Foque Monsieur!

Voor vertrek bekeek ik weeronline.nl al weken op het dwangmatige af en daar zag ik al berichten die mij somber stemde.
Desondanks bleef ik naïef en hardnekkig geloven dat een mens onmogelijk 900 kilometer zuidwaarts kon rijden en daar dan slecht weer zou kunnen aantreffen.
Dat kon niet. Neenee.
Bovendien was dit de Enige Echte vakantie van het jaar en die schamele week moest en zou enkel en alleen gevuld worden met hitte, zon, zee en luie stranddagen.
Ja.
Maar nee dus.
Het motregende bij aankomst en het regende de volgende dag. Op dag drie kocht ik in de plaatselijke Super U nieuwe kaplaarzen voor Olivia.
Ik zal u dit zeggen; als je tijdens je 'zomer'vakantie gedwongen bent káplaarzen te kopen, dan is er iets grondig mis.
Onze stacaravan ging naar mate de tijd verstreek steeds schuiner staan doordat hij wegzakte in de moddergrond, echt waar.
Jaja, of niet echt waar, misschien overdrijf ik, maar het was héél nat allemaal.
Olivia vroeg na 2 dagen 'wie er eigenlijk voor het weer zorgde.'
Na mijn eindeloze getier over het weer had ze net als ik zin om naar iets of iemand een beschuldigende vinger te kunnen wijzen.
Ja, wie zorgde er voor het weer. Pierre Paulushomme?
Ik had geen idee, maar ik zou zó graag iemand de schuld willen geven, zo gefrustreerd raakte ik ervan.

Het dieptepunt was toch wel een bezoek aan het aquarium van La Rochelle.
Dit was op de regenachtigste dag van de week en half vakantievierend Frankrijk en een kwart van onze camping had hetzelfde idee gehad, en zo stond ik te druipen in een zigzaggende Eftelingwaardige rij richting de kassa, na een 2 uur durende regenachtige filevolle autorit om daar te komen.
Sad. But true.
Nu bleek het aquarium echter heel aardig en er waren kwallen en die vond ik het mooist.
En La Rochelle is een prachtig stadje.
En ze hadden ook een sushishop.
Maar die was dicht.

En er was ook nog circus Ritz. Wie kent het niet.
Dat was voor één avond neergestreken op het campingterrein en de kinderen hoeven maar een tent te zien die groter is dan hun Jip en Janneke-Hema-tent en ze willen erin, dus gingen we erin.
Dat was nog grappig ook.
Want 'Het Circus' bestond gewoon uit 1 grote familie, waarvan twee broers (De Jeroen van der Bomen. Want daar leken ze op) alle grote acts deden, maar steeds gauw een ander kleur jasje aantrokken en vast dachten dat wij dat niet zagen.
En de mevrouw die met wel 20 hoepels kon hoepelen en zelfs met één brandende stond na haar gracieuze buiging een seconde later weer met een 'ik stond hier al die tijd al hoor'-gezicht suikerspinnen en taaie popcorn te verkopen.
Vader Ritz bromde met een hijgerige shagstem de show aan elkaar, drie zoontjes deden een acrobatenact, waarvan de jongste de kléinste smoking droeg die ik ooit heb gezien en de oudste even later een rode neus opzette en daarmee de clownsact verzorgde.
Dan hadden ze nog een dochter. Maar die was een beetje mislukt.
Op de Bassie-en-Adriaan-meter zou ze wat doorslaan naar de Bassiekant, terwijl de overige Ritzjes voornamelijk Adrianen waren.
Ze was wat te eh...mollig voor haar zilveren pakje, haar knieën stonden te dicht tegen elkaar aan en haar oren te ver van haar hoofd af.
Desalniettemin deed ze haar stinkende best net zo lenig en soepel te koprollen als haar broertjes en was ze dol op elegante handbewegingen.
Aandoenlijk of hilarisch. Ik kan nog steeds niet kiezen.

Ja ach. En ook Frankrijk heeft indoorspeeltuinen hè. Ja. Zo bleek.
De een na laatste dag bleef het wel 5 uur achter elkaar droog.
De laatste dag was er zon, van begin tot eind. Vervloekt schijnheilig hemellichaam. Tsk.
Eindelijk een vleugje Franse zomer. Ik trok voor de gelegenheid mijn Uggs maar eens uit.
De kinderen lachten en speelden en renden net niet voor een stapvoetsrijdende auto.
Zichtbaar opgelucht dat éin-de-lijk de zon scheen.
Alles zag er opeens heel anders uit.
Toen moesten we weer naar huis.
Door een beeldschone Vendée waar de zon nog lang over het heuvelachtige landschap bleef schijnen.
Daarna stortten we ons in een levensecht Froggerspel; met duizenden anderen door het donker over de Périphérique, waar we als beloning nog een topje Eiffeltoren by night bij kregen en zo over de Franse wegen en over de (wáárdeloze) Belgische wegen terug naar huis.

Nu zit ik nog altijd een beetje te zwelgen in zelfmedelijden over dat baggerweer.
Maar eigenlijk vind ik het vooral zo jammer voor die kinderen.
De zwembroekjes en badlakens  kunnen zo weer ongebruikt terug in de kast.
Dat is toch snéu?!
Ik gunde hen zo graag 7 dagen zon en zwembad en buiten.
Tuurlijk hebben we nu ook genoten, en was het leuk en genoeg gezien, gedaan, maar toch...

Frankrijk wordt de komende jaren vermeden. Echt.
Trouwens. Die gore croissants ook. Brie. Pain. Vin.....
Foque Monsieur!

Ah! Goddank! Foto's!

Woeste zee.

Lady en de Vagebond

Samen stenen zoeken. (op 10 cm afstand van een paar dooie vissen aan de rand van een meertje)

De stacaravan. Of, volgens het meisje van de receptie: le Mobiel Oom.

Made by Tijl.

Yes! (steen in water)

Vissies

Patrick. (van Spongebob)

Coole Kwallen

Into the light

Je zou het een mijmerende blik kunnen noemen, maar in werkelijkheid had ze gewoon de pest erin
dat ze net had verloren met jokeren. (van mij. Ha! HA!) (oh)

Made by Tijl.
Tijl heeft zo'n 600 foto's gemaakt waar nogal wat fascinerends tussen zit.
Die zet ik binnenkort nog eens achter elkaar.
'De Vakantie Volgens Tijl'.
En dan 250 keer het kenteken van de auto en 124 foto's van deurklinken...

Waai. Tell me waai.

Gekke mooie wolken boven een veld vol zonnebloemen.

Krijg nou wat. Zon.

Café in La Rochelle

Au revoir!