Een knap staaltje Gaston

Gisteren was Het Grote Eindfeest op onze school.
De kinderen kijken daar al weken reikhalzend naar uit, want voor hen staat Eindfeest gelijk aan tot veel te laat met hun schoolgenootjes bij de school rondrennen inclusief ranjaclown en paprikachips.
Het summum dus.
Het eindfeest staat in het kader van afscheid nemen van groep 8.
Groep 8 had dit jaar een film gemaakt genaamd 'De school draait doorrrrrrr'.
Hij was ongetwijfeld heel leuk, maar ik moet helaas bekennen dat ik er niks van gezien heb.
Ja. Het was namelijk ontzéttend warm in de grote hal van de school.
En ik ben heel klein hè, dus ik kon éigenlijk ook niet zoveel zien.
Dus moest ik wel buiten staan. Aan de Stehtisch. En bier drinken voor 1,25 per glas. Want met dit weer moet je jezelf blijven bevochtigen.
Maar toen ik later binnen de ijle klanken van het hele docententeam hoorde, ging ik toch even kijken.
Dat is het moment dat groep 8, op ons kleine schooltje hebben we het hier overigens over 9 leerlingen, toegezongen wordt door de leraren op de klanken van 'Het is een nacht.'
''t Is voor groep acht.' U hoort hem he.
En dan staan ze daar, kinderen nog, op het randje van de wijde wereld die middelbare school heet.
Met licht gegeneerde gezichten, een enkel net ontspruitend puistje, een stiekem veegje mascara, maar nog steeds kinderen.
Nou. En dan schiet ik vol hè. Echt. Ik kan wel jánken dan.
Nu is dat natuurlijk ongepast, want ik ben hun moeder niet, sterker nog, ik kén ze niet eens!
Maar geloof me, ik ervaar dan een onmiddellijke flashforward naar over 4 jaar (VIER!).
Dan staat mijn dochter daar om de periode van de basisschool af te sluiten.
Serieus, er zal niets meer van me overblijven dan een hoopje natgesnotterde Kleenex.
Not a pretty picture...

Nou goed. Ik vermande me snel, at wat Turkse hapjes die een paar moeders echt met bákken de schoolhal in hadden gesleept en nam nog maar een biertje.
Daarna bespraken we nog even de laatste scheidingen, de hoogte van de hakken van Postorderbruid-mom en de ontwikkeling van de kinderen. Zoals dat gaat aan een tafel vol bier en in een bekertje met ranja gedoofde sigaretten.
Toen volgde nog de tombola, die elk jaar garant staat voor hysterische kinderen met wapperende lootjes en de schooldirectrice die door de microfoon een knap staaltje Gaston weggeeft.
Ja en prijzen dus. Geeft ze ook weg.
Elke prijs is even gewild, van schoonmaakpakketten tot beautybonnen.
Die laatste worden overigens elk jaar op wonderbaarlijke wijze gewonnen door juffen, dat een hoop gegiebel tot gevolg heeft en Gaston die roept: 'U heeft het in elk geval níet nodig, juf G.!'
Tot mijn teleurstelling won ik niks.
Ook niet het puppytrainingsboek en óók niet de handzame rugzak.
Maar ook niet de barbecue, de MediaMarkt-bon óf! Of de roze Crocs.
Daarna plukte ik mijn gore dochter ergens uit een klimrek en ging ik naar huis.

Ja mensen, het eindfeest, het is een malle chaos maar ik vind het toch leuk.
De komende 3 jaar in elk geval.

Fluppehofje

Ik ben dus laatst achtendertig jaar geworden. Ik vind dat nogal een leeftijd.
'Hoe oud ben je nou geworden?' vroeg mijn vader aan de telefoon.
'Achtendertig vader', antwoordde ik zuchtend.
'ACHTENDÉRTIG??'
Zelfs mijn eigen verwekker was ervan in shock.
Maar à la, het is nu eenmaal zo.
En ik zit nog wel redelijk goed in't vel nu eigenlijk, maar tóch, tóch zie je het verval hier en daar intreden.
Zo maakte ik laatst voor Sanneke een foto van mijn bikini en zag tot mijn grote schrik een soort lubberend velletje onder mijn kin hangen. Los nekvel.
Gódzijdank nog geen perkamenten decolleté, maar daar moet ik wel voor uitkijken.
De zonnebrandcrème van de kinderen (hóge factor) moet mij daarbij helpen.
En zo'n los velletje -ik zei laatst een Fluppehofje, zo heet namelijk een straat hier ergens in een dorp en ik vind dat zo'n vieze naam. Fluppehofje. Dat klinkt als het binnenste van een mossel. Zo'n flupje. - heb ik ook bij mij oogleden.
Dat is niet meer strak en stevig, maar geeft tegenwoordig mee als ik oogschaduw op doe.
Het blijft even verbaasd omhoog staan om daarna weer zachtjes aan omlaag te zakken.
Akelig hoor.
Nu ik dus regelmatig fanatiek Insanity - Ik Insanity, hij Insanitied, wij Insanitieën - lig ik vaak in vreemde bijkans anatomisch onmogelijke houdingen op de huiskamervloer.
Het viel mij op dat bij de plankhouding mijn t-shirt altijd nogal bungelde in de buikarea.
Tót ik mijn t-shirt even omhoogtrok en vol afgrijzen staarde naar loshangend buikvlees! Niks shirt!
Loshangend buikvlees! Aka vetschort. Of Buikschort.
Nou allemaal rústig blijven!
Het is niet zo dat het ding over m'n venusheuvel hangt ofzo he. Zo is't ook niet.
Maar toch. Het was een angstaanjagende ervaring.
Ik wilde dit laatst tijdens een sushi-avond aan mijn vriendinnen demonstreren door op handen en voeten tussen de maki's en de tori kipvleu

Whatever!
Hittestress! Zomer! Zon! Warm! Puf!

oh. Ik werk. Bijzonder jammer.

Ik mis mijn oude logjes een beetje

Ik mis mijn oude logjes een beetje. Of de tijd dat ik nog schreef. Of eigenlijk de tijd dat ik 's avonds achter m'n laptopje zat en structureel mijn vaste logjes afging aan de hand van de feedreader en daar dan overal reageerde en dan zelf ook wat schreef.
Was dat niet leuker? Eigenlijk?

Want net dook ik even in mijn eigen archieven, gezien het feit dat mijn zoon donderdag aanstaande verjaart (6 alweer, zes!) en dan worden moeders altijd een beetje van 'oeeeh, weet je nog toen?' en dan gaan ze wandelen over Herinneringenlaan en hoofdschudden over dat de tijd zo snel gaat.
WAT OOK ZO IS!
Maar ik las dus wat oude logjes en ik moest om mezelf lachen! HAHA!
Mag ik dat zeggen, Mart? Ja, dat mag ik zeggen.
Vraag me trouwens af of Youp van 't Hek ook wel eens een oude show van zichzelf terugkijkt en dijenkletsend op de bank zit. Hmm. Toch eens vragen. #ofniet

(Wat pas echt grappig is, is dat het de komende dagen trópisch heet wordt, maar vrijdag 19 graden met regen.
HAHA! Die vrijdag, wat een loser. Je zou er maar een kinderfeestje op gepland hebben!
Kijk je mooi op je neus! *uitdrukkingsloze blik hier*)

Weet je. Ik hou het gewoon even kort. Misschien werkt dat wel voor me.
Een microblog maar dan iets langer.
En wie weet heb ik dan morgen wel zin om over het verval van mijn lichaam -bijziend, vetschort, nekvel- te schrijven.

Goed. En nu imagegooglede ik een beetje om het logje wat aantrekkelijker te maken, maar ik deed dat op vetschort en toen gaf ik over in mijn mond. Dus ik ga even iets anders zoeken.