Zoals ik van mezelf gewend ben, heb ik anderhalve week fluitend de andere kant opgekeken inzake het in het vorige stukje genoemde verjaarsfeestje.Dat morgen plaats gaat vinden.
Waarvoor ik nog niks in huis heb.
En ook nog geen speurtocht heb bedacht.
Maar het krijgt al wat vorm, in mijn hoofd (dank u Sanneke-San), dus dat komt goed.
En níks heerlijkers dan onder druk te moeten werken.
Ik kon er ook niks aan doen! Echt niet!
De deurbel was gegaan en ik deed open en daar stond plots de zomer voor de deur.
Kom binnen, kom binnen, riep ik uiteraard enthousiast en dat deed ze. Hij. Ze. Hij. Ze.
Ze liep naar de achtertuin en zeeg daar neer.
Ik ging er naast zitten en bakte mezelf zodanig bruin dat ik nu een topje aan heb zonder een topje aan te hebben, als u begrijpt wat ik bedoel.
Tussendoor sprong ik nog even op om met 75 kleuters naar een kinderboerderij te gaan.
Nee, niets is mij te gek.
En het was ook heel leuk. Vooral het moment toen Tijl de kwetsbare nekwervels een pasgeboren kuikentje dreigde te breken door er nogal ferm aan te trekken.
Maar behalve dat uitstapje werd er weinig meer gedaan dan het buitenbadje vullen en puffend tegen de zomer kletsen. Over hoe vroeg ze was, maar zo welkom en ook wel heel warm, maar of ze alsjeblieft nooit meer weg wilde gaan.
Vanavond spijkers met koppentijd.
Slingers, ballonnen, de hele rembem.
En morgenochtend loop ik als het gekke dorpsvrouwtje gebukt door de buurt.
Om voetafdrukken van beren, zwijnen en poesjes op de stoep te krijten en envelopjes in tuinen te verstoppen.
Jaja. En ik maar zo naïef zijn om na de bevalling te denken dat ik het zwaarste werk wel achter de rug had.
Tsss.
Brainwave.
WATERBALLONNEN!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Reacties