Gisteren was een dag om snel weer te vergeten, zo chagrijnig was ik.
Het was PMS, minus de P, in zijn ergste vorm. Ik vond mezelf zelfs vervelend en mijn tampon kroop van angst verder naar binnen.
....
Ai.
Té?
Oh.
Maar vandaag ben ik weer helemaal het vrouwtje.
Ik hoorde mezelf zelfs tegen een Albert Heijn-medewerkster zeggen; 'Ik heb vandaag niet zo'n zín om te klagen!' en het wichtje begreep niet half hoe uniek die zin voor mij wel niet is.
Maar goed.
Ik wil het hebben over mijn Verbazingwekkende Carrièreswitch, over Zorgen voor en over je Moeder, en over Aardig Zijn, maar ik begin vandaag met een Advertorial.
Ed. Ed Vurtowriol.
Een advertorial is een advertentie, vermomd als redactioneel artikel. Daardoor ontstaat er een ogenschijnlijk objectieve publicatie
Geen zorgen. Het wordt tóch leuk.
Mijn moeder was laatst jarig. En door omstandigheden, waar ik dus een andere keer op terugkom, betrekt zij hopelijk binnen afzienbare tijd een nieuwe woning. Helemaal voor haar zelf.
Dat is engspannend en leukspannend. En omdat ik graag aanwezig ben in het leven van mijn moeder en mijn kinderen met de regelmaat van de klok aan haar opdring, dacht ik dat het leuk was om haar iets voor haar nieuwe huis te geven met onze bloedjes in de hoofdrol.
Foto's van de kleinkinderen zijn natuurlijk een weinig origineel geschenk tegenwoordig, zodoende dat ik daar dus eh...ook voor koos.
Toevállig! (niet toevallig, want als u goed opgelet heeft, is dit een advertorial) viel mijn oog op Webprint.
Fotoalbums, fotobehang, posters, bierviltjes, foto's op canvas, noem maar op, bij Webprint kan het en Webprint heeft het.
(Wat óók nog kan trouwens, en dat vind ik persoonlijk wel een handige; ze hebben een app. En dan kun je zó, woep! via je telefoon een fotoalbumpje maken. Ik vind het handig. Nog tijdens je vakantie je fotoboek maken bijvoorbeeld. Want daarna gebeurt het toch meestal niet meer...)
Nu had ik het wel een beetje gezien met foto's op canvas en een verschaalde bierkring op het hoofd van mijn dochter zag ik ook niet helemaal zitten.
Kom, dacht ik, doe eens iets anders, ik ga voor een foto op plexiglas.
Want. Weet ik niet want.
Dus ik ging op zoek naar een paar leuke foto's. Een mooie van Olivia was zo gevonden, maar een foto van Tijl vinden waar hij niet opstaat als een manische showmaster of een hijgende Lakeland Terrïer was nog zo makkelijk niet.
Uiteindelijk vond ik twee foto's goed genoeg om ze te verplexiglassen en ik dook in het bestelsysteem van Webprint.
Dat was geen rocketscience maar ik had er wel even wat moeite mee.
Het bleek jammer genoeg zo te zijn, dat ik geen twee bestellingen tegelijk kon doen.
Wel twee keer hetzélfde product, maar twee verschillende moest je apart bestellen.
Daar fronste ik van. Een smetje op mijn uitgelaten fotobesteldag.
(Werkloos hè. Dan kan een tegenslag als dit je totále dag verpesten. Echt!)
Die dag had ik toevallig wél zin om te klagen, dus ging ik de klantenservice van Webprint aan hun mouw trekken.
Nu blijken daar heel welwillende mensen te zitten, die druk bezig zijn om een dubbele bestelling mogelijk te maken en graag tevreden klanten willen.
Yadayadayada en het was geregeld. Ik was tevreden. En een klant. Dus een tevreden klant.
Ik dankte de klantenservice op mijn allervriendelijkst, en dat ís me toch vriendelijk, mensen en ging wachten bij de voordeur.
Een weekje later, dat was dan vandaag, had ik mijn plexiglasfoto's in huis.
En ik vind ze mooi!
En hier komen ze:
Nouja. Ik vind ze leuk.
En m'n moeder vast ook.
Webprint dus.
