Leaving the comfort zone

Smokey Robinson en de Miracles zingen over de tranen van een clown.
Vandaag luister ik vrijwillig naar Radio 2.
Vanachter het bureau dat de afgelopen 13 maanden mijn plekje was op dat gekke Jiskefeteske kantoor met de dito collega's.
Ik luister vrijwillig omdat dit de laatste dag is dat ik hier zit en ik de Office Experience ten volste wil ervaren.
Hahaha.
Nonsens.
Ik ben mijn earplugs vergeten. Eerpluks.
Maar het is wel mijn laatste dag hier. Ik heb zowaar een Andere Baan gevonden.
Een dynamische. Een afwisselende. Bij een jong groeiend bedrijf.
En dat is héél leuk!
Tegelijkertijd schijt ik stiekem ook een beetje in mijn stringetje hoor. (bah..visual...)
Want tegelijk met het zetten van mijn handtekening onder dat contract, trok ik mezelf ook hardhandig uit mijn comfort zone.
Zo, hóp het onbekende in.
Meer verschillend dan dat ik het afgelopen jaar, de afgelopen jarén, gewend ben, kan het niet zijn.
Elke dag naar kantoor, zelfde plekje, zelfde werk, zelfde mensen, zelfde uitzicht.
Op dezelfde tijden, dezelfde uren, koffie uit hetzelfde kopje.
Makkelijk, vertrouwd en veilig.
En dadelijk is het elke dag anders, rij ik van hot naar her, heb ik hopelijk ergens een tafeltje waar ik mijn laptop (!) kan neerzetten en krijg ik hopelijk koffie uit zoveel mogelijk verschillende bekers.
Daarbij en niet geheel onbelangrijk ga ik iets doen waarvan ik niet zeker weet of ik er goed in ben.
Dat is dan best eng.
Maar hee. Het is ik! En daar onder de vermomming van een kantoorjuf zit, natuurlijk naast een Russische undercoveragente, ook nog eens een eagerbeaver met een enthousiasme van heb-ik-jou-daar, die al een afspraak maakte bij een klant terwijl ze nog niet eens in dienst is.
Haha. Uitslover.

Iemand op Twitter vroeg me: Joh, je gaat sales doen? Vind je dat leuker dan schrijven?
Daar moest ik toch even het romantische beeld dat ze over mij had aan stukken slaan. Och erm.
Neen, ik zit niet de hele dag met een gepijnigde blik naar een typemachine te staren.
Neen, ik word niet heel rijk van het schrijven van 1 (!) column per maand.
En neen, ik ben niet bezig met mijn memoires waar een uitgever dus niet nú al een half miljoen voor heeft betaald en waar ook niet de filmrechten voor zijn verkocht.
Welnee. Ik werk gewoon. Een baan. Op een kantoor. Voor een baas. Gewoon in het keurslijf.
Zoals het merendeel van de mensen. Omdat we dat moeten om een hypotheek te betalen of gewoon, heel gek, omdat we dat willen.
Schrijven doe ik erbij. Graag zoveel mogelijk.

Goed. Ik dwaalde even af.
Ik ga luisteren naar de Doobie Brothers, mijn bijna ex-collega's nog eens trakteren op een rondje koffie en ze een aaitje over de gekke bolletjes geven.
De collega's dan. Niet de Doobie Brothers.
Die hebben vast vet haar.
Bah.