De perspektieve veur de toekoms die zeen nul komma nul*

Kijk. Zo ziet de inbox van een werkzoekende anno 2012 er uit.
Ik plakte trouwens wel even alle 'helazen' achter elkaar, want tussendoor krijg ik heus nog wel andere mailtjes binnen, hoor! Zo sneu is het óók allemaal niet.
Zoals bijvoorbeeld gisteren, een mailtje van de redactie van Sanoma, dat er na 5 jaar een eind komt aan mijn columns in Kek Mama.
Hmm. Dat is misschien een verkeerd voorbeeld.
Maar daar even over. Verdomd jammer natuurlijk, maar hee, vijf jaar maandelijks een column mogen schrijven in een landelijk magazine, en ook nog zónder een Bekende Nederlander te zijn, da's een prestatie op zich.
Hiermee overschreeuw ik natuurlijk mijn hartenpijn dat ik vervangen zal worden voor een frisser en jonger exemplaar, maar dat begrijpt u.
Dus nu ga ik maar even rondlobby-en en stuur ik alle bladen die ik ken (behalve De Zelfkazer en Handwerken zonder Grenzen, google maar, ze bestaan echt) mijn cv en 60 tijdschriften als portfolio. Moet lukken. Denk ik.

Anywaaaaay. Solliciteren dus. Dat doe je omdat je wilt werken, omdat je geld wilt verdienen en omdat het UWV dat van je vraagt. Vier sollicitaties per vier weken, beste werkloze! En anders krijg je geen cent, geen cént!
En dat lukt best als je niet al te halsstarrig bent inzake je gewenste toekomstige functie.
Ik zocht overal en nergens, schreef op veel te hoog gegrepen functies en solliciteerde zelfs bij een tandartsenpraktijk voor tandartsassistente! Haha! Ja. Waarom precies weet ik niet meer.
Misschien dat dan iemand een keer dat vreselijke liedje voor me zou zingen; van de lente en de assistente, want dat wil je tenslotte. (....)
En uiteraard omdat wit me geweldig staat. Zeker in de zomer. Dus. Steekhoudende motivatie, leek mij, maar helaas kozen ze voor een andere kandidaat. Gek.
Tussendoor nam ik nog een horeca-baantje aan. Omdat me dat leuk leek en het in een nieuwe toplocatie in Roermond was. En het wás ook leuk. Ik rende de benen uit mijn oude niets gewende lijf, maar toch was het leuk.
Helaas ben ik ermee moeten stoppen omdat de combinatie van het karige horecaloontje en de WW geen gouden combinatie voor mijn potmenee bleek. Ik ga jullie niet vermoeien met de kromme redenatie van het UWV, maar de conclusie was dat ik geen baan met een te laag salaris moest aannemen.
Dan staat je wil tot werken lijnrecht tegenover het kunnen betalen van je hypotheek.
Nou, lijkt me duidelijk wie dan wint, hè.
Dus nu serveer ik alleen mijn gezin. Kosteloos overigens.
En al die helazen in mijn inbox, ik ben er soms nog blij mee ook. Omdat er tenminste [Frusty] IEMAND te moeite neemt OM IETS TERUG TE STUREN!
Jahahaha, daar is capslock wel op z'n plaats, hoor! Want er zijn onvoorstelbaar veel bedrijven die nooit meer wat laten horen. Geen ontvangstbericht, geen we nemen uw brief in behandeling en uiteindelijk ook geen afwijzing. [/Frusty]
Waarom niet hè?! Sommigen zullen vast overspoeld worden met reacties, maar dan neem daar iemand voor aan (MIJ) om dat stukje externe kommunikaasie af te handelen.
Zucht.

Mijn dochter heeft een pony en mijn zoon een leuk shirtje.
Sinterklaas komt bijna aan in ons stadje en Roermond staat al een weekje of wat in de spotlights.
Ik vind Louis van Gaal sympathiek en JA/NEE ik ben al sinds de negentiger jaren donor.
Ik verlies steeds met Ruzzle van ene Slapboerke en gisteren luisterde ik zes keer achter elkaar naar Gangnam Style. Niet vrijwillig, I might add.

Ik wil graag een leuke baan met een echt salaris en een nieuwe columnplek.
En nu gaan we zingen.*

Ik denk bij spinazie, hoe kom ik er af. Als ik Franse kaas zie, zie ik dat als straf

Heel misschien heeft u dat hele Hallo Wereld-gebeuren meegekregen.
Hallo Wereld. Ja? Thema van de Kinderboekenweek. Kinderen voor Kinderen-liedje.
Olivia kwam thuis en vertelde enthousiast dat ze met de hele school een...een...nu wist ze het woord niet meer, gingen doen.
'Een..een..een??', vroeg ik. Ja nou, dat er dan een liedje was. En dat mensen dan gingen dansen.
Lang verhaal kort, ze bedoelde een een een flashmob.
Ik vind flashmobs ge-weldig.
Mijn favoriet is die van de Black Eyed Peas en Oprah. Als je die niet kent, dan moet je die zien.
Dat is de ultieme flashmob. Dat grietje daar vooraan. Dat heel raar, manisch in haar eentje staat te dansen en de rest van de enorme mensenmassa, nog raarder, stil staat!?
En dan opeens, meer en meer mensen, en dan allemaal en dan en dan, bij 2 minuut 49 de explosie....wauw! Ik moet er elke keer bijna van huilen. Van geluk.
Nu was de schoolflashmob een een een tikkeltje anders, maar desondanks leuk.
Sinds Hallo Wereld zijn mijn kinderen in de Kinderen voor Kinderen-wereld gedoken.
En ik werd natuurlijk meegesleept.
Onder andere naar 1980 (!), de eerste Kinderen voor Kinderen. Mensen toch. De dynamiek!
Kijk even mee.

Het statische dansen, de corduroy-overkill, ik vind het práchtig!
In 1981 kreeg ik de elpee van KvK 2. Ik was zes jaar en kende álle liedjes uit mijn hoofd.
Dat is een beetje het probleem hè, met die liedjes.
31 jaar geleden in mijn hoofd gepropt om nóóit meer te verdwijnen! Nooit!*
Want terwijl dat kroost hier lukraak Youtube-t op die liedjes, zing ik elk woord mee.
'Huh, hoe kén jij die, moeder?'
Kinders, je moest eens weten. Elk jaar na de uitzending van KvK, rende ik naar m'n kamer, trok een wijde trui met schreeuwende kleuren aan en oefende m'n beste Gooische accent zingend voor de spiegel.
Ik wilde zó graag meedoen. Bij het koowrtje howren.
En toen hadden we geen internet hè? Neenee. En het stond ook niet in het telefoonboek onder de K ofzo. Dus als ik mijn moeder vroeg: 'Hoe kom ik bij dat koowrtje?!', kon zij gewoon haar schouders ophalen.
Gemiste kans.
Dus deed ik de next best thing. In de garage dansen met mijn nichtjes op de liedjes van Kinderen voor Kinderen.
Onze favoriet was De Herbergier drinkt Gerstebier. Dat gaat over de verschillen in taal tussen boven en onder de rivieren. Ik, net verhuisd vanuit Schiedam, stak prachtig af tegen de zachte geetjes van mijn nichtjes.
Echt waar. We waren verschrikkelijk goed!
Maar er liep nooit een talentscout door ons woonerfje ofzo. Die zijn oren spitste en op zoek ging naar de juiste poepgroene garagedeur waarachter dit hemelse gezang zich schuilhield.
'Hoooouw maawr op, ik blijf ewrbij, dat zij met mij gaan zingen in en meidengroeeeep.'
Jammer. Net zo jammer als mijn gedroomde carrière als danseres. Waardoor ik me elke zondagavond bij So You Think You Can Dance opvreet omdat ik dat ook wil! Al dansend afgebeuld worden tot ik niets meer ben dan 8 tellen en een afgetraind danslijf.
Zo'n twintig jaar te laat met deze droom, ik weet het, maar het lijkt me heerlijk.
(Ik gaf mij na afgelopen zondag overigens op voor streetdanceclass. HAHA! *kijkt serieus* Niet lachen.)

Anyway. Het is Kinderen voor Kinderen dat de klok slaat hier.
Leuk.



En soms ook handig.

*maar écht nooit meer hè. 
Ik loop de hele dag die irritante liedjes te neuriën. 
Andijvie en witlof, spinazie en prei...Vul maar aan. 

Najeneun ttasaroun inganjeogin yeoja*

Vannacht droomde ik dat ik één of andere vreselijke ontploffingsramp meemaakte in Tokyo.
Of een andere grote Aziatische stad, zoiets in elk geval.
Ik zat in mijn auto en zag voor me de straat ontploffen, gebouwen stortten door een onbekende maar allesvernietigende kracht in elkaar en er kwam een golf van vuur mijn kant op.
Ik zat alleen in mijn auto en keek er naar met een opmerkelijke rust. Gefascineerd zelfs!
Toen dacht ik opeens. Misschien moet ik hier weg.
Terwijl ik naar de achterbank kroop, god weet waarom maar de deuren konden niet meer open, bedacht ik me, waarom doe ik deze moeite eigenlijk, want het gaat tóch niet lukken om op tijd weg te komen. Dan ben ik maar gewoon dood, joh, ook goed.
Maar toen dacht ik aan mijn kinderen en zei ja maar ho maar wacht eens even, ik wéét wel dat ik droom, maar het zal me toch niet gebeuren dat ik droomdood ga hè?!
Even later zat ik een kilometer verder op m'n gemakje aan de noedelsoep terwijl ik naar de vuurzee en ontploffingen in de verte keek.

Nu kunnen we dit verhaal even door de dromengenerator trekken, mijn binnenste naar buiten keren, mijn mysterieuze onderbewustzijn proberen te lezen, mijn innerlijke godin met haar ogen laten rollen, maar ik denk dat het advies wordt: 'Easy on the National Geographic, ma'am.'

God. Waar komt toch die behoefte vandaan om je dromen te vertellen, hè?
De ander kan toch niet meer zeggen dan: 'Goh. Wát een droom zeg. Maar hee, wat een rotweer, hè?'

Tja, what can I say,  ik ben het loggen verleerd, vrees ik.
Twitter killed the logstar, het is de waarheid.
Ik weet gewoon niet meer wat voor geinigs ik jullie vertellen moet! Mijn tweets doorlezend zie ik dat ik me de afgelopen tijd verbaasde over het woord 'spahaat', moest lachen om Phineas en Ferb, zoveel Indisch eten at dat ik eruit zag alsof ik Lonny had doorgeslikt, dat mijn moeder om een 'baggy dog' vroeg, dat ik gefascineerd naar National Geographic keek (...), dat ik zelf pastasaus maakte, dat ik graag het Gangnam Style-dansje wil leren, en dat mijn dochter haar B-diploma haalde.
Je ziet wel weer, een aaneenschakeling van hoogtepunten!
En in het Twitterloze tijdperk goot ik dit allemaal bij elkaar, sjeu-de het wat op, strooide met een woordgrapje hier en daar en voilà, het logje was geboren.

Nah. De regenperiode is aangebroken. Wie weet wat het nog met me doet.

Even inzoomen op dat vrolijke hoofd, ja. 

Oh en sorry. Dit vond ik nog.
Wat bezielt iemand om dit te maken hè? Hahaha! Mafketels.
It's a crrrrrrazy world, mensen!

*zinnetje uit lyrics van Gangnam Style. 
Ja, hee. Ik moet een titel verzinnen hè. Ga er maar aan staan.