Mijn leven als krantenbezorger



En zo zag ik er in die tijd uit. Als ik wakker was. (r)

Ik was dus ooit krantenbezorger. Heb ik dat al eens verteld?
Niet zo'n huis-aan-huis-blad-bezorger, dat zijn de slappelingen, die het gewoon overdag of na etenstijd doen. Losers.
Nee! De Echte!
De die-hards, de Crack of Dawn-ers, de Vleermuizen van de Gedrukte Inkt....nu word ik te poëtisch.
Enfin.
Ik deed dat dus, toen ik een jaar of 15, 16 was.
Ik had ooit tijdelijk van iemand een wijk overgenomen - zo noemt men dat, in de bezorgelarij- en niet lang daarna belde de krant -dat is daarna ook nooit meer gebeurd- of ik een eigen wijk wilde.
Ik woog af; héél vroeg op en veel geld om Gapstarspijkerbroeken, Junior-haarspray en de vurig gewenste Sancho's-laarzen te kopen of op een normale tijd uit bed en zakgeld sprokkelen voor die Van Haren-laarzen.
Ik koos het eerste.
Ik kreeg een lijstje met de huizen uit de betreffende wijk die een krant moesten hebben, een blitse felrode fietstas en nog de waarschuwing: Wel vóór 07.00 uur hè!
Nou ja. En dat deed je dan hè.
Ik begon in oktober. Koud, nat, en donker. Hardcore.
De wekker om 5.00 uur, snel wat aantrekken en m'n oude oversized winterjas aan.
Hoe heetten die ook alweer? Zo'n onhandige dikke jas, die je over je hoofd moest aantrekken, dus zonder rits, alleen zo'n belachelijk klepje aan de voorkant die ergens in de jaren 90 ontzettend hip waren.
Hoop ik.
Zo één dus. En dan fietste ik om 5.15 uur naar het distributiecentrum van de krant.
Met een reusachtige blauwgele walkman in mijn jasklepje. Hándig!
Soms moest je nog even wachten op de krant, want dan was er iets mis met de persen en dan zat ik in een tl-verlichte ruimte met de andere bezorgers en een drekkige koffie-automaat.
De andere bezorgers waren vrijwel alleen mannen. Jongens.
Ik kan me geen meisjes herinneren.
Met terugwerkende kracht vind ik het nu ook een beetje raar dat ik er dan wel was.
Ik weet niet of me dat nu juist heel stoer maakt of een eng manwijf.
Hm.
Goed. Op een morgen lag er een briefje op mijn stapel kranten.
Een klacht. Die lagen daar wel vaker. Omdat ik bijvoorbeeld door het zorgvuldig aangelegd perkje van een bejaardenwoning liep. Maar hee, dat ging sneller dan weer eerst netjes dat looppad op en neer.

Deze klacht betrof het niet bezorgen van de krant.
Dat was raar. Want ik had nooit een krant over en wist de route en de huisnummers inmiddels uit mijn hoofd.
Maar ik kon me ook vergissen, niets menselijks is mij tenslotte vreemd.
Dus ik stopte die ochtend heel bewust die krant in die brievenbus.
De volgende ochtend was er weer een klacht. Van hetzelfde adres. Weer geen krant!
Wel gossiemikkie, dacht ik. Hoe kan dát nou!
Ik keek naar de krant, ik keek naar het huisnummer, keek naar de krant, prevelde het huisnummer voor me uit en stopte de krant. in. de. brievenbus. Sjek-sjek, dubbelsjek.
Maar de volgende dag lag dezelfde dit maal rood omcirkelde klacht op mijn stapel kranten.
Opeens ging mij een lampje branden.
Met mij reed er 's ochtends ook een Telegraafbezorger rond, op zo'n lawaaierige brommer, die in dezelfde wijk bezorgde.
Nadat ik de krant bij het klachthuis had bezorgd, verstopte ik mij achter een struikje.
Ik hoorde de brommer aankomen, zag hem naar het huis er naast lopen, sjokken, met een te zwaar hoofd, maar dat kwam wellicht omdat ie zijn helm ophad, daarna liep hij naar 'mijn' huis, wipte de brievenbus open EN HAALDE MIJN KRANT ERUIT!
DIEF! STELER! ONTVREEMDER! KRANTOMAAN!
Dus ik vloog vanachter mijn struikje vandaan, in het ochtenddonker en begon tegen deze behelmde onverlaat te briesen.
Om 6.00 uur 's ochtends belaagd worden door een meisje met teveel wenkbrauw en teveel jas....
De knul schrok zich een helmpje hoedje. Net goed.
Ik kreeg geen klachten meer.

Niet veel later ben ik gestopt met mijn krantenwijk.
Ik was met oud en nieuw langs de deuren gegaan (Uw krantenbezorger wenst u een gelukkig nieuwjaar!! Geld?? Ja?)  en had de mensen verrast met mijn meisje-zijn, waardoor ik een Godsfortuin had opgehaald.
Bovendien schreeuwde elke dinsdagmorgen in het eerste uur de leraar tegen me, 'Van Der Poel!! Kappen met die krantenwijk!!' omdat ik zat te knikkebollen boven Dictatuur en Democratie in het Duitse Rijk.

Moraal van dit afschuwelijk lange verhaal:
MAURO MOET BLIJVEN!

Euh.
Pff.