Over koek die op is, GLS en VGH.

De koek is op.
Olivia is er klaar mee, met dat schoolgedoe. Om alles wordt deze dagen geweend. 
Terwijl haar broertje zit te sippen over hoe láng die vakantie wel niet duren moet en hoe láng ie dan wel niet naar school kan en ondertussen even op zijn pas gekregen nieuwe fiets stapt en op twee wielen wegrijdt alsof hij nooit anders gedaan heeft, pruilt Olivia om alles en niets. 
Omdat er iemand op haar wrat stapt (dat is ook vervelend, maar hij is tegenwoordig vrij moeilijk te omzeilen), omdat we geen snijboontjes maar sperzieboontjes eten (wáárdeloze moeder die dat voorschotelt natuurlijk) en omdat Beauty parasieten heeft (Beauty het Nintendo-paard. Dan moet je parasietenpoeder kopen en daar had ze niet genoeg 'kooins' voor). 
Tijdens deze pruilbuien waar ze ook nog eens bijzonder nors bij kijkt, roept ze vertwijfeld uit wanneer we nou eens gaan zwemmen, naar de manege gaan, dat Plopsaland zo leuk was en dat ze nu echt eens in de Python moet. 
U leest het al; de last van de wereld rust op haar schouders. 
En dan kun je wel al zeven jaar zijn, makkelijk is het allemaal niet hoor! 
[sluiktrots-alert aan] Toch vertelde de juf hoe enthousiast ze is in de klas en altijd 100 % inzet toont en het leesniveau van een begin groep 6-er heeft [sluiktrots-alert uit] dus ze heeft in elk geval plezier in school. Maar schoolplezier kent kennelijk ook zijn grenzen. 
Tijd voor vakantie is het en daar ben ik het dan best wel verschrikkelijk mee eens. 
Laten we anders hier heen gaan!

Ja.. Uitstekend plan. Gaan we doen. Volgende week om precies te zijn. 
Dat ik daar in mijn nieuwe bikini kan gaan rondparaderen had nogal wat spreekwoordelijke voeten in de aarde. 
Kent u GLS? Nee? Houden zo. 
GLS, geen idee wat het betekent. Gezellige Lever Service misschien, maar ik denk dat het de G van onbuiGzaam is. Hm. Geen steekhoudende theorie, maar à la. 
Ik bestelde een bikini. Week later briefje in de bus. GLS was geweest met mijn bikini, maar ik was er niet en toen hadden ze 'm weer meegenomen. Joost mag weten waarom. 
Nu heb ik wel wat in de bustepap te brokkelen, maar nou ook weer niet zó erg dat een bikini in mijn maat niet door de brievenbus past, hè?! Brievenbuste. Ghehe. 
Ik moest bellen naar een telefoonnummer. 'Dit gesprek kost 1 euro plús de kosten van uw mobiele telefoon.'
Wel ja. 
Meiske zei dat ze de volgende dag weer zouden komen. 
Ik zei, joh, geef het anders aan de buren, want morgen moet ik ook werken. 
Nou vooruit, één afwijkend huisnummer kon ze wel noteren.
Volgende dag zelfde briefje, geen bikini, ook niet bij de buren.
Ik weer bellen. 'Dit gesprek kost 1 euro plús de kosten van uw mobiele telefoon.' Uhuh. 
Meiske zei dat Bram (Bram ja. Bram de Gezellige Bezorger) zei dat er níemand in de hele straat thuis was. NIEMAND! 
Dus had Bram mijn bikini weer meegenomen. 
Dat is dan het punt dat ik wat geïrriteerd begin te raken, hè.
Ik zeg: Ik. Wil. Mijn. Bikini. Hoe kan ik 'm te pakken krijgen?
Nou, dat was uiteraard geen probleem. Die kon ik dan vanaf de volgende dag gaan óphalen.
Vierendertig komma twee kilometer verderop.
Ja.
Ik zei, je bent niet goed. Ik betaal verzendkosten, bel 2 keer à 1 euro per minuut plús de kosten van mijn mobiele telefoon en nu moet ik 34,2 kilometer gaan rijden met de geschatte brandstofkosten van € 6, 02?!
Ik dacht het dus niet.
Door mijn van gekkigheid overslaande stem dacht het GLS-meisje het dus zelf ook niet.
Goed, het wordt een lang verhaal mensen.
Het eindigde vanmiddag toen ik dus tóch mijn bikini zelf moest ophalen, maar dan 2 komma 2 kilometer verderop bij een onfrisse autoshop met een nog onfrissere vettiggrijshaardame achter de toonbank.
Ik zag mijn pakketje al liggen en wat vraagt de VGH-dame mij?
'Heb je het Niet-thuis-bericht bij je? Want alleen dan krijg je het mee.'
Druppel. Emmer. Bries ende Tier.
Ik trok mijn iPhone als ware het een revolver en vingertipte het nummer van de GLS-klantenservice.
'Ik sta op 30 centimeter afstand van mijn bikini en jij gaat nu zorgen dat ik hem meekrijg. Hier is de VGH-dame.'
En ik drukte mijn splinternieuwe iPhone-schermpje à 99,00 euro plús 1 euro fooi tegen haar plakkerige oren.

Ik heb mijn bikini. Dat lijkt me duidelijk.
En over 12 werkuren vakantie.
Laten we anders hierheen gaan!

Ja. Uitstekend plan.

Mijn zoon was gister jarig

Mijn zóón was gister jarig,

hij werd 5 jaar oud, m'n schat.

Hij kreeg van mij, nouja van alles

En we aten ook pataaaat. 

Ja goed. André evenaren, het is ook niet makkelijk. Andrevenaren. 

Onzen Tijl was jarig en hij had een feestje.

's Avonds in bed zei hij: Ik wil wel elke dag jarig zijn. 

En na een korte stilte: Maar nu wil ik slapen. 

Want hij is natuurlijk wel ál vijf.

Maar ook nog steeds mijn baby. 

En hij wordt 100 jaar, zei hij gisteren zelf.

Ik wens dat ik nog alle 95 jaren mee mag maken. 

En nu dan uiteraard dat mutserige doch amusante filmpje, zoals u van mij gewend bent. 

Van aan elkaar geplakte foto's en een muziekje eronder (dat Youtube er vast weer afgooit, maar daarom dááronder nog gewoon de Bloggerversie die dan weer níet op de iPhone te bekijken is en en en) dat me weer een frusty avondje heeft bezorgd, maar à la.

En hij was op tv:

Vers bloed

Ik doe even lui. 

Column Kek Mama 

Vers bloed

Met twee kinderen van zes en vier, beide schoolgaand en steeds meer zelfreddend, ben je zo weer vergeten hoe opgeslokt je ook alweer werd gedurende hun babytijd.

Dat kleedt zich tegenwoordig allemaal maar zelf aan en heeft daar trouwens óók nog een eigen mening over, het grut propt zelf het eten naar binnen en veegt zelf de billen af.

In het weekend sluipen ze op eigen houtje naar beneden, knallen er een dvd in en gaan met z’n tweeën onder een dekentje naar de televisie kijken.

Overigens was het laatst ook nog zo, op een zaterdagmorgen, dat mijn dochter onderaan de trap op geërgerde toon tegen me riep ‘of ik er wel even rekening mee hield dat ze nog naar zwemles moest’.

Wat ik natuurlijk heus wist. Ook al sliep ik. En kwamen we dus wat te laat.

Je wordt soms een beetje laks hè.

Maar dit terzijde.

Deze week kreeg mijn vriendin een baby. Haar eerste. Een jongetje. Daar keken we natuurlijk al een tijdje, zeg 9 maanden, naar uit.

Toen zij de verlossende keizersnee achter de rug had en ik het dito telefoontje, zette ik meteen een sprint richting het ziekenhuis. Vers bloed, hoera!

En daar was ie; baby James. Voor mij, met z’n ruim 4 kilo toch zó klein, zo fijn en zo zacht en zo gaaf.

Dit overigens in tegenstelling tot zijn moeder, die als door een bus overreden in het kraambed lag. Maar daar mocht ik geen grapjes over maken, want lachen deed pijn.

Dat babyjongetje deed mij terugdenken naar de tijd dat míjn jongetje nog zo klein was. Had ik daar wel genoeg van genoten, vroeg ik mezelf plotseling geschrokken af.

Had ik me wel goed genoeg gerealiseerd dat dit Mijn Laatste Baby was? Zijn babygeur diep opgesnoven, zijn kleine lijfje lang en vaak genoeg tegen me aangedrukt?

Want al snel na die eerste dagen was ik druk bezig met het in het gareel houden van een peuter, die van de weeromslag tijdelijk in een opstandig meisje veranderde en een baby die opeens non-stop leek te huilen.

Ik vroeg me af of ik niet te snel van die roze wolk was afgestapt.

Met de kennis die ik nu heb, zou ik dingen misschien anders gedaan hebben.

Meer rust, meer geduld, me minder laten opslokken door alle externe factoren, meer simpelweg genieten.

Ik wil geen nieuwe baby hoor. Nee, dan moet ik weer dik worden, waggelen, uitscheuren en vervolgens weer afvallen, mij teveel gedoe en bovendien ben ik nu retegelukkig met mijn twee heerlijke Grote Kinderen, aan wie ik nog héél veel heb mee te geven.

Nee, daar heb je vriendinnen voor! Die zetten gewoon iets nieuws voor je op de wereld, zodat je aan de zijlijn kunt meegenieten.

En waar je natuurlijk ongevraagd de ervaringsdeskundige tegen kunt uithangen.

Over bijvoorbeeld, ik noem maar een zijstraat, de aanvangstijden van de zwemlessen.

Heartbroken. Glassbroken. Schmeartbroken.

Oh gód! Vaker schrijven!
Ja, dat was waar ook.
Maar ik was jarig laatst!
Dus was ik druk met mijn pre -en post-traumatische leeftijdsbeleving.
En tóen beviel mijn nichtje van haar tweelingmeisjes!
Dus was ik druk met door emoties overmand zijn.
En met het kopen van píepkleine jurkjes die nog steeds way, way te groot zijn voor die kleine mensjes.








En vandaag gebeurde dit.
Let op: de nu volgende beelden zijn niet geschikt voor jeugdige kijkers.

Precies.
Ik bedoel maar.
Had je dan niet zo'n bumper om je telefoon?
Nee, die vind ik lelijk.
Of een hoesje?
Ja, maar die zat er net even niet omheen.
Dat is niet zo slim hè?
Nee, dat is niet zo slim nee.
En wat had ik dan precies gedaan?
Nou, een uur later gelogen tegen de verzekering maar aangezien het toch niet gedekt wordt, kan ik hier wel gewoon eerlijk zijn.
*blockt Ohra*
Ik liep bij mijn werk even naar buiten voor een gezellig ochtendsigaretje met een geurend bakje koffie in het gezelschap van de kliko.
Die staat daar altijd en ik gebruik hem soms om wat papieren om te leggen, aantekeningen te maken tijdens een telefoongesprek. Vink handig. Vandaag was niet anders. Ik zei: Kliko jongen, hou even mijn telefoon vast.
En ik legde mijn iPhone op zijn immer zo toegewijde deksel.
Toen was er plots iets met zwaartekracht, daar heb ik sowieso altijd een dingetje mee, en zwijgend liet Kliko de iPhone van zijn deksel glijden. Zo op de grond. Face down.
'Bwuuuuuhp!' riep ik. 'Kliko! iPhone!'
In slowmotion bukte ik mij, pakte 'm op, draaide hem om en staarde in zijn gebroken glazige blik.
'Aaaaah! AAAAH! Aaah!' stootte ik uit en rende de trap op naar boven waar mijn collega's ongerust keken of er ergens bloed uit mijn gutste.
Dat was niet zo, maar dit was even zo erg.
Het is van dezelfde orde als je kind van de commode laten vallen. Vind ik dan hoor.
Krijsen deed de iPhone dan niet, ik daarentegen des te meer.
Toen belde ik wat en hoorde dat het herstellen van dit grapje zo'n 149 geld gaat kosten.
En de inboedelverzekering dekt het niet.
Armetierig als ik ben, ben ik uiteraard nog niet naar de reparateur geweest.
Toen ik thuiskwam, waren de kinderen nog meer aangeslagen dan ik.
Hun adem stokte toen ik mijn iPhone uit het hoesje haalde (ja nu wel ja...) om het hen te laten zien.
Alsof ik met een zak dode kittens thuiskwam.
Olivia bekijkt me constant met veel medelijden alsof ik net een arm verloren ben en Tijl kan de aanblik van het kapotte scherm al helemaal niet verdragen. 'Ik wil er niet eens meer naar kijken.', verzuchtte hij met een wegdraaiend hoofd.
Ja, wij  hechten ons hier enorm aan elektrische apparaten.
Toen ik stond te koken, kwam Olivia de keuken in en stelde voor om geld bij elkaar te leggen.
'Want ik heb zelf 72 euro dertig, mama en dan kun je misschien een nieuwe telefoon kopen.'
Hahaha! Och och och. Wat een triestheid hè.
Waar háált ze het vandaan!?
Nou, ik zei natuurlijk dat de reparatie duurder was dan haar Nintento en dat is volgens haar het duurste ooit aangeschafte artikel in huis...
Maar nee, gekkie, dat hoeft toch helemaal niet.
Bovendien heb ik toegang tot jullie spaarrekeningen dus als het echt nodig is, regel ik het zelf wel. 

Goed. Er zitten kleine glassplintertjes in de vingertoppen van mijn wijsvingers, omdat ik stug door blijf Rumble-en en Wordfeuden en vanmiddag peuterde ik een stuk glas uit dat stukje van je oor waarvan ik niet weet hoe het heet.

Heartbroken. Glassbroken.
Schmeartbroken.

Even die tweeling dan maar hè!
Annabel en Niene!
De mevrouw met een hoofdje dat wél groter is dan een galiameloen is Maike en is mijn kleine nichtje die nu gewoon meer kinderen heeft dan ik. En ze zijn prachtig! 

Einde.