HoerA!

Mijn 'neglectance' inzake dit blog is géén excuus waard. Géén excuus!
Dat geldt ook voor mailtjes met als onderwerp 'Herinnering - domeinnaam verloopt...'

Kijk. En dat gebeurt er dan.
www.susyschrijft.nl staat nu in quarantaine. Tsk. En ik kan 'm er alleen maar uithalen als ik vijfenveertig euro betaal. Tsk again. Moet ik gewoon bail betalen om m'n domeinnaam uit quarantaine te halen.
Alleen maar omdat ik niet verlengd heb!
Zoals ze me vertelden op 1 april. En aan herinnerden op 30 april. En 7 mei. En 21 mei. En 23 mei.
Aan dat zielige paarse pijltje bij de bovenste mail, zie je dat ik daar een laffe poging deed om 'joehoe, ik ben er hoor! Wát zei u? 45 euro!? Oh hemeltjelief, kunnen we dat niet anders oplossen?!' te zeggen, maar toen was het al te laat.
Ja nou ja. So be it.
Ik ben er nog gewoon, maar dan wel altijd met punt blogspot erachter.

Maarja, ik werkte nog wat, en toen kwam er ook nog een zomervakantie tussendoor. Zómaar! Tussen de Pinksterdagen! Zwetend sloffen op slippers, wat kan een mens nog meer wensen?
Dus werd er gezwommen en gebarbecued en meer van zulks wat mensen doen als de zomer als onverwachte gast plots voor de deur staat.

 

Ja, nu merk ik het alweer. Dat krijg je er óók van als je te weinig logt. Dan barst je iPhone uit z'n voegen van de foto's. Haat aan Twitter en Facebook! 

Daar komt het ook allemaal door hè. 

Vroeger. VROEGER! Toen maakte ik nog braaf foto's met mijn camera. Een fototoestel. 

En op dat fototoestel zat, heel gek, geen knop om de foto door te sluizen naar Twitter of Facebook, nee!

Dus dan zette ik die foto's op mijn laptop, zeg maar een héle grote tablet, en dan zette ik foto's op mijn log, of nog gekker, dan maakte ik er een mooi fotoboekje van. 

Those were the days, my friends. 

Maar nee, nu flikker ik alles linea recta op één van die sociale mediakanalen en weg is m'n foto. 

Ik schud mijn hoofd, hoor. Want ik vind dat best jammer. 

Oh well. 

Een nogal lange aanloop naar nog een setje foto's dus. Ghehe. 

Nou goed, luister. Ik heb nog niet gegeten. Het is 21.26 uur en ik heb nog niet gegeten. Dat komt. Dat kómt! Omdat mijn dochter vandaag haar A-diploma gehaald heeft.
Allemensen. Eindelijk. End of an era. Ja, nog eigenlijk niet, want ze gaat (moet) nog voor B, maar ik wilde die zin ook eens zeggen.
We zaten in het bloedhete zwembad, waar ik bijna uit mijn spijkerbroek zweette en ik me moest beheersen om mezelf niet als een soort zwemstreaker tussen de ingespannen zwemmende kinderen in het water te storten. Ja, zo warm ja.
Maar daar zwom ze. En wat móest ze allemaal dóen joh! Ik lees even onderdeeltje twee voor, hè.
'Met sprong te water gaan, 3 meter onder water zwemmen en door duikzeil zwemmen, aansluitend 50 meter schoolslag en 50 meter enkelvoudige rugslag zwemmen.'
Dat was hartstikke lang, man! Ik zag hier en daar een hijgend hoofdje tot de lippen onder water verdwijnen en hield mijn hart vast.
En mijn iPhone. Obviously.
Ze deed het natuurlijk hartstikke goed.
De jankmoeder in me moest éven slikken toen ze in dat gedeelte van het bad kwam, waar ik met haar als 3 maanden oude baby wekelijks ging babyzwemmen.
(Zij dan drie maanden hè. Niet ik. Dat zou raar zijn. En onmogelijk.)
Met d'r bolle koppie. In dat gekke badpakje. Met die eeuwige verbaasde babyblik en wat nutteloze slaande bewegingen op het water.
En nu zwom dat daar maar zelfstandig.
Nah gut.
Ook hier zijn foto's van. U raadde het al. 

Ariël 

En toen moesten ze 1 minuut watertrappelen terwijl ze de ballon omhoog moesten houden.
Want, zei de badmeester, die waren geverfd en mochten dus niet nat worden.
HAHAHA! Nouja. Ik vond dus echt dat ie het heel leuk deed.
Hoera voor badmeester Charles. 

Iedereen heeft het diploma gehaald! Jeej!

Goed. En omdat ik natuurlijk sníkkend in de fotoalbums dook, deze foto ook nog.
Ik ga echt, écht meer foto's laten afdrukken.
En weer vaker wat schrijven.
Okee?

Okee.

Traktatiestress

Susanne van der Poel | 16 mei 2012 | Reacties (2)

Ik lijd aan procrastinatie. Een vréselijke ziekte! Vreselijk! Ik vertel dit mensen graag omdat ik dan meelijdende blikken krijg. En wat niet-begrijpende blikken. Want zo’n mooi woord voor ziekelijk uitstelgedrag kent niet iedereen.

Zo door het jaar heen kan ik het aardig onderdrukken en lijk ik bijna een normaal mens. Maar rond feest –en verjaardagen valt het niet meer te negeren en slaat het keihard toe. De aandoening bereikte altijd, heel vreemd, vlak voor de verjaardagen van de kinderen z’n piek. Lamslaan, complete denial en struisvogelpolitiek.

Lees verder --> klik

*duwt steen aan de kant*

Mijn mooie amazone

In de verte hoort u een zachtjes geroep. U weet het niet zeker, heeft u het goed gehoord?
Zou het...zo...kunnen zijn? Zou het echt? 
Het geroep wordt harder. Ja! U hoort het nu duidelijk! U spitst voor de zekerheid uw oren, knijpt de ogen even geconcentreerd samen...En..
Ja, u weet het zeker. 
Een warme gloed van blijdschap en opluchting gaat door uw lichaam. 
Het is de zoetgevooisde stem van Susy! En wat roept ze? Wat roept ze daar in al haar elegantie?

JOEHOEEEE!

Hemeltje lief zeg. Ja hallo, hallo, hoi, haaai, hee, hallo!
God god, wat loop ik áchter hè?
Waar zijn de tijden van een logje per dag? Zeven dagen per week een juwééltje in uw feedreader?
Nou. Die zijn er niet meer hoor.
Er was even iets tussengekomen en dat noemde zich Nieuwe Baan.
Het zit zo. De afgelopen ehm...zeven jaar ja, zat ik achter op een kantoortje. Egaal op welke. Maar op elk kantoortje stond een bureautje en op dat bureautje stond een computertje en daar werkte ik aan. Achter. Voor.
Nu niet meer. Nee.
Nu zit ik héél even op een kantoortje en vervolgens word ik door mijn eigen afspraken weggekatapulteerd. In mijn auto, de weg op en vervolgens zit ik in een Grieks restaurant. Of een Chinese massagesalon. Of een door bossen omringd restaurant aan het einde van de bewoonde wereld.
Of zoals vandaag bij een dame thuis waar ik, met de eerder genoemde elegantie, van mijn stoel donderde en zeer onvoordelig op mijn derriere terechtkwam.
Iets met een stoel met zeer flexibele wieltjes, laten we het daar even op houden.
En al dat katapulteren en on the road zijn en de hele dag lullen, nou, dat vrat die eerste twee weken wel wat energie van kantoorjufje Susy.
Maar nu gaat het weer, heb ik mezelf op de spreekwoordelijke rails gezet en komt er langzaam wat structuur in het geheel. Het was even zoeken, zeg maar.
Ik heb het nog niet helemaal gevonden, maar volgens mij kom ik in de buurt.

Anywho.
M'n dochter was ook nog jarig! Ja! Zeven jaar.
Nouja, paardenfeestje hè. En wat een pret was dat. En oh! De Nintendo! Ja die was er ook natuurlijk.
En het meisje dat een half uur te vroeg voor de deur stond en niet werd opgehaald. Die was er ook!
En friet. En paarden. Goes without saying.
U voelt het aankomen....de foto's!

Olivia and the Helmets

*Once upon a time in the West-tune hier*

Free as a b...horse!

Bedenk hier het lawaai bij en vermenigvuldig dat met 100. 

Nintendo zegt dat we 41% gelijkenis hebben en dat we zusjes zijn. 

Nintendo: € 111,00
Kinderliefde: onbetaalbaar.
(ofwel, voor € 111,00 euro word je de liefde verklaard inclusief schattige taalfouten.
Geen geld als je het mij vraagt.)

Van eigen geld nieuw spelletje uitzoeken. 

Overigens, even tussen ons gezegd. Ik vind het nogal wat, hoor. Zo'n zevenjarig dametje.
Kijk, zés! Zes dat is nog klein. Dat klinkt jong. 'Een zoon van vier en een dochter van zes? Oh, je hebt nog kleine kinderen dus.' Zes, dat is net geen vijf meer.
Maar zéven! Ze-ven. Poeh. Dat is over 2 jaar ne-gen. En over 3 jaar tien!
Jaja, en over 20 jaar zevenentwintig, weet ik, maar u snapt me, hè.

Koninginnedag, dat was het ook nog.

Nouja. Nu ik het zo bekijk, eigenlijk heeft u niet zoveel gemist. 

Behalve mij dan. 

*guitige smiley*