The A-team

Vandaag moest ik even naar de Lidl.
Daar ging ik heen voor hun onbekende en daardoor onderschatte diepvries paëlla.
Rijk gevuld met inktvis, garnalen, mosselen en veel groentespul.
U weet, niks is mij te gek om een voedzame maaltijd op tafel te zetten, daar wil ik best een stukje voor rijden.
En dan loop ik door die Lidl en even later ook nog door de Aldi en dan ben ik elke keer weer zo verrukt over alles wat ze hebben!
Want ze hebben zoveel! En het is allemaal zo goedkoop!
Ze hebben alles! En alles is maar iets van 0,04 cent enzo! Ja echt!
'Waarom kom ik hier niet vaker?' mompel ik voor mezelf uit terwijl ik in mijn ooghoek een Turkse vrouw 700 flesjes water zie inladen en me een fractie van een seconde zorgen maak of ik iets gemist heb over op het zuiden van Nederland aanstormende satelietbrokstukken.
Maar die gedachte wordt verdrongen door de aanblik van een multihakker.
Want misschien moet ik die wel.
Ik heb altijd graag willen multihakken. Multihakken is a way of life.
Hakken dat is één ding. Maar wil je het goed doen, doe je het multi. Zo is het gewoon.
Maar wacht!
Daar! Een verwarmingskussen voor rug en nek! 'Ideaal voor langdurige, weldadige warmte rondom rug en nek door extra lang rugkussen! Met 6 instelbare temperatuurstanden!'
Misschien moet ik die wel.
Kijk eens hoe content die mevrouw er bij kijkt!

Hoe zalig zal de winter zijn? Op de bank, onder een dekentje met 10 openstaande Wordfeudspellen een goed boek en dan die langdurige, weldadige warmte.
En dat voor maar € 19,99.
Maar goed. Ik was er natuurlijk voor die paëlla. Dus loop ik maar stug door en laat ik me niet verleiden door Mister Choc's chocoladerozijnen, de 100 % buffelledere lederhose (?!), het voetmassageapparaat of de maxiverpakking tiramisu.
Ook de pot olijven the size of a watermelon laat ik staan, maar ik knik wel even geïmponeerd naar hem.
Omdat ik geen aanhangwagen bij me heb, leg ik het familiepak Nepedet wc-papier ook maar weer terug.
Ik ging tenslotte alleen voor de paëlla.

Ja kijk. Die gravadlax had ik nodig voor de salade.
Het ontbijtspek omdat Olivia dat zo graag bij haar gebakken eitje eet.
Die milkshakes, de poffertjes en de ijsjes omdat we een logeetje hadden.
Dan wil je tóch iets extra's doen natuurlijk.
Chips. Moet je gewoon in huis hebben.
En. Potverdórie hee! Die Mister Choc!
Toch meegeglipt hè. Open ook nog.
Nouja. Kan ik het maar beter meteen opeten. 

Ja mensen.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen. Joost mag het weten.

Nou.
Hier kreeg ik gisteren kippenvel van. Dus doe mij maar een Guy.
Met een Charlie on the side.

Trouwens. Deze is ook prachtig.

Grienen. Fascinerend.

Vorige week las ik in ons regionale dagblad een column over De Kinderen van 9/11.
Centraal stond een meisje dat met een medaillon rondliep waar een foto van haar vader in zat die gestorven was tijdens de aanslagen op 11 september 2001.
Ze heeft hem nooit gekend omdat ze ten tijde van de aanslagen nog veilig in moeders buik zat en pas geboren werd in oktober 2001.
De column vertelde kort over een aantal kinderen dat de afgelopen tien jaar gevolgd was in het kader van '9/11 betekent niet alleen dood maar ook nieuw leven.'
Het was geen emotionele noch vals sentimentele column, het waren gewoon feiten, maar toch liepen plots de tranen over mijn wangen.
Met zo'n snik erbij. Ook nog.
Het was ochtend, ik zag er al niet zo best uit en nu ook nog janken?
Ik ging snel op zoek naar mijn kinderen zodat ze me konden irriteren en ik de tranen kon wegvegen.

Afgelopen vrijdag raakte ik naar aanleiding van deze foto met een paar Twitterdames in een snotterig gesprek over 'hoe groot dat maar allemaal wordt' en 'hoe snel dat toch allemaal gaat' en 'waar onze kleine weerloze baby'tjes toch in hemelsnaam waren' en 'konden we ze nog maar eens voelen en ruiken met hun kleine meconiumkontjes' en ik kon wederom mijn make-up bijwerken.
Diezelfde avond mocht ik aanwezig zijn op de surpriseparty van een 18-jarige.
Toen ze volledig verrast (surprised in het Engels, vandaar de naam surprise-party!) binnenkwam en van blijdschap (hoop ik) begon te huilen, jankte ik mee. Vriendin B. deed ook van 'boehoehoe'.
Even later moest de jarige wéér huilen (verder vond ze het een heel leuk feestje, hoor) omdat ze een tripje naar haar vriendin in Parijs cadeau kreeg en wederom stonden de moeders met hun handen voor hun ogen te wapperen.
Dat is trouwens ook een fascinerend fenomeen. Dat gewapper met de handen.
Geen idee wat de functie is of wat we zouden willen dat het voor functie heeft.
Maar volgens mij is het niet meer dan 'ik moet bijna huilen maar dat vind ik wat gênant dus geef ik met dit gewapper aan dat ik me daar wel van bewust ben en dat ik er écht níks aan kan doen en het is zo voorbij want ik stel me gewoon een beetje aan.'

Vanochtend hoorde ik Aliyah op de radio.
Het Nederlandse 11-jarige meisje dat Hollands Got Talent gewonnen heeft.
Schijnbaar. Want ik heb het niet gezien. Omdat ik op dat feestje was.
Er werd een stukje van haar optreden ten gehore gebracht en met het aanzwellen van haar 11-jarige stemmetje voelde ik de waterlanders al komen.
Nu vind ik dat ook een prachtig lied dat je te weinig hoort, maar er om gaan grienen?
Het klonk niet helemaal zuiver hier en daar maar desalniettemin raakte het me ergens.
Bagger.
Na zo'n bevalling is niet alleen de bekkenbodemspier verzwakt, maar staan blijkbaar de traanbuizen ook wagenwijd open.
(Ik had deze vergelijking ook anders kunnen maken, maar ik koos voor deze ietwat gekuiste)

Ja joh. En toen was Dirty Dancing gisteren ook nog op televisie en die lift...die lift...en die blik...die blik van Patrick Swayze en en en....nu is ie dóód maar kijk nou hoe ie kijkt en....

Doet me eraan denken dat ik vroeger in de biologieles maar bleef doorvragen hoe het nou toch kwam dat wij menschen gaan huilen bij een emotie als verdriet of vreugde.
Meneer Lenders kon geen bevredigend antwoord geven, ('Je traanbuisjes lopen vol.' - Maar waarom dan'? 'Die lopen gewoon vol.' - Maar hoe kómt dat dan? 'Werk door, van der Poel.')  ging ik weer verder met het tekenen van een celmembraan.
Toch jammer.
Grienen. Fascinerend.

Dit logje is mede mogelijk gemaakt door Allways.

Have a happy period.

Live is life

CC. Opus

Ik had met een paar Juten een date bij de meren van Zot.
Hun credo was pret en daar kon ik me wel in vinden.
Tótdat die koala erbij kwam. Helemaal high van de qat reed hij op de DJ af en raakte hem op een centimeter na!
'Hee gamer, wat ben jij van zins?!' riep hij. Maar niemand keek op.
Want er was helemaal geen gamer in ons gezelschap.
Verderop zaten een paar Joden, in een grasveld vol madeliefjes en volgden een yoga-les.
Toen de chef echter zei: 'Wil er iemand beef?' keken ze verstoord op en pakten hun boeltje.
'Ge hoeven niet weg!' riep de chef, die blijkbaar uit België kwam en wat moeite had met zijn grammatica.
'Oh, dus we hoeven niet naar een exil?' vroegen de Joden, schijnbaar opgelucht.
Dat hoefde zeker niet. Ook al was het eb.
'Grote kansen...' mompelde de DJ voor zich uit en zette een waardeloze popsong uit de jaren tachtig op.
'Heeft iedereen genoeg bestak?!', gilde de chef overspannen en wilde liefst vandaag nog met de VUT.
'Live is life! Tadaaadadada!' zong iedereen. En we leunden tegen palen.

-wen-

En dit zijn Olivia's nieuwe winterlaarzen.
Want als er op 6 september al een herfstststststorm is, dan is de winter
vast just around the corner.

En dit is Tijl. En die schrijft zijn naam en vindt alles op school
'heel vet cool.'
('Dat betekent leuk, mama.')
(Joh.)

Verder gaat alles goed.
Wordfeuden, werken en jankend aan de broekspijpen van de zomer hangen is zo'n beetje wat de klok slaat.
Life is life.

En dit is een mooi liedje en een nog mooiere clip.
Nee, toch andersom.