Zeem & Zigeunerschnitzel

Ja nu voel ik dus de druk hè. Kéihard, kéihard!

Heb ik mezelf opgelegd. Verwachting geschept. Geschepen.

Poeh.

Nou.

Ik wilde gaan vertellen dat ik heb besloten maar weer eens aan het werk te gaan.

Ja! How bout that!?

Ik dacht, nou nou, mevrouwtje. Hoe lang zit je nou al troosteloos voor je uit te staren?

NOU? Toen ging ik tellen en toen bleek dat afgelopen maandag precies een half jaar te zijn.

Een half jaar! Als in zes maanden.

Zes maanden en niet eens de ramen gewassen.

Wat betekent dat ik niet meer naar buiten kan kijken.

Wat betekent dat ik een ander raam moet gaan zoeken.

En wat ook betekent, trouwens, dat ik de poetsvrouw een zeem in de Bosnische handjes moet duwen.

Oh. En een zeem kopen.

Werken dus. Ja. Nou. En daar begin ik donderdag al mee. Joh.

Dus ik heb een half jaar thuisgezeten en heb nu 'maar' een week vakantie.

Ik ga niks flashy's doen, niet op een bruisende redactie van een ultrahip blad, nee gewoon dat wat ik eerder ook al deed.

Iets met financieel en iets met administratie.

Maar hoe dan ook; ik ga werken. De goden zij dank. Ik ben weer van de straat.

En zoals ik mezelf op 7 september 2010 ging troosten met een paar laarsjes, zo deed ik dat vanavond ook weer. Maar dan noemde ik het belonen.

Een vrouw heeft zó weinig nodig om de aanschaf van nieuwe kledij en schoeisel aan zichzelf te verantwoorden.

Wat basicjes, een wit colbert, heel eighties, heel Don Johnson, en crèmekleurige enkellaarsjes.

Met dank aan Nicole die mij via Whatsapp, nadat ik alle beschikbare kleuren had doorgestuurd, adviseerde om voor die te gaan.

Geweldig hè. Den nieuwen technieken.

Ik ben wat warrig. Ik merk het zelf.

Maar weet je. In de stad hè, op donderdagavond, mijn hemel, wat een scum loopt daar rond!

Er zat een complete zigeunerfamilie in één pashokje gepropt, die op luide toon met elkaar communiceerden, nee schreeuwden en ik hoorde telkens een paar blote voeten langsstiefelen.

Toen ik uiteindelijk maar eens geërgerd mijn hoofd uit het hokje stak, want zo ben ik, ik laat graag mijn ergernis merken, bonkte net de zigeunerdochter, 2 turven hoog en 8 turven breed, mijn hokje voorbij.

Ze droeg iets dat op z'n zachts gezegd, ehm, haar niet optisch slanker maakte.

Ah gossie.

Ze rook naar schnitzel. Zigeunerschnitzel dan.

 

Wat wilde ik zeggen?

Ik ga weer werken, ik heb nieuwe kleren en ik moet een zeem kopen.

En daar moesten jullie nou zo lang op wachten.

Tiswat hè.

 

 

 

Edit: ja luister. Ik heb niet beslóten weer te gaan werken hè.

Ik ben eindelijk áángenomen ergens. Na een half jaar solliciteren.

Ik formuleerde het graag even anders. Dan lijk ik namelijk zo'n vrije geest.

Dus.