De Ongekroonde Keukenkoningin

Op dit moment zit ik aan de keukentafel met links van mij het aanrecht waar een kleine doch zeer schadelijke bom ontploft is.
Ik bak namelijk cakejes. Negenendertig om precies te zijn.
Olivia was jarig, dat weet u wellicht nog wel, en net toen ik het zweet van het kinderfeestje van me had afgeveegd en tot rust was gekomen in de meivakantie, realiseerde ik me dat ik nog één klein dingetje vergeten was; het Trakteren Op School.
Ohja.
Vorig jaar ging ik mezelf te buiten om cake in frietjesvorm te snijden en die dan in een frietbakje te serveren. Héél leuk. Héél creatief.
Dit jaar zou ik minder moeite nemen dacht ik.
Maar hoe het gebeurd is, geen idee, maar ik zit toch opeens met bakken beslag, rood glazuur, witte stippen, dropveters en meer van die shit te kloten.
Never mind. Alles voor het kind.
Nu ben ik niet zo'n keukenprinsesje hè. Neen.
Niet zo'n bakker. En niet zo'n koker ook nie.
Daar wordt nog wel eens een grapje over gemaakt. Zo van, haha, die Susy. Die kan niet koken.
Oh, je magnetron piept. Ben je aan het koken? Ha. Ha.
Ik kan niet plannen, zet een cake in de oven en verlaat dan het huis.
Bij gebrek aan paneermeel verkruimel ik geen beschuit, want dat heb ik niet, maar Wasa Sesamkrackers.
En ik roerbak óók nog wel eens kant-en-klare bami. Vindt men ook grappig. En een beetje sneu.
Ik vind het net echt.
Maar hee. Af en toe wat verse groenten uit een potje en zo krijgt iedereen tóch zijn vitamientjes binnen hè.
Mensen die goed kunnen koken intimideren mij een beetje.
Vriendinnen kunnen nog wel eens in nét geen geuren en kleuren vertellen over overheerlijke gerechten met voor mij mysterieuze ingrediënten en dan hang ik aan hun lippen.
Ik vind mezelf al een hele pief (pief?) als ik afwijk van het pakje Knorr en een gedurfd snufje zeezout aan het geheel toevoeg. Woewie!
Net als die Masterchefprogramma's. Die hebben een shock-and-aw-effect op mij.
Vorig jáár! Dat meiske van 18 dat won. Ik was verbijsterd!
Toen ik 18 was wist ik alleen hoe je jongens een bord spaghetti moest opwarmen in de magnetron, maar meer ook niet.
What can I say. Ik heb het niet van huis uit meegekregen.
Mijn moeder, een volbloed Indonesische, zat achterin de klas bij de Indonesische kookles.
'Wat doe jij hier?', vroeg de kookjuf streng en mijn moeder dook weg achter de hoogblonde dame die voor haar zat.
Mijn moeder heeft het dus ook niet van huis uit meegekregen.
Raar. Want de overdadige maaltijden van mijn oma, waarvoor ze 3 dagen in de keuken stond en ze de gado-gado achter haar oren had zitten, staan me nog helder voor de geest.
Eitherway. Het is 22.20 uur en ik sta al 2,5 uur in de keuken.
Ik bak paddenstoelencakejes. Ik ben de ongekroonde keukenkoningin. Ik zweer.
Ik zie eruit alsof ik oorlog heb gevoerd en er een bermbom in mijn gezicht ontploft is en er een verdwaalde scherf in mijn pols terecht is gekomen; met een slagaderlijke bloeding tot gevolg.
Maakt niet uit.
Anders zit ik ook maar wat op de bank.

En morgen eten we gewoon weer *kijkt in vrij lege koelkast* ...soep uit blik en een komkommer.