Over pietjes en Sint.

Kijk, weet je hoe het zit?
Ik hou niet zo van beestjes.
Over het geheel genomen kun je wel stellen dat ik alles goor vind dat kleiner is dan een kitten.
Een persoonlijk beestjesdieptepunt was wel het bed vol zilvervisjes in Donesië.
En laatst verpulverde ik een oorwurm tussen mijn vingers omdat ik dacht dat het stukje aangebrand brood was.
Nou, daar braak ik wel een beetje van in mijn mond hoor.

Goed.
Er heerst dus luis op school. Luizen. Heersen. Dat komt vaker voor, maar in mijn beleving hebben mijn kinderen een soort van onschendbaarheid, dus dat er hier ook maar één luis over de drempel zou komen, leek mij schier onmogelijk.
Echter. Ik zag mijn dochter binnen korte tijd nét iets te vaak aan haar hoofd krabben.
Een half uur later reed ik naar de drogist waar ik 8 jaar geleden mijn eerste zwangerschapstest kocht; nu krijste ik beheerst tegen de dame achter de counter: 'ALLES TEGEN  LUIZEN! MOET IK! Alsjeblieft.'
Want beleefd blijf ik natuurlijk.
De drogisterijdame zag de zenuwtrek bij mijn oog en pleurde zo snel mogelijk alle middeltjes en toebehoren voor me in een tasje.
Ja. Ik vond het allemaal heel kordaat geregeld van me. Ik had het helemaal in de hand.
Dat ik zelf ook al een tijdje jeuk oppe kop had, negeerde ik gewoon.
Toen het kind eenmaal met het hoofd in de vette lotion zat, liet ik mijn echtgenoot tóch maar eens even, heel Apenheul, naar mijn schedel kijken.
'Ja,' zei hij droog. 'Daar loopt wat.'
Vier woorden zijn voor mij genoeg om mijn kleren van het lijf scheurend hysterisch gillend door het huis te rennen, op 'pittige korte kapsels' te Googlen en onophoudelijk te jeremiëren.
IK HEB PIE-HIE-TJES!
Mijn dochter vond dat ik me aanstelde.

Ik zei al, ik hou niet zo van beestjes.

Over die 8-jarige dochter gesproken.
Die putte me vandaag ook nog even up the spot.
Zomaar, zonder enige aanleiding, vroeg ze me vandaag: 'Zeg mama, eerlijk zeggen hè, maar de échte Sinterklaas, die is toch eigenlijk allang dood?'
Ik keek haar even uit het veld geslagen aan. 'Oh, is dit het moment dat we het over Sinterklaas gaan hebben?' vroeg ik angstig.
Ja, zei ze.
'Eh. Ja.', zei ik dus maar. 'Die's allang dood.'
'Ja, want níemand kan zo oud worden', mijmerde ze verder.
Ik zat lijdzaam naast haar op bed. Nu gingen we het krijgen.
Ik boog mijn hoofd alvast om de toorn van mijn kind te ontvangen.
Jarenlange voorliegerij, de nationale farce in stand houden, ik moest bóeten, BOETEN!
'En al die Sinterklazen op tv en op school, die zien er allemaal anders uit. Dus. En die cadeautjes hè.
Koop jij die dan? EERLIJK ZEGGEN HÈ! Eerlijk zeggen!'
Ja. Nou. En toen schoot ik in de lach, ze keek me ook zo vorsend aan, en zij lachte ook en nou ja, toen zei ik maar ja.
Ze lachte nog harder. En ik ook. Een beetje zenuwachtig wel, allebei, maar toch.
Toen was ze even stil, dacht na en zei: 'Ooh. Maar dan krijg ik dus geen echt dure cadeaus's. Want ik ken jou.'
HAHA!
Nee, inderdaad. Geen dure cadeau's.
'Ook geen Furby zeker?'
Nee, ook geen Furby nee. Waar je klak-klak hoort elke keer als ie met z'n ogen knippert en waar je dan 90 geld voor betaalt. Ammenooitnie.

Nee, ze was niet boos nee.
Teleurgesteld waarschijnlijk, omdat de bubble van het onbezonnen gretig verlanglijstjes-maken uit elkaar gebarsten is, maar wel Een Groot Volwassen Geheim rijker.
Goed, hadden we dat ook weer gehad.
In elk geval één -komt ie- kopzorg minder.

....

Ik heb dit dus in huis hè.
Ik voel een grap broeien, iets van met deze verpakking naar de Chinees gaan en dan heel hard NO LICE! roepen, maar ik weet nog niet precies hoe ik het zal aanpakken.

Dus.

Vhsrikhlikh 2

...en Vhsrikhlikh 2 was trouwens
een hele leuke film. 

Sinds wij een nieuwe televisie hebben, is Tijl niet meer van de iPad weg te slaan.
Je kunt namelijk de iPad Youtubefilmpjes opzoeken en dan afspelen op de tv. Ontzettend smart vernuft, I might say.
Wat een mázzel voor die kinderen; want de énige 3 en een halve minuut dat SpongeBob eens NIET op tv is, kun je dus een YouTube filmpje van hem kijken!
Hysteria around the clock!

Wat dus betekent dat én de iPad én de televisie in handen zijn van een 6-jarige en ik niks anders kan dan lijdzaam kijken wat er op het platte LCD-scherm voorbijkomt.

(Beware; we waren jarenlang de eigenaar van een 15 jaar oude beeldbuis, zo'n dikke, met 17 zenders en een roze waas over het beeld, dus we zijn al een week in halleluja-stemming. Spongebob of niet. Het is zo mooi plat. En LCD-ig. En digitaal enzo. Met raadselachtige afstandsbedieningen...)

Blonhondjes the Sequel

  Ik zit mij voor het vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.





Tumbleweed Tango

Nu kom ik zelf niet verder dan het maken van een penis met een scrotum,
dat ik aan de kinderen nog kan verkopen met een 'Kijk eens wat een grappig konijn!'
('Hij heeft een te lange neus, mama.'- 'Whatever.')
Ik heb ook geen ambitie om ballonfiguren maken tot een kunst te verheffen, want voor je het weet sta je met een rode neus (niet van de alcohol) op kinderfeestjes.

Maar dit is wel cool.

Verveling. Wie is er niet groot mee geworden?

‘Mijn kinderen hebben zo’n zomervakantie zoals die van mij in mijn herinnering is; 6 weken lang zon en warmte.’ Zo twitterde ik laatst. Want wát een bofferij, mensen! De laatste schooldag stond ik ze nog op te wachten met paraplu’s en jassen maar binnen 2 dagen begon de zomer. Om niet meer te stoppen tot op heden. Helaas is voor ons, de zuidelijke vroege vakantievierders, de vakantie weer voorbij. Tijd om terug te blikken naar; Wat hebben we nou eigenlijk gedaan? We gingen op vakantie, zaten 12 heerlijke dagen op een Spaans eiland waar zwembad en strand het enige was dat op ons to-do lijstje stond. Lees meer: KLIK!

Mugshot

Er komen momenten in het leven, dat je jezelf belangrijke levensvragen stelt.
Dat overkwam mij zomaar, midden in nacht.
'Waarom bestaan muggen?' mompelde ik in mezelf en staarde peinzend in het donker.

Nouja, zo ging het natuurlijk helemaal niet.
Ik lag in bed, ik was naast mijn zoon gekropen die er een gewoonte van gemaakt heeft 's nachts van bed te wisselen, en ik las En dan nog iets van Paulien Cornelissen op de iPad.
Mijn echtgenoot zat beneden nog tv te kijken. Iets Discovery Channeligs. Over het existentiële vraagstuk van de mug wellicht.
Terwijl ik las, dacht ik zachtjes het IRRITANTE gezoem van een mug te horen.
Maar ik dacht, 'neen, ik dénk maar dat ik dat hoor.
Zo gefocust als ik daarop ben, ik zal het mij wel inbeelden.
Ik hoor stemmen. Zóemen! Ik ben schizoemfreen.'
Dat dacht ik allemaal.
Dus ik las verder en negeerde de imaginary zoemelarij.
Zolang je doet of het niet zo is, dan ís het ook niet zo.
Er was ook geen gezoem. Trouwens. Niks.
Ik hing het virtuele rode lintje op de bladzijde waar ik gebleven was en ging slapen.
Met een zweem van een glimlach want mijn succesvolle struisvogelpolitiek bleek ook bij muggen te werken!
En daar, in het donker, kwam het Geluid-Dat-Er-Niet-Was alras naderbij.
Wat ís dat trouwens? Licht aan, je hoort niks, je ziet niks. Licht uit; 'TADAAA! Halloo-hoo! Zoem-zoem, ik was er gewoon al die tijd hoor! Haha!'
Grappig.
Nu ben ik toevallig héél erg goed in het doden van muggen.
Pantosti's maken, achteruit inparkeren (alleen rechts), verjaardagen onthouden en het doden van muggen; mijn kwaliteiten.
En voor dat laatste gebruik ik een handdoek. Bij voorkeur één die nog vochtig is van het douchen. Dat zwierezwaait wat makkelijker.
Kijk, eerder hadden we zo'n ding. Zo'n elektrische vliegenmepper. Effectief apparaat, dat zeker, maar, wat doe je als de mug op de muur zit?
Zo'n ding klettert dan tegen de muur en de mug blijft zitten op die ene centimeter die er is tussen muur en apparaat, terwijl ie grijnzend in z'n pootjes wrijft.
Alleen als de mug door de lucht vliegt, werkt het goed. 'Dzzzzzz-vonk!' Dood.
Wel eens geprobeerd om zo'n hele dikke zwarte strontvlieg ermee te elektrocuteren?
Zo! Nou, dan kun je er daarna nieuwe batterijen in doen, hoor.
Knétteren joh, en je moet lang volhouden hoor, en stínken dat het doet, gátverdamme.
Heel The Green Mile allemaal.
Maar ik sluip dus met mijn handdoek door de slaapkamer, zoekend naar een zwart verticaal streepje ergens op de muur of het plafond.
En als ik 'm zie, begin ik tegen hem te praten. 'Oooh, dáár ben je. Jij vieze vuile rotmug. Wat dacht je? Beetje komen steken hier? Het bloed van míjn kind opzuigen?! Think again!'
Na deze dreigende woorden, haal ik uit. Flop met de handdoek, bijna een meter trefzeker.
Mocht ie er vandoor gaan, dan sla ik 'm zo uit de lucht. Gelijk een samoerai.
Daar ligt de mug, op de grond, zijn poten respectvol tegen elkaar.
Respect voor mij hè, dat moge duidelijk zijn.
Dan kom ik wijdbeens boven hem staan, mijn handen in de zij, vorsend. Of torsend, wat is het.
Nee, vorsend toren ik. Ik torende vorsend. Uhuhuh.
'Zo mannetje, zo loopt het dan af, hè.' zeg ik dan. Wat niet klopt, want steekmuggen zijn altijd vrouwtjes. Ofcourse.
Maar ja, dat kan ik niet zien hè. Ze is niet roze met een rokje of zo, dus jammer dan.
Dan spoel ik het insect onbewogen door de wc en ga tevreden slapen.

Ik bedenk me opeens! Volgens mij beantwoord ik hier het existentiële vraagstuk inzake de mug.
De mug is er voor ons.
Zodat ons jagersinstinct bij tijd en wijle nog even aangeboord wordt.
Omdat niet iedereen een Total Recall-acteur is. Of een seriemoordenaar.
De mug is er zodat wij ons af en toe ongestraft een ware moordmachine kunnen voelen.
Ik moet,denk ik, zo'n geel pak.

ps.
We waren ook nog op vakantie. Dat was heerlijk.
En geen muggen, I might add.

wel andere vliegende objecten...

Een knap staaltje Gaston

Gisteren was Het Grote Eindfeest op onze school.
De kinderen kijken daar al weken reikhalzend naar uit, want voor hen staat Eindfeest gelijk aan tot veel te laat met hun schoolgenootjes bij de school rondrennen inclusief ranjaclown en paprikachips.
Het summum dus.
Het eindfeest staat in het kader van afscheid nemen van groep 8.
Groep 8 had dit jaar een film gemaakt genaamd 'De school draait doorrrrrrr'.
Hij was ongetwijfeld heel leuk, maar ik moet helaas bekennen dat ik er niks van gezien heb.
Ja. Het was namelijk ontzéttend warm in de grote hal van de school.
En ik ben heel klein hè, dus ik kon éigenlijk ook niet zoveel zien.
Dus moest ik wel buiten staan. Aan de Stehtisch. En bier drinken voor 1,25 per glas. Want met dit weer moet je jezelf blijven bevochtigen.
Maar toen ik later binnen de ijle klanken van het hele docententeam hoorde, ging ik toch even kijken.
Dat is het moment dat groep 8, op ons kleine schooltje hebben we het hier overigens over 9 leerlingen, toegezongen wordt door de leraren op de klanken van 'Het is een nacht.'
''t Is voor groep acht.' U hoort hem he.
En dan staan ze daar, kinderen nog, op het randje van de wijde wereld die middelbare school heet.
Met licht gegeneerde gezichten, een enkel net ontspruitend puistje, een stiekem veegje mascara, maar nog steeds kinderen.
Nou. En dan schiet ik vol hè. Echt. Ik kan wel jánken dan.
Nu is dat natuurlijk ongepast, want ik ben hun moeder niet, sterker nog, ik kén ze niet eens!
Maar geloof me, ik ervaar dan een onmiddellijke flashforward naar over 4 jaar (VIER!).
Dan staat mijn dochter daar om de periode van de basisschool af te sluiten.
Serieus, er zal niets meer van me overblijven dan een hoopje natgesnotterde Kleenex.
Not a pretty picture...

Nou goed. Ik vermande me snel, at wat Turkse hapjes die een paar moeders echt met bákken de schoolhal in hadden gesleept en nam nog maar een biertje.
Daarna bespraken we nog even de laatste scheidingen, de hoogte van de hakken van Postorderbruid-mom en de ontwikkeling van de kinderen. Zoals dat gaat aan een tafel vol bier en in een bekertje met ranja gedoofde sigaretten.
Toen volgde nog de tombola, die elk jaar garant staat voor hysterische kinderen met wapperende lootjes en de schooldirectrice die door de microfoon een knap staaltje Gaston weggeeft.
Ja en prijzen dus. Geeft ze ook weg.
Elke prijs is even gewild, van schoonmaakpakketten tot beautybonnen.
Die laatste worden overigens elk jaar op wonderbaarlijke wijze gewonnen door juffen, dat een hoop gegiebel tot gevolg heeft en Gaston die roept: 'U heeft het in elk geval níet nodig, juf G.!'
Tot mijn teleurstelling won ik niks.
Ook niet het puppytrainingsboek en óók niet de handzame rugzak.
Maar ook niet de barbecue, de MediaMarkt-bon óf! Of de roze Crocs.
Daarna plukte ik mijn gore dochter ergens uit een klimrek en ging ik naar huis.

Ja mensen, het eindfeest, het is een malle chaos maar ik vind het toch leuk.
De komende 3 jaar in elk geval.

Fluppehofje

Ik ben dus laatst achtendertig jaar geworden. Ik vind dat nogal een leeftijd.
'Hoe oud ben je nou geworden?' vroeg mijn vader aan de telefoon.
'Achtendertig vader', antwoordde ik zuchtend.
'ACHTENDÉRTIG??'
Zelfs mijn eigen verwekker was ervan in shock.
Maar à la, het is nu eenmaal zo.
En ik zit nog wel redelijk goed in't vel nu eigenlijk, maar tóch, tóch zie je het verval hier en daar intreden.
Zo maakte ik laatst voor Sanneke een foto van mijn bikini en zag tot mijn grote schrik een soort lubberend velletje onder mijn kin hangen. Los nekvel.
Gódzijdank nog geen perkamenten decolleté, maar daar moet ik wel voor uitkijken.
De zonnebrandcrème van de kinderen (hóge factor) moet mij daarbij helpen.
En zo'n los velletje -ik zei laatst een Fluppehofje, zo heet namelijk een straat hier ergens in een dorp en ik vind dat zo'n vieze naam. Fluppehofje. Dat klinkt als het binnenste van een mossel. Zo'n flupje. - heb ik ook bij mij oogleden.
Dat is niet meer strak en stevig, maar geeft tegenwoordig mee als ik oogschaduw op doe.
Het blijft even verbaasd omhoog staan om daarna weer zachtjes aan omlaag te zakken.
Akelig hoor.
Nu ik dus regelmatig fanatiek Insanity - Ik Insanity, hij Insanitied, wij Insanitieën - lig ik vaak in vreemde bijkans anatomisch onmogelijke houdingen op de huiskamervloer.
Het viel mij op dat bij de plankhouding mijn t-shirt altijd nogal bungelde in de buikarea.
Tót ik mijn t-shirt even omhoogtrok en vol afgrijzen staarde naar loshangend buikvlees! Niks shirt!
Loshangend buikvlees! Aka vetschort. Of Buikschort.
Nou allemaal rústig blijven!
Het is niet zo dat het ding over m'n venusheuvel hangt ofzo he. Zo is't ook niet.
Maar toch. Het was een angstaanjagende ervaring.
Ik wilde dit laatst tijdens een sushi-avond aan mijn vriendinnen demonstreren door op handen en voeten tussen de maki's en de tori kipvleu

Whatever!
Hittestress! Zomer! Zon! Warm! Puf!

oh. Ik werk. Bijzonder jammer.

Ik mis mijn oude logjes een beetje

Ik mis mijn oude logjes een beetje. Of de tijd dat ik nog schreef. Of eigenlijk de tijd dat ik 's avonds achter m'n laptopje zat en structureel mijn vaste logjes afging aan de hand van de feedreader en daar dan overal reageerde en dan zelf ook wat schreef.
Was dat niet leuker? Eigenlijk?

Want net dook ik even in mijn eigen archieven, gezien het feit dat mijn zoon donderdag aanstaande verjaart (6 alweer, zes!) en dan worden moeders altijd een beetje van 'oeeeh, weet je nog toen?' en dan gaan ze wandelen over Herinneringenlaan en hoofdschudden over dat de tijd zo snel gaat.
WAT OOK ZO IS!
Maar ik las dus wat oude logjes en ik moest om mezelf lachen! HAHA!
Mag ik dat zeggen, Mart? Ja, dat mag ik zeggen.
Vraag me trouwens af of Youp van 't Hek ook wel eens een oude show van zichzelf terugkijkt en dijenkletsend op de bank zit. Hmm. Toch eens vragen. #ofniet

(Wat pas echt grappig is, is dat het de komende dagen trópisch heet wordt, maar vrijdag 19 graden met regen.
HAHA! Die vrijdag, wat een loser. Je zou er maar een kinderfeestje op gepland hebben!
Kijk je mooi op je neus! *uitdrukkingsloze blik hier*)

Weet je. Ik hou het gewoon even kort. Misschien werkt dat wel voor me.
Een microblog maar dan iets langer.
En wie weet heb ik dan morgen wel zin om over het verval van mijn lichaam -bijziend, vetschort, nekvel- te schrijven.

Goed. En nu imagegooglede ik een beetje om het logje wat aantrekkelijker te maken, maar ik deed dat op vetschort en toen gaf ik over in mijn mond. Dus ik ga even iets anders zoeken.

Now I'm a believer

Een logje. Oké een logje.
For those who read.

Nou. Mijn dochter stond gisteren op de planken. Voor 't eerst.
De Eci Cultuurfabriek alhier organiseerde in samenwerking met Cinékid een 3-daagse activiteit die in het teken stond van Shrek.
Kinderen konden kennis maken met zang, dans, toneel, decors bouwen, film maken en meer van zulks.
Creativiteit ende Expressie!
En gisteren was de Grande Finale.
Olivia was elke dag zenuwachtig; het was tenslotte ook wel wat voor een kersverse 8-jarige.
Drie dagen van 10.00 tot 16.00 uur bezig zijn met 60 andere kinderen en naar een voorstelling voor 240 man toewerken.
But, she did it and conquered!
Je zag met de dag haar zelfvertrouwen en de nieuw verworven zelfstandigheid groeien.
Wat overigens af en toe gepaard ging met een grote puberale bek richting haar moeder. Ik dus.
Toen ze me gisteren, met een dikke laag toneelmake-up en schmink uit haar buurt bonjourde, had ik even een flashforward.
Naar zaterdagavonden, een naar Miss Sporty riekende puberkamer, waarin een nurkse pubermeid zich omkleedt voor een stapavond terwijl ze haar moeder uitkaffert.
Oh. Of een flashback. Nu ben ik in de war.
(....)

Ze had trouwens ook de beschikking over mijn antieke Nokia. Mocht er wat zijn enzo, je weet wel.
Ik kreeg die 3 dagen wel 3 berichtjes.

Short Text Message, hè. Ik bedoel maar.

Maar het was prachtig om te zien. Ze mocht de show openen met de legendarische woorden: 'Goedenavond dames en heren. Welkom in de Eci. We beginnen de avond met een film.'
En dan staat ze daar hè, mensen, voor een volle zaal, m'n kínd!
Jahahaha. *keelsnik*

Maar het was zeker leuk. En leerzaam. Behalve zang en dans ook een leerschool voor weerbaarheid, zelfvertrouwen en zelfstandigheid.

(zij daar links van het midden met het groene maillotje)

Oh. En voor de Insanity-geïnteresseerden. En ik wéét dat jullie er zijn! Mássaal!
Ik maakte de 60 dagen vol.
Ik ben een lean, mean Insanity-machine. Of zoals deze site zegt:
Say you’re one of the brave, suicidal few, and are on the verge or have actually finished the 60 day INSANITY workout. You’ve sweated, cursed, near given up, but the end is now in sight. You’re ripped, shredded, lean mean and in the best shape of your life.

Ja, ik ben in de best shape of my life, ik zag centimeters lijf verdwijnen, spieren ontstaan, borsten veranderen in slappe zakjes en het gewenste gewicht werd bereikt. Maar godsakker, wat was het hard werken.
Als ik nu een before & after-foto had gemaakt én de -kuch- officiële versie van de dvd's had gehad, dan had ik nu recht gehad op zo'n cool t-shirt. I EARNED IT!
De meest gestelde vraag is 'En, heb je nu een sixpack?'
Neen. Ik heb geen sixpack!
Ik heb 2 kinderen in mijn buik gedragen en die buik is daar blijkbaar nogal trots op en wil dat dus nogal laten zien. Zeg maar.
Ik bedoel, hallo. Hee. Ja. Want een sixpack? Moeder en een sixpack?

 

Eh. Nouja. Ik niet dus. 

En toen was ik dus klaar. En keek een week apathisch voor me uit. 

Toen ging ik naar de sportschool. Daar waren mensen die stonken.

Dus ben ik maar weer opnieuw begonnen. HAHA.

Niet elke dag, hoor, alleen wanneer het mij uitkomt he. 

Maar met die onderhuidse vetlaag angst om m'n shape kwijt te raken, is dat toch wel een paar keertjes per week. 

Het is nu natuurlijk een kwestie van tijd tot Shaun me vraagt zijn nieuw Tanya te zijn. 

Maar goed. Daar heb ik natuurlijk helemaal geen tijd voor. 

Tijd? 

Hoe laat is het?! 

Oh mensen toch. 

Dag. 

De geur van school.

Ons schooltje is een mooi schooltje. Ik kwam er voor het eerst toen ik, nog kindloos, mijn stem ging uitbrengen op Jan Marijnissen.
Ik weet ook niet meer waarom, de Stemwijzer had het vast gezegd.
Het stembureau was in de hal van de school en het eerste wat me opviel was het enorme lampachtige gebeuren aan het hoge, hoge plafond en de imposant grote trap.
Zo’n trap waar je het liefst vanaf wil schrijden terwijl je met wat kniebewegingen ‘dit is de show, show, showbizzquiz’ neuriet.
Ik dan.
Ik vond het een mooie hal en er hing, behalve de lamp, een fijne sfeer en het rook zo lekker naar school.
Wat ís dat eigenlijk voor geurtje? Het is een vleugje klei en een snufje grafiet, op een bedje van linoleum. Zoiets.
Een geur die je, hóp, zo 30 jaar terug in de tijd brengt.
Ik dacht, deze school ruikt precíes zo als mijn vroegere school; hier moeten mijn toekomstige kinderen heen!
Nu ruiken natuurlijk alle scholen zo, maar zo lijkt het of de keuze voor deze school een intuïtieve keuze was. Vind ik mooier dan ‘en nou ja, hij ligt tegenover ons huis’.
Allebei komt het niet zo weloverwogen over, maar goed, da’s een ander verhaal.

En zo geschiedde. Ik schreeuwde, de engelen zongen, mijn dochter kwam op aarde en vier jaar later ging ze naar school.

Lees verder: klik

The simple life

Dit weekend hadden we zomaar een gevalletje online pesten aan het handje.

Online pesten dat nog in de babyschoenen staat weliswaar, maar desondanks, pesten was het.

Olivia (7, zeven!) was op haar vaste webplekje* waar ze een poppetje kan aankleden en spelletjes mee kan doen én waar ook een chatfunctie is.

Pedagogisch verantwoorde ouder als ik ben, had ik haar van tevoren al gewezen op een aantal regels met betrekking tot het chatten.

Alleen praten met de kinderen die je kent, voornamelijk klasgenootjes dus en als een onbekende iets tegen je zegt of vriendjes wil worden, dan negeer je dat.

En Olivia, gehoorzaam als altijd, deed dat.

Afgelopen vrijdag zag ik haar opeens met knipperende oogjes en een vertrokken mondje achter de laptop zitten. Ik hoefde maar even vragend te kijken en ze liet me zien wat het probleem was.

‘Olivia, je ben lelik ook in het echt ga maar naar je moeder om het daar uit te hiulen huilenbalk’, las ik.

Ik keek naar mijn dochter en zag de tranen in haar ogen. ‘Wat is dít!?’ brieste ik. ‘Dit kan dus niet hè?!’

lees meer --> klik

Dig deeper!

Als je wel eens naar daytime-teevee kijkt, ben je hem misschien wel eens tegengekomen; Shaun T.
Shaun T. ' is an American fitness trainer and choreographer best known for his Insanity and Hip-Hop Abs home fitness programs for adults and children.'
De T staat voor tiran. Ik weet het zeker. Oh nee, voor Thompson lees ik nu, maar Tiran is leuker.
Wij hebben dus de dvd's van Shaun's 60-day Total Body Conditioning Program in huis.
Hoe het gekomen is, ik weet het niet meer, maar opeens waren ze er en nu blaft Shaun T. elke dag tegen me.
Dat ik it moet pushen en deeper moet diggen.
Ik leg het even kort uit. Je doet 60 dagen wat Shaun van je vraagt en je hebt een lijf om u tegen te zeggen.
Mijn lijf mag overigens gewoon getutoyeerd worden, graag zelfs, maar dat terzijde.
En eigenlijk is het 54 dagen, maar lag vast niet zo lekker in het gehoor.
'Sixty day program!'
'Fiftyfour day program!'.  Nee. Inderdaad minder.
Nou goed. Je begint met een fit-test om te kijken of je conditioneel gezien een beetje mee kunt komen met zijn afgetrainde workoutgirls -and buddy's.
Dat kon ik. Goddank. Dat gezwoeg in de sportschool was niet voor niks.
Dus begon ik nogal monter aan het programma, niet wetende dat ik hiermee dagelijks een bijna dood-ervaring zou eh..ervaren.
Holy halleluja! Daar sta je dan. In je gympakje in de huiskamer. Bevelen op te volgen van een neger met een sixpack die uit je laptop tegen je schreeuwt. 'Push it, push it! Push yourself further!'
En ik push mezelf een slag in de rondte, want ja, ik wil ook zo'n buikje.
De oefeningen hebben ook hele angstaanjagende namen zoals de Suicide Jump - nou, dan weet je het wel hè. Het flatgebouw ontbreekt nog, maar verder is het killing ja -, de Mummy Kicks, de Level 1 Drills, en de gevreesde Ski Abs en In Out Abs.
Dan heb je ook nog de Mountain Climber. Waarbij je handen wat klauwen in de lucht en het in combinatie met je benen moet lijken op de bewegingen van een bergbeklimmer.
Verstandig zou zijn om je niet aan mij te zekeren, want ik flikker elke keer van die berg naar beneden, sterker nog, ik zou met die bewegingen niet eens een meter omhoog komen.
En terwijl ik op de top van m'n krachten ligt te Ski Absen, met m'n benen in de Playmobil Pony Ranch en een arm in het kartonnen Albert Heijn-keukentje, dan vervloek ik stiekem Tanya.
Tanya is het oogappeltje van Shaun.
Tanya hééft al zo'n buikje. En een akelig uithoudingsvermogen. En de perfecte houding.
'KEEP FORM OVER SPEED! '
En Tanya blijft gewoon lachen tijdens de workout. Ik kan Tanya niet zo goed hebben, for all the obvious reasons.
Kijk. Dit is Tanya. En ze is heel focussed.

Tanya heeft geen stuk Lego dat in haar handpalm drukt als Shaun haar zegt dat het Level 1 Drills-tijd is. 

En als ze bij de Triceps Dipp nog een extra voet de lucht ingooit, dan plakt daar geen paardenweetjeskwartetkaart aan vast. Tanya heeft de ruimte. En misschien ruimt Tanya de speelhoek van haar kinderen wél op.

Désalniettemin; als ik Tanya zie, denk ik, wat jij kan, kan ik ook, grietje. 

Dus ik ga er tegenaan, hoor, jazeker. 

Het zweet gutst hier letterlijk op de grond, serieus. Een onvervalst staaltje 'what doesn't kill you, makes you stronger'.

Ja, nee, het zijn pittige traininkjes, mensen. 

En is voor íedereen! Zie ik. Hier. Haha. 

Eitherway. Dat wilde ik even met jullie delen. 

Ik Suicide Jump, maar ik bén er nog, hoor!  

En och kijk, Tanya is ook wel eens moe. Gelukkig zeg.

Oh. En jullie willen zeker weten of het werkt he? 

Nou. Ik ben bij dag 16 en ja, ik voel me fitter en leniger én m'n buikschort is wat verminderd. 

Dus.

.....

Heerlijk. Ik kon niet wachten tot de situatie zich voordeed om het woord 'buikschort' te gebruiken. Eindelijk. 

Een theelepeltje Carnaval

Vorige week lag de provincie waar ik woon op zijn gat. Het was Carnaval.
Zichzelf ontzettend serieus nemende bedrijven en instanties gaan dan zonder gêne gewoon minstens 2 dagen dicht. Gesloten. Afwezig. Weg. We zien u en uw alchoholkegel graag woensdag weer.
Als het carnaval niet in je bloed zit, dan is de Carnavalsvakantie een goede reden om de provincie te verlaten of om je op te sluiten in je huis.
Bij mij zit het niet in het bloed. Ik kreeg nooit een paplepel met Carnaval erop.
Toen ik 8 was, verkleedde ik me als non en vierde ik in Schiedam 2 uurtjes Carnaval op school.
Non ja. Had ik zelf bedacht. Geen prinses, Pippi Langkous of zuster, nee, non.
Laten we het vooral niet proberen te analyseren.

lees verder --> klik

Everyone called her Pretty Belinda

Ik doe net of ik geen griep heb. Tot nu toe gaat me dat prima af.
De ietwat overtrokken reactie toen vanochtend bleek dat er geen Ibuprofen meer in huis was, buiten beschouwing gelaten.
Ik kan namelijk alleen drugs [drah-ks] met een glad suikerlaagje innemen.
Dat vind ik zelf tenminste. Zo'n stroeve paracetamol, daar stik ik in, daar ga ik dood van! Ik kan dat niet, ik wil dat niet! Lucht! Gorgel! Choke!
Dat zit natuurlijk tussen de oren, weet ik ook wel, want een patatteke slik ik met gemak in z'n geheel door. Overdwars zelfs nog.
Maar goed, vanochtend móest ik die paracetamol nemen om mezelf de dag door te slepen.
En weet je. Ik deed het gewoon. Nadat ik mezelf streng had toegesproken en wat over 2 bevallingen en ruggeprikken en vreselijke weeën had gemompeld.

Goed verhaal dit.

Nog zoiets ergs; het is bijna Carnaval hier. Ik kan dat niet, ik wil dat niet! Lucht! Gorgel! Choke!
Ik hoorde een collega zeggen dat hij de Carnavalsweek met 'de ballen in het zand' ging liggen en naar Egypte vertrok.
Sindsdien kan ik aan niks anders meer denken.
Die ballen in het zand. Ik zie het ook voor me, hè. Beetje zweterige slappe ballen met zandkorreltjes er aan vastgeplakt. Gewoon zwembroekloos hangend op het zand.
Want het is februari en je ligt in de zon; dat moet gevierd worden! Zonder textiel!
Voor mij is dat helaas niet weggelegd. Ik heb geen ballen en ook geen knaken om met het gezin een week naar het noorden van Afrika te trekken.
So be it.
De kinderen zijn wel wat carnavalesker ingesteld dan ik en voerden al ingewikkelde gesprekken over 'wat ze zouden worden.'
Olivia was er snel uit. Ze werd indiaan. Nou, énig. Voor de verandering eens niks roze en synthetisch.
Tijl was, as always, een ingewikkelder verhaal.
Hij wilde geen stoere indiaan of cowboy worden. Geen draak of zeerover. Nee, wilde hij allemaal niet. Banaan, dat wilde hij. Of tomaat.
(....)
Ik liet het woord 'gele maillot' vallen en toen vond hij Spiderman eigenlijk ook best een leuk idee.

En we krijgen een koning hè. Dat is jullie vast niet ontgaan. Dat zou wat zijn; dat je dat nieuws nu voor het eerst in mijn logje leest. HAHAHA.
Nou goed, ik vind het allemaal prachtig. Ik vind de koningin lief en ben blij voor haar dat ze het koninklijke stokje aan haar zoon door mag geven.
Dus nu vieren we de eerste Koningsdag op mijn dochters 9e verjaardag.
Damn that Wilhelm IV, steals her thunder...

En ze rookt hè, de koningin. Wist je dat?  Ja echt. Ik voel me zó met haar verbonden door dat feit!
Ik stelde me zo voor dat ze na De Mededeling nog even in de camera bleef kijken of dat rode lampje inderdaad uitging en dat ze dan onder de tafel naar haar tas grabbelde om haar pakje sigaretten te pakken. Met een hoofdbeweging naar de man of vrouw achter de camera. 'Pje vuur?'
Wat zou ze roken eigenlijk? Gauloise rood of blauw? Gewoon Marlboro, of Caballero?
Geen shag toch? Alsjeblieft geen shag!
Belinda! Ja, dat moet wel. Stijlvol en conservatief.

Oh. Google zegt dat ze allang niet meer rookt.
Hm.
Nou. Ik doe gewoon alsof.

Kijk die spierballen mensen!
En dat wásbordje!

Ik ga Ibuprofen kopen. Dag.

Tafeltje dek je!

Mijn dochter loopt tegen de tafels aan.
Nee, ze heeft geen evenwichsstoornis of een plotselinge visuele handicap; tafeltjes bedoel ik. De tafels.
1 x 1 = 1, 2 x 1 = 2, dat werk.
Wikipedia vertelt mij net dat ‘tafel’ een synoniem is voor tabel. Rekentabellen. Hee! Tafel, table, nah! Weer wat geleerd.
De vijfjarige Tijl pocht achteloos dat hij de meeste tafels al kent. ‘Dit is de eettafel en dat daar de kleine tafel.’ Waarop Olivia snuivend om zoveel onwetendheid hem toesiste dat ie er echt nog níks van snapt, hè!?
Nee, ze heeft het er niet makkelijk mee, ons alfameisje.
Schrijven, taal en lezen, ze draaide er haar hand niet voor om.
‘Nou, ‘ zei de juf bij de laatste ouderavond. ‘Ik wil Olivia misschien wel laten doortoetsen. Ze heeft zo’n hoog niveau qua lezen en schrijven. Ik wil wel aan haar behoeftes blijven voldoen.’
Ja, joh, prima vond ik. En ik sleepte nog maar een plunjezak biebboeken ons huis binnen. ‘Want ik lees echt supersnel, mam, én al B-boeken, hoor.’
En inderdaad, het huiswerk kwam binnen en ging voor ons ongezien, maar gemaakt weer naar school. Alles was een makkie, joh. Een mákkie!

Lees verder --> klik