Over kerstpakketten in een kasteel en oorbellen.

Nou, hebben we allemaal de kerstboom weer in huis, mensen?
Goed zo.
Ik ook hoor. En hij is heel mooi. En ik heb pas 3 keer nieuwe lampjes erin gehangen omdat ze steeds kapot gingen. Met alle gevolgen (kapotte ballen, dennennaalden all over the place, een wirwar van snoeren en uiteindelijk een schaar) van dien.
Maakt verder niet uit.
Bijna kerst betekent ook kerstpakkettentijd! Jieha.
Nu heb ik de afgelopen jaren bij een werkgever gewerkt die niet deed aan kerstpakketten maar wel aan 'etentjes met de collega's'. Ook leuk. Maar toch minder.
Maar momenteel zit ik bij een bedrijf dat vorig jaar zijn werknemers bovenop het standaard kerstpakket óók nog een iPod cadeau deed, dus ik wreef mij al verlekkerd in de handen en had pastelkleurige visioenen van mezelf met een gelukzalige glimlach en iets met een iPad.
- geluid van een krassende naald over een langspeelplaat-
Geen iPad dus.
Desalniettemin. De directie had iets anders leuks bedacht.
We mochten ergens in een idyllisch kasteeltje dat verlicht was met kaarsen en open haarden zelf ons kerstpakket samenstellen.
Door de vele gangen stond een kerstmarkt opgesteld met winkeltjes van diverse pluimage; een boekhandel, een Hubo, een woonwinkel, die ene parfumerie die het life beautiful makes en meer van zulks.
Dus 160 man togen met hun boodschappenmandje door het kasteel om op kosten van de baas te gaan shoppen.
Was me dat even leuk.
Praktisch ingesteld als ik ben, koos ik als eerste voor een eh...kindersneeuwschep.
Een kindersneeuwschep, hoe kinder ook, past niet zo lekker in een boodschappenmandje dus liep ik twee uur lang verontschuldigend rond omdat ik mijn collega's met die schep telkens om de oren sloeg en ze op diverse ongewenste lichaamsplekken er mee prikte.
Dat ik hem ook even weg had kunnen laten zetten, komt dan in mijn hoofdje niet op hè.
Maar goed, laat die horrorwinter maar komen; mijn kinderen maken de stoep wel vrij!
Ja hee, een grotemensensneeuwschep paste er natuurlijk helemáál niet in, hè.
Verder vulde ik mijn mandje nog met een boek, kaarsendingetjes, een plaid, oh mensen wat een heerlijke plaid, zo zacht, zo zacht en zo groot zo groot, handcrème, balsamicospul en verder weet ik het niet meer.
Maar echt, gewéldig leuke formule. Vond ik.

Nu wilde ik eigenlijk nog wat vertellen over mijn overhangende oogleden, want die heb ik, aan 1 kant dan, kwam ik deze week achter, maar die klaagzang bewaar ik voor een andere keer.
Maar het is vréselijk, dat kan ik jullie wel alvast vertellen.
.....

Dus dan sluit ik af met de oorbellen van Olivia.
Het kind heeft namelijk sinds gisteren gaatjes in haar oren.
Jajajaja. U dacht misschien dat wij haar al oorbelletjes hadden gegeven toen ze een half jaar oud was, want er is natuurlijk níks geiniger dan een bijna haarloze baby met gouden blingbling in haar miniatuur oorlelletjes (....), maar nee, dat hebben we niet gedaan.
Zaterdag zat ze op haar hurken voor de accessoire-afdeling van de Hennes en Maurits en verlekkerde zich om alles wat haar toeblinkte.
'Oeeee', verzuchtte ze. 'Wat zou ik díe graag willen hebben, mama.' En ze wees naar iets met vlinders met vleugels van nepdiamanten.
'Bwuhk', kuchte ik, mijn bewondering tonend voor deze prachtige juwelen.
'Maarja, je hebt nog geen gaatjes hè', zei ik en herinnerde haar eraan dat ze in haar broek had gescheten toen ik vertelde dat 'ze met een pistóól gaten in je oren zouden schieten'.
Ja nee maar ja nee, maar ja, nú durfde ze het wel, dacht ze, zei ze.
'Goed', zei ik. 'Regelen we dat morgen.'
En zo fietsten we de volgende dag naar een winkeltje met de obscure naam Boetiek Bunny.
In volledige stilte. Op het geluid van een ontsnapt angstscheetje na dan.
Voor de deur vroeg ze nog 'Het doet maar even pijn, hè?' en ik knikte geruststellend.
Er werden twee vilstiftstipjes op haar oorlelletjes gezet, ze mocht een paar oorbellen uitzoeken (zilverkleurige minihartjes) en opeens stonden er twee vrouwen aan weerszijde van haar met De Pistolen.
Olivia slikte, ik knipoogde bemoedigend en KNAL! Hoppa.
Gaatjes.
En traantjes.
Mooi zijn, pijn lijden, u kent het spreekwoord wel.
Maar niet veel later was het leed al vergeten. Stuiterend van vreugde liet ze haar vriendin haar vuurrode oorlellen zien waar de kleine zilveren hartjes in schitterden.
Nouja. En dan ben ik ook blij hè. Voor haar.

En over zes weken, als de zweeroorbelletjes uit mogen, krijgt ze deze.
Prachtig toch?!

niet? 

Zelf heb ik ook nieuwe gekocht trouwens...

Two annoying things in the gym (Wiederholung)

(omdat het in mijn kleine wereldje nog steeds actueel is, haalde ik heel laks even een logje uit mei 2009 van stal.
Anders denken jullie dat hier nooit iets nieuws komt.
Dat is het natuurlijk ook niet, maar er zit vast wat vers bloed onder de lezers.)

'Oké.

Twee dingen.

1. Aan die jongen met de pronte borstjes: easy met dat butterfly-apparaat. En bankdrukken? Doe maar wat minder.

2. Aan dat walgelijke stelletje: kussiekussie en gegiechel mag niet in de sportschool. Ik moet ervan kótsen. Kotsen! Horen jullie me?

1. Aan die 2 blonde dunne bimbo's: rot op van dat hip abduction device als je er alleen op zit om te bespreken wat hij zei op MSN en wat jij toen zei en dat je zaterdag écht vet hebt gestapt en dat je je toen nog door hem en hem hebt laten....nouja. Rot op.

2. Aan dat meisje met het grijze strakke t-shirt: In grijze strakke t-shirts zie je héél héél goed de zweetplekken onder je oksels. Heel goed. Niet meer aan doen. Doe maar niet. Niet.

1. Aan dat getinte meisje 2 crosstrainers naast mij: wáárom zwéét jij niet? En waarom loop je zelfs niet rood aan? Zelfs niet als je net als ik 20 helse minuten op dat ding staat. WAAROM NIET?

2. Aan dat meisje met dat witte t-shirt met die kikker erop: dat shirt absorbeert geen zweet, meid. Dus voelt het 1,5 uur lang aan alsof je in een zweterige regenpak aan het sporten bent.

1. Aan Eurosport: God. Nadal is écht een lekkere tennisser.

2. Aan Bryan de aap van Animal Planet: Je bent geen lieve aap. Niemand wil je vriendje zijn omdat je iedereen in elkaar rost.

1. Aan de stokstaartjes van Animal Planet: ik vind jullie zó leuk! Jullie zijn mijn favoriete beesten. Ik wil een stokstaartje als huisdier.

2. Aan de jongen die 'werkt' in de sportschool: als ik 2 oordopjes in mijn oren heb, betekent dat dat ik niet wil kletsen. Ik herhaal: ik wil dan níet kletsen.'

Door de jaren heen zijn er nog wat andere eh..bijzondere personages bijgekomen.
Zoals De Dolle Tweeling.
Die zien er dus hetzelfde uit, zoals dat vaker is met tweelingen, maar dan ook écht hetzelfde.
Fascinerend.
Hele speciale meisjes uit een land waar ze van die lange benen hebben en flinke heupen en zwarte glanzende haren, maar ik weet even niet welk land.
En ze bewegen heel mysterieus.
Zover alles prima, alleen hebben ze zich inmiddels ontwikkeld tot kirrende grietjes die met hun hormonen geen raad weten en dus giechelend en kronkelend aan crosstrainers hangen, als er maar een man op staat.
Misselijkmakend. Jammer ook.
Dan is er nog de Sterk Riekende Jongen die wel eens naast mij op het roeiapparaat gaat zitten.
Niet om te roeien, oh nee, maar om naar de tv te kijken, liefst boksen.
Dan zit ie daar, wijdbeens en wijdarms, waardoor alle onwelkome geurtjes alle kans krijgen om zich onder mijn neus te kringelen, mijn neusholte binnen te dringen en vervolgens diverse hersencentra uit te schakelen.
Waaronder het 'Neutraal Gezicht'-centrum.
Dus kan ik alleen maar vol afschuw en met een afgewend hoofd verder roeien.
Oh, en dan is er nog het Lotusmeisje.
Dat op een matje zit, te midden van die zweterige, lawaaierige ruimte, met een eng sereen seriemoordenaarsgezichtje alsof ze ergens in Ubud (Donesië) boven een Indische waterlelie zweeft.
Als ze klaar is met voor zich uit staren en rekken en strekken, begint de origami.
Ze vouwt zich dan in allerlei miraculeuze houdingen, die mij nog het meest doen denken aan de aanblik van een lichaam dat net van de 42e verdieping van een flatgebouw gestort is en alles wat er te breken is, gebroken heeft.
Heel smaakvol.

...

Ach. Nouja. Whatever.
Goed verhaal weer.

TIS BIJNA KERST!

Ja. Ik dus.(in 2009) Rotshirt.

Maar het staat zo geinig.

Net als die verhitte rode wangen.

Semles

'Oh mama! Ik heb jou op de radio gehoord!' zei Olivia toen ik haar naar bed bracht.
Ik dacht, het kind is confuus.
Ik heb háár op de radio gehoord.
Na wat doorvragen bleek dat mijn moeder vandaag had lopen stunten met onze sterk verouderde stereo installatie waar nog een stókoud bandje inzat.
En op dat bandje sta ik.
Als een oesiepoesie klein baby'tje tot 3,5 jarige, vastgelegd door mijn vader.
Want meer hadden wij in die tijd niet.
Een geluidsrecorder. En dat was het wel.
Geen videocamera, geen eh...filmding.
En natuurlijk geen digitale camera of WHAHA een iPhone.
Duh.

Dus ik nam dit op van de radio, met mijn iPhone, ploeterde me twee uur door Windows Fokking Movie Maker heen, dat ging enorm moeilijk, riep en passant nog eens lekker 'Houd je bek!' tegen die irritante Plus-reclamelui en toen leek het wel te lukken en nu moeten jullie hier naar luisteren.

Alsjeblieft?