Hoeveel is plus negen?

[kwelende moedermodus aan]

Vanochtend vond ik 'm toch weer zo peuterachtig aandoenlijk, die Tijlie van me.
In z'n te krappe flanellen pyjamaatje van vorig jaar en z'n Spidermanslofsokken scharrelde hij door Olivia's kamer en maakte al mompelend en neuriënd wat legpuzzels.
Terwijl ik beneden m'n Special K Pure Chocolade naar binnen slobberde, fluisterschreeuwde hij bovenaan de trap of ik nog even kwam kijken.
En dan staat ie daar, zijn handen in tadá!-stand, z'n buikje vooruit én ontbloot vanwege die lastyearpyjama, 1 slof flubbert als een clownschoen aan zijn voet en dan dat heerlijke slaperige koppie met de immer stralende ogen.
'Ik kom met je knuffelen,' zegt ie. 'Omdat ik de puzzels zo goed kan maken.'
Die puzzels zijn me dan een rotzorg.
Dat mannetje daarentegen, dat tegen me aanleunt en trots zijn werk bekijkt, en me daarna zijn wang aanbiedt, met zo'n heerlijk stinkend slaapmuiltje, die wil ik wel voor altijd bewonderen.
Soms bedenk ik me dat ie ooit een pukkelige chagrijnige puber wordt, die kokhalzend zijn wang afveegt als zijn ouwe moedertje er een kus op durft te drukken, die de hele dag op z'n Axe-overgoten kamer zit en met wat geluk ergens rond etenstijd morrend naar beneden komt om wat aardappelen in zijn slungelige lijf met de te lange armen te stoppen.
Dat dat moment nog maar lang op zich laat wachten.
En dat ik deze momenten maar nooit zal vergeten.
Voorlopig hangt ie nog aan me als een apie op de rug van zijn moeder.
En stelt me ingewikkelde levensvragen zoals: 'Als ik heel oud ben en doodgaat, doet dat dan pijn?'
(Daar ga ik van fronsen maar antwoord met volle overtuiging: Nee.)
Met de hersenkraker 'Hoeveel is plus negen?' heb ik al wat meer moeite.
'Wat gebeurt er als je het verkeerde snot pakt?' sloeg me echter totaal lam.
Goddank kwam Olivia hier te hulp en zei stoïcijns dat je dan dat snot over je heen krijgt.
Don't ask. Ik heb ook geen idee. Iets met een ranzig spel waar reclame voor wordt gemaakt op tv.

Ja. Maarja.
Wa'k zeggen wou.
Zo'n ochtend-Tijl. Dat is gewoon geluk in een flanellen pyjama.

[/kwelende moederdmodus uit]

'Fuck' is ook een woord.

Omdat ik hedenmorgen weer op een belachelijk tijdstip op mijn werk was, vraag me niet waarom...oh, je vraagt wel waarom?

Nou leuk dat je het vraagt, het zit zo: ik werk dus tegenwoordig ook op woensdag. Zes jaar lang niet meer gedaan, maar nu, kinderen op school hè, dus ja, meer deelnemen aan de werkende maatschappij, dat bed uit, dat nest uit, de wereld in, de economie draaiende houden, je kent het wel.

Maar woensdag was mijn boodschappendag, waardoor nu elke dinsdagavond de koelkast zenuwachtig begint te trillen en de voorraadkastjes met hun kaakjes beginnen te klepperen, dú-hus, *haalt diep adem* begin ik op woensdag héél héél vroeg, ben dan ook héél vroeg klaar, ren dan naar de auto, stap er in, rijd naar de Alberto, ren daar naar binnen, gooi een karretje vol, ren er weer uit, word door een zenuwachtige cassière gedwongen terug te komen, want ik moet nog wel betalen, betaal, ren weer verder, rij naar huis, berg in alle hoeken en gaten de boodschappen op, haal het pak wc-papier van het dak van de auto, en als ik dan nét het laatste rijstpak op de plank heb gezet, is het tijd om mijn kinderen van school te halen om ze tosti's voor te schotelen en daarna met ze te schaken terwijl ik een half oog op één van mijn Worfeudpotjes houd waar Olivia dan af en toe op meekijkt en heeft geconstateerd dat 'fuck' een woord is, maar dat je, gezien haar moeders strenge gezicht, níet mag gebruiken.

Ontzettend dynamisch, hoor.

Maar goed. Dáárom dus nu alleen maar even een foto.

Want tijpen kan ik nog niet.

En op zondag kijk ik dus graag heel sereen over de Roer met mijn dochter als rugzakje.

De wereldvreemde Chinchin

Deze foto hangt bij vriendin B. op het prikbord in de keuken.
Ik wil hem elke keer mee naar huis nemen, maar ze claimt dat de foto van haar is.
Zelf gejat ja!
Ik moet elke keer weer zo lachen om die foto.
Die waanzinnige ogen, dat dwaze mondje en dat onvoordelig stel kinnen.
Dan leg ik mijn vinger over de onderkant van het gezichtje en tuur heel lang in die donkere oogjes of ik Tijl er nog ergens in kan herkennen.
Want dit is Tijl hè.
Wellicht had u dat nog niet in de gaten.
Maar ik kreeg het maar steeds niet voor mekaar.
'Tijl! Tijl!' riep ik naar de foto. 'Are you in there?'
Zei niks terug. Want ik riep dat ook niet, maar dat is gewoon voor dit verhaal, dat ik zeg dat ik dat riep. Bovendien, áls ik het al riep, dan zou zo'n foto natuurlijk niets terugzeggen.
Pff.
Whatever.

Dus ik dacht, ik vraag Tijl of ie nog eens zo wil kijken. Liet hem deze foto zien, in z'n koppie prenten en het te imiteren. Dit was uiteraard ná onze felle discussie over of hij werkelijk die wereldvreemde ChinChin op de foto was of niet. Ik zei van wel, hij zei van niet. Ik zei, doe 'm nou maar gewoon na, jongen en zeur niet.
Deed ie.

Ja. Nee. Toen zag ik het opeens toch wel ja.

Nou dat dus.
En (nu ga ik dit afraffelen want So You Think You Can Dance mijn cursus bloembinden begint) verder liepen Olivia en ik vanochtend door de nog stille binnenstad van Roermond.
Voordat het -wederom- overspoeld werd met Duitsers.
Samen met een fotografe die haar portfolio wilde vullen en mij gevraagd had met mijn dochter model te staan.
En dat deden we dus. Heel ontspannen en au naturel hangend over een stadsmuur en met de neuzen tegen elkaar aan staan, zoals we dat dagelijks doen.
Dat was gezellig en heerlijk in de zon en Olivia kreeg ook nog een McFlurry Stroopwafel en een draaimolenritje als dank voor de medewerking.
Bij de Maas, liggend op de grond, God knows why, waarschijnlijk op zoek naar m'n zonnebril ofzo, maakte ik zelf ook nog even een fotootje.

En 's middags gingen we naar de Lion King.

in 3D

Einde.
Dág!

Ik denk nog vaak aan kleine Sjaak.

Toen Novy op Twitter bekende dat ze vroeger verliefd was op Lenny Kuhr (...ziek....) moest ik denken aan Connyvandenbos en haar Sjakie van de Hoek.

Dat is tenslotte een kleine stap. Allemaal een beetje hetzelfde chansongenre.

(Laten we dat woord even met z'n allen hardop zeggen: chansongenre. Chan-son-gen-re. Chansjonsjanre.

Dus.)

Soms krijg ik opeens wat flarden van herinneringen, die ik enthousiast omarm, want mijns inziens heb ik te weinig herinneringen aan mijn jeugd.

Zoals de geur in de flat van tante Ali.

Ik weet niet meer wie tante Ali was. Ze was heel oud, iets van negenennegentig en woonde voor mijn gevoel ook op de negenennegenste verdieping van een flatgebouw.

Tante Ali was elke keer als ik kwam een stukje kleiner.

Uiteindelijk overleed ze, toen ik al aan het puberen was, en zij waarschijnlijk de size of vrouwtje Teaspoon.

Mijn herinneringen. Flarden van huizen, omgevingen, mensen, geuren, meer is het niet.
Post-traumatisch of gewoon een waardeloos geheugen, doet er niet toe, te weinig in elk geval.
Toch eens onder hypnose gaan ofzo.
Maar goed. Conny dus.
Ik was een jaar of negen, mijn ouders waren al een tijdje gescheiden, het was zondagmorgen en ik was met mijn vader in het enorm blits ingerichte flatje van zijn vriendin; thans zijn vrouw.
Enorm blits moet je opvatten als voor die tijd enorm blits.
Een strakke vijfhoekige tafel met hoekige en oncomfortabele stoelen, een vitrinekast met veel zwart -en driehoek-accenten, een lederen bankstel met rode en zwarte kussen; allemaal heel Mondriaan.
Ik weet nog dat ik die ochtend veel te vroeg uit mijn logeerbed was geslopen om in de koelkast een AfterEightje te snoepen.
Die had ik de avond van tevoren voor het eerst geproefd.
De chocolaatjes waren zo flinterdun dat ik net zo goed het lege vierkante zakje in het doosje kon laten zitten.
Niemand zou het merken.
En nog één. En nog één.
Natuurlijk merkten ze het wel.
Soit.
In schril contrast met het hoekige meubilair klonk er die zondagmorgen gezellige ronde Nederlandstalige muziek uit de platenspeler.
De platenspeler. Met een grammofoonplaat.
Ik vond het prachtig.
Ik hoorde Lenny Kuhr met Visite, Boudewijn de Groot met Het Land van Maas en Waal, Conny met Sjakie van de Hoek, Het Werd Zomer van Rob de Nijs, Herman van Keeken's Pappie Loop toch niet zo Snel (waar ik altijd wat geëmotioneerd van raakte), Ramses met zijn Sammy die maar steeds omhoog moest kijken en het prachtige tuinpad van Wim Sonneveld's vader.
Later mocht ik die verzamel-elpee hebben omdat ik hem zo mooi vond.
Joost mag weten waar hij is gebleven.
Die ochtend ergens in 1984 heeft de songtekst van Sjakie zich in mijn hersenen gebrand waardoor ik nu al dagen het liedje voor me uitzing.
Dat is dan weer enigszins beschamend, maar kan mij het schelen.

Ik denk nog vaak aan kleine Sjaak
Groot in 't kattenkwaad
Vlug als kwik, de held, de schrik
Van de buurt en onze straat
Spijbelaar, altijd klaar
Voor 't gappen van een koek
Een ruit kapot dat was een schot
Van Sjakie van de hoek

Nouja. En toen werd ie soldaat en ging ie dood.

Over dapper durven zijn.

De Kinderboekenweek is begonnen met dit jaar het thema Superhelden 'Over dapper durven zijn'.

Daarom waren er vandaag in alle vroegte bekende superhelden te vinden op ons schoolplein.

Van Suske en Wiske tot Harry Potter en natuurlijk deze stoere Pippi!

(Zonder Witje. Oxi Action op.)

Na zomer komt zonneschijn

Moeder Natuur en ik waren al een tijdje op non speaking terms.
Iets met een verregende vakantie en gewoon, wat kleine dingetjes die me niet aanstonden.
Afspraken niet nakomen, met de herfst heulen in augustus, niks laten horen in de weekenden en dan weer heel overdreven aanwezig zijn op maandagen.
Hou 'k niet van.
Maar deze week zijn we weer schoorvoetend tot elkander gekomen en vandaag heb ik zelfs gezegd: hee man, je bent een tof wijf, Naat!
Wij gaan zó way back, Naat ik en ik, dus ik mag Naat zeggen.
En omdat weermannen en moeders en zelfs volslagen vreemden tegen elkaar riepen 'Vandaag is het de laatste zomerdag! VANDAAG! LAATSTE! ZOMERDAG!' werd de druk een beetje opgevoerd om er VANDAAG! dan ook van te gaan genieten.
Als het dan toch zomer was, dan moesten de kinderen ook maar op een strand(je) gegooid worden, iets  waar ze dit jaar gewoon nog niet geweest waren.

Dat strand in Frankrijk waar we onszelf door de bijtende kou en de harde wind bíjna vrijwillig in fleece hulden niet meegeteld dan.

'Hier ligt modder!'
- Dat is nat zand.
'Het lijkt op poep.'
- .....

 

En koud ja.  Kouwe poep. 

Tijl was vooral goed in úit het water rennen.
Olivia het waterratje ging hardcore kopje onder.
'Ik doe de rugkrauwer!'

Aanschouw De Wat Onhandig Geplaatste Stok
gevolg van Photo Angle Fail by Mother.
Sorry hoor.

Aanschouw De Ontevreden Arnie Alberts-blik.
('Peter, geloof me, man. Helmink is je moeder, man!
Nu. Waar is mijn bodywarmer? Linda!')

Alles leuk en aardig nu.
Laat die herfst nu maar komen.
Ik krijg de seizoenen zo toch niet meer met goed fatsoen uitgelegd aan mijn kinderen!

Wat komt er na de zomer?
- Herfst.
En daarna?
- Zomer.
Hoe groot is de aarde?
- Herfst.
Mamaaaaaa!

Pfff.