Over de Minivoeler

Daar op die Albert Heijn marketingafdeling zitten me toch een paar knappe koppen bij elkaar, hoor.
Afgelopen zomer vulden we met veel geruil en onderlinge strijd het Superdierenboek.
Vond ik een goede actie. Leerzaam enzo.
Daar schreef ik ook een logje over.
Laatst hadden we nog de Muppet-actie, waar je kon sparen voor Muppethandpoppen.
Ha! Dacht ik. Eindelijk een actie die vast niet zo goed loopt.
Omdat ik dacht dat Muppets meer van mijn tijd waren. Ik ken geen kind dat momenteel wel eens naar de Muppetshow kijkt. Is het nog wel op tv eigenlijk?
Niet was minder waar. Ook die actie liep als een trein en Olivia en Tijl spelen nog elke dag met Fozzy en Kermit en elke avond moet ik 'met Fozzy praten'.
Dat is dat ik mijn hand in Fozzy's eh..gat stop en dan met een gekke stem nog gekkere dingen zeg.
Ze gaan er dan zó in op dat Fozzy niet meer mijn verstopte hand is, maar écht Fozzy!
Met een heus karakter en gevoelens en eigenaardigheden.
Het komt dan wel eens voor dat ze tijdens mijn malle gebrabbel vragen om even een glaasje water voor Fozzy te gaan halen. Of dat ik even dat boek kan wegleggen.
Tja. Wat kan ik zeggen? Ik ben de handpuppetmaster.
Niet in de huren voor feesten en partijen.


Goed.
Nu dus. De Mini's. Gepaste stilte.
Ik had aanvankelijk geen idee wat er in die zakjes bij de kassa zat. 'Ja joh, doe maar een mini.' zei ik en opende ongeïnteresseerd het zakje.
Ja. Maar tóen! Wat ik toen zag?! Een ieniminie uitvoering van een pannenkoekenmix!
Een kleine levensecht pannenkoekenmixje! Léuk! En een mini Nivea! Aah! Schattiiiig!
Luister. U moet weten. Ik ben van kinds af aan al dol op miniatuurdingetjes.
Dat zal wel een meisjesdingetje zijn. Als peuter zat ik al verlekkerd te kijken naar de kleine mensjes en gebouwen in Madurodam.
Later op de lagere school ging ik eens spelen bij Doreen.
Doreen had een speelzolder. En op de speelzolder was een schommel aan de balken gemonteerd, wat heel cool was natuurlijk, maar er stond ook een prachtig houten winkeltje.
Met allemaal miniverpakkingen. Ik kan me zelfs een mini Maggi herinneren die ze had geprobeerd te vullen dus altijd aan je vingers plakte als je 'm vasthield.
Ik vond het machtig mooi. En ik was jaloers. Ik wilde dat ook. Of op z'n minst één klein miniboodschapje uit dat minimandje.
Voor ik het wist, had ik een miniatuur doosje bouillonblokjes in mijn broekzak gestopt.
*massaal oeh-geluid* De juvenile delinquent!!
Het doosje gloeide in m'n zak en om mijn zenuwen kwijt te raken, ging ik rare wilde dingen doen op de schommel. Mind you, ik was een jaar of 10 hè.
Ik ging ondersteboven aan een houten balk hangen en floeps, very clever, daar viel het doosje uit mijn zak.
Doreen zag het, raapte het op en legde het zonder iets te zeggen terug in haar winkeltje.
Schaamrood en geen lang beschoren vriendschap.
Doreen verhuisde trouwens vrij snel daarna. Was ik toen best blij om. Haha.

Lang verhaal kort. Ik ben dól op de mini's!
Vandaag had ik echt zín in de Grote Boodschappen want dat zou een fiks aantal mini's opleveren.
Eentje voor elke 15 euro hè, jaja, de Albert EinstHeyns.
Gisteren sjanste ik nog met de mannelijke kassier, met een bijna pensioengerechtigde leeftijd, omdat ik voor zes euro boodschappen deed en toch een mini wilde.
Dat lukte overigens. 'Omdat u zo knap bent.' zei hij. En ik grijnsde mijn tanden bloot.
Dus vandaag kwijlde ik hebberig toen ik mijn volgeladen kar ging afrekenen.
Bij de scankassa, dat is het moderne betaalsysteem van onze Albert Heyn, stond een personeelslid met een klant te praten.
Hij voelde aan de gesloten minizakjes, noemde een product en gaf het aan de klant.
'Joh!', riep ik. 'Doe jij voelen?!'
Jazeker mensen, hij deed voelen.
Ik duwde de vorige klant aan de kant en liet de Minivoeler een graai doen in de minidoos.
'Ik mag er zes. Voelen jij!'
Gehoorzaam betastte de knaap het zakje, duwde er voorzichtig in, staarde even naar het plafond en zei nadenkend: 'De toetjes.'
'Heb ik nog niet. Geef maar hier. Volgende!
'Dit zijn ehm...even voelen hoor...'
'Ja, voel maar lekker.'
'Dit is de Nutella.' Jos Brink draaide zich bijna om in z'n graf van blijdschap.
'Heb ik er al twee van. Andere!'
'Blikje knakworstje.'
'Die moe'k nog! Hier d'r mee!'
En zo ging het door. Geweldig! De Minivoeler.
'Over jou ga ik een stukje schrijven,' zei ik.
'Ohjee.' zei de jongeman.

En zo geschiedde.
Mijn lievelings is het zakje paprikachips.

ps. mijn kinderen vinden de mini's ook heel leuk.
Tijl houdt zelfs de voorraden bij.