Ik stond net badend in het glazuur en met een verbeten smoel cakepops te maken voor de schoolkerstlunch -dus godsakke nee, ik hoopte het ook niet anders deed ik al dit werk voor niets- en dus kon ik zo snel ook even niets opbeurenders bedenken dan:
'Ach joh, maar dan hebben we het toch leuk gehad samen!?'
Verontwaardigd antwoordde ze dat ze dan nog geen 8 jaar bestaan had en dat was dus vet kort.
'Joh,' zei ik. 'Neem nou maar van je moedertje aan dat de wereld morgen niet vergaat.' Hopende dat hiermee de kous af was.
Was niet zo.
Ze ging me allerlei ingewikkelde vragen stellen over de Maya's en wie dat dan wel niet waren en hoe we dat dan allemaal wisten als die Mayadudes zelf niet eens meer bestonden!?
Ja, nou, dat wist ik ook allemaal niet hoor. En met m'n vingers vol met candymelt, was het lastig om even snel te wikipediaën.
En toen klaagde Tijl net óók nog dat ie niet dood wilde, maar hij bedoelde als ie heel oud was.
Dat kon ik gewoon afdoen met 'dat duurt nog 100 jaar, schatje'.
Ach lui. De wereld vergaat toch niet. En nu twijfel ik of ik een vraag-of uitroepteken achter die zin moet zetten. Want ik wil het natuurlijk niet jinxen, hè. Is het dadelijk mijn schuld!
Hoewel ik mijn rol in het universum wellicht eens moet herzien.
Maar als het toch, stel dat....hoe en wat enzo hè?
Daar had ik het gisteren met Von nog over op Twitter.
Zij dacht dat we er gewoon, floep, opeens niet meer waren. Alsof iemand het licht uitdoet in het heelal ofzo.
Ik denk wat rampenfilmeriger. Met meteorietinslagen en ontploffingen en verschuivingen en dat we daarna met z'n allen levend verbranden vanwege de torenhoge temperatuur op aarde.
En dan moeten we nog maar eens zien of John Cusack of Jake Gyllenhaal de held komen uithangen hè?!
Vast in geen velden of weggeslagen wegen te bekennen!
Nee, dat rennen we allemaal gillend en krijsend naar de Doomsday Preppers waar we op National Geographic al maanden honend naar kijken. 'Haha, och och, 1700 potten kikkererwten! Nee, dáár win je de intergalactische oorlog mee! HAHA!'
Rennen en vechten om een erwtje mee te kunnen pikken. Dát zouden we doen.
Ik niet. Laat me dan maar vergaan.
Erwten eten met een gasmasker op, ik weet het niet, het is gewoon niet zo'n aantrekkelijk idee.
Ik ga met het hele gezin in bed liggen, zoals die zielige mevrouw in Titanic met haar 2 kinderen, terwijl de kamer verlicht zou worden door brandende puinhopen en hopen dat het snel voorbij was.
Zo. Nou. Gezéllig hier! HAHA!
Nee. We vergaan niet.
Er breekt vast een nieuwe tijd aan. Vol hoop en glorie! Een uit het dal klimmende economie! Met free sushi for everyone!
Of hooguit een klimatologische verschuiving waardoor we in Nederland plots in een subtropisch klimaat leven! JA!
Beter is aan te nemen dat ik morgen m'n cakepops serveer in de hal van de school -dat ik die dingen überhaupt enigszins succesvol wist te maken zou op zích al een aardverschuiving teweeg kunnen brengen- tussen 100 uitgelaten bijnakerstvakantiekinderen en 's avonds op de bank naar The Voice Kids kijk.
En dat we zaterdagmorgen gewoon weer allemaal opstaan. In dezelfde stad en in hetzelfde continent.
En dat er ergens mensen zijn die de komende maanden elke avond erwtensoep eten.
Ja toch?!
Zeg ja.
