De wereldvreemde Chinchin

Deze foto hangt bij vriendin B. op het prikbord in de keuken.
Ik wil hem elke keer mee naar huis nemen, maar ze claimt dat de foto van haar is.
Zelf gejat ja!
Ik moet elke keer weer zo lachen om die foto.
Die waanzinnige ogen, dat dwaze mondje en dat onvoordelig stel kinnen.
Dan leg ik mijn vinger over de onderkant van het gezichtje en tuur heel lang in die donkere oogjes of ik Tijl er nog ergens in kan herkennen.
Want dit is Tijl hè.
Wellicht had u dat nog niet in de gaten.
Maar ik kreeg het maar steeds niet voor mekaar.
'Tijl! Tijl!' riep ik naar de foto. 'Are you in there?'
Zei niks terug. Want ik riep dat ook niet, maar dat is gewoon voor dit verhaal, dat ik zeg dat ik dat riep. Bovendien, áls ik het al riep, dan zou zo'n foto natuurlijk niets terugzeggen.
Pff.
Whatever.

Dus ik dacht, ik vraag Tijl of ie nog eens zo wil kijken. Liet hem deze foto zien, in z'n koppie prenten en het te imiteren. Dit was uiteraard ná onze felle discussie over of hij werkelijk die wereldvreemde ChinChin op de foto was of niet. Ik zei van wel, hij zei van niet. Ik zei, doe 'm nou maar gewoon na, jongen en zeur niet.
Deed ie.

Ja. Nee. Toen zag ik het opeens toch wel ja.

Nou dat dus.
En (nu ga ik dit afraffelen want So You Think You Can Dance mijn cursus bloembinden begint) verder liepen Olivia en ik vanochtend door de nog stille binnenstad van Roermond.
Voordat het -wederom- overspoeld werd met Duitsers.
Samen met een fotografe die haar portfolio wilde vullen en mij gevraagd had met mijn dochter model te staan.
En dat deden we dus. Heel ontspannen en au naturel hangend over een stadsmuur en met de neuzen tegen elkaar aan staan, zoals we dat dagelijks doen.
Dat was gezellig en heerlijk in de zon en Olivia kreeg ook nog een McFlurry Stroopwafel en een draaimolenritje als dank voor de medewerking.
Bij de Maas, liggend op de grond, God knows why, waarschijnlijk op zoek naar m'n zonnebril ofzo, maakte ik zelf ook nog even een fotootje.

En 's middags gingen we naar de Lion King.

in 3D

Einde.
Dág!