Ik denk bij spinazie, hoe kom ik er af. Als ik Franse kaas zie, zie ik dat als straf

Heel misschien heeft u dat hele Hallo Wereld-gebeuren meegekregen.
Hallo Wereld. Ja? Thema van de Kinderboekenweek. Kinderen voor Kinderen-liedje.
Olivia kwam thuis en vertelde enthousiast dat ze met de hele school een...een...nu wist ze het woord niet meer, gingen doen.
'Een..een..een??', vroeg ik. Ja nou, dat er dan een liedje was. En dat mensen dan gingen dansen.
Lang verhaal kort, ze bedoelde een een een flashmob.
Ik vind flashmobs ge-weldig.
Mijn favoriet is die van de Black Eyed Peas en Oprah. Als je die niet kent, dan moet je die zien.
Dat is de ultieme flashmob. Dat grietje daar vooraan. Dat heel raar, manisch in haar eentje staat te dansen en de rest van de enorme mensenmassa, nog raarder, stil staat!?
En dan opeens, meer en meer mensen, en dan allemaal en dan en dan, bij 2 minuut 49 de explosie....wauw! Ik moet er elke keer bijna van huilen. Van geluk.
Nu was de schoolflashmob een een een tikkeltje anders, maar desondanks leuk.
Sinds Hallo Wereld zijn mijn kinderen in de Kinderen voor Kinderen-wereld gedoken.
En ik werd natuurlijk meegesleept.
Onder andere naar 1980 (!), de eerste Kinderen voor Kinderen. Mensen toch. De dynamiek!
Kijk even mee.

Het statische dansen, de corduroy-overkill, ik vind het práchtig!
In 1981 kreeg ik de elpee van KvK 2. Ik was zes jaar en kende álle liedjes uit mijn hoofd.
Dat is een beetje het probleem hè, met die liedjes.
31 jaar geleden in mijn hoofd gepropt om nóóit meer te verdwijnen! Nooit!*
Want terwijl dat kroost hier lukraak Youtube-t op die liedjes, zing ik elk woord mee.
'Huh, hoe kén jij die, moeder?'
Kinders, je moest eens weten. Elk jaar na de uitzending van KvK, rende ik naar m'n kamer, trok een wijde trui met schreeuwende kleuren aan en oefende m'n beste Gooische accent zingend voor de spiegel.
Ik wilde zó graag meedoen. Bij het koowrtje howren.
En toen hadden we geen internet hè? Neenee. En het stond ook niet in het telefoonboek onder de K ofzo. Dus als ik mijn moeder vroeg: 'Hoe kom ik bij dat koowrtje?!', kon zij gewoon haar schouders ophalen.
Gemiste kans.
Dus deed ik de next best thing. In de garage dansen met mijn nichtjes op de liedjes van Kinderen voor Kinderen.
Onze favoriet was De Herbergier drinkt Gerstebier. Dat gaat over de verschillen in taal tussen boven en onder de rivieren. Ik, net verhuisd vanuit Schiedam, stak prachtig af tegen de zachte geetjes van mijn nichtjes.
Echt waar. We waren verschrikkelijk goed!
Maar er liep nooit een talentscout door ons woonerfje ofzo. Die zijn oren spitste en op zoek ging naar de juiste poepgroene garagedeur waarachter dit hemelse gezang zich schuilhield.
'Hoooouw maawr op, ik blijf ewrbij, dat zij met mij gaan zingen in en meidengroeeeep.'
Jammer. Net zo jammer als mijn gedroomde carrière als danseres. Waardoor ik me elke zondagavond bij So You Think You Can Dance opvreet omdat ik dat ook wil! Al dansend afgebeuld worden tot ik niets meer ben dan 8 tellen en een afgetraind danslijf.
Zo'n twintig jaar te laat met deze droom, ik weet het, maar het lijkt me heerlijk.
(Ik gaf mij na afgelopen zondag overigens op voor streetdanceclass. HAHA! *kijkt serieus* Niet lachen.)

Anyway. Het is Kinderen voor Kinderen dat de klok slaat hier.
Leuk.



En soms ook handig.

*maar écht nooit meer hè. 
Ik loop de hele dag die irritante liedjes te neuriën. 
Andijvie en witlof, spinazie en prei...Vul maar aan.