Een wervelwind op een stoeltje.

In stilstand is dit soort nauwelijks vast te leggen.
Vandaar de rare Dali-vingers.

Morgen wordt het ongeleide projectiel genaamd Tijl voor 2 uur in een klaslokaal gezet.
Oefenen, noemen ze dat, of ook wel 'bankje passen'.
Vraag me trouwens af of er ooit wel eens een bankje niet paste.

'Nou, ik heb het geprobeerd, maar nee, het paste niet. Nee. Ja jammer...'
'Maar als we er nou even een Arbo-arts bij halen. Even kijken of we wat aanpass...'
'Nee joh. Laat maar. Ik blijf wel thuis op de bank.'

Enfin.
De Benjamin gaat oefenen op school.
De wervelwind wordt op een stoeltje gezet en ik ben zéér, zéér benieuwd hoe hij dat vindt.
Echter, twee uurtjes oefenen, da's nog maar een stukje cake hè.
Na de vakantie gaat het echte werk beginnen. Woei!
En in het kader daarvan, hieronder mijn column uit Kinderen.
Een zoete.
Omdat het de laatste was.


'Mijn eerste column voor Kinderen ging over hoe ik een peutermeisje en een babyjongen naar het kinderdagverblijf bracht.
Mijn laatste column voor Kinderen, dat is deze dus, is niet ver verwijderd van het moment dat ik die babyjongen, die inmiddels uitgegroeid is tot een kleuter, samen met zijn zusje naar school zal brengen.
Vier jaar zijn voorbijgevlogen als een donsveertje in de wind.
Soms dwarrelend en luchtig, soms met een duikvlucht omlaag en daarna weer net zo hard weer omhoog.
Ach ach, wat een prachtige beeldspraak weer!
Maar feit is, ik ben over korte tijd een moeder met twee kinderen op school!
Ik moet zeggen; ik ben er wel blij om, hoor. Want ik was wel een beetje een onzekere jonge moeder.
Of misschien beter gezegd: een controlfreak die plots moeder was geworden.
Dat gaat niet zo lekker samen, schijnbaar.
Maar ik heb geleerd en gebikkeld, soms de teugels laten vieren en daar waar nodig met strakke hand geregeerd. En volgens mij doe ik het best aardig.
Olivia is een mini-vrouwtje geworden, met gevoel voor normen en waarden, beleefd en zorgzaam en lijkt daarmee zó ontzettend niet op d’r moeder!
Tijl is veranderd van een schreeuwende baby in een luidruchtige kleuter, met een gestoord gevoel voor humor die graag in het middelpunt van de belangstelling staat en lijkt daarmee, eh, best een beetje op z’n moeder….
Het tijdperk van flesjes, luiers, slaapjes en kinderdagverblijfjuffies is hiermee afgesloten.
Een periode waar het grootste deel van de Kinderenlezeressen nog middenin zit.
Sommigen nog vol onzekerheid, anderen weer alsof ze nooit iets anders gedaan hebben.
Laatst vroeg een vriendin me wat ik nou het leukste vond aan het hebben van kinderen.
Daar moest ik even over nadenken. Ik ben van mezelf geen oermoeder, geen moeder in elke porie van mijn lichaam.
Ik zie ook de beperkingen die het hebben van kinderen me oplevert en je zult me nooit horen zeggen: ‘Je krijgt er zoveel voor terug!’ Want je moet er potdorie ook een hoop voor láten!
Maar na lang nadenken, wist ik het.
Glimlachen. Elke dag.
Om de verbazingwekkende ontwikkeling van mijn kinderen waar ik getuige van mag zijn.
Elke dag een kijkje in hun wonderlijke kinderwereld met een rijke fantasie en een vertederende naïeve visie op de wereld om hun heen.
Dát is de verrijking van je leven; de trots, verbazing en liefde zoals alleen een ouder dat kan voelen. Een gevoel dat bijna niet uit te leggen is.
Ik ben zes jaar moeder. Nachtelijk gepruttel heeft plaats gemaakt voor ‘oh shit, dit spelletje is écht vét moeilijk!’, potjes babyvoeding en Nutrilonpakken zijn nu volle pannen met aardappelen en braadworsten.
Tijd om de flesjes in de wilgen te hangen en de Maxi Cosi op Marktplaats te zetten.
Tijd om over andere dingen te gaan schrijven. Schoolpleinperikelen, ouderavonden en huiswerk.
Ik kijk nog even achterom.
Naar mijn 2 baby’s, twee helse bevallingen en een van Zwitsalgeur doordrenkt huis.
En voor me staan twee lachende en ongeduldige kinderen met hun schooltasjes op hun rug.
Daar gaan we!'