

Niet bij de Lidl. Ik vond de toiletten niet helemaal hygiënisch.

Pigs in a blanket*

'Ik heb me laatst eens in jou verdiept.' zei uitbater F van het lokale café afgelopen vrijdagavond, doelend op mijn weblog.
Dit weblog dat inmiddels vanwege achterstallig onderhoud een vervlogen herinnering aan het worden is, maar dat had ie niet eens gezien.
'In mij verdiept, joh? Nou, daar heb ik gelukkig níks van gevoeld!'
Toen ik, uiteraard als enige van het gezelschap, klaar was met lachen om mijn eigen geestigheid, dacht ik: 'Ik zal weer eens wat schrijven.'
Nou.
Kijk.
Hier is het.
Het ís ook allemaal wat hè! En ook allemaal niks.
Ik zou van alles kunnen schrijven, en ook helemaal niks!
Ik bedoel, de scholen zijn weer begonnen, mijn dochter zit op paardrijles, ik word voor de twééde keer een kind van gescheiden ouders (dingetje hoor), mijn echtgenoot is onlangs ontslagen (that makes two of us, dus dat wordt kratjesbierindevoortuin-extravaganza) , we beleefden het warmste weekend sinds ik 19 was (en dat is écht lang geleden!) en ik plakte een decoratieve sticker op mijn kliko.

Weinig nieuws onder de brandend hete zon dus.

Maar laat ik het voor dit moment eens hebben over....Het Hema-ontbijt.
Kent u dat?
Voor de héle vroege vogels, werklozen, bijstandstrekkers, gepensioneerden of ja nou, iedereen, serveert de Hema een ontbijt voor maar 1 euro! Eén euro!
Dus toen vorige week de scholen hier weer begonnen waren en vriendin B en ik vrijdagmorgen allebei kinderloos waren, hadden we besloten dat eens te gaan nuttigen.
We gooiden alle kinderen in de juiste lokalen en fietsten hongerig de stad in.
Om daar om 8.33 uur voor een gesloten Hema-deur te staan. Want die gaat pas om 09.00 uur open. Blijkt.
Om de tijd te doden, kochten we een koffie bij de Bakker Bart à €1,70...
Tegen negen uur zag ik een kleine schare mensen heen en weer drentelen voor de Hema-deur dus liepen wij ook maar eens die kant op.
Een ontbijtje om 9.00 uur bij de Hollansche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam, hoe druk kon dat nou zijn?
Nou. Druk. We mochten achter aan de lange rij aansluiten. Achter een groepje bejaarden en een te dik echtpaar voor wie het zichtbaar niet de eerste keer was dat ze daar ontbeten...
Maar hee! Neem het ze eens kwalijk!
Het was verrukkelijk!
Een nog warm croissantje met een kuipje jam, een halve baguette met een omelet en een reepje spek en een kop koffie. VOOR ÉÉN EURO!
En als je helemaal dol wilt doen, dan tast je even diep in de buidel, betaalt 50 cent en pak je er nog een verse jus d'orange bij. Of vers fruit! Maar daar betaal je wel een decadente 75 cent voor.
Ik was er helemaal lyrisch over. Ik ben namelijk dol op ontbijten.
Mijn bakje Special K en ik hebben ons er al jaren bij neergelegd dat we het met elkaar moeten doen 's ochtends, dus een uitspatting af en toe is meer dan welkom.
Ik kreeg wel heel even een flashforward en zag mezelf hier over 35 jaar ook zitten, met m'n sapje, m'n blauwspoeling en m'n AOW-tje.
Ach. Het was best een aangenaam beeld.

Schreef ik nu 349 woorden over het Hema-ontbijt?
Ja, dat deed ik.
Ik zei toch, weinig nieuws onder de zon.

*Dit vond ik tijdens het goegelen op Hema. Geinig vonk dat. Pigs in a blanket.

Products

HEMA prides itself in developing much of its articles itself, including food and books. On its website HEMA says it develops all its articles itself^[2]. The website also stresses that the total offer is concentrated on daily necessities.

Some well-known HEMA products in the Netherlands are

• rookworst, a warm, smoked sausage, for which the chain is famous;
• pigs in a blanket (in Dutch: saucijzenbroodje);
• tompouce, oblong pastry containing custard pudding, covered by a pink sweet layer
• pies, for which it is the market leader^[3]

Veo, Veo, que ves. Una cosita. Y que cosita es?*

juli 2011 - Het dieptepunt was toch wel een bezoek aan het aquarium van La Rochelle. 
Dit was op de regenachtigste dag van de week en half vakantievierend Frankrijk en een kwart van onze camping had hetzelfde idee gehad, en zo stonden we te druipen in een zigzaggende Eftelingwaardige rij richting de kassa, na een 2 uur durende regenachtige filevolle autorit om daar te komen. 
Sad. But true.
Nu bleek het aquarium echter heel aardig en er waren kwallen en die vond ik het mooist. 
En La Rochelle is een prachtig stadje. 
En ze hadden ook een sushishop.
Maar die was dicht.

juli 2012 - Dus terwijl ik met de ene hand weeronline refreshte, pakte ik met de andere hand en zenuwachtig lachend de koffers in. 
Vreselijk daredevillig met maar 1 kledingstuk met lange mouwen per koffer erin. Gekkenhuis. 
Want het was MOOI WEER! En WARM! We wisten natuurlijk níet wat ons overkwam. 
We deden alles heel lentamente, heel poco a poco.
We aten op gekke tijden en de kinderen gingen op belachelijke tijden naar bed. 
We gingen naar het strand, we aten patatas bravas, tortilla's en calamares waar Olivia -werkelijk waar- bijna in stikte.
Maar doordat ik mijn hoofd koel hield, op m'n gemak mijn EHBO voor kinderen-app checkte, tussen haar schouderbladen begon te rammen, 'kótsen! kótsen!' riep en in haar mond grabbelde waarbij ik het gummi-achtige ding en haar huig mee naar buiten trok, bleef alles pais en vree. 
Op avond número tres begon het te regenen en te stormen en te onweren. 'Aaah! Aaah! Aaah!' riep ik en toen was het weer over. 
Tijl leerde op slippers lopen, Olivia mijn telefoonnummer in het Spaans opdreunen en dat zeewater zout is en dat je daar beter niet van drinkt. 
Ze zeiden netjes 'ola' en 'adios', en sisi als je vroeg wat ze wilden drinken. 
Ryan Air was prima te doen, de autoverhuurmaatschappij naaide ons, de camping was geweldig. 
We zagen prachtige baaitjes, dronken sangria en Nestea - waarvan ik geen idee heb waar je dat in Nederland kunt kopen trouwens -, aten overheerlijke gegrilde sardientjes en douchten 's avonds de kiezelsteentjes uit onze witte bilnaad. 
Zoals het hoort. Op een vakantie. 
Want we hadden nog wat in te halen. Zeg maar. 
Ohja. En voor de vele vraagstellers; het was hier en hier en het is zeker aan te raden!


En nu dan weer terug in Nederland, blijkt het hier godverredomme oktober te zijn!
Moet ik mijn bruine benen in een lange broek hijsen en zitten de kinderen 's ochtends met kippenvel op hun rookworstbruine armpjes in de kamer. 
Dat is dan weer jammer. 
Maar ik hoorde dat we de weermannen -en vrouwen gaan aanklagen, dus dan komt het allemaal weer goed. 


Dan ga ik mezelf nog even in een laag Ambre Solaire Aftersun crème bronzant ('Hydraterende verzorging, verdiept de bruine teint. De bruining wordt geïntensifieerd en verlengd.') zetten en wens ik u allemaal een fijne vakantie!

Heerlijk strandje van Llafranc

Het genieten ging haar prima af. 

Ja, jeej!

Avond valt over de vele bootjes.
(geen zorgen. Viel niet hard.)

Don Tijlo en zijn Cornetto

Mie-jam.

Dit eh..schattige popje zag ik op de luchthaven van Girona.
Wilde het nog meenemen, maar helaas, koffer zat vol. 

*Diepgaande teksten van de Spaanse minidisco. 

The rain in Spain stays mainly on the plain

Over koek die op is, GLS en VGH.

De koek is op.
Olivia is er klaar mee, met dat schoolgedoe. Om alles wordt deze dagen geweend. 
Terwijl haar broertje zit te sippen over hoe láng die vakantie wel niet duren moet en hoe láng ie dan wel niet naar school kan en ondertussen even op zijn pas gekregen nieuwe fiets stapt en op twee wielen wegrijdt alsof hij nooit anders gedaan heeft, pruilt Olivia om alles en niets. 
Omdat er iemand op haar wrat stapt (dat is ook vervelend, maar hij is tegenwoordig vrij moeilijk te omzeilen), omdat we geen snijboontjes maar sperzieboontjes eten (wáárdeloze moeder die dat voorschotelt natuurlijk) en omdat Beauty parasieten heeft (Beauty het Nintendo-paard. Dan moet je parasietenpoeder kopen en daar had ze niet genoeg 'kooins' voor). 
Tijdens deze pruilbuien waar ze ook nog eens bijzonder nors bij kijkt, roept ze vertwijfeld uit wanneer we nou eens gaan zwemmen, naar de manege gaan, dat Plopsaland zo leuk was en dat ze nu echt eens in de Python moet. 
U leest het al; de last van de wereld rust op haar schouders. 
En dan kun je wel al zeven jaar zijn, makkelijk is het allemaal niet hoor! 
[sluiktrots-alert aan] Toch vertelde de juf hoe enthousiast ze is in de klas en altijd 100 % inzet toont en het leesniveau van een begin groep 6-er heeft [sluiktrots-alert uit] dus ze heeft in elk geval plezier in school. Maar schoolplezier kent kennelijk ook zijn grenzen. 
Tijd voor vakantie is het en daar ben ik het dan best wel verschrikkelijk mee eens. 
Laten we anders hier heen gaan!

Ja.. Uitstekend plan. Gaan we doen. Volgende week om precies te zijn. 
Dat ik daar in mijn nieuwe bikini kan gaan rondparaderen had nogal wat spreekwoordelijke voeten in de aarde. 
Kent u GLS? Nee? Houden zo. 
GLS, geen idee wat het betekent. Gezellige Lever Service misschien, maar ik denk dat het de G van onbuiGzaam is. Hm. Geen steekhoudende theorie, maar à la. 
Ik bestelde een bikini. Week later briefje in de bus. GLS was geweest met mijn bikini, maar ik was er niet en toen hadden ze 'm weer meegenomen. Joost mag weten waarom. 
Nu heb ik wel wat in de bustepap te brokkelen, maar nou ook weer niet zó erg dat een bikini in mijn maat niet door de brievenbus past, hè?! Brievenbuste. Ghehe. 
Ik moest bellen naar een telefoonnummer. 'Dit gesprek kost 1 euro plús de kosten van uw mobiele telefoon.'
Wel ja. 
Meiske zei dat ze de volgende dag weer zouden komen. 
Ik zei, joh, geef het anders aan de buren, want morgen moet ik ook werken. 
Nou vooruit, één afwijkend huisnummer kon ze wel noteren.
Volgende dag zelfde briefje, geen bikini, ook niet bij de buren.
Ik weer bellen. 'Dit gesprek kost 1 euro plús de kosten van uw mobiele telefoon.' Uhuh. 
Meiske zei dat Bram (Bram ja. Bram de Gezellige Bezorger) zei dat er níemand in de hele straat thuis was. NIEMAND! 
Dus had Bram mijn bikini weer meegenomen. 
Dat is dan het punt dat ik wat geïrriteerd begin te raken, hè.
Ik zeg: Ik. Wil. Mijn. Bikini. Hoe kan ik 'm te pakken krijgen?
Nou, dat was uiteraard geen probleem. Die kon ik dan vanaf de volgende dag gaan óphalen.
Vierendertig komma twee kilometer verderop.
Ja.
Ik zei, je bent niet goed. Ik betaal verzendkosten, bel 2 keer à 1 euro per minuut plús de kosten van mijn mobiele telefoon en nu moet ik 34,2 kilometer gaan rijden met de geschatte brandstofkosten van € 6, 02?!
Ik dacht het dus niet.
Door mijn van gekkigheid overslaande stem dacht het GLS-meisje het dus zelf ook niet.
Goed, het wordt een lang verhaal mensen.
Het eindigde vanmiddag toen ik dus tóch mijn bikini zelf moest ophalen, maar dan 2 komma 2 kilometer verderop bij een onfrisse autoshop met een nog onfrissere vettiggrijshaardame achter de toonbank.
Ik zag mijn pakketje al liggen en wat vraagt de VGH-dame mij?
'Heb je het Niet-thuis-bericht bij je? Want alleen dan krijg je het mee.'
Druppel. Emmer. Bries ende Tier.
Ik trok mijn iPhone als ware het een revolver en vingertipte het nummer van de GLS-klantenservice.
'Ik sta op 30 centimeter afstand van mijn bikini en jij gaat nu zorgen dat ik hem meekrijg. Hier is de VGH-dame.'
En ik drukte mijn splinternieuwe iPhone-schermpje à 99,00 euro plús 1 euro fooi tegen haar plakkerige oren.

Ik heb mijn bikini. Dat lijkt me duidelijk.
En over 12 werkuren vakantie.
Laten we anders hierheen gaan!

Ja. Uitstekend plan.

Mijn zoon was gister jarig

Mijn zóón was gister jarig,

hij werd 5 jaar oud, m'n schat.

Hij kreeg van mij, nouja van alles

En we aten ook pataaaat. 

Ja goed. André evenaren, het is ook niet makkelijk. Andrevenaren. 

Onzen Tijl was jarig en hij had een feestje.

's Avonds in bed zei hij: Ik wil wel elke dag jarig zijn. 

En na een korte stilte: Maar nu wil ik slapen. 

Want hij is natuurlijk wel ál vijf.

Maar ook nog steeds mijn baby. 

En hij wordt 100 jaar, zei hij gisteren zelf.

Ik wens dat ik nog alle 95 jaren mee mag maken. 

En nu dan uiteraard dat mutserige doch amusante filmpje, zoals u van mij gewend bent. 

Van aan elkaar geplakte foto's en een muziekje eronder (dat Youtube er vast weer afgooit, maar daarom dááronder nog gewoon de Bloggerversie die dan weer níet op de iPhone te bekijken is en en en) dat me weer een frusty avondje heeft bezorgd, maar à la.

En hij was op tv:

Vers bloed

Ik doe even lui. 

Column Kek Mama 

Vers bloed

Met twee kinderen van zes en vier, beide schoolgaand en steeds meer zelfreddend, ben je zo weer vergeten hoe opgeslokt je ook alweer werd gedurende hun babytijd.

Dat kleedt zich tegenwoordig allemaal maar zelf aan en heeft daar trouwens óók nog een eigen mening over, het grut propt zelf het eten naar binnen en veegt zelf de billen af.

In het weekend sluipen ze op eigen houtje naar beneden, knallen er een dvd in en gaan met z’n tweeën onder een dekentje naar de televisie kijken.

Overigens was het laatst ook nog zo, op een zaterdagmorgen, dat mijn dochter onderaan de trap op geërgerde toon tegen me riep ‘of ik er wel even rekening mee hield dat ze nog naar zwemles moest’.

Wat ik natuurlijk heus wist. Ook al sliep ik. En kwamen we dus wat te laat.

Je wordt soms een beetje laks hè.

Maar dit terzijde.

Deze week kreeg mijn vriendin een baby. Haar eerste. Een jongetje. Daar keken we natuurlijk al een tijdje, zeg 9 maanden, naar uit.

Toen zij de verlossende keizersnee achter de rug had en ik het dito telefoontje, zette ik meteen een sprint richting het ziekenhuis. Vers bloed, hoera!

En daar was ie; baby James. Voor mij, met z’n ruim 4 kilo toch zó klein, zo fijn en zo zacht en zo gaaf.

Dit overigens in tegenstelling tot zijn moeder, die als door een bus overreden in het kraambed lag. Maar daar mocht ik geen grapjes over maken, want lachen deed pijn.

Dat babyjongetje deed mij terugdenken naar de tijd dat míjn jongetje nog zo klein was. Had ik daar wel genoeg van genoten, vroeg ik mezelf plotseling geschrokken af.

Had ik me wel goed genoeg gerealiseerd dat dit Mijn Laatste Baby was? Zijn babygeur diep opgesnoven, zijn kleine lijfje lang en vaak genoeg tegen me aangedrukt?

Want al snel na die eerste dagen was ik druk bezig met het in het gareel houden van een peuter, die van de weeromslag tijdelijk in een opstandig meisje veranderde en een baby die opeens non-stop leek te huilen.

Ik vroeg me af of ik niet te snel van die roze wolk was afgestapt.

Met de kennis die ik nu heb, zou ik dingen misschien anders gedaan hebben.

Meer rust, meer geduld, me minder laten opslokken door alle externe factoren, meer simpelweg genieten.

Ik wil geen nieuwe baby hoor. Nee, dan moet ik weer dik worden, waggelen, uitscheuren en vervolgens weer afvallen, mij teveel gedoe en bovendien ben ik nu retegelukkig met mijn twee heerlijke Grote Kinderen, aan wie ik nog héél veel heb mee te geven.

Nee, daar heb je vriendinnen voor! Die zetten gewoon iets nieuws voor je op de wereld, zodat je aan de zijlijn kunt meegenieten.

En waar je natuurlijk ongevraagd de ervaringsdeskundige tegen kunt uithangen.

Over bijvoorbeeld, ik noem maar een zijstraat, de aanvangstijden van de zwemlessen.

Heartbroken. Glassbroken. Schmeartbroken.

Oh gód! Vaker schrijven!
Ja, dat was waar ook.
Maar ik was jarig laatst!
Dus was ik druk met mijn pre -en post-traumatische leeftijdsbeleving.
En tóen beviel mijn nichtje van haar tweelingmeisjes!
Dus was ik druk met door emoties overmand zijn.
En met het kopen van píepkleine jurkjes die nog steeds way, way te groot zijn voor die kleine mensjes.








En vandaag gebeurde dit.
Let op: de nu volgende beelden zijn niet geschikt voor jeugdige kijkers.

Precies.
Ik bedoel maar.
Had je dan niet zo'n bumper om je telefoon?
Nee, die vind ik lelijk.
Of een hoesje?
Ja, maar die zat er net even niet omheen.
Dat is niet zo slim hè?
Nee, dat is niet zo slim nee.
En wat had ik dan precies gedaan?
Nou, een uur later gelogen tegen de verzekering maar aangezien het toch niet gedekt wordt, kan ik hier wel gewoon eerlijk zijn.
*blockt Ohra*
Ik liep bij mijn werk even naar buiten voor een gezellig ochtendsigaretje met een geurend bakje koffie in het gezelschap van de kliko.
Die staat daar altijd en ik gebruik hem soms om wat papieren om te leggen, aantekeningen te maken tijdens een telefoongesprek. Vink handig. Vandaag was niet anders. Ik zei: Kliko jongen, hou even mijn telefoon vast.
En ik legde mijn iPhone op zijn immer zo toegewijde deksel.
Toen was er plots iets met zwaartekracht, daar heb ik sowieso altijd een dingetje mee, en zwijgend liet Kliko de iPhone van zijn deksel glijden. Zo op de grond. Face down.
'Bwuuuuuhp!' riep ik. 'Kliko! iPhone!'
In slowmotion bukte ik mij, pakte 'm op, draaide hem om en staarde in zijn gebroken glazige blik.
'Aaaaah! AAAAH! Aaah!' stootte ik uit en rende de trap op naar boven waar mijn collega's ongerust keken of er ergens bloed uit mijn gutste.
Dat was niet zo, maar dit was even zo erg.
Het is van dezelfde orde als je kind van de commode laten vallen. Vind ik dan hoor.
Krijsen deed de iPhone dan niet, ik daarentegen des te meer.
Toen belde ik wat en hoorde dat het herstellen van dit grapje zo'n 149 geld gaat kosten.
En de inboedelverzekering dekt het niet.
Armetierig als ik ben, ben ik uiteraard nog niet naar de reparateur geweest.
Toen ik thuiskwam, waren de kinderen nog meer aangeslagen dan ik.
Hun adem stokte toen ik mijn iPhone uit het hoesje haalde (ja nu wel ja...) om het hen te laten zien.
Alsof ik met een zak dode kittens thuiskwam.
Olivia bekijkt me constant met veel medelijden alsof ik net een arm verloren ben en Tijl kan de aanblik van het kapotte scherm al helemaal niet verdragen. 'Ik wil er niet eens meer naar kijken.', verzuchtte hij met een wegdraaiend hoofd.
Ja, wij  hechten ons hier enorm aan elektrische apparaten.
Toen ik stond te koken, kwam Olivia de keuken in en stelde voor om geld bij elkaar te leggen.
'Want ik heb zelf 72 euro dertig, mama en dan kun je misschien een nieuwe telefoon kopen.'
Hahaha! Och och och. Wat een triestheid hè.
Waar háált ze het vandaan!?
Nou, ik zei natuurlijk dat de reparatie duurder was dan haar Nintento en dat is volgens haar het duurste ooit aangeschafte artikel in huis...
Maar nee, gekkie, dat hoeft toch helemaal niet.
Bovendien heb ik toegang tot jullie spaarrekeningen dus als het echt nodig is, regel ik het zelf wel. 

Goed. Er zitten kleine glassplintertjes in de vingertoppen van mijn wijsvingers, omdat ik stug door blijf Rumble-en en Wordfeuden en vanmiddag peuterde ik een stuk glas uit dat stukje van je oor waarvan ik niet weet hoe het heet.

Heartbroken. Glassbroken.
Schmeartbroken.

Even die tweeling dan maar hè!
Annabel en Niene!
De mevrouw met een hoofdje dat wél groter is dan een galiameloen is Maike en is mijn kleine nichtje die nu gewoon meer kinderen heeft dan ik. En ze zijn prachtig! 

Einde. 

HoerA!

Mijn 'neglectance' inzake dit blog is géén excuus waard. Géén excuus!
Dat geldt ook voor mailtjes met als onderwerp 'Herinnering - domeinnaam verloopt...'

Kijk. En dat gebeurt er dan.
www.susyschrijft.nl staat nu in quarantaine. Tsk. En ik kan 'm er alleen maar uithalen als ik vijfenveertig euro betaal. Tsk again. Moet ik gewoon bail betalen om m'n domeinnaam uit quarantaine te halen.
Alleen maar omdat ik niet verlengd heb!
Zoals ze me vertelden op 1 april. En aan herinnerden op 30 april. En 7 mei. En 21 mei. En 23 mei.
Aan dat zielige paarse pijltje bij de bovenste mail, zie je dat ik daar een laffe poging deed om 'joehoe, ik ben er hoor! Wát zei u? 45 euro!? Oh hemeltjelief, kunnen we dat niet anders oplossen?!' te zeggen, maar toen was het al te laat.
Ja nou ja. So be it.
Ik ben er nog gewoon, maar dan wel altijd met punt blogspot erachter.

Maarja, ik werkte nog wat, en toen kwam er ook nog een zomervakantie tussendoor. Zómaar! Tussen de Pinksterdagen! Zwetend sloffen op slippers, wat kan een mens nog meer wensen?
Dus werd er gezwommen en gebarbecued en meer van zulks wat mensen doen als de zomer als onverwachte gast plots voor de deur staat.

 

Ja, nu merk ik het alweer. Dat krijg je er óók van als je te weinig logt. Dan barst je iPhone uit z'n voegen van de foto's. Haat aan Twitter en Facebook! 

Daar komt het ook allemaal door hè. 

Vroeger. VROEGER! Toen maakte ik nog braaf foto's met mijn camera. Een fototoestel. 

En op dat fototoestel zat, heel gek, geen knop om de foto door te sluizen naar Twitter of Facebook, nee!

Dus dan zette ik die foto's op mijn laptop, zeg maar een héle grote tablet, en dan zette ik foto's op mijn log, of nog gekker, dan maakte ik er een mooi fotoboekje van. 

Those were the days, my friends. 

Maar nee, nu flikker ik alles linea recta op één van die sociale mediakanalen en weg is m'n foto. 

Ik schud mijn hoofd, hoor. Want ik vind dat best jammer. 

Oh well. 

Een nogal lange aanloop naar nog een setje foto's dus. Ghehe. 

Nou goed, luister. Ik heb nog niet gegeten. Het is 21.26 uur en ik heb nog niet gegeten. Dat komt. Dat kómt! Omdat mijn dochter vandaag haar A-diploma gehaald heeft.
Allemensen. Eindelijk. End of an era. Ja, nog eigenlijk niet, want ze gaat (moet) nog voor B, maar ik wilde die zin ook eens zeggen.
We zaten in het bloedhete zwembad, waar ik bijna uit mijn spijkerbroek zweette en ik me moest beheersen om mezelf niet als een soort zwemstreaker tussen de ingespannen zwemmende kinderen in het water te storten. Ja, zo warm ja.
Maar daar zwom ze. En wat móest ze allemaal dóen joh! Ik lees even onderdeeltje twee voor, hè.
'Met sprong te water gaan, 3 meter onder water zwemmen en door duikzeil zwemmen, aansluitend 50 meter schoolslag en 50 meter enkelvoudige rugslag zwemmen.'
Dat was hartstikke lang, man! Ik zag hier en daar een hijgend hoofdje tot de lippen onder water verdwijnen en hield mijn hart vast.
En mijn iPhone. Obviously.
Ze deed het natuurlijk hartstikke goed.
De jankmoeder in me moest éven slikken toen ze in dat gedeelte van het bad kwam, waar ik met haar als 3 maanden oude baby wekelijks ging babyzwemmen.
(Zij dan drie maanden hè. Niet ik. Dat zou raar zijn. En onmogelijk.)
Met d'r bolle koppie. In dat gekke badpakje. Met die eeuwige verbaasde babyblik en wat nutteloze slaande bewegingen op het water.
En nu zwom dat daar maar zelfstandig.
Nah gut.
Ook hier zijn foto's van. U raadde het al. 

Ariël 

En toen moesten ze 1 minuut watertrappelen terwijl ze de ballon omhoog moesten houden.
Want, zei de badmeester, die waren geverfd en mochten dus niet nat worden.
HAHAHA! Nouja. Ik vond dus echt dat ie het heel leuk deed.
Hoera voor badmeester Charles. 

Iedereen heeft het diploma gehaald! Jeej!

Goed. En omdat ik natuurlijk sníkkend in de fotoalbums dook, deze foto ook nog.
Ik ga echt, écht meer foto's laten afdrukken.
En weer vaker wat schrijven.
Okee?

Okee.