Grienen. Fascinerend.

Vorige week las ik in ons regionale dagblad een column over De Kinderen van 9/11.
Centraal stond een meisje dat met een medaillon rondliep waar een foto van haar vader in zat die gestorven was tijdens de aanslagen op 11 september 2001.
Ze heeft hem nooit gekend omdat ze ten tijde van de aanslagen nog veilig in moeders buik zat en pas geboren werd in oktober 2001.
De column vertelde kort over een aantal kinderen dat de afgelopen tien jaar gevolgd was in het kader van '9/11 betekent niet alleen dood maar ook nieuw leven.'
Het was geen emotionele noch vals sentimentele column, het waren gewoon feiten, maar toch liepen plots de tranen over mijn wangen.
Met zo'n snik erbij. Ook nog.
Het was ochtend, ik zag er al niet zo best uit en nu ook nog janken?
Ik ging snel op zoek naar mijn kinderen zodat ze me konden irriteren en ik de tranen kon wegvegen.

Afgelopen vrijdag raakte ik naar aanleiding van deze foto met een paar Twitterdames in een snotterig gesprek over 'hoe groot dat maar allemaal wordt' en 'hoe snel dat toch allemaal gaat' en 'waar onze kleine weerloze baby'tjes toch in hemelsnaam waren' en 'konden we ze nog maar eens voelen en ruiken met hun kleine meconiumkontjes' en ik kon wederom mijn make-up bijwerken.
Diezelfde avond mocht ik aanwezig zijn op de surpriseparty van een 18-jarige.
Toen ze volledig verrast (surprised in het Engels, vandaar de naam surprise-party!) binnenkwam en van blijdschap (hoop ik) begon te huilen, jankte ik mee. Vriendin B. deed ook van 'boehoehoe'.
Even later moest de jarige wéér huilen (verder vond ze het een heel leuk feestje, hoor) omdat ze een tripje naar haar vriendin in Parijs cadeau kreeg en wederom stonden de moeders met hun handen voor hun ogen te wapperen.
Dat is trouwens ook een fascinerend fenomeen. Dat gewapper met de handen.
Geen idee wat de functie is of wat we zouden willen dat het voor functie heeft.
Maar volgens mij is het niet meer dan 'ik moet bijna huilen maar dat vind ik wat gênant dus geef ik met dit gewapper aan dat ik me daar wel van bewust ben en dat ik er écht níks aan kan doen en het is zo voorbij want ik stel me gewoon een beetje aan.'

Vanochtend hoorde ik Aliyah op de radio.
Het Nederlandse 11-jarige meisje dat Hollands Got Talent gewonnen heeft.
Schijnbaar. Want ik heb het niet gezien. Omdat ik op dat feestje was.
Er werd een stukje van haar optreden ten gehore gebracht en met het aanzwellen van haar 11-jarige stemmetje voelde ik de waterlanders al komen.
Nu vind ik dat ook een prachtig lied dat je te weinig hoort, maar er om gaan grienen?
Het klonk niet helemaal zuiver hier en daar maar desalniettemin raakte het me ergens.
Bagger.
Na zo'n bevalling is niet alleen de bekkenbodemspier verzwakt, maar staan blijkbaar de traanbuizen ook wagenwijd open.
(Ik had deze vergelijking ook anders kunnen maken, maar ik koos voor deze ietwat gekuiste)

Ja joh. En toen was Dirty Dancing gisteren ook nog op televisie en die lift...die lift...en die blik...die blik van Patrick Swayze en en en....nu is ie dóód maar kijk nou hoe ie kijkt en....

Doet me eraan denken dat ik vroeger in de biologieles maar bleef doorvragen hoe het nou toch kwam dat wij menschen gaan huilen bij een emotie als verdriet of vreugde.
Meneer Lenders kon geen bevredigend antwoord geven, ('Je traanbuisjes lopen vol.' - Maar waarom dan'? 'Die lopen gewoon vol.' - Maar hoe kómt dat dan? 'Werk door, van der Poel.')  ging ik weer verder met het tekenen van een celmembraan.
Toch jammer.
Grienen. Fascinerend.

Dit logje is mede mogelijk gemaakt door Allways.

Have a happy period.