Over kerstpakketten in een kasteel en oorbellen.

Nou, hebben we allemaal de kerstboom weer in huis, mensen?
Goed zo.
Ik ook hoor. En hij is heel mooi. En ik heb pas 3 keer nieuwe lampjes erin gehangen omdat ze steeds kapot gingen. Met alle gevolgen (kapotte ballen, dennennaalden all over the place, een wirwar van snoeren en uiteindelijk een schaar) van dien.
Maakt verder niet uit.
Bijna kerst betekent ook kerstpakkettentijd! Jieha.
Nu heb ik de afgelopen jaren bij een werkgever gewerkt die niet deed aan kerstpakketten maar wel aan 'etentjes met de collega's'. Ook leuk. Maar toch minder.
Maar momenteel zit ik bij een bedrijf dat vorig jaar zijn werknemers bovenop het standaard kerstpakket óók nog een iPod cadeau deed, dus ik wreef mij al verlekkerd in de handen en had pastelkleurige visioenen van mezelf met een gelukzalige glimlach en iets met een iPad.
- geluid van een krassende naald over een langspeelplaat-
Geen iPad dus.
Desalniettemin. De directie had iets anders leuks bedacht.
We mochten ergens in een idyllisch kasteeltje dat verlicht was met kaarsen en open haarden zelf ons kerstpakket samenstellen.
Door de vele gangen stond een kerstmarkt opgesteld met winkeltjes van diverse pluimage; een boekhandel, een Hubo, een woonwinkel, die ene parfumerie die het life beautiful makes en meer van zulks.
Dus 160 man togen met hun boodschappenmandje door het kasteel om op kosten van de baas te gaan shoppen.
Was me dat even leuk.
Praktisch ingesteld als ik ben, koos ik als eerste voor een eh...kindersneeuwschep.
Een kindersneeuwschep, hoe kinder ook, past niet zo lekker in een boodschappenmandje dus liep ik twee uur lang verontschuldigend rond omdat ik mijn collega's met die schep telkens om de oren sloeg en ze op diverse ongewenste lichaamsplekken er mee prikte.
Dat ik hem ook even weg had kunnen laten zetten, komt dan in mijn hoofdje niet op hè.
Maar goed, laat die horrorwinter maar komen; mijn kinderen maken de stoep wel vrij!
Ja hee, een grotemensensneeuwschep paste er natuurlijk helemáál niet in, hè.
Verder vulde ik mijn mandje nog met een boek, kaarsendingetjes, een plaid, oh mensen wat een heerlijke plaid, zo zacht, zo zacht en zo groot zo groot, handcrème, balsamicospul en verder weet ik het niet meer.
Maar echt, gewéldig leuke formule. Vond ik.

Nu wilde ik eigenlijk nog wat vertellen over mijn overhangende oogleden, want die heb ik, aan 1 kant dan, kwam ik deze week achter, maar die klaagzang bewaar ik voor een andere keer.
Maar het is vréselijk, dat kan ik jullie wel alvast vertellen.
.....

Dus dan sluit ik af met de oorbellen van Olivia.
Het kind heeft namelijk sinds gisteren gaatjes in haar oren.
Jajajaja. U dacht misschien dat wij haar al oorbelletjes hadden gegeven toen ze een half jaar oud was, want er is natuurlijk níks geiniger dan een bijna haarloze baby met gouden blingbling in haar miniatuur oorlelletjes (....), maar nee, dat hebben we niet gedaan.
Zaterdag zat ze op haar hurken voor de accessoire-afdeling van de Hennes en Maurits en verlekkerde zich om alles wat haar toeblinkte.
'Oeeee', verzuchtte ze. 'Wat zou ik díe graag willen hebben, mama.' En ze wees naar iets met vlinders met vleugels van nepdiamanten.
'Bwuhk', kuchte ik, mijn bewondering tonend voor deze prachtige juwelen.
'Maarja, je hebt nog geen gaatjes hè', zei ik en herinnerde haar eraan dat ze in haar broek had gescheten toen ik vertelde dat 'ze met een pistóól gaten in je oren zouden schieten'.
Ja nee maar ja nee, maar ja, nú durfde ze het wel, dacht ze, zei ze.
'Goed', zei ik. 'Regelen we dat morgen.'
En zo fietsten we de volgende dag naar een winkeltje met de obscure naam Boetiek Bunny.
In volledige stilte. Op het geluid van een ontsnapt angstscheetje na dan.
Voor de deur vroeg ze nog 'Het doet maar even pijn, hè?' en ik knikte geruststellend.
Er werden twee vilstiftstipjes op haar oorlelletjes gezet, ze mocht een paar oorbellen uitzoeken (zilverkleurige minihartjes) en opeens stonden er twee vrouwen aan weerszijde van haar met De Pistolen.
Olivia slikte, ik knipoogde bemoedigend en KNAL! Hoppa.
Gaatjes.
En traantjes.
Mooi zijn, pijn lijden, u kent het spreekwoord wel.
Maar niet veel later was het leed al vergeten. Stuiterend van vreugde liet ze haar vriendin haar vuurrode oorlellen zien waar de kleine zilveren hartjes in schitterden.
Nouja. En dan ben ik ook blij hè. Voor haar.

En over zes weken, als de zweeroorbelletjes uit mogen, krijgt ze deze.
Prachtig toch?!

niet? 

Zelf heb ik ook nieuwe gekocht trouwens...